Vaak realiseer ik me dat het wel erg makkelijk is om vanuit je comfortabele leunstoel kritiek te leveren op politieke beslissingen, die vaak genomen moeten ( ?) worden terwijl er onder de burgers geen enkel draagvlak voor is.
Zelf maak ik me al jaren druk over de milieuvervuiling, zoals de toename van de pollutie in de lucht ( Madrid en Barcelona hebben de meest vervuilde lucht van alle steden in Europa,) het water, zicht en geluid. Hoeveel demonstraties tegen de aanleg van snelwegen door natuurgebieden, het installeren van kernraketten, het uitbreiden van kerncentrales, het opnieuw opstarten van kolenmijnen, het bouwen van windmolens en boorplatforms in de zee, het boren naar gas, etcetera, zijn er al wel niet tijdens mijn leven geweest ? Voor één week geeft het aan de demonstranten misschien het idee dat men iets positiefs heeft kunnen bijdragen aan de besluitvorming. Dat de regering daarna een besluit neemt dat geheel indruist tegen de wil van de actievoerders, is ondertussen geheel normaal geworden.
Eén van de oorzaken van de tegenstrijdige belangen is, denk ik, de combinatie van : 1e) toename van welvaart en 2e) de explosieve groei van de wereldbevolking. In mijn tijd ( o, o, ik lijk mijn grootouders wel) liepen we overal naar toe of gingen op de fiets. Als het erg ver was, of als het regende of sneeuwde, met de bus. Nu moet ieder kind naar school gebracht en gehaald worden met de auto, het liefst nog een SUV, en als ze 16 jaar oud zijn krijgen ze een eigen auto. Op vakanties gingen we in eigen land naar de speeltuin of naar het lokale zwembad of strand. Nu moet iedereen een paar keer per jaar met het vliegtuig, een weekendje naar Valencia, een paar dagen de sfeer opsnuiven van Marrakech, winkelen in Milaan, of snowboarden in de Franse Alpen. Het is bijna nog goedkoper om naar Miami of Singapore te vliegen, dan eerste klas per trein te reizen van Amsterdam naar Groningen en weer terug.
Zelf weet ik al niet meer waar ik heen moet om zuivere lucht te kunnen inademen of echte stilte te horen. Ik droom van een uitzicht waar geen lelijke urbanisaties of industrieterreinen mijn uitzicht komen bederven, waar er geen disco's zijn die mijn nachtrust verstoren of een plek waar je niet altijd dag-en -nacht op snelwegen-racende auto's hoort. Er schijnen nog ergens in de uithoeken van de Stille Zuidzee eilandjes te bestaan die nog niet ontdekt zijn omdat ze te afgelegen liggen, maar voor hoe lang nog ?
De gevolgen van al die verplaatsingen en het toenemende verbruik van energie zijn niet moeilijk te raden. In plaats van naar oplossingen te zoeken die het gebruik ervan terugdringen, wordt er naarstig gezocht naar nieuwe olie- en gasbronnen.
Ik kom hierop omdat ik onlangs in de lokale krant een artikel las, dat het Ministerie van Milieu van de autonome deelregering van Valencia van plan is toestemming te geven aan een multinational 'Cairn Energy', die gezeteld is in Edinburgh, om aan de Costa Blanca tussen Valencia en Gandía naar petroleum te gaan boren. De boortorens zullen 110 meter hoog zijn en 4 kilometer uit de kust liggen. Dat wil zeggen dat ze zelfs vanuit Denia te zien zullen zijn. Behalve dat er één pal voor het natuurgebied Albufera komt te liggen, wat grote consequenties zal hebben voor het ecosysteem van het hele gebied, zal het ook grote invloed hebben op de verkoop van de huizen die op de berghellingen zijn gebouwd. Het bordje van de makelaar : 'uitzicht op zee' ( al is het slechts een blauw streepje in de verte), zal toch door een inventievere tekst moeten worden vervangen.
Hoe het was en hoe het zal worden.. Arme zeehond, hij weet niet wat hij ziet !!
Welke windmolens zijn mooier ? Welk zeezicht zien we liever ?
Kunnen we nog kiezen of zijn we 'the point of no return' allang voorbij ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten