zondag 28 juni 2009

Baile de verano
























Eergisteren was het weer zover: het 'Summer Ball' van de tennisclub zou plaatsvinden in Restaurante Los Arcos. Vorig jaar had ik heerlijk gedanst en omdat ik gehoord had dat mijn danspartner van die avond , 'Mick Jagger', ook weer van de partij zou zijn, verheugde ik me zeer op onze hernieuwde kennismaking.

In de tuin van het restaurant, dat zowaar in onze woonplaats lag, en niet ergens een half uur rijden van ons huis vandaan, verzamelden we ons met een glaasje cava, of jus, om even gezellig bij te kletsen ( of roddelen, want daar zijn de Engelsen goed in) en om natuurlijk elkaars outfit te bewonderen ( of stiekem te bekritiseren). De meeste dames doffen zich dan ècht helemaal op en sommige mannen waren zelfs in smoking op komen draven wat me, met de hitte in het achterhoofd, niet erg comfortabel leek, zeker niet om in te dansen.

Het eten was zowaar goed, maar dat was waarschijnlijk omdat we, voor de verandering, in een Spaans restaurant aten ! Eén van de mannen aan onze tafel kocht heel galant een rode roos voor de dames en poseerde zelf heel schalks met zo'n roos, als een hond met een kluif in zijn bek, voor de fotografe ( ik).

De laatste tijd neem ik altijd mijn kleine Sony Cybershot mee, want die past zelfs in het kleinste tasje, om allerlei festiviteiten vast te leggen, vooral alles wat met de tennisclub te maken heeft. Zij publiceren de foto's dan later weer op hun website. Helaas heb ik nog niet uitgevonden hoe ik scherpe foto's in het donker kan maken van' rock and roll'-ende figuren. Maar dat vind ik nog wel uit.

Ed zong weer enige nummers uit zijn repertoire en daarna was het de beurt aan de DJ, die gespecialiseerd is in het draaien van dansmuziek voor onze generatie; dus de gebruikelijke Rock and Roll, Twist, Jive, etc., zeg maar muziek, waar wij op dansten toen we nog 'jong' waren. Ik vraag me af of de huidige generatie later, als ze onze leeftijd bereikt hebben, willen dansen op die gehoorbeschadigende dreun waar ze nu urenlang op' dansen'. Ik denk het niet, want dan zijn ze allang doof.

Ik danste met Simon and John en nog een John en ene Norman en de andere John die ik al 'Mick' noemde. Ze waren heel aanhalig en soms ronduit amoureus! Ik moest mezelf er soms aan herinneren dat we geen achttien meer waren en dat ik niet met puisterige tieners, die last van hun hormonen hadden, te maken had!



















Verdorie zouden die verd... Spanjaarden misschien Viagra door het eten hebben gedaan en nu om de hoek zitten te gluren om te kijken of die 'mayores' een orgie zouden aanrichten? Maar ach, wat maakte het eigenlijk uit! Het was fantastisch om even in die fantasie te leven. Energie had ik genoeg, door het vele trainen ben ik in een uitstekende conditie en kan ik urenlang rondspringen. Helaas de mannen niet, die waren, ondanks het feit dat ze hun jasje hadden uitgedaan, helemaal doorweekt! Arme zielen.

Om één uur was het feest afgelopen. Het was weer mooi geweest !





zondag 21 juni 2009

Misleidende titel























"Waarom vrouwen chocola lekkerder vinden dan seks", de titel van het boek viel me onmiddellijk op en dat was natuurlijk ook de bedoeling, want ik liep rond tussen de tafels met daarop stapels boeken, allemaal bestsellers, die ze in de AKO boekhandel in de vertrekhal van Schiphol verkopen.
Dit soort boeken die onder het mom van een zweempje wetenschappelijkheid aan de lopende band verschijnen heeft kennelijk een grote aantrekkingskracht op lezers die op zoek zijn naar vermakelijke beschrijvingen van de vele komische misverstanden die er tussen de beiden seksen bestaan. In ieder geval moet de tekst niet te moeilijk zijn zodat de intellectuele vermogens niet te veel hoeven te worden aangesproken.. Zo herinner ik me nog de bestsellers van een paar jaar geleden die Allan & Barbara Pease hebben geschreven: "Why men don't have a clue and women always need more shoes", en zijn voorganger: "Why men don't listen and women can't read maps".
Echt wetenschappelijk gaat het er daarentegen aan toe in de boeken van Mary Roach, die met "Bonk", een humorvolle beschrijving geeft wat er o.a. in de hersenen en in de rest van hun lichamen gebeurt als twee mensen seks met elkaar hebben. Omdat het uiterst moeilijk was om vrijwilligers te vinden die 'het' in een laboratorium met elkaar wilden doen terwijl ze met draden verbonden waren aan allerlei meetapparatuur, deed ze het maar zelf, met haar echtgenoot. Ondanks dat het over wetenschappelijke onderzoeken gaat leest het boek als een trein door de geestige formuleringen van de schrijfster.
Maar goed, voordat ik in het boek begon te lezen waarom vrouwen chocola lekkerder vonden dan seks dacht ik dat het kwam, omdat er al een tijdje bekend is dat cacao ingrediënten bevat die het serotoninegehalte in het bloed verhogen wat weer als gevolg heeft dat het ' het zich goed voelen' bevordert. Maar dan zou het logisch zijn om te denken dat vrouwen het allebei even lekker zouden vinden. Bovendien heb ik het idee dat er veel mannen zijn die chocola ook best lekker vinden. De reden dat alleen maar vrouwen daarom chocola boven seks prefereren zou naar mijn, emancipatoire, mening dan ook waarschijnlijk meer te maken moeten hebben met hele andere factoren, waarover je maar weinig leest: bv. dat er een heleboel mannen op deze wereld hele slechte minnaars zijn.
Ik herinner me nog uit de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw dat er speciaal voor de vrouw allerlei handboeken uitgegeven werden, waarin tips werden gegeven hoe je je echtgenoot seksueel in je geïnteresseerd kon houden. Hilarische tips, zoals hem frisgewassen opwachten als hij uit zijn werk thuis kwam, gekleed in een minuscuul schortje of strak in het leer naar gelang zijn fantasieën, nadat je natuurlijk eerst de tafel feestelijk had gedekt en de hele middag in de keuken zijn favoriete gerechten had staan klaar te maken. Natuurlijk leidde je hem eerst naar de badkamer om hem een heerlijke massage te geven en de rest volgde dan vanzelf wel... Of, als je uitging vergat je een slipje aan te trekken en dat vertelde je hem pas halverwege de avond. O, o, o, wat stout! Mijn vriendinnen en ik moesten ook grinniken om het boek "How to bellydance for your husband", we zagen al die huisvrouwen al voor ons en de verbijsterde gezichten van de mannen, die comfortabel met de pantoffels aan, vanachter hun avondkrant de ingestudeerde kronkelingen van hun vrouwen gadesloegen. En waar waren de kinderen en de huisdieren gebleven ?
Tegenwoordig is het al niet veel beter als ik de inhoud van de damesbladen, zoals de Cosmo(politain), Elle en Marie Claire moet geloven. Alleen zijn er wat nieuwe trends bijgekomen, zoals vrouwvriendelijke pornovideo's, slow sex ( net zoiets als slow food, neem ik aan), tantra-seks, bondage en andere variaties, die het seksleven spannend moeten houden.

Toen ik het titelblad binnenin het boek opensloeg zag ik dat "Waarom vinden vrouwen chocola lekkerder dan sex" een vertaling was van het Amerikaanse "Do Gentlemen Really Prefer Blondes ?" Gelijk begreep ik waarom de Nederlandse titel was zoals hij was.... uit puur winstbejag, want wie in Nederland kent de film: "Gentlemen prefer blondes" met Marilyn Monroe nog ? Hetzelfde principe wordt toegepast door de roddelbladen zoals Privé, Story, Weekend e.a. die bv. buiten op de omslag schrijven: "Heeft Koningin Beatrix een geheime minnaar ?" Je ziet dan een onduidelijke foto waarop nog net een schim te zien is die de achteringang van Paleis Noordeinde binnenschiet. Als je het artikel openslaat blijkt het Hans van Mierlo te zijn die als Minister van Staat een kopje thee ( iets sterkers mag-tie niet meer) met HM is komen drinken.

Maar, denkt de lezer, wat heeft dit allemaal te maken met mijn leven in Spanje? Nou... net zoveel als chocola met seks !

donderdag 18 juni 2009

Wim 's Werkplaats
























In Nederland wordt op de televisie een programma uitgezonden dat: "Help, mijn man is klusser" heet. Uiteraard heb ik het nog nooit kunnen bekijken, omdat mijn man geen interesse heeft. Ja, vanzelfsprekend, want dan zou hij iets zien wat lijkt op zijn eigen behandeling van de talloze klussen waar hij ooit aan begonnen is, maar die nog immer onafgemaakt liggen te wachten op de laatste hand. Voor iemand die héél netjes en georganiseerd is, betekent het een ramp, maar na 24 jaar heb ik me er allang in geschikt.
Zo vind ik overal, in huis en tuin, gereedschap rondslingeren dat daar gebruikt is en op die plek is blijven liggen tot het voor de volgende keer nodig is. Terugbrengen waar het vandaan komt is immers onnodige energie verspillen ? Na 1 dag, week, maand, jaar, het hangt er vanaf, pak ik dan zuchtend een doos en gooi alles erin, tot het kleinste schroefje en moertje aan toe, en breng het naar de werkplaats die gevestigd is in de middelste van de drie garages. Dat het daar een ongelofelijke chaos is bewijst de bovenstaande collage. Hij kan nu eenmaal niets weggooien en de troep ligt te wachten tot het totaal verroest en/of verrot is.
In Mallorca was zijn werkplaats boven aan de 111- tredige trap gevestigd. Binnenin was er een grote rots en daarom heen waren de schappen, dozen, laden etc. met het gereedschap, gevlijd. Soms kreeg ik uit Nederland een telefoontje om iets in die werkplaats te gaan opzoeken. Als ik de deur opendeed beving me dan altijd een licht gevoel van paniek omdat ik in de eerste plaats helemaal niet technisch ben, dus onbekend met het gezochte voorwerp, en in de tweede plaats was het daar zo'n rotzooi dat ik het allerliefste gelijk rechstomkeert wilde maken. Geen wonder dat ik dan ook altijd onverrichterzake de trap weer af moest dalen om met schaamrood op de kaken te bekennen, dat ik 'het' niet had kunnen vinden.
Toen we 11 jaar geleden naar hier verhuisden overtuigde ik mijn man er dan ook van dat hij zijn werkplaats vanaf dat moment ordelijk moest inrichten, schoon schip moest maken. Een vuilcontainer met overbodige rommel hadden we immers al op het eiland achtergelaten ? Hij begon goed met keurig planken te installeren met daarop dozen, waarop stond wat er in zat. De platte werktuigen werden opgehangen aan de muur en de werkbank was leeg.
Mensen zijn netjes en ordelijk of ze zijn het niet, het is niet te veranderen, dus heb ik er maar in berust dat ik in rommel zal moeten leven, met om iedere hoek" unfinished business". Och, als dat het ergste is....
De vuilcontainer staat ergens geduldig te wachten.


zaterdag 13 juni 2009

Fun Tournament
























"Zou jij niet een toernooi willen organiseren voordat het te heet wordt ?" vroeg de voorzitster van onze tennisclub me tijdens de afgelopen committee-vergadering. Eh ja, vooruit dan maar, hoewel het eigenlijk altijd een heel gedoe is, vooral om mensen gemotiveerd te krijgen om mee te willen doen. Mijn bedoeling was om die redenen dan ook, dat het vooral een ontspannen gebeuren moest zijn en 'fun', want tijdens de competitie gaat het er al serieus genoeg aan toe.

Het was een prachtige, zonnige morgen met een aangenaam koel briesje. Iedereen speelde vier maal acht games. Na vier games ging één van de partners van de dubbel naar de overkant van het net, zodat je, gedurende het toernooi met, en tegen, iedereen speelde.

Het verliep prima, zonder al te veel gedoe over' line-calls' en' score-keeping'. Er waren een paar mannen, die geblesseerd waren, en dus niet mee konden doen, vrijwillig gekomen om mij te helpen, wat aardig was. Na twee-en half uur waren alle partijen gespeeld en kon ik de prijzen uitreiken aan de trotse winnaars.

Daarna togen we naar het restaurant op de club, dat gespecialiseerd is in Italiaans eten, waar ik pizza's , salades en drankjes had besteld.

Nog twee toernooien, de Club Kampioenschappen en het 'Kees Romeijn Toernooi' en dan geef ik mijn taak als Club Captain over aan een volgende ( hoop ik).

Koffiekransje bij Hazel
























Hazel is ooit eens, in een grijs verleden, getrouwd geweest met een Duitser en daar heeft ze een tik van meegekregen door een typische Kaffee und Kuchen- middag te organiseren. Met deze traditie was ik al vertrouwd geraakt toen we nog op Mallorca woonden, want daar werden we regelmatig door onze Duitse Nachbarn uitgenodigd om bij hun je helemaal misselijk te komen eten aan, soms wel, vier verschillende taarten die ze uiteraard zelf gebakken hadden.
In Hazel 's geval waren er drie: aardbeien, zure kersen en citroen, aangevuld met custard, op een knapperige bodem. Uiteraard moet je er dan heel veel Schlagsahne opdoen en sterke koffie bij drinken. Thee mag ook.
Wij, uitgenodigde dames van de tennisclub, deden ons best, maar al na het nuttigen van de eerste taartpunt kregen we het moeilijk. Een tweede stukje eten, laat staan een derde, leek haast een onmogelijke opgave maar we konden onze vriendin toch niet teleurstellen, nadat ze zoveel moeite voor ons had gedaan ? OK, een héél klein stukje dan nog van deze en een paar hapjes van die.
Waar praten dames zo al over. Och, hun mannen natuurlijk met al hun gebreken. Hazel zwoer dat ze nóóit meer zou trouwen en de andere dames ook, maar het was uiteraard bij de meesten van ons nog helemaal niet aan de orde, omdat we nog getrouwd waren. Eentje zelfs nog met haar eerste man; wat een uithoudingsvermogen !!
De inrichting van huis en tuin. Hazel had een paar jaar geleden haar huis dat in een totaal uitgewoonde staat verkeerde, gekocht. Ze had het helemaal laten verbouwen wat niet wegnam dat haar nieuwgeverfde huis als een vlag op een modderschuit stond omdat de buurt waarin ze woonde bijzonder onappetijtelijk oogde, hoewel het, als een klein lichtpuntje, dichtbij zee lag. De meeste huizen hadden duidelijk een flinke opknapbeurt nodig, de meeste straten waren onverhard, de telefoon- en elektriciteitsdraden hingen slordig aan palen boven de grond


















en als klap op de vuurpijl waren een aantal hoertjes dichtbij, aan de weg van Alicante naar Valencia, hun beroep aan het uitoefenen. Als de stoelen leeg waren, waren ze 'aan het werk'!
Daarna bekeken we de smalle strook langs haar huis waar ze bloemen en planten in de perkjes had gezet. De gewone Middellandse Zee variëteiten, zoals lavendel, bignonia en druivenstruiken.
En praten over mode natuurlijk. Hazel ging over een paar weken naar Duitsland, omdat haar zoon ging trouwen, ik heb niet helemaal gevolgd voor de hoeveelste keer, ik dwaal namelijk met mijn gedachten wel eens af. Maar ik werd weer wakker toen ze met de jurk aan kwam zetten die ze had gekocht. De schoenen en bijbehorende tas had ze, geloof ik, geleend van een goede vriendin of zoiets. Alle dames zeiden ' oe' en' aa' en toen kwamen de flessen wijn op tafel.
Eindelijk...!