De oude postbeambte keek me, wantrouwend, met zijn ene oog aan, de andere keek ergens anders naar. Hij leek wel een beetje op Sartre, peinsde ik. Ik wilde van hem weten waar mijn muziekboek was gebleven, waarvan ik wist dat het me 6 weken geleden vanuit Nederland was opgestuurd. Hij haalde zijn schouders op en slofte naar een vak, waar de post voor onze wijk in wordt bewaard. Hij zeurde, dat hij dat helemaal niet hoefde te doen, maar omdat ik niet wegging voordat hij gecontroleerd had of het er ècht niet was zou hij wel even gaan kijken. Onze postbode kwam hem assisteren en zei dat het er heus niet was, want anders had ik het allang gehad, maar kwam wel met een stapel tijdschriften aanzetten waar mijn man op geabonneerd is en waar hij al een paar weken op zat te wachten.
Toen we op Mallorca woonden hadden we in het stadje Sóller, waar we officieel ingeschreven stonden, een postvak gehuurd, omdat de post in onze urbanisatie niet besteld werd. Dat was ook niet zo gek want om bij ons te komen moest er een bergpas genomen worden over een weggetje met echte haarspeldbochten (volgens Dominicus, alsof er ook onechte haarspeldbochten bestaan !)
Dus gingen we regelmatig naar het kleine postkantoortje als we in Sóller moesten zijn en kwamen daar alle andere expats tegen, die hun postvak kwamen legen. Dat zo'n postvak geen garantie is dat je ook werkelijk je post krijgt , want met al die gekke buitenlandse namen hadden de postbeambten nogal moeite, bleek wel als we regelmatig brieven gericht aan personen met uiteenlopende nationaliteiten in ons vakje vonden. Onze post lag dan ook vaak weer in het postvak van andere mensen en als die dan maar twee maal per jaar in hun huis verbleven konden we lang wachten...
Twaalf jaar geleden, toen we besloten dat we liever op het vasteland wilden gaan wonen om dichterbij de rest van Spanje te zijn, vonden we een huis in de buurt van Pedreguer, een dorp van zo'n 10.000 inwoners ( toendertijd, nu zijn het er 5000 meer !)
We informeerden op het kleine stoffige postkantoortje, waar de paar beambten al behoorlijk op leeftijd waren en de hele sfeer nog de tijd van Franco ademde, of we daar ook een postvak konden huren ? Dat was niet mogelijk want alle" apartados" waren al bezet, maar geen nood, we hadden een eigen postbode voor onze afgelegen buurt ( zo'n 3 km van het centrum) en die zou ons aanwijzen waar wij een postbus konden bevestigen, waarin hij dan onze post zou deponeren. Zo gezegd, zo gedaan. We kochten een mooie met veel ruimte erin waar onze vele tijdschriften in zouden passen en de postbode wees het hek aan van de Duitse buurman, wiens postbus daar al aan bevestigd was. Duitse buurman mopperde wat, alsof onze bus zijn kostbare gaas zou doen bezwijken, maar schikte zich uiteindelijk in het onvermijdelijke...
Wij blij, dat hadden we weer mooi geregeld, dachten we. Na enige tijd kregen we door dat de post nogal veel vertraging had. Werd die misschien bezorgd door een postbode op een ezel ?
We wisten wel uit onze ervaringen op Mallorca dat de post er soms lang over kon doen. Post uit Nederland deed er tussen de 5 dagen en 5 weken over, het hing ervan af of het adres wel goed gespeld was. Alles gaat via Madrid en wat daar nog aan achterstallige post voor miljoenen mensen gedurende talloze jaren moet liggen, dat wil je liever niet weten !
Maar goed, de eerste jaren ging het nog wel. Maar langzamerhand sloop er de klad in. Onze privé postbode ging weg en er kwam een andere, een vrouw, voor in de plaats. Zij komt nog maar 1 x in de week langs, tenzij het een feestdag is ( daar zijn er hier heel veel van), regent, sneeuwt of ijzelt, of als het haar, een maand durende, vakantie is. In juli en augustus krijgen we vaak helemaal niets en wordt alle post van onze buurt in een grote doos gegooid en als we geluk hebben krijgen we toestemming om onze brieven er tussen uit te vissen !
Ons met Kerst en Oud en Nieuw een kaart opsturen is dan ook niet aan te raden want de laatste goede wensen bereiken ons meestal zo rond half februari.
Mijn muziekboek kwam een week later! Misschien omdat mijn bezoek aan het postkantoor indruk had gemaakt. In het adres stond een heel klein foutje, maar nu wisten ze voor wie het bestemd was : voor die gehaaide Hollandse tante, die erop stond dat ze haar post kreeg... !
