Rock Concert

Afgelopen zaterdag ben ik met een aantal tennis-vrienden naar het Auditori van Ondara geweest om een rock-concert bij te wonen van de 'Tribute Band of Pink Floyd'. Nu was ik veertig jaar geleden al geen fan van deze groep, maar dat was ik eigenlijk van geen één band. Natuurlijk kende ik wel 'The Wall' ( wat ik een bijzonder eentonig liedje vond) omdat ik in de jaren zeventig/tachtig van de vorige eeuw vrijde met een vriend die tiener-kinderen had; zodoende hoorde en zag ik ze iedere week voorbijkomen in 'Top of the Pops' , of een soortgelijk programma.

Het is trouwens een vreemd verschijnsel, dat hier aan de Costa Blanca zoveel zgn. tribute bands actief zijn. Vorig jaar hadden we bijvoorbeeld, bij het Championships Ball van mijn tennisclub, 'Abba' ingehuurd. Als je dat amateuristische geklungel ziet snap je niet dat iedereen zo enthousiast was. Dan zijn er nog een aantal 'Elvissen' actief, die goed hun brood bij elkaar schnabbelen en andere zangers die met een geluidsbandje of een electronische piano voor 'entertainment' zorgen. Voor de Nederlanders in dit gebied zijn er een aantal 'volkszangers' actief die Jantje Smit, René Froger of Gordon imiteren, of een andere BN-er met een smartlappen-repertoire.

Maar goed, na intensief bezig te zijn geweest met klassieke muziek, leek het me wel aardig om, voor de eerste keer in mijn leven, met een aantal enthousiaste Engelsen naar een rock concert te gaan. We hadden afgesproken elkaar te ontmoeten in een lokale bar, waar de inwoners van Ondara bij het onromantische licht van spaarlampen hun biertjes dronken en sigaretten rookten. De barman was er maar druk mee, vooral met het begrijpen van de orders van de Engelsen. Die wezen op de biertap en zeiden dan 'uno' . Una caña, verbeterde ik. Ach, niet dat ze dat kunnen onthouden.

De bar-katten wachtten of er iets te smikkelen viel en we zaten gezellig gerookt te worden.

Na een uurtje gingen we dan eindelijk naar het Auditori ( Valenciaans voor Auditorium).

De toehoorders haalden nog even gauw een drankje bij de bar en toen begon het spektakel.

Drie gitaristen, waarvan twee mannen van middelbare leeftijd en één jonge meid, een drummer en een paar dames in glitterpakjes die op de maat meedeinden, begonnen aan nummer één, terwijl rook opsteeg uit de coulissen zodat we bijna niemand meer konden zien. Maar het ergste was nog dat ik gelijk ook niets meer kon horen door het uitstoten van maximale decibellen door de geluidsapparatuur. Het geluid van de elektrische gitaren, vermengd met de drums sneden als een cirkelzaag door mijn slapen, en ik dacht even dat mijn trommelvliezen opgeblazen werden, zo'n druk stond erop. Ik keek eens om me heen, maar iedereen zat gezellig mee te wippen, met hoofd, hand en voeten en ze zagen er niet uit alsof ze leden zoals ik.

Zou ik opstaan en weggaan ? Even wachten, misschien werd het nog beter of hoorde ik ergens een melodie die me beviel of hadden ze ook nog wat zachtere nummers in de aanbieding? Ik denk echter dat ik het niet snapte, want de lol is nu juist dat het maximum uit de muziekinstrumenten moet worden gehaald, het heet immers niet voor niks 'hard-rock'?

De pauze kwam als een zegen. Ik heb me verontschuldigd bij mijn vrienden, maar ik kon echt niet blijven voor de tweede helft. Gelukkig was ik niet de enige van onze groep, nog vier anderen hielden het ook voor gezien.

Thuisgekomen heeft het nog een uur geduurd voordat ik mijn gehoor en spraakvermogen weer enigszins terug had.

Diegenen van ons groepje die gebleven waren hebben volop genoten. Met de armen gezwaaid, meegezongen en op en neer gedanst. Daarna hebben ze nog een drankje gedronken met de leden van de band, die heel erg in hun sas waren geweest met hun 'performance' van die avond.

Goed dat ik er toen niet meer was..!