Fijne Kerstdagen

Fijne Kerstdagen en een Gelukkig en Gezond 2010.

Een wandeling door Denia

Het was gisteren een prachtige dag en ik besloot om weer eens door het oude gedeelte van Denia te wandelen, dat had ik al een hele tijd niet gedaan.

Wat Denia zo interessant maakt is dat de vissers hier nog actief zijn, daarom is het stadsbeeld 's zomers en 's winters altijd levendig, ook omdat de bars en restaurants vol zitten met lokale mensen en niet alleen met toeristen of buitenlanders die hier in vrij groten getale zijn komen wonen.

Ik parkeerde de auto onderaan de muur van het oude kasteel en liep de berg af, het antieke gedeelte van de stad binnen.

Toen wij hier 12 jaar geleden voor het eerst, met de pont uit Mallorca, aankwamen was het een vervallen stadsdeel geweest, maar zo te zien heeft de toegenomen welvaart, ook hier, er voor gezorgd dat vele huizen door de jongere generatie opgekocht en opgeknapt zijn zodat het er een stuk minder verlopen uitziet dan ik me herinner. Alleen die elektriciteitsdraden aan de buitenkant van de muren, dat blijft een slordig gezicht. Dat zal er dan ook wel de oorzaak van zijn dat bij slecht weer de stroom regelmatig uitvalt.

Ik stak de boulevard over en ging de pier op waar vele vissersboten aangemeerd lagen.

Waarschijnlijk wordt er op het weekeinde niet gevist, want de boten lagen soms drie rijen dik aan de kant. Sommige vissers stonden naast hun schepen een beetje na te kletsen over de ervaringen van de afgelopen week (of over voetbal daar wil ik vanaf zijn), want het had een paar dagen flink gestormd. Anderen waren bezig met het herstellen van de netten. Grote kluwen netten en touwen ( of moet ik landvasten zeggen) lagen op de kade opgestapeld

en hier en daar stonden mannen tussen de schepen te hengelen. Zoals altijd lagen zwermen meeuwen op de loer om op hun eigen karakteristieke manier een visje te verschalken. Groepjes personen van de 'tercera edad' , zoals de pensionistas hier worden genoemd, liepen wat op de kade rond te scharrelen. Ik realiseerde me met een schok dat ik zelf ook onder die laatsten gerekend moet worden. 'Ach oud, de duvel is oud', dacht ik bij mezelf. Ik onderscheidde me sowieso van de in elkaar gekrompen Spaanse vrouwtjes, met mijn spijker-broek en- jasje, mijn wilde bos blonde haren en niet te vergeten mijn piepkleine Sony'tje in de hand. Dat ik een grote zonnebril ( à la Audrey Hepburn in "Breakfast at Tiffany's) op had scheelde natuurlijk ook wel; dan kon je niet zien, dat mijn oude ogen hevig traanden in het felle zonlicht.

Aan de overkant van het water lagen de moderne zeiljachten die me deden denken aan de tijd dat we zelf een paar jaar rondgezworven hebben over de Middellandse Zee, op onze tocht van Mallorca naar Turkije via Sardinië, Sicilië, Malta, Kreta, Rhodos en de overige Griekse eilanden, maar daarover een andere keer.

Via de Marqués de Campo, de hoofdstraat waar de vele terrasjes uitnodigden voor een kopje koffie of een drankje en de winkels lokten met hun exclusieve koopwaar, liep ik terug naar de auto via de voetgangerstunnel onder de berg door, waar bovenop het kasteel lag te pronken in de warme zonneschijn.