Het slechte weer van de maand mei tot begin juni, heeft tragische gevolgen gehad voor de broedende vogelpopulatie in onze tuin. Schreef ik half mei, dat ik vreesde, dat de baby-boerenzwaluwtjes de dagenlange regens niet zouden overleven, omdat de ouders noodgedwongen op het nest moesten blijven zitten, dan heb ik dat goed voorvoeld. Op een morgen lagen er vijf dode zwaluwtjes op het terras. Ze waren bijna groot genoeg geweest om uit te kunnen vliegen, maar de weergoden beslisten anders. De ouders bezitten gelukkig niet het vermogen te treuren om hun verloren kroost. Ze zijn nu, een maand later, alweer druk bezig met hun tweede legsel. Zover ik kan zien moeten ze nu drie snaveltjes vullen.
In één nest wordt er gebroed, in het andere zijn de jonkies uitgevlogen waarvan er drie nog in leven zijn.( We vonden een dood zwaluwtje in het zwembad; die had de duiklessen, die zijn ouders hem hadden gegeven hoe je met je snavel drinkwater op kunt scheppen, niet overleefd.) In de derde zitten nu drie piepende jongen, die, zolang het daglicht is, worden gevoerd.
Deze drie zwaluwnesten zitten vlak bij elkaar onder de balken van onze overdekte terrassen en daar tegenover heeft een merel zijn nest gebouwd in een hibiscusstruik. Het was aardig om van dichtbij te kunnen aanschouwen hoe de twee kleine mereltjes gevoerd werden. Helaas sloeg ook daar gisteren het noodlot toe. Ik liep met wat bloempotten te sjouwen toen mijn oog viel op een klein vogeltje, dat op het grind zat onder de hibiscusstruik.
Het was een mereltje, die snel beschermd moest worden tegen de nieuwsgierigheid van Floppi en vooral Mützi, dus pakte ik het op. Hij/zij klemde gelijk zijn klauwtjes om mijn vinger en keek me aan. Tja, wat moest ik daar nou mee. Ik weet heel goed, dat terug op het nest zetten vaak geen succes heeft, omdat het beestje vaak door de ouders zelf uit het nest wordt gewerkt. Maar goed, toch maar de ladder gehaald en het vogeltje er voorzichtig weer in laten glijden, met als gevolg, dat de oudere baby ( die drie keer groter was ) uit het nest fladderde en meters verderop op de grond terecht kwam, achtervolgd door Mützi. Ik er weer achteraan en die ook teruggezet.
Een paar uur later lag no. 1 weer onder het nest en de andere was verdwenen. Ouders Merel vlogen in de buurt rond, maar dat kleine vogeltje kon daar niet in de brandende zon blijven zitten. Ik heb het voorzichtig op een takje gezet in de hoop, dat de ouders het zouden vinden en voeren. Vanmorgen vonden we het echter dood op de grond.
Had ik iets kunnen doen om zijn leven te redden ? Zijn er dan geen vogelcouveuses of i.d. ?
Op het Internet heb ik gevonden, dat je heel goed zo'n mereltje in leven kunt houden door hem te voeren met gehakt, gemengd met zand. Een goede tip voor de volgende merelcatastrofe.
Om dan een kooitje bij de hand te hebben is natuurlijk ook wel handig.
Een vreemde gewaarwording is het eigenlijk, dat je geneigd bent om ieder leven om je heen te willen redden. Hetzelfde dilemma ervaar ik met bomen, struiken en planten. Als ik ze moet snoeien, verbeeld ik me soms dat ze pijn kunnen voelen. Soms ziet een plant er niet meer zo florisssant uit. Ik probeer hem dan meestal nog te verzorgen, om na een jaar of zo, als ik zie dat alles wat ik eraan gedaan heb niet heeft geholpen, toch moet besluiten euthanasie te plegen. Dat vind ik dan zeer teleurstellend en doe het met tegenzin.
"Live or let die: that is the question," tenminste als je het zonodig beter wilt weten, dan de natuur zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten