Una tarde en mayo

Zo 'n heerlijke meiavond buiten op het terras: Floppi, Mützi en ik kijken naar de boerenzwaluwen, die hun babies voeren. Een schattig gezicht, die ouders zich zo te zien uitsloven, terwijl de vogeltjes hun snaveltjes open en dicht doen op het ritme van pa-pa en ma-ma.

Wat niet zo schattig is, is dat ze zo nu en dan achterstevoren op de rand van het nest gaan zitten en:  'kledder', ligt er weer een vogelpoepje op de rest van de hoop. Daar valt niet tegen schoon te maken. De enige oplossing zou zijn de nestjes weg te halen vóórdat de ouders kans hebben gezien hun eitjes te deponeren, maar daar zijn we veel te weekhartig voor.

Ook de boomratten lopen vrijelijk in de tuin rond. Ondanks het feit dat ze zo nu en dan achterna worden gezeten door onze honden, of de katten van de buren, is onze tuin een paradijs voor ze. Zo nu en dan kijk ik recht in een paar mooie bruine oogjes die je doen denken aan eekhoorntjes, tot je de staart ziet natuurlijk.  

Een paar jaar geleden hebben we een aantal klimrozen 'New Dawn' meegenomen uit Nederland, omdat ik ze zo mooi vind maar hier in Spanje nergens kon vinden.

De bloei was dit jaar voor het eerst uitbundig. Helaas zijn de rozen in de warmte gauw uitgebloeid maar ik heb er toch nog een paar, met het licht van de ondergaande zon, op de foto kunnen vastleggen voordat de grootste pracht voorbij is. In de zomer is het te heet voor ze, maar soms in het najaar, als het wat koeler wordt, bloeien ze voor een tweede keer, al is het dan wat minder uitbundig.

Ed 's Music Night

    Het is natuurlijk veel leuker om een enthousiast berichtje te schrijven over wat ik zo uitvoer en wat me bezig houd. Deze keer zal het echter niet lukken, ben ik bang. Had ik me maar weer niet laten bepraten om iets bij te wonen waarvan ik al van te voren wist dat het me niet zou gaan bevallen, want ik had een zelfde soort avond in hetzelfde restaurant al eens eerder meegemaakt. Maar omdat de voorzitster van onze tennisclub getrouwd is met Ed, ondersteunen de leden hem als hij zo nu en dan optreedt als zanger/entertainer. Hij zingt dan populaire 'evergreens' die ooit op het repertoire stonden van o.a. Frank Sinatra, Sammy Davis jr., Neil Sedaka, Willy Nelson etc. Uiteraard bestaat het publiek dan ook voornamelijk uit toehoorders die nog een levendige herinnering hebben aan de uitvoering van deze beroemde 'crooners':  zestig-plussers dus. 

     Ondanks het feit dat hij zijn best deed, kon hij toch niet verhinderen dat de oorspronkelijke versies heel wat beter hadden geklonken. Ook zo 'n computer met begeleidingsmuziek en de tekst op een lessenaartje deden meer denken aan een veredelde karaoke-voorstelling en het geluid was zonder nuance en veel te hard. Het publiek begon er wat later op de avond dan ook flink doorheen te kakelen en vroeg om dansmuziek. 

    Het geheel vond plaats in een restaurant in de Jávea Arenal buurt, dat ergens ingeklemd ligt tussen troosteloze, voornamelijk onafgemaakte en leegstaande nieuwbouw, een haveloos kermisje en enige, vol met afval gedumpte, terreintjes. De kwaliteit van het eten was belabberd en van een even kleurloze en smakeloze kwaliteit. Het was betrekkelijk goedkoop en daarom misschien geschikt voor de uitsluitend Engelse clientèle ? Door de ramen konden de restaurantbezoekers hun eigen meegebrachte auto 's bewonderen en aan de muren hing nondescripte moderne kunst, alsof de eigenaar had gedacht dat die zijn restaurant zou verheffen tot een sjieke eetgelegenheid.

    Ik zat te bedenken dat Wim nu thuis lekker van mijn ovenschotel met tonijn zat te smullen terwijl ik op hetzelfde moment een waterig en vettig kweekzalmkoteletje voor mijn neus had staan met een paar wortelschijfjes, broccoli- en bloemkoolroosje en een kwak aardappelpuree, wat eruit zag alsof het uit een pakje kwam, want het had een glazige finish. 

    Waarom ga ik toch steeds weer met die Engelsen eten, terwijl ik allang weet dat het zo goedkoop mogelijk moet zijn en al helemaal niet Spaans, stel je voor. Ik heb al een paar keer geweigerd mee te gaan naar een Fish and Chips Restaurant, dat het toppunt schijnt te vertegenwoordigen van de Engelse eetcultuur. De laatste keer dat ik had toegezegd dat ik mee zou gaan heb ik het zelfs ( 'Freudiaans' ?) vergeten en vroegen ze me de volgende dag waarom ik niet op was komen dagen ? Oops, I forgot, sorry !

    Ed heeft al weer plannen gemaakt voor zijn volgende optreden, hoorde ik. Ik geloof, dat ik op die betreffende avond al een andere afspraak heb.

Eindelijk gerechtigheid

Vandaag is het een bijzondere dag, want vanaf heden heb ik recht op AOW, waarvan ik twintig jaar geleden dacht dat het wel afgeschaft zou zijn tegen de tijd dat ik aan de beurt was. 

Niet dat ik het niet verdiend heb ! De eerste dertig jaar van mijn werkende leven heb ik premies afgestaan van mijn salaris en de laatste twintig jaar in het buitenland heb ik vrijwillig geld afgedragen om niet gekort te worden op mijn ouderdoms pensioen.

Om de AOW te kunnen ontvangen moest ik hier naar de Sociale Dienst om bergen formulieren in te vullen, waarin ze wilden weten, waar en wanneer en bij welke bedrijven ik gewerkt heb en dezelfde gegevens moest ik eveneens opgeven voor man en ex-man. Dat was nog behoorlijk lastig om zo ver in mijn en mijn echtgenoot's geheugen terug te gaan, vooral omdat ik tijdens zijn werkzame leven niet aanwezig ben geweest en er dus geen herinneringen aan heb. En waarom moeten ze dat eigenlijk weten, ik heb immers zelf al die jaren mijn eigen premies betaald en niet mijn echtgenoten. Kennelijk komt dat niet veel voor bij vrouwen van mijn generatie. Bovendien willen ze hier bij alle formaliteiten ons trouwboekje zien alsof ik zonder niet besta. Ik mag ook geen bank in Nederland opgeven om mijn pensioen op te laten storten:  nee, het moet per se een Spaanse Bank zijn. Die vinden we eigenlijk niet geschikt, omdat ze zoveel commissie voor iedere transactie vanuit het buitenland rekenen. Maar goed, dat veranderen we later wel weer.

Een groepje dames van de tennisclub had een verjaardagslunch voor me georganiseerd en heerlijke champagne, wijnen en hapjes werden me voorgeschoteld. De gastvrouw had zelfs een speciale birthday cake gebakken, die met symbolische brandende kaarsjes binnen werd gebracht. Heerlijke chocolade met amandelen. Ze hadden allemaal een kaart geschreven, waarin ze hun medeleven met mijn bereikte ouderdom uitten. Deze was de leukste : 

Proost !

Een hond in Spanje

Iedere avond als ik om een uur of zes buiten ga zitten om een glaasje wijn te drinken en tevreden naar mijn tuin te kijken, komen Floppi en Mützi er gezellig bij zitten en spelen leuke spelletjes zoals verstoppertje en tikkertje. Als ze moe worden graven ze een lekker koel gat in het grind en gaan daar in liggen mediteren. Ze houden me echter wel in de gaten want als ik opsta, volgen ze me onmiddellijk, waar ik ook heenga. Ze hopen naar de keuken, want dan krijgen ze hondenbrokjes en meestal nog iets wat van de tafel afvalt nadat wij gegeten hebben. Daarna krijgen ze een 'dentarask', een botje om hun tanden schoon te houden en een kauwstokje. Dat weten ze, dus als we het vergeten, herinneren ze ons eraan door voor onze voeten te blijven lopen en ons met de poot aan te tikken. En niet te vergeten die smekende hondenblik ! Wie zegt dat dieren niet kunnen praten ?

 Vanmorgen zag ik op ons weggetje een aantal honden uit een boomgaard komen om snel de weg over te steken. Zo te zien waren het podenco's, die waarschijnlijk door hun eigenaren waren losgelaten. Mijn hart gaat naar die dieren uit, maar er is niet veel aan te doen zolang de Spanjaarden zelf niet begrijpen dat ze verantwoordelijk zijn voor het welzijn van alles wat leeft, waarmee ik niet alleen honden bedoel.

Ik las in de kranten, dat veel stierenrennen die bij ieder dorpsfeest horen, door geldgebrek vanwege de economische crisis, afgelast worden.  Als ze nu ook eens ophouden op alles te schieten wat beweegt als het jachtseizoen is (vanwege de ammunitiekosten) en niet ieder weekend voor miljoenen euro's de lucht inknallen aan vuurwerk, omdat het zo lekker veel herrie maakt, dan scheelt dat veel verspilling van geld en voor mij veel onnodige ergernissen.

rozentuin

Ieder jaar om deze tijd is het een waar genoegen om al mijn verschillende soorten rozen weer in bloei te zien komen. De tuin staat verder vol huizenhoog onkruid, de heggen schieten naar alle kanten uit, door het grind van de oprijlaan komen allerlei soorten interessante wilde planten naar boven, de terrassen liggen vol met zand en vogelenpoep, het zwembad wordt troebel, de potten moeten nodig gevuld worden met zomerbloemen, maar.... de rozen floreren. Ik hoef er gewoon niks aan te doen. Nou ben ik natuurlijk wel steeds van plan om hard te gaan werken en zo nu en dan doe ik dat ook wel, maar ik houd het allang niet meer bij. Er zijn teveel andere dingen, die mijn aandacht opeisen. Prioriteiten stellen dus.

Voorlopig maak ik foto's van mijn bloemen en geniet van hun aanblik en hun geur.