vrijdag 25 december 2009

Fijne Kerstdagen

























Fijne Kerstdagen en een Gelukkig en Gezond 2010.

zondag 6 december 2009

Een wandeling door Denia
























Het was gisteren een prachtige dag en ik besloot om weer eens door het oude gedeelte van Denia te wandelen, dat had ik al een hele tijd niet gedaan.
Wat Denia zo interessant maakt is dat de vissers hier nog actief zijn, daarom is het stadsbeeld 's zomers en 's winters altijd levendig, ook omdat de bars en restaurants vol zitten met lokale mensen en niet alleen met toeristen of buitenlanders die hier in vrij groten getale zijn komen wonen.
Ik parkeerde de auto onderaan de muur van het oude kasteel en liep de berg af, het antieke gedeelte van de stad binnen.
Toen wij hier 12 jaar geleden voor het eerst, met de pont uit Mallorca, aankwamen was het een vervallen stadsdeel geweest, maar zo te zien heeft de toegenomen welvaart, ook hier, er voor gezorgd dat vele huizen door de jongere generatie opgekocht en opgeknapt zijn zodat het er een stuk minder verlopen uitziet dan ik me herinner. Alleen die elektriciteitsdraden aan de buitenkant van de muren, dat blijft een slordig gezicht. Dat zal er dan ook wel de oorzaak van zijn dat bij slecht weer de stroom regelmatig uitvalt.
























Ik stak de boulevard over en ging de pier op waar vele vissersboten aangemeerd lagen.
Waarschijnlijk wordt er op het weekeinde niet gevist, want de boten lagen soms drie rijen dik aan de kant. Sommige vissers stonden naast hun schepen een beetje na te kletsen over de ervaringen van de afgelopen week (of over voetbal daar wil ik vanaf zijn), want het had een paar dagen flink gestormd. Anderen waren bezig met het herstellen van de netten. Grote kluwen netten en touwen ( of moet ik landvasten zeggen) lagen op de kade opgestapeld






















en hier en daar stonden mannen tussen de schepen te hengelen. Zoals altijd lagen zwermen meeuwen op de loer om op hun eigen karakteristieke manier een visje te verschalken. Groepjes personen van de 'tercera edad' , zoals de pensionistas hier worden genoemd, liepen wat op de kade rond te scharrelen. Ik realiseerde me met een schok dat ik zelf ook onder die laatsten gerekend moet worden. 'Ach oud, de duvel is oud', dacht ik bij mezelf. Ik onderscheidde me sowieso van de in elkaar gekrompen Spaanse vrouwtjes, met mijn spijker-broek en- jasje, mijn wilde bos blonde haren en niet te vergeten mijn piepkleine Sony'tje in de hand. Dat ik een grote zonnebril ( à la Audrey Hepburn in "Breakfast at Tiffany's) op had scheelde natuurlijk ook wel; dan kon je niet zien, dat mijn oude ogen hevig traanden in het felle zonlicht.
Aan de overkant van het water lagen de moderne zeiljachten die me deden denken aan de tijd dat we zelf een paar jaar rondgezworven hebben over de Middellandse Zee, op onze tocht van Mallorca naar Turkije via Sardinië, Sicilië, Malta, Kreta, Rhodos en de overige Griekse eilanden, maar daarover een andere keer.

Via de Marqués de Campo, de hoofdstraat waar de vele terrasjes uitnodigden voor een kopje koffie of een drankje en de winkels lokten met hun exclusieve koopwaar, liep ik terug naar de auto via de voetgangerstunnel onder de berg door, waar bovenop het kasteel lag te pronken in de warme zonneschijn.



zondag 29 november 2009

Kees Romeijn Memorial Tennis Tournament
























Eén keer per jaar organiseren we een tennistoernooi ter nagedachtenis van één van de oprichters van onze club, die al weer meer dan 25 jaar geleden plaats vond in Jávea, de plaats die ook in onze clubnaam is inbegrepen. Zijn 80ste verjaardag hebben we op gepaste wijze op de club gevierd met koffie en gebak en daarna drankjes zodat we op zijn goede gezondheid konden toasten. Als cadeau kreeg hij een tennisracket cadeau, dat hem overhandigd werd door voorzitter Paul David, uiteraard met een toespraak, een gedicht en een kaart waar de aanwezige leden hun beste wensen op hadden geschreven.
Helaas is hij kort daarna plotseling overleden, zodat hij niet veel met zijn nieuwe racket heeft kunnen spelen.
Het club comité heeft toen besloten om ter zijner nagedachtenis ieder jaar een tennistoernooi te organiseren, met als hoofdprijs een inscriptie op het tennisracket van Kees.
Kees' dochter Ellen, komt ieder jaar speciaal over, niet alleen om aan het toernooi deel te nemen, maar ook om de overige prijzen aan de winnaars uit te reiken, die zij uit Nederland meeneemt.
Dit jaar was een lustrum en ik had me, als club captain, bereid verklaard om het toernooi te organiseren. Het was een prachtige zonnige dag en 22 deelnemers streden in 4 x 8 games gemengd- dubbelspel, waar de dames na 4 games van partner wisselden, om de prijzen.
Tijdens de lunch reikten Ellen en ik de prijzen aan de winnaars van dit jaar uit, het begeerde tennisracket, plus Delfts blauwe kommen en koppen en niet te vergeten : tulpen uit Amsterdam.
























De winnaars van dit jaren waren : Ivan Segal en Noelle Vickers. De runners up : John Vickers en Andrea Poot. Proficiat.

zondag 15 november 2009

Collages maken

Veertig jaar geleden om deze tijd zat ik gestationeerd in Tokyo en wel helemaal in mijn eentje. Ik was er nog nooit geweest en ik had een paar weken nodig gehad om te wennen aan die heel andere cultuur.
Je kunt er nog zoveel over lezen, wat ik inderdaad gedaan had, maar de praktijk pakt toch meestal anders uit.
Ik liep rond in de parken en bewonderde de bruggetjes, vijvers met de veelkleurige karpers, theehuisjes, stenen lantaarns, waterbakken, en de perfect aangeharkte paden. Overal waren tuinlieden aandachtig in de weer om, met witte handschoenen aan, met een nagelschaartje de azalea's en camelia's te snoeien.
























Ik kocht boeken over de bloemschikkunst ( Ikebana), het kweken van miniatuurboompjes ( Bonsai), het kalligraferen van Japanse karaktertekens, de inrichting van de traditionele houten huizen met hun tatamimatten en shoji-deuren, en over de etiquette, gewoonten en feestdagen van de Japanners.
Maar het mooiste vond ik toch het ontdekken van de Japanse gedichten. Vooral het drieregelige gedicht, de haiku, trok me aan vanwege de eenvoud. Die gedichten geven een korte impressie weer, je zou het een Zen-moment kunnen noemen( waarin je in een plotselinge flits een diep inzicht krijgt) en is natuur- en seizoens- gebonden.

Sinds ik een paar jaar geleden Picasa ontdekte, ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Foto's, scans van schilderijen, teksten, brieven en muziek bewerken werd gaandeweg een fluitje van een cent en ik begon voorzichtig te experimenteren met het maken van collages. Eerst waren ze nogal onbeholpen en eenvoudig, maar al gauw zag ik de vele mogelijkheden om er creatiever mee bezig te zijn en sindsdien heb ik menig plezierig uurtje achter mijn laptop doorgebracht, al zoekende naar de mooiste combinaties.

De afgelopen maand heb ik veel nieuwe indrukken opgedaan via gedichten, muziek en schilderkunst en die hebben me op hun beurt weer geïnspireerd om die om te zetten in vele multicollages ( beelden over elkaar heen plaatsen.) De kunst is dan om de verschillende onderwerpen in één nieuw beeld samen te vatten.

De volgende ( herfst) haiku heb ik uitgezocht, omdat er bij één van die afgelopen maand opgedane indrukken sprake was van een spin in zijn web, wat me op zijn beurt weer geïnspireerd heeft tot het maken van de volgende collage als uitbeelding van het gedicht.

Het lijkt me een mooie afsluiting van een prachtige herfstdag in Spanje.

































Bovenstaande collage heb ik gemaakt van een bladzijde Japanse karaktertekens, een tekening van Karl Bohrmann, een foto van een vlucht kraanvogels van Krijn Dijkema, een A(stronomical) P(icture) O(f the) D(ay) van een nieuwe maan met Venus, en een foto van een spinnenweb.

maandag 9 november 2009

Rock Concert
























Afgelopen zaterdag ben ik met een aantal tennis-vrienden naar het Auditori van Ondara geweest om een rock-concert bij te wonen van de 'Tribute Band of Pink Floyd'. Nu was ik veertig jaar geleden al geen fan van deze groep, maar dat was ik eigenlijk van geen één band. Natuurlijk kende ik wel 'The Wall' ( wat ik een bijzonder eentonig liedje vond) omdat ik in de jaren zeventig/tachtig van de vorige eeuw vrijde met een vriend die tiener-kinderen had; zodoende hoorde en zag ik ze iedere week voorbijkomen in 'Top of the Pops' , of een soortgelijk programma.
Het is trouwens een vreemd verschijnsel, dat hier aan de Costa Blanca zoveel zgn. tribute bands actief zijn. Vorig jaar hadden we bijvoorbeeld, bij het Championships Ball van mijn tennisclub, 'Abba' ingehuurd. Als je dat amateuristische geklungel ziet snap je niet dat iedereen zo enthousiast was. Dan zijn er nog een aantal 'Elvissen' actief, die goed hun brood bij elkaar schnabbelen en andere zangers die met een geluidsbandje of een electronische piano voor 'entertainment' zorgen. Voor de Nederlanders in dit gebied zijn er een aantal 'volkszangers' actief die Jantje Smit, René Froger of Gordon imiteren, of een andere BN-er met een smartlappen-repertoire.

Maar goed, na intensief bezig te zijn geweest met klassieke muziek, leek het me wel aardig om, voor de eerste keer in mijn leven, met een aantal enthousiaste Engelsen naar een rock concert te gaan. We hadden afgesproken elkaar te ontmoeten in een lokale bar, waar de inwoners van Ondara bij het onromantische licht van spaarlampen hun biertjes dronken en sigaretten rookten. De barman was er maar druk mee, vooral met het begrijpen van de orders van de Engelsen. Die wezen op de biertap en zeiden dan 'uno' . Una caña, verbeterde ik. Ach, niet dat ze dat kunnen onthouden.
De bar-katten wachtten of er iets te smikkelen viel en we zaten gezellig gerookt te worden.

Na een uurtje gingen we dan eindelijk naar het Auditori ( Valenciaans voor Auditorium).
De toehoorders haalden nog even gauw een drankje bij de bar en toen begon het spektakel.
Drie gitaristen, waarvan twee mannen van middelbare leeftijd en één jonge meid, een drummer en een paar dames in glitterpakjes die op de maat meedeinden, begonnen aan nummer één, terwijl rook opsteeg uit de coulissen zodat we bijna niemand meer konden zien. Maar het ergste was nog dat ik gelijk ook niets meer kon horen door het uitstoten van maximale decibellen door de geluidsapparatuur. Het geluid van de elektrische gitaren, vermengd met de drums sneden als een cirkelzaag door mijn slapen, en ik dacht even dat mijn trommelvliezen opgeblazen werden, zo'n druk stond erop. Ik keek eens om me heen, maar iedereen zat gezellig mee te wippen, met hoofd, hand en voeten en ze zagen er niet uit alsof ze leden zoals ik.
Zou ik opstaan en weggaan ? Even wachten, misschien werd het nog beter of hoorde ik ergens een melodie die me beviel of hadden ze ook nog wat zachtere nummers in de aanbieding? Ik denk echter dat ik het niet snapte, want de lol is nu juist dat het maximum uit de muziekinstrumenten moet worden gehaald, het heet immers niet voor niks 'hard-rock'?

De pauze kwam als een zegen. Ik heb me verontschuldigd bij mijn vrienden, maar ik kon echt niet blijven voor de tweede helft. Gelukkig was ik niet de enige van onze groep, nog vier anderen hielden het ook voor gezien.

Thuisgekomen heeft het nog een uur geduurd voordat ik mijn gehoor en spraakvermogen weer enigszins terug had.

Diegenen van ons groepje die gebleven waren hebben volop genoten. Met de armen gezwaaid, meegezongen en op en neer gedanst. Daarna hebben ze nog een drankje gedronken met de leden van de band, die heel erg in hun sas waren geweest met hun 'performance' van die avond.
Goed dat ik er toen niet meer was..!

maandag 26 oktober 2009

Herfst in Pedreguer
















Montgó in de morgen, gefotografeerd vanaf La Sella.

Hoe ziet eind oktober er in onze contreien uit? Na de stortregens van de gota fría, die half september begonnen en de hevige storm van de vorige week die beiden veel schade hebben aangericht, is het even rustig op het weergebied. Nu heerst "El verano de Jeronimo", bij de Engelssprekenden beter bekend onder de naam "Indian Summer" .
De bladeren van de populier beginnen in steeds groteren getale naar beneden te dwarrelen en zullen over een paar weken zo'n dik tapijt vormen, dat het veel werk zal kosten het weer opgeruimd te krijgen. Naast de vijg, wiens bladeren ook prachtig verkleuren en daarna afvallen, staat de loquat in bloei. In april/mei van 2010 zullen we de vruchten kunnen eten.

We hebben sinds een paar weken een tuinman, die door Wim is aangetrokken om de compleet overwoekerde tuin weer op orde te krijgen. Hij werkt hard en de bergen met tuinafval zijn dan ook niet te overzien, maar hopelijk is binnenkort het pad naar de verbrandingsplek weer vrij gemaakt, zodat we het kunnen gaan verwerken. Een aardige bijkomstigheid is wel dat er nu veel hout voor de open haard is vrijgekomen; daar zullen waarschijnlijk vooral onze buren, die geen centrale verwarming hebben, van gaan profiteren. Voor de honden is het ook een feest; overal die nieuwe paadjes waar ze zo heerlijk kunnen gaan snuffelen om al die andere dieren in de tuin op te sporen.

Eén appelboom en de mispel zijn omgehakt, niet waar ik voor gekozen zou hebben, maar twee kapiteins op een schip.... Ik zal er maar in berusten, misschien dat ik in het voorjaar nieuwe bomen ga planten.

maandag 28 september 2009

Millennium Trilogie en Het Bureau

De laatste paar maanden lees ik boeken die al uitgebreid besproken zijn in de media, maar hoe jubelend of lovend de recensenten vaak ook zijn, de beoordeling van een boek blijft altijd afhankelijk van de literaire bagage en de levenservaring van de lezer zelf.

In april kocht ik de Millennium Trilogie van Stieg Larsson, omdat de boeken in de kranten en op alle lees- en boekblogs gunstig werden beoordeeld. Toen ik door de paar duizend bladzijden heen was, had ik de indruk een modern sprookje te hebben gelezen. Griezelig zo nu en dan, macaber, soms spannend met als ondergrond de hedendaagse politieke, juridische en zakelijke wereld, waarvan het bij iedereen zo langzamerhand wel bekend is dat er daar veel gebeurt wat het daglicht niet verdragen kan. De hoofdpersoon, Lisbet Salander, wordt opgevoerd als een geniale 'nerd' die ongrijpbaar is voor justitie, omdat ze kans ziet zichzelf onzichtbaar te maken door allerlei vermommingen toe te passen. Bovendien is ze lid van een wereldwijde groep 'hackers' die in ieder computersysteem kan inbreken. Met deze moderne technologie als wapen neemt ze wraak op iedereen die haar in het verleden slecht behandeld heeft en het gaat er daarbij niet bepaald zachtzinnig aan toe. Na de laatste bladzijde te hebben gelezen, kan ik niet anders concluderen dan dat het succes van de boeken te danken moet zijn aan het feit, dat het de droomwens van iedereen is, om radicaal met al je vijanden en tegenstanders af te kunnen rekenen: kijk maar naar de films van Clint Eastwood als Dirty Harry... maar in de echte wereld is het helaas niet erg geloofwaardig.

Het staat me tegen als mensen zeggen dat je 'zus-en-zo' boek moet lezen, want dat wekt bij mij een soort tegenzin op, dus toen er in de negentiger jaren een hype ontstond rond "Het Bureau" van J.J. Voskuil, liet ik die boeken links liggen. Eigenlijk ben ik pas nieuwsgierig geworden na het lezen van zijn boek 'Binnen de Huid' , dat dit voorjaar postuum verschenen is.
Omdat dit boek een schakel is tussen "Bij nader inzien" dat zijn studentenleven beschrijft en "Het Bureau" waarin de jaren beschreven worden die hij werkend doorbrengt op het wetenschappelijke "Meertens Instituut" voor volkskunde, kon ik kiezen of ik wilde weten wat vóór "Binnen de huid" was gebeurd of daarna.
Ik koos daarna, en moet dus raden wat de jeugdidealen van hem en zijn vrouw zijn geweest.
























Wat belangrijk is, lijkt mij, voordat je "Het Bureau" gaat lezen, is te weten hoe het was om op te groeien in de eerst helft van de twintigste eeuw. Omdat ik geboren ben in de 2e Wereldoorlog, weet ik me nog heel goed te herinneren hoe Victoriaans onze opvoeding eigenlijk was. Over seks werd nooit gesproken, dat was 'vies', en hiërarchische verhoudingen in de maatschappij waren al eeuwenlang geleden vastgelegd en nauwelijks bespreekbaar.
Voor mij was het ook heel herkenbaar, omdat ik zelf op een dergelijk 'bureau' heb gewerkt tussen 1963 en 1968.

Ik begrijp, dat Voskuil en zijn vrouw hadden gekozen voor 'onmaatschappelijkheid' , d.i. niet meedoen aan de kapitalistische consumptiemaatschappij. Voskuil, alias Maarten Koning, voelt zich dan ook constant bedreigd, aan de ene kant door zijn bazen en collega's en aan de andere kant door zijn vrouw, die zeer rigide blijft vasthouden aan wat ze kennelijk, in de begintijd van hun huwelijk, met elkaar afgesproken hebben.
Zo beschrijft hij de ruzies die hij met zijn vrouw heeft, wanneer hij besluit te gaan werken. Ze wil dat niet, evenmin wil ze dat hij salarisverhoging accepteert, of medewerkers aanstelt om hem te helpen met zijn werklast. Hij mag geen bandrecorder mee naar huis nemen en een televisie en auto zijn uit den boze. Ze eist zelfs dat hij een roeimachine, die hij gekocht heeft om fit te blijven, terugbrengt naar de winkel. Zijn werk moet 'onzin' blijven. Als hij zich begint te interesseren voor wat hij moet onderzoeken , namelijk cultuurlijnen ontdekken tussen volksgebruiken en die intekenen op kaarten om daar uiteindelijk een Atlas van te kunnen maken, zijn de rapen gaar.
Het enige waar zijn vrouw en hij het over eens zijn, is de liefde voor alle dieren.
Op zijn werk moet hij, tegen wil en dank, leren te manoeuvreren om zichzelf te kunnen handhaven tussen zijn collega's (in binnen- en buitenland) en tegelijkertijd de bazen op het 'Hoofdbureau' te vriend te houden. Hij voelt zich nergens op zijn gemak en wordt vaak overvallen door gevoelens van zinloosheid. Op een zeker moment constateert hij zelfs dat de 'glans' die de wereld vroeger voor hem had, voorgoed verdwenen is.

In het eerste deel van "Het Bureau" beschrijft hij feilloos zijn baas, "Meneer Beerta". Hij had hem beter"Meneer Schipper" kunnen noemen, want deze man is een meester in het manipuleren van zijn minderen en meerderen ; bij het uitspelen van de een tegen de ander wordt de waarheid vaak geweld aangedaan, maar naar buiten toe speelt hij de beminnelijkheid zelve.

Ik ben nu bezig aan deel II : "Vuile Handen".
Dit deel beschrijft het verdere wel en wee van Maarten Koning op 'het bureau' met zijn collega's en bazen die er allemaal op uit zijn om hun eigen positie te verbeteren, desnoods ten koste van de anderen. Alleen een goede schrijver is in staat om 5500 bladzijden vol te schrijven over het leven op een kantoor of bedrijf zonder dat het gaat vervelen. Ja, het is zelfs zo boeiend dat je wilt weten hoe het nu verder met ze gaat.

Vanavond hoorde ik op de Wereldomroep een reportage waarin de huidige directeur van het Meertens ( Beerta) Instituut wordt ondervraagd over de bandopnamen die in de vijftiger en zestiger jaren zijn gemaakt van volksvertellingen. Over Voskuil wordt met geen woord gerept en toch heeft hij in zijn romans uitgebreid over deze opnamen gereporteerd.
Korte memorie ?



gota fría otra vez
























De afgelopen zomer liepen de temperaturen op tot soms wel over de 40 graden Celsius, dat is, zelfs voor hier, extreem heet en de ervaring leert dan ook dat er daarna, in de herfst, zware regens zullen gaan vallen. Dit alles omdat het zeewater een paar graden warmer is dan normaal en als er dan een koufront overheen drijft...

In Els Poblets, een dorpje vlakbij ons, zijn ze nog steeds aan het bakkeleien over vergoedingen aan de gedupeerden van de overstromingen van twee jaar geleden. Bovendien belooft de burgemeester, iedere keer weer, dat hij meer aan preventie gaat doen, zoals waterkeringen bouwen en droge rivierbeddingen schoon -maken, en-houden. In de praktijk wordt er ondertussen niets gedaan tot de volgende ellende toeslaat, en dat zou best eens vandaag kunnen zijn. Er worden regens verwacht van 180 liter per m² binnen een paar uur.

Twee weken geleden begon het al te regenen, veel te vroeg voor de tijd van het jaar, maar het was pas een voorbode van de' gota fría' die gisteren in alle hevigheid losbarstte. Het begon met onweer, dat een paar uur rondcirkelde boven onze hoofden. Alvast de computer uitgezet en de telefoon- en ADSLverbinding verbroken. Dat was maar goed ook want een paar voltreffers in de buurt zorgden ervoor dat we in het donker kwamen te zitten ( om 17.00 uur's middags).
Daarna kwam de elektriciteit terug, maar niet met genoeg capaciteit om een boek te kunnen lezen. Koud eten bij kaarslicht ( we koken elektrisch) en daarna hebben we de generator gestart, zodat Wim naar het nieuws op de TV kon kijken en ik verder kon lezen aan "Het Bureau" van J.J. Voskuil.

In de wijnkelder staat al weer een laagje water en in mijn slaapkamer begint het door het plafond te lekken, maar als ik mijn bed opzij schuif houd ik het daar nog wel droog. De laatste keer dat dat gebeurde was eind oktober 2004, dus dat valt nog best wel mee... (!)

Ik ben bezig, net zoals vorig jaar, de Club Kampioenschappen van onze tennisclub te organiseren.
Dat kan ik goed, maar met de onzekere weersomstandigheden, zoals nu, zal ik onevenredig meer werk moeten verrichten, meer dan me lief is, maar ik heb mezelf beloofd dat ik het hierna nóóit meer zal doen, dat is een troost.

Voor de vetplanten is deze nattigheid het teken om zich helemaal vol te zuigen zodat ze voldoende geprepareerd zijn voor de volgende droge tijd.

vrijdag 28 augustus 2009

De painting ladies van Hans Timmer

Hoe ga je de plotselinge overvloedige vrije tijd invullen als je met pensioen gaat? Daar breken veel mensen hun hoofd over.

Toen ik in 1989 wegging bij de KLM en op Mallorca ging wonen, wilde ik al die dingen gaan doen waar ik nooit genoeg tijd voor had gehad. Eén van die dingen was tekenen en schilderen.

In 1974, toen ik als standby stewardess werkte, had ik me ingeschreven op een cursus vrije schilderkunst op de Kunstacademie 'Artibus' in Utrecht om de technieken te leren voor tekenen en schilderen.
Op de introductie-avond, waar ik me met mijn tekeningen moest presenteren, zodat de leraren konden bepalen in welke klas ik moest gaan zitten, praatte ik met een hele aardige leraar die mij wel wilde accepteren. Hij liet me zien wat zijn leerlingen zoal gedurende het afgelopen jaar geproduceerd hadden. Het waren allemaal hele statische portretten van mensen in allerlei fases van ongekleedheid. " Oh, wat een afschuwelijke lijkkleuren," dacht ik oneerbiedig. Precies op dat moment kwam een kreupele, nogal wild uitziende, man bij ons zitten die ook mijn tekeningen bekeek. Hij zei, dat ik bij hem in de klas moest gaan zitten en liet me de resultaten van zìjn leerlingen zien. Deze werken getuigden van een enorme vrijheid. Dat was precies wat ik voor ogen had gehad toen ik me inschreef op de Academie. Ik liet de aardige leraar die Hans Timmer heette, zitten en ging mee met Ton Kraanen.
























Schilderij
van Ton Kraanen, ca 1975

Vijftien jaar later loop ik een bar in Sóller, Mallorca binnen en.. daar zit de aardige leraar die ik versmaad had. Hij vertelde me, dat hij zich dat nog goed herinnerde en vroeg waar ik woonde. Laat hij nu op dezelfde berg wonen aan de Costa de Deià! Wat een toeval! Hij vertelde over zijn leerlingen, die iedere donderdagmorgen bij hem kwamen schilderen en tekenen en of ik geen zin had om ook mee te komen doen.
En zo gebeurde het dat ik alsnog een leerlinge werd van Hans Timmer.
























Het atelier van Hans Timmer. De aquarel met herfstbladeren is van mij.

Iedere donderdag kwamen we bij elkaar in zijn huis 'Can Tortuga' dat een weids uitzicht had over de bergachtige kust en de Middellandse Zee.




















uitzicht vanaf het terras van Hans Timmer

Dan zaten zijn vrouw Nienke en hij al klaar met koffie en koekjes en werd er even gezellig bijgekletst. Daarna was het tijd voor de leerlingen om naar het atelier te verhuizen waar we ieder onze eigen onderwerpen uitzochten. Ik wilde me vooral toeleggen op het schilderen van aquarellen, wat heel moeilijk is vanwege het feit dat het in één keer goed moet.
De anderen waren bezig met olieverf en konden dus weken doen over één onderwerp. Ik deed van alles, stillevens, portretten en landschappen.



















Aquarel met rozen.

Vooral dat laatste was ideaal want er waren genoeg onderwerpen rondom het huis te vinden.

In het verloop van de tijd waren er nog maar drie dames over, die hij liefkozend zijn 'painting ladies' noemde.
Door ouderdom en ziekte gedwongen zijn hij en Nienke een paar jaar later teruggekeerd naar Nederland, waar ze nog een tijdje geleefd hebben. Zijn leerlingen mochten een werk van hem uitkiezen als souvenir.
De onderstaande 'collage' vond ik een typisch Mallorquins landschap en was één van mijn favorieten.
























De dames zijn daarna ieder hun eigen weg gegaan en donderdag was voortaan weer een 'vrije' dag.







zaterdag 22 augustus 2009

Requiem voor een duif






















uitzicht over de baai van Deià vanaf R 's terras

Over mijn Duitse buurman R op Mallorca heb ik het al een paar keer gehad. Het was me dan ook een tiep!
Hij kwam uit München en dat kon je goed horen en zien. Ein Bierchen dronk hij dan ook niet uit een limonadeglas, maar uit een literpul en zijn favoriete hapjes waren' Würstl'. Hij had nogal rechtse ideeën en hij vond uiteraard dat ze in Spanje nog heel wat konden leren van de Duitsers ( bei uns ist alles viel größer, schöner, besser, undzuweiter).
Hij lag vaak met de autoriteiten in de clinch en belasting betalen deed hij niet; moesten ze hem maar, net zoals in Duitsland, een aanslag sturen. Dat je als Spaanse burger de plicht hebt om zelf naar het belastingkantoor te gaan, of naar het gemeentehuis voor de gemeentelijke belastingen, om aangifte te doen, dat vond hij stom. Maar ondanks het feit dat hij vreselijk tekeer kon gaan en vier vrouwen hem na een aantal jaren huwelijk hadden verlaten, had hij toch iets vertederends: hij was namelijk helemaal dol op zijn dieren. Ik hoor jullie al denken : "dat was Hitler ook". Inderdaad, dat bedoel ik.
Hij deelde zijn huis met Baatzi een papegaai-achtige vogel, die hij, als hij op reis ging altijd meenam in een klein kooitje. Dan lagen er nog een paar zwerf-poezen om hem heen die hij Karnak en Luxor had gedoopt en op een winterdag vond hij Archibald, een Mallorquinse dobermann ( die blijven klein) in de sneeuw langs de weg naar de Puig Mayor. Archie was vanaf die dag zijn schaduw; hij ging mee in bad en hij ging mee in bed.
Zieke en gewonde dieren werden liefdevol door hem verpleegd en daar hoorde ook een duif bij, die hij op een keer op zijn terras had gevonden. Paloma had iets aan een vleugel en kon niet vliegen. Hij vertroetelde haar tot ze genezen was, maar ondanks dat hij verwachtte dat ze nu wel weg zou vliegen, bleef ze bij hem in de buurt. Ze werd al net zo onafscheidelijk van hem als Archie en als hij in zijn open jeep reed zat Archie naast hem met zijn neus in de wind en Paloma reed op de stang, boven hem, mee.
Hij ging regelmatig naar München om zijn oude Mutti op te zoeken en dan had hij iemand nodig om de katten en duif te voeren, eveneens als zijn goudvissen in de vijver, waarvan het water snel verdampte. Ik had dat op me genomen, nadat gebleken was dat B, zijn Mallorquinse vriend, er de vorige keer maar met de pet naar had gegooid. De katten waren bij R's terugkomst verdwenen en kwamen later sterk vermagerd weer tevoorschijn en de vissen waren allemaal dood wat B had proberen te verdoezelen door vlak vóór R terugkwam nieuwe te kopen. Helaas had R alle vissen een naam gegeven en zag dus onmiddellijk dat ze vervangen waren.
Braaf ging ik iedere dag de dieren verzorgen en het leuke was, dat ze altijd al klaar zaten als ik bij het huis aankwam. Op een morgen verwelkomen de poezen me weer en strijken miauwend langs mijn benen, maar Paloma is nergens te zien. Nou ja, dan komt ze zo wel. Ik wacht nog even en zie op de weg buurvrouw D, de Engelse schilderes, terugkomen van haar dagelijkse wandeling in de bergen. Ze stopt bij het hek en kijkt bedrukt.
Ik vraag haar wat er is . Dan vertelt ze dat ze zojuist een dode duif aan de kant van de weg, boven in de bocht heeft zien liggen. Ze was nog warm, maar het kopje was geknakt. Ze dacht dat de auto van de ober van het restaurant beneden, die altijd met veel te grote snelheid de bochten neemt, haar had aangereden. We liepen weer terug en bekeken het duivenlijkje. Het was Paloma, dat zag ik gelijk. Ik aarzelde wat ik moest doen en belde W. een andere Duitse buurman om hem om advies te vragen. Die belde op zijn beurt R in Duitsland, die erg bedroefd was. Hij vroeg ons de duif in een doos te doen en in de vrieskist te bewaren tot hij terugkwam.
Zogezegd, zogedaan. R heeft de duif in de tuin begraven en later zou hij er een grafmonument bovenop zetten.
Niet lang daarna volgde Schwertskerl, het poedeltje van Mutti, die tijdens een bezoek aan R. van ouderdom was overleden.
























Toen ik een paar jaar geleden weer eens bij hem op bezoek ging, zag ik dat het dierenkerkhof aanzienlijk was uitgebreid en dat Baatzi nu naast Paloma begraven ligt.

zaterdag 15 augustus 2009

Spaanse genoegens

Vanmorgen schrok ik wakker van hevig geknal. Het schemerde, dus de zon was nog niet op. Was de oorlog uitgebroken of zo ? Toen wist ik het weer: het is vandaag 15 augustus! Dat is niet alleen één van de vele rooms-katholieke feestdagen in dit land maar bovendien mag er vanaf heden ook weer gejaagd worden, dus zijn alle Spanjaarden met een piemel op jacht gegaan. Nee, niet achter de vrouwen aan, zoals je logischerwijze zou denken na mijn beschrijving van een man. Het stond een paar weken geleden zelfs in de krant : Spanjaarden vinden eten fijner dan seks !

















Na eten komt familie, reizen en chocolade en voor de mannen, jagen dus.
Nu zitten ze allemaal tussen het struikgewas en schieten op alles wat beweegt. Dat lieve knuffelkonijntje dat gisteren nog zo schattig tussen het onkruid huppelde: knal !!!, pief paf poef!!! Ik snap die beesten niet, ze weten toch ook dat het ieder jaar weer hetzelfde is, waarom gaan ze niet ondergronds. Maar nee hoor, volgens mij zijn die Spanjaarden niet alleen zichzelf aan het uitroeien, want door hun verwaarlozing van de seks worden er nog maar 7/8 ste kind per vrouw geboren, maar ook nog hun laatste, in het wild levende dieren. De laatste konijnen, zwijnen,vossen, vogels, en in de zee de tonijnen, zwaardvissen en palingen.

In 1985 toen ik voor het eerst op Mallorca aankwam viel het me op, dat er geen enkel vogelgeluid te horen was. Dat vond ik vreemd, maar het waarom werd me al gauw duidelijk toen ik tijdens een wandeling op de berg tegenover ons huis, grote platformen zag die in de eeuwenoude bomen gebouwd waren en daar tegenover hingen talloze netten die op strategische plekken opgehangen waren om hele zwermen vogels tegelijk te kunnen vangen. Ook daar werd er in het weekend en op feestdagen, bij het ochtendgloren, geschoten. Ondanks het feit dat er binnen 500 meter van een huis niet geschoten mag worden en al helemaal niet in een urbanisatie trekken ze zich daar niets van aan, dan moet je daar maar geen huis bouwen, want er wordt op die plek al eeuwenlang gejaagd. Ze zien het als een soort gewoonterecht, nieuwe wetten of niet.
Onze Duitse buurman werd woest als hij op zondagmorgen om 6 uur altijd hetzelfde Seatje voorbij hoorde komen en even daarna de luide knallen die echoden in de vallei. Hij trok zijn pantoffels aan, sprong in zijn jeep en ging, gekleed in pijama, er op af. Hij wees de jager op de wet en beval hem op te houden. OK, de jager haalde zijn schouders op en ging naar huis. De volgende week zondag om 6 uur hoorde de buurman weer dat autootje voorbij komen en even later : klatsch, klatsch! "Gottverdammtnochmal, Arschloch" , bromde hij. Hij trok zijn pantoffels weer aan, sprong in zijn jeep en zag het autootje geparkeerd staan langs de kant van de weg. De jager was nergens te bekennen. Hij stapte uit en liet twee banden van de Seat leeglopen. Zo, dat zou hem leren! Hij keerde tevreden terug naar zijn bed.

Nu weet ik wel dat er mensen zijn die denken : " als het je niet bevalt, dan ga je toch weer terug naar je kikkerlandje ? " en terecht natuurlijk. Maar het is nu eenmaal zo dat als je als buitenstaander in een andere cultuur belandt, je de karakteristieken daarvan beter opmerkt dan de mensen die erin opgegroeid zijn. Dat bewijzen bijvoorbeeld ook de boeken die door buitenlanders over de Nederlanders zijn geschreven, waarin vooral onze rechtlijnig- en 'horkerig'-heid worden gehekeld .

Maar goed, dat bij Spanjaarden eten op de eerste plaats komt en familie op de tweede, kan je zelf constateren als je een typisch Spaans restaurant bezoekt. Wat dan onmiddellijk opvalt is dat er in het lokaal een paar televisies aanstaan, waarop op de ene een voetbalwedstrijd en op de andere een stierengevecht te zien zijn, om nog een paar van de grote genoegens en tradities van het Spaanse volk op te noemen. Aan lange tafels zitten de families, van grootouders tot babies. Mannen aan het ene einde van de tafel en vrouwen en kinderen aan het andere. Ze praten, nou zeg maar schreeuwen allemaal door elkaar heen en er is niemand die luistert. Je kunt je de kakofonie dus wel voorstellen, vooral als de akoestiek niet al te best is, wat meestal het geval is.

Och, Spanje heeft zo zijn charme. Als ze nu ook eens ophielden met dat schieten....!

donderdag 13 augustus 2009

Schapenbelletjes

Vannacht lag ik lang wakker. Waar is de tijd gebleven dat ik 12 uur achter elkaar kon slapen? Niks aan te doen, dus lag ik te luisteren naar de geluiden die door de openslaande deuren naar binnen sijpelden. Ik hoorde een aantal honden die, eenzaam als ze zich voelden, hun klaagzang tot de maan richtten. Och, dat zijn we hier wel gewend: blaffende honden. Als je er, als buitenlander, wat van zegt kijken de Spanjaarden je verbaasd aan. ¿ Perros ? ¿ Qué perros? ! No oigo nada!
Nee natuurlijk niet, ik zou ook helemaal doof zijn geworden van alle herrie die ze hier normaal produceren: oorverdovend vuurwerk bij iedere gelegenheid, en maximale decibellen popmuziek tijdens de fiestas.

Mijn gedachten gingen terug naar Mallorca toen we aan de NW kust, aan de Costa de Deià woonden. Het was er 's nachts werkelijk doodstil. Het aanspoelen van de golven op de kust was in de zomer nauwelijks hoorbaar. Als we al een hond hoorden was het de hond van de schaapherder, wiens nobele taak het was de schaapjes, die allemaal een belletje om hun nek droegen bij elkaar te houden, zodat hun baasje ze makkelijker terug zou kunnen vinden als ze een beetje afgedwaald waren. Wat vaak gebeurde want ze liepen vrij rond, waarschijnlijk om het weinige groen dat in het berglandschap te vinden was op te sporen. Als de belletjes erg dichtbij kwamen begon ik me zorgen te maken. Waren ze erin geslaagd in mijn tuin door te dringen ? Aten ze nu al mijn verse kruiden en groenten op, die ik met zoveel geduld had opgekweekt uit minuscule zaadjes. De peterselie, basilicum, sla, tomaten, paprika's en aubergines ? Zelfs de bloemen van de potplanten waren niet veilig voor hun vlijtige tongetjes.
Zo lag ik gespannen te luisteren naar de progressie van hun belletjes.
Tegen het ochtendgloren kwamen de vissers terug en hoorde ik het "chuk-chuk-chuk" van de vissersbootjes als ze onderlangs ons huis doorvoeren om op hun thuishaven, Port de Sóller, hun vis af te leveren.
























Ja, absolute nostalgie, die op de randen van de nacht het hevigst is. Ik dacht aan een gedicht van W.S. Merwin, één van de bekendste Amerikaanse 20- eeuwse dichters, die in het begin van de vijftiger jaren van de vorige eeuw, een tijdje de 'tutor' was geweest van de oudste zoon van Robert Graves, William. Het huis 'Cannellun' (Huize de Maan), waar de beroemde schrijver had gewoond, lag een paar kilometers van het onze verwijderd en was een bedevaartsoord voor zijn vele bewonderaars geworden. William Graves heeft overigens nog een prachtig boek geschreven: 'Wild Olives' over zijn jeugd in Deià en het leven met zijn vader.
Het gedicht ( dat gaat over de geluiden die hij 's nachts buiten hoort) van Merwin, die logeerde in huis Son Beltran dat op de helling vlak boven de baai van Deià ligt geeft perfect de sfeer weer die ik bedoel, hoewel hij hier over een winternacht schrijft.

In the Old Vineyard

That was a winter of last times
waking upstairs in the cold
empty house of the master
of Son Beltran with its new floors
of imitation marble
its bare rooms living with echoes
though the window had been open
all night to another cold
that came down from the mountains
bringing the sounds of the sheep bells
from somewhere among the clouds
and before the sun was up
I would open the front door
as the fishermen my neighbors
were bringing the night catch
up the stairs to spread out
on the gray stones of the hour
then as the first rays kindled
the upper terraces
across the valley I heard
every morning the same
voice of a girl singing
her flight of notes that rose
along the tiers of stone
to touch the whole morning
with their hovering song
older than I could know





dinsdag 14 juli 2009

Interview in Cabin Ready, juni 2009











































Een paar maanden schreef ik onder de titel 'Memories' op deze blog, dat ik in Nederland op het Aviodrome in Lelystad moest zijn voor een interview voor het blad Cabin Ready dat bestemd is voor het KLM- cabinepersoneel. Het is gepubliceerd in juni 2009, in de reeks :"90 Years of Inspiration'. ( oplage 10.000)
Het leek me wel leuk om het als 'follow-up' op mijn blog te zetten.
De foto's zijn genomen op het upperdeck en op de trap van de( gepensioneerde) B747: PH-BUK.
OP 7 OKTOBER 2009 VIERT KLM HAAR NEGENTIGJARIG BESTAAN.TER GELEGENHEID VAN DEZE BIJZONDERE MIJLPAAL BLlKKEN WE AAN DE HAND VAN EEN 9-DELlGE SERIE TERUG OP DEGESCHIEDENIS VAN ONS PIONIERENDE BEDRIJF."DE KOMST VAN DE BOEING 747 IN DE JAREN ZEVENTIG BETEKENDE OOK DE INTRODUCTIE VAN EEN NIEUWE TROLLEY, EEN UPPERDECK EN TWEE GANGPADEN."

"Alsof ik niet ben weggeweest", vertelt oud-purserHenk van Dalfsen (78) als hij door de Boeing 747 loopt. "Ik zie mezelf ook zo weer in de pantry staan", beaamt Netty Buijnq-Rijnders (65), voormalig assistent purser Boeinq 747 en purser DC-9. De 747-300 in het Aviodrome roept veel prettige herinnerinqenbij hen op.

Opvallende glazen.
Netty vlooq van 1968 tot 1989 en werkte als CA op de allereerste 747-vlucht naar New York. Daarna vloog zij drie maanden achtereen naar deze enige 747-bestemming ,omdat veel collega's nog getraind werden voor dit destijds opzienbarende toestel.
Netty: ''We kregen in die tijd ook een ander uniform,waarbij de kleur werd veranderd van qrijsblauw naar het blauw van nu. Met de komst van de Boeing747 werd ook de trolley qe"lntroduceerd. Daarvoor ging alles uit de hand. volqens mij heb ik nog van jou 'trolley-les' gehad Henk!". "Als instructeur was die trolley een hele uitdaging, maar ook aan boord hoor. Zo riepen we voor het eerst in het gangpad over de hoofden van de passagiers:'Heb nog maaltijden?' Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat je ook noq 14 plateaus in het middengedeelte
van de trolley moest stuwen..", vertelt Henk die vlooq van 1956 tot 1987. Met de 747 introductie
kwam er ook nieuw servies en bestek. Beiden herinneren zich dat passagiers het ontwerp ervan
mooi vonden, het bleek alleen niet zo qebruiksvriendelijk te zijn. Netty: "Zo vielen de glazen op het dienblad telkens om!"

Loungestewardess
Met de komst van de Boeing 747 werd ook het een en ander aangepast op het gebied van flight safety.Het commando naar de crew om de deuren te sluiten of te openen werd bijvoorbeeld vanaf toen niet meer door de purser, maar door de vliegers gegeven. Henk over het leidinggeven als purser:"Door het ontbreken van een recht gangpad werd dit wel wat moeilijker. Je was bijvoorbeeld wel eens een colleqa 'kwijt' als er een vliegveiligheidsdemonstratie gegeven moest worden. Die stond dan nog ergens citroenen te snijden, omdat hij of zij de purser
niet zag of hoorde." Samen koesteren Netty en Henk qoede herinneringen aan het uitzicht vanuit
de vele cockpitramen, vooral op een nachtvlucht.
Netty: "Dat was toch zo mooi, vooral..." Henk vult spontaan in: "Het noorderlicht?"
Netty enthousiast: "Inderdaad, had jij dat ook?"
Terwijl Netty van het upperdeck via de rechte trap naar beneden loopt:
''Weet je noq van die wenteltrap op de eerste reeks747 's?"
Henk: "Heel elegant hoor, maar het was wel zwaar om via die trap het le klas plateau vol servies
naar de cockpit te brengen." Ja,dat klopt,maar het was wel chic! Net als het upperdeck en de lounge daar!" Een first-class stewardess werd zelfs speciaal ingedeeld om na de maaltijdservice als loungestewardess drankjes in te schenken en siqaretten aan te bieden.
Als Henk buiten staat, werpt hij noq een
blik op het vliegtuig en zegt: "Het lijkt wel of mijn vliegperiode letterlijk voorbij is gevlogen. Wat een toestel, wat een herinnerinqen!"

TEKST:WILBERT VAN HANEGHEM, EENBANDER / FOTO'S:
LEXVERSPEEK/ MET DANKAAN LUCHTVAART-THEMAPARKAVIODROME
WWW.AVIODROME.NL
CabinReady 27.







zondag 28 juni 2009

Baile de verano
























Eergisteren was het weer zover: het 'Summer Ball' van de tennisclub zou plaatsvinden in Restaurante Los Arcos. Vorig jaar had ik heerlijk gedanst en omdat ik gehoord had dat mijn danspartner van die avond , 'Mick Jagger', ook weer van de partij zou zijn, verheugde ik me zeer op onze hernieuwde kennismaking.

In de tuin van het restaurant, dat zowaar in onze woonplaats lag, en niet ergens een half uur rijden van ons huis vandaan, verzamelden we ons met een glaasje cava, of jus, om even gezellig bij te kletsen ( of roddelen, want daar zijn de Engelsen goed in) en om natuurlijk elkaars outfit te bewonderen ( of stiekem te bekritiseren). De meeste dames doffen zich dan ècht helemaal op en sommige mannen waren zelfs in smoking op komen draven wat me, met de hitte in het achterhoofd, niet erg comfortabel leek, zeker niet om in te dansen.

Het eten was zowaar goed, maar dat was waarschijnlijk omdat we, voor de verandering, in een Spaans restaurant aten ! Eén van de mannen aan onze tafel kocht heel galant een rode roos voor de dames en poseerde zelf heel schalks met zo'n roos, als een hond met een kluif in zijn bek, voor de fotografe ( ik).

De laatste tijd neem ik altijd mijn kleine Sony Cybershot mee, want die past zelfs in het kleinste tasje, om allerlei festiviteiten vast te leggen, vooral alles wat met de tennisclub te maken heeft. Zij publiceren de foto's dan later weer op hun website. Helaas heb ik nog niet uitgevonden hoe ik scherpe foto's in het donker kan maken van' rock and roll'-ende figuren. Maar dat vind ik nog wel uit.

Ed zong weer enige nummers uit zijn repertoire en daarna was het de beurt aan de DJ, die gespecialiseerd is in het draaien van dansmuziek voor onze generatie; dus de gebruikelijke Rock and Roll, Twist, Jive, etc., zeg maar muziek, waar wij op dansten toen we nog 'jong' waren. Ik vraag me af of de huidige generatie later, als ze onze leeftijd bereikt hebben, willen dansen op die gehoorbeschadigende dreun waar ze nu urenlang op' dansen'. Ik denk het niet, want dan zijn ze allang doof.

Ik danste met Simon and John en nog een John en ene Norman en de andere John die ik al 'Mick' noemde. Ze waren heel aanhalig en soms ronduit amoureus! Ik moest mezelf er soms aan herinneren dat we geen achttien meer waren en dat ik niet met puisterige tieners, die last van hun hormonen hadden, te maken had!



















Verdorie zouden die verd... Spanjaarden misschien Viagra door het eten hebben gedaan en nu om de hoek zitten te gluren om te kijken of die 'mayores' een orgie zouden aanrichten? Maar ach, wat maakte het eigenlijk uit! Het was fantastisch om even in die fantasie te leven. Energie had ik genoeg, door het vele trainen ben ik in een uitstekende conditie en kan ik urenlang rondspringen. Helaas de mannen niet, die waren, ondanks het feit dat ze hun jasje hadden uitgedaan, helemaal doorweekt! Arme zielen.

Om één uur was het feest afgelopen. Het was weer mooi geweest !





zondag 21 juni 2009

Misleidende titel























"Waarom vrouwen chocola lekkerder vinden dan seks", de titel van het boek viel me onmiddellijk op en dat was natuurlijk ook de bedoeling, want ik liep rond tussen de tafels met daarop stapels boeken, allemaal bestsellers, die ze in de AKO boekhandel in de vertrekhal van Schiphol verkopen.
Dit soort boeken die onder het mom van een zweempje wetenschappelijkheid aan de lopende band verschijnen heeft kennelijk een grote aantrekkingskracht op lezers die op zoek zijn naar vermakelijke beschrijvingen van de vele komische misverstanden die er tussen de beiden seksen bestaan. In ieder geval moet de tekst niet te moeilijk zijn zodat de intellectuele vermogens niet te veel hoeven te worden aangesproken.. Zo herinner ik me nog de bestsellers van een paar jaar geleden die Allan & Barbara Pease hebben geschreven: "Why men don't have a clue and women always need more shoes", en zijn voorganger: "Why men don't listen and women can't read maps".
Echt wetenschappelijk gaat het er daarentegen aan toe in de boeken van Mary Roach, die met "Bonk", een humorvolle beschrijving geeft wat er o.a. in de hersenen en in de rest van hun lichamen gebeurt als twee mensen seks met elkaar hebben. Omdat het uiterst moeilijk was om vrijwilligers te vinden die 'het' in een laboratorium met elkaar wilden doen terwijl ze met draden verbonden waren aan allerlei meetapparatuur, deed ze het maar zelf, met haar echtgenoot. Ondanks dat het over wetenschappelijke onderzoeken gaat leest het boek als een trein door de geestige formuleringen van de schrijfster.
Maar goed, voordat ik in het boek begon te lezen waarom vrouwen chocola lekkerder vonden dan seks dacht ik dat het kwam, omdat er al een tijdje bekend is dat cacao ingrediënten bevat die het serotoninegehalte in het bloed verhogen wat weer als gevolg heeft dat het ' het zich goed voelen' bevordert. Maar dan zou het logisch zijn om te denken dat vrouwen het allebei even lekker zouden vinden. Bovendien heb ik het idee dat er veel mannen zijn die chocola ook best lekker vinden. De reden dat alleen maar vrouwen daarom chocola boven seks prefereren zou naar mijn, emancipatoire, mening dan ook waarschijnlijk meer te maken moeten hebben met hele andere factoren, waarover je maar weinig leest: bv. dat er een heleboel mannen op deze wereld hele slechte minnaars zijn.
Ik herinner me nog uit de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw dat er speciaal voor de vrouw allerlei handboeken uitgegeven werden, waarin tips werden gegeven hoe je je echtgenoot seksueel in je geïnteresseerd kon houden. Hilarische tips, zoals hem frisgewassen opwachten als hij uit zijn werk thuis kwam, gekleed in een minuscuul schortje of strak in het leer naar gelang zijn fantasieën, nadat je natuurlijk eerst de tafel feestelijk had gedekt en de hele middag in de keuken zijn favoriete gerechten had staan klaar te maken. Natuurlijk leidde je hem eerst naar de badkamer om hem een heerlijke massage te geven en de rest volgde dan vanzelf wel... Of, als je uitging vergat je een slipje aan te trekken en dat vertelde je hem pas halverwege de avond. O, o, o, wat stout! Mijn vriendinnen en ik moesten ook grinniken om het boek "How to bellydance for your husband", we zagen al die huisvrouwen al voor ons en de verbijsterde gezichten van de mannen, die comfortabel met de pantoffels aan, vanachter hun avondkrant de ingestudeerde kronkelingen van hun vrouwen gadesloegen. En waar waren de kinderen en de huisdieren gebleven ?
Tegenwoordig is het al niet veel beter als ik de inhoud van de damesbladen, zoals de Cosmo(politain), Elle en Marie Claire moet geloven. Alleen zijn er wat nieuwe trends bijgekomen, zoals vrouwvriendelijke pornovideo's, slow sex ( net zoiets als slow food, neem ik aan), tantra-seks, bondage en andere variaties, die het seksleven spannend moeten houden.

Toen ik het titelblad binnenin het boek opensloeg zag ik dat "Waarom vinden vrouwen chocola lekkerder dan sex" een vertaling was van het Amerikaanse "Do Gentlemen Really Prefer Blondes ?" Gelijk begreep ik waarom de Nederlandse titel was zoals hij was.... uit puur winstbejag, want wie in Nederland kent de film: "Gentlemen prefer blondes" met Marilyn Monroe nog ? Hetzelfde principe wordt toegepast door de roddelbladen zoals Privé, Story, Weekend e.a. die bv. buiten op de omslag schrijven: "Heeft Koningin Beatrix een geheime minnaar ?" Je ziet dan een onduidelijke foto waarop nog net een schim te zien is die de achteringang van Paleis Noordeinde binnenschiet. Als je het artikel openslaat blijkt het Hans van Mierlo te zijn die als Minister van Staat een kopje thee ( iets sterkers mag-tie niet meer) met HM is komen drinken.

Maar, denkt de lezer, wat heeft dit allemaal te maken met mijn leven in Spanje? Nou... net zoveel als chocola met seks !

donderdag 18 juni 2009

Wim 's Werkplaats
























In Nederland wordt op de televisie een programma uitgezonden dat: "Help, mijn man is klusser" heet. Uiteraard heb ik het nog nooit kunnen bekijken, omdat mijn man geen interesse heeft. Ja, vanzelfsprekend, want dan zou hij iets zien wat lijkt op zijn eigen behandeling van de talloze klussen waar hij ooit aan begonnen is, maar die nog immer onafgemaakt liggen te wachten op de laatste hand. Voor iemand die héél netjes en georganiseerd is, betekent het een ramp, maar na 24 jaar heb ik me er allang in geschikt.
Zo vind ik overal, in huis en tuin, gereedschap rondslingeren dat daar gebruikt is en op die plek is blijven liggen tot het voor de volgende keer nodig is. Terugbrengen waar het vandaan komt is immers onnodige energie verspillen ? Na 1 dag, week, maand, jaar, het hangt er vanaf, pak ik dan zuchtend een doos en gooi alles erin, tot het kleinste schroefje en moertje aan toe, en breng het naar de werkplaats die gevestigd is in de middelste van de drie garages. Dat het daar een ongelofelijke chaos is bewijst de bovenstaande collage. Hij kan nu eenmaal niets weggooien en de troep ligt te wachten tot het totaal verroest en/of verrot is.
In Mallorca was zijn werkplaats boven aan de 111- tredige trap gevestigd. Binnenin was er een grote rots en daarom heen waren de schappen, dozen, laden etc. met het gereedschap, gevlijd. Soms kreeg ik uit Nederland een telefoontje om iets in die werkplaats te gaan opzoeken. Als ik de deur opendeed beving me dan altijd een licht gevoel van paniek omdat ik in de eerste plaats helemaal niet technisch ben, dus onbekend met het gezochte voorwerp, en in de tweede plaats was het daar zo'n rotzooi dat ik het allerliefste gelijk rechstomkeert wilde maken. Geen wonder dat ik dan ook altijd onverrichterzake de trap weer af moest dalen om met schaamrood op de kaken te bekennen, dat ik 'het' niet had kunnen vinden.
Toen we 11 jaar geleden naar hier verhuisden overtuigde ik mijn man er dan ook van dat hij zijn werkplaats vanaf dat moment ordelijk moest inrichten, schoon schip moest maken. Een vuilcontainer met overbodige rommel hadden we immers al op het eiland achtergelaten ? Hij begon goed met keurig planken te installeren met daarop dozen, waarop stond wat er in zat. De platte werktuigen werden opgehangen aan de muur en de werkbank was leeg.
Mensen zijn netjes en ordelijk of ze zijn het niet, het is niet te veranderen, dus heb ik er maar in berust dat ik in rommel zal moeten leven, met om iedere hoek" unfinished business". Och, als dat het ergste is....
De vuilcontainer staat ergens geduldig te wachten.


zaterdag 13 juni 2009

Fun Tournament
























"Zou jij niet een toernooi willen organiseren voordat het te heet wordt ?" vroeg de voorzitster van onze tennisclub me tijdens de afgelopen committee-vergadering. Eh ja, vooruit dan maar, hoewel het eigenlijk altijd een heel gedoe is, vooral om mensen gemotiveerd te krijgen om mee te willen doen. Mijn bedoeling was om die redenen dan ook, dat het vooral een ontspannen gebeuren moest zijn en 'fun', want tijdens de competitie gaat het er al serieus genoeg aan toe.

Het was een prachtige, zonnige morgen met een aangenaam koel briesje. Iedereen speelde vier maal acht games. Na vier games ging één van de partners van de dubbel naar de overkant van het net, zodat je, gedurende het toernooi met, en tegen, iedereen speelde.

Het verliep prima, zonder al te veel gedoe over' line-calls' en' score-keeping'. Er waren een paar mannen, die geblesseerd waren, en dus niet mee konden doen, vrijwillig gekomen om mij te helpen, wat aardig was. Na twee-en half uur waren alle partijen gespeeld en kon ik de prijzen uitreiken aan de trotse winnaars.

Daarna togen we naar het restaurant op de club, dat gespecialiseerd is in Italiaans eten, waar ik pizza's , salades en drankjes had besteld.

Nog twee toernooien, de Club Kampioenschappen en het 'Kees Romeijn Toernooi' en dan geef ik mijn taak als Club Captain over aan een volgende ( hoop ik).

Koffiekransje bij Hazel
























Hazel is ooit eens, in een grijs verleden, getrouwd geweest met een Duitser en daar heeft ze een tik van meegekregen door een typische Kaffee und Kuchen- middag te organiseren. Met deze traditie was ik al vertrouwd geraakt toen we nog op Mallorca woonden, want daar werden we regelmatig door onze Duitse Nachbarn uitgenodigd om bij hun je helemaal misselijk te komen eten aan, soms wel, vier verschillende taarten die ze uiteraard zelf gebakken hadden.
In Hazel 's geval waren er drie: aardbeien, zure kersen en citroen, aangevuld met custard, op een knapperige bodem. Uiteraard moet je er dan heel veel Schlagsahne opdoen en sterke koffie bij drinken. Thee mag ook.
Wij, uitgenodigde dames van de tennisclub, deden ons best, maar al na het nuttigen van de eerste taartpunt kregen we het moeilijk. Een tweede stukje eten, laat staan een derde, leek haast een onmogelijke opgave maar we konden onze vriendin toch niet teleurstellen, nadat ze zoveel moeite voor ons had gedaan ? OK, een héél klein stukje dan nog van deze en een paar hapjes van die.
Waar praten dames zo al over. Och, hun mannen natuurlijk met al hun gebreken. Hazel zwoer dat ze nóóit meer zou trouwen en de andere dames ook, maar het was uiteraard bij de meesten van ons nog helemaal niet aan de orde, omdat we nog getrouwd waren. Eentje zelfs nog met haar eerste man; wat een uithoudingsvermogen !!
De inrichting van huis en tuin. Hazel had een paar jaar geleden haar huis dat in een totaal uitgewoonde staat verkeerde, gekocht. Ze had het helemaal laten verbouwen wat niet wegnam dat haar nieuwgeverfde huis als een vlag op een modderschuit stond omdat de buurt waarin ze woonde bijzonder onappetijtelijk oogde, hoewel het, als een klein lichtpuntje, dichtbij zee lag. De meeste huizen hadden duidelijk een flinke opknapbeurt nodig, de meeste straten waren onverhard, de telefoon- en elektriciteitsdraden hingen slordig aan palen boven de grond


















en als klap op de vuurpijl waren een aantal hoertjes dichtbij, aan de weg van Alicante naar Valencia, hun beroep aan het uitoefenen. Als de stoelen leeg waren, waren ze 'aan het werk'!
Daarna bekeken we de smalle strook langs haar huis waar ze bloemen en planten in de perkjes had gezet. De gewone Middellandse Zee variëteiten, zoals lavendel, bignonia en druivenstruiken.
En praten over mode natuurlijk. Hazel ging over een paar weken naar Duitsland, omdat haar zoon ging trouwen, ik heb niet helemaal gevolgd voor de hoeveelste keer, ik dwaal namelijk met mijn gedachten wel eens af. Maar ik werd weer wakker toen ze met de jurk aan kwam zetten die ze had gekocht. De schoenen en bijbehorende tas had ze, geloof ik, geleend van een goede vriendin of zoiets. Alle dames zeiden ' oe' en' aa' en toen kwamen de flessen wijn op tafel.
Eindelijk...!
















zondag 31 mei 2009

Una tarde en mayo
























Zo 'n heerlijke meiavond buiten op het terras: Floppi, Mützi en ik kijken naar de boerenzwaluwen, die hun babies voeren. Een schattig gezicht, die ouders zich zo te zien uitsloven, terwijl de vogeltjes hun snaveltjes open en dicht doen op het ritme van pa-pa en ma-ma.
Wat niet zo schattig is, is dat ze zo nu en dan achterstevoren op de rand van het nest gaan zitten en:  'kledder', ligt er weer een vogelpoepje op de rest van de hoop. Daar valt niet tegen schoon te maken. De enige oplossing zou zijn de nestjes weg te halen vóórdat de ouders kans hebben gezien hun eitjes te deponeren, maar daar zijn we veel te weekhartig voor.

Ook de boomratten lopen vrijelijk in de tuin rond. Ondanks het feit dat ze zo nu en dan achterna worden gezeten door onze honden, of de katten van de buren, is onze tuin een paradijs voor ze. Zo nu en dan kijk ik recht in een paar mooie bruine oogjes die je doen denken aan eekhoorntjes, tot je de staart ziet natuurlijk.  

Een paar jaar geleden hebben we een aantal klimrozen 'New Dawn' meegenomen uit Nederland, omdat ik ze zo mooi vind maar hier in Spanje nergens kon vinden.
De bloei was dit jaar voor het eerst uitbundig. Helaas zijn de rozen in de warmte gauw uitgebloeid maar ik heb er toch nog een paar, met het licht van de ondergaande zon, op de foto kunnen vastleggen voordat de grootste pracht voorbij is. In de zomer is het te heet voor ze, maar soms in het najaar, als het wat koeler wordt, bloeien ze voor een tweede keer, al is het dan wat minder uitbundig.


zondag 24 mei 2009

Ed 's Music Night
























    Het is natuurlijk veel leuker om een enthousiast berichtje te schrijven over wat ik zo uitvoer en wat me bezig houd. Deze keer zal het echter niet lukken, ben ik bang. Had ik me maar weer niet laten bepraten om iets bij te wonen waarvan ik al van te voren wist dat het me niet zou gaan bevallen, want ik had een zelfde soort avond in hetzelfde restaurant al eens eerder meegemaakt. Maar omdat de voorzitster van onze tennisclub getrouwd is met Ed, ondersteunen de leden hem als hij zo nu en dan optreedt als zanger/entertainer. Hij zingt dan populaire 'evergreens' die ooit op het repertoire stonden van o.a. Frank Sinatra, Sammy Davis jr., Neil Sedaka, Willy Nelson etc. Uiteraard bestaat het publiek dan ook voornamelijk uit toehoorders die nog een levendige herinnering hebben aan de uitvoering van deze beroemde 'crooners':  zestig-plussers dus. 
     Ondanks het feit dat hij zijn best deed, kon hij toch niet verhinderen dat de oorspronkelijke versies heel wat beter hadden geklonken. Ook zo 'n computer met begeleidingsmuziek en de tekst op een lessenaartje deden meer denken aan een veredelde karaoke-voorstelling en het geluid was zonder nuance en veel te hard. Het publiek begon er wat later op de avond dan ook flink doorheen te kakelen en vroeg om dansmuziek. 
    Het geheel vond plaats in een restaurant in de Jávea Arenal buurt, dat ergens ingeklemd ligt tussen troosteloze, voornamelijk onafgemaakte en leegstaande nieuwbouw, een haveloos kermisje en enige, vol met afval gedumpte, terreintjes. De kwaliteit van het eten was belabberd en van een even kleurloze en smakeloze kwaliteit. Het was betrekkelijk goedkoop en daarom misschien geschikt voor de uitsluitend Engelse clientèle ? Door de ramen konden de restaurantbezoekers hun eigen meegebrachte auto 's bewonderen en aan de muren hing nondescripte moderne kunst, alsof de eigenaar had gedacht dat die zijn restaurant zou verheffen tot een sjieke eetgelegenheid.
    Ik zat te bedenken dat Wim nu thuis lekker van mijn ovenschotel met tonijn zat te smullen terwijl ik op hetzelfde moment een waterig en vettig kweekzalmkoteletje voor mijn neus had staan met een paar wortelschijfjes, broccoli- en bloemkoolroosje en een kwak aardappelpuree, wat eruit zag alsof het uit een pakje kwam, want het had een glazige finish. 



















    Waarom ga ik toch steeds weer met die Engelsen eten, terwijl ik allang weet dat het zo goedkoop mogelijk moet zijn en al helemaal niet Spaans, stel je voor. Ik heb al een paar keer geweigerd mee te gaan naar een Fish and Chips Restaurant, dat het toppunt schijnt te vertegenwoordigen van de Engelse eetcultuur. De laatste keer dat ik had toegezegd dat ik mee zou gaan heb ik het zelfs ( 'Freudiaans' ?) vergeten en vroegen ze me de volgende dag waarom ik niet op was komen dagen ? Oops, I forgot, sorry !
    Ed heeft al weer plannen gemaakt voor zijn volgende optreden, hoorde ik. Ik geloof, dat ik op die betreffende avond al een andere afspraak heb.

dinsdag 12 mei 2009

Eindelijk gerechtigheid























Vandaag is het een bijzondere dag, want vanaf heden heb ik recht op AOW, waarvan ik twintig jaar geleden dacht dat het wel afgeschaft zou zijn tegen de tijd dat ik aan de beurt was. 
Niet dat ik het niet verdiend heb ! De eerste dertig jaar van mijn werkende leven heb ik premies afgestaan van mijn salaris en de laatste twintig jaar in het buitenland heb ik vrijwillig geld afgedragen om niet gekort te worden op mijn ouderdoms pensioen.
Om de AOW te kunnen ontvangen moest ik hier naar de Sociale Dienst om bergen formulieren in te vullen, waarin ze wilden weten, waar en wanneer en bij welke bedrijven ik gewerkt heb en dezelfde gegevens moest ik eveneens opgeven voor man en ex-man. Dat was nog behoorlijk lastig om zo ver in mijn en mijn echtgenoot's geheugen terug te gaan, vooral omdat ik tijdens zijn werkzame leven niet aanwezig ben geweest en er dus geen herinneringen aan heb. En waarom moeten ze dat eigenlijk weten, ik heb immers zelf al die jaren mijn eigen premies betaald en niet mijn echtgenoten. Kennelijk komt dat niet veel voor bij vrouwen van mijn generatie. Bovendien willen ze hier bij alle formaliteiten ons trouwboekje zien alsof ik zonder niet besta. Ik mag ook geen bank in Nederland opgeven om mijn pensioen op te laten storten:  nee, het moet per se een Spaanse Bank zijn. Die vinden we eigenlijk niet geschikt, omdat ze zoveel commissie voor iedere transactie vanuit het buitenland rekenen. Maar goed, dat veranderen we later wel weer.

Een groepje dames van de tennisclub had een verjaardagslunch voor me georganiseerd en heerlijke champagne, wijnen en hapjes werden me voorgeschoteld. De gastvrouw had zelfs een speciale birthday cake gebakken, die met symbolische brandende kaarsjes binnen werd gebracht. Heerlijke chocolade met amandelen. Ze hadden allemaal een kaart geschreven, waarin ze hun medeleven met mijn bereikte ouderdom uitten. Deze was de leukste : 
























Proost !

maandag 4 mei 2009

Een hond in Spanje

Iedere avond als ik om een uur of zes buiten ga zitten om een glaasje wijn te drinken en tevreden naar mijn tuin te kijken, komen Floppi en Mützi er gezellig bij zitten en spelen leuke spelletjes zoals verstoppertje en tikkertje. Als ze moe worden graven ze een lekker koel gat in het grind en gaan daar in liggen mediteren. Ze houden me echter wel in de gaten want als ik opsta, volgen ze me onmiddellijk, waar ik ook heenga. Ze hopen naar de keuken, want dan krijgen ze hondenbrokjes en meestal nog iets wat van de tafel afvalt nadat wij gegeten hebben. Daarna krijgen ze een 'dentarask', een botje om hun tanden schoon te houden en een kauwstokje. Dat weten ze, dus als we het vergeten, herinneren ze ons eraan door voor onze voeten te blijven lopen en ons met de poot aan te tikken. En niet te vergeten die smekende hondenblik ! Wie zegt dat dieren niet kunnen praten ?





















 Vanmorgen zag ik op ons weggetje een aantal honden uit een boomgaard komen om snel de weg over te steken. Zo te zien waren het podenco's, die waarschijnlijk door hun eigenaren waren losgelaten. Mijn hart gaat naar die dieren uit, maar er is niet veel aan te doen zolang de Spanjaarden zelf niet begrijpen dat ze verantwoordelijk zijn voor het welzijn van alles wat leeft, waarmee ik niet alleen honden bedoel.

Ik las in de kranten, dat veel stierenrennen die bij ieder dorpsfeest horen, door geldgebrek vanwege de economische crisis, afgelast worden.  Als ze nu ook eens ophouden op alles te schieten wat beweegt als het jachtseizoen is (vanwege de ammunitiekosten) en niet ieder weekend voor miljoenen euro's de lucht inknallen aan vuurwerk, omdat het zo lekker veel herrie maakt, dan scheelt dat veel verspilling van geld en voor mij veel onnodige ergernissen.

vrijdag 1 mei 2009

rozentuin
























Ieder jaar om deze tijd is het een waar genoegen om al mijn verschillende soorten rozen weer in bloei te zien komen. De tuin staat verder vol huizenhoog onkruid, de heggen schieten naar alle kanten uit, door het grind van de oprijlaan komen allerlei soorten interessante wilde planten naar boven, de terrassen liggen vol met zand en vogelenpoep, het zwembad wordt troebel, de potten moeten nodig gevuld worden met zomerbloemen, maar.... de rozen floreren. Ik hoef er gewoon niks aan te doen. Nou ben ik natuurlijk wel steeds van plan om hard te gaan werken en zo nu en dan doe ik dat ook wel, maar ik houd het allang niet meer bij. Er zijn teveel andere dingen, die mijn aandacht opeisen. Prioriteiten stellen dus.
Voorlopig maak ik foto's van mijn bloemen en geniet van hun aanblik en hun geur.

 























zaterdag 25 april 2009

April in Amsterdam

 Wat een geluk had ik, dat het zulk prachtig weer was in Nederland.
Vaak als ik kom regent of miezert het, is de lucht grijs en zien de mensen er somber en grauw uit. Dan weet ik weer waarom ik het zo fijn vind om in Spanje te wonen. Een hele week zonneschijn, beter had ik het niet kunnen treffen. 
Een zondagmiddag in Amsterdam is dan een genoegen, tenminste als je er niet tegenop ziet je in de menigte te begeven. Overal op de straten, pleinen en parken liepen mensen te flaneren en de terrasjes zaten overvol. Zo zaten mijn vriendin en ik op het terras van het Americain Hotel op het Leidseplein en keken naar het voorbijtrekkende publiek. Toen we geluncht hadden, met een paar glaasjes wijn erbij, keken we aan de overkant even binnen bij Grand Café Stanislavski, dat op de plaats zit waar vroeger de hoofdingang van de Stadsschouwburg was gesitueerd. Er was veel over te doen geweest, dus waren we nieuwsgierig naar hoe het er uitzag. Het was er stil en de ambiance vrij kil door de hoge plafonds en de kale, sobere inrichting. Echt ´gezellig´ vond ik het er niet, maar dat zou anders kunnen zijn als er een theatervoorstelling is.  Later slenterden we langs de terrassen en keken naar de rondvaartboten, die vlakbij op de Amstel vertrokken. Mijn vriendin zocht in bars en bioscopen naar de gratis kaarten die speciaal voor Koninginnedag worden uitgegeven door de stad Amsterdam. Obama en Putin met olijke t-shirts aan met het opschrift: ´Kiss me I´m drunk´ en Hillary Clinton met oranje pruik en opvallend décolleté. Op gevaar af, dat ik gearresteerd zal worden door de CIA en KGB, laat ik ze hier zien.

















We kwamen voorbij het Vondelpark en liepen via het Museumplein naar het Concertgebouw om daar de bus te nemen naar Amstelveen. Op dat moment speelde Enrico Pace en ik was het liefste naar binnen gegaan om mee te luisteren. Volgende keer moet ik dat beter regelen. 
Bij het uitstappen van de bus in Amstelveen zagen we in een tuin deze magnolia in bloei staan.





















Lente in Nederland. Als de zon schijnt is er geen mooier land.