Een tennisvriendin, die al jaren aan de Costa Blanca vertoeft, had het idee opgevat een aantal mensen uit te nodigen voor een authentiek Valenciaans etentje, dat bereid zou worden door Carmen, een oud, autochtoon vrouwtje.
We reden tegen de avond naar La Sella waar de mediterrane tuin "Jardí Albarda" gelegen is. Deze plek is uitgekozen door een rijke industrieel om er een huis op te bouwen, omringd door planten en bomen die alleen maar in die streek voorkomen. Je zou het een soort natuurmonument kunnen noemen. Je kunt ook wel begrijpen waarom hij dat wilde doen als je, alle kanten om de tuin heen, de verwoesting van diezelfde natuur ziet door oprukkende rijtjeshuizen, appartementenblokken, wegen en onder de berg Montgó: het Marriott Hotel met zijn urbanisatie en de gigantische uitbreiding van de golfbanen, waarvoor een prachtige oude finca het veld heeft moeten ruimen.
Op een terras, midden in de tuin, was de tafel gedekt voor ons gezelschap, dat bestond uit Duitsers, Engelsen, Schotten, een Filipijnse, een Zwitser, een Nederlandse en de Valenciaanse kokkin.
Terwijl de zon onderging aten we gazpacho, arroz al horno ( zie foto) en een coca dulce.
De arroz lijkt een beetje op de paella, die de meeste bezoekers aan Spanje wel kennen, maar bestaat uit andere ingrediënten, waaronder morcilla ( bloedworstjes), bonen, tomaten, blokjes varkensvlees, aardappelen, rijst en een hele bol knoflook. De schaal wordt in de oven gezet en het gerecht wordt daardoor lekker knapperig, anders dan de paella die bovenop een vuur wordt bereid.
De lokale wijn vloeide rijkelijk en de mannen onder ons vertelden moppen (vrouwen kunnen dat niet) en Carmen begon oude, Valenciaanse, liederen te zingen. Ondeugende.
Hoe oud je ook wordt, in je hart blijf je eeuwig jong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten