De hoge brandstofprijzen hebben overal voor onrust gezorgd , vooral onder de vrachtwagenchauffeurs, taxichauffeurs en vissers, omdat ze niet meer in staat waren genoeg winst te halen. Daarom gingen, deze week, de leden van de vakbonden van de "transportistas" en de "cofradias de pesca" in staking. De wegen van en naar Frankrijk en de in-en uitgaande wegen van de grote steden werden door vrachtwagens geblokkeerd.
De gevolgen waren onmiddellijk te merken : de mensen sloegen massaal aan het hamsteren alsof het oorlog was. Binnen een paar dagen waren de winkelschappen leeg en de benzinepompstations door hun voorraad heen. Deze reactie is onbegrijpelijk, want, als je goed nadenkt, weet je dat dergelijke dingen nooit lang kunnen duren, omdat er teveel economische belangen bij gemoeid zijn. Als iedereen gewoon zijn boodschappen had gedaan was er, voor een paar dagen in ieder geval, genoeg voor iedereen geweest. Maar nee hoor, allemaal in de rij gaan staan bij de benzinepompen en snel de vakken van de supermarkten leegplunderen.
Dit alles doet me denken aan 1973, toen de burgeroorlog in Libanon uitbrak, net toen onze bemanning daar een paar dagen overstond. Er werd onmiddellijk een 24-uur avondklok ingesteld en door de lege straten van Beirut reden auto's waaruit machinegeweren staken. De receptionisten waren doodsbang, want het ging om verschillende groeperingen milities, die je niet kon herkennen, want ze waren in burger gekleed. Het vliegveld was gesloten voor alle vliegverkeer en we zaten dus voor onbepaalde tijd vast. Het voordeel was, dat het heerlijk stil was, want eindelijk kon je, ongehinderd door het drukke verkeer op de zeeboulevard, het geluid van de branding horen. Echter na een paar dagen begon de etensvoorraad in het hotel te slinken en het viel me op, dat sommige mensen plotseling wel erg veel honger hadden. Na een dag of vijf waren de gehaktballetjes op, wat een soort ramp scheen te zijn. Na een dag of zes werden we onder begeleiding van een militaire tank ,op open vrachtwagens, naar de haven gebracht waar wij ingescheept werden op een oude, smerige vissersboot, die onder commando stond van een Griekse kapitein. Na een paar uur kregen we honger en vroegen ons af of er eten en drinken aan boord was. Dat was er in de vorm van een kartonnen doos (bij ons " crewbox" geheten, ) echter met de mededeling, dat door de schaarste van levensmiddelen, die gedeeld moest worden door 2 personen. Tegen de tijd, dat ik die boxen vond, waren ze allemaal leeg. Tja, mijn lieve collega's waren kennelijk bang, dat ze het niet zouden overleven. Er waren ook 8 slaapplaatsen, die de scheepsbemanning aan ons had afgestaan. Daar we met 40 man waren, was dat duidelijk niet genoeg. Ze werden in beslag genomen door 8 stewardessen, die beweerden dat ze zich niet zo lekker voelden. Voor de rest van ons waren er staanplaatsen, als je geluk had in de stuurhut, want daar was het warm en anders buiten op het dek. Na 12 uur kwamen we aan op Cyprus ( de kapitein was in slaap gevallen achter zijn stuurwiel dus hadden we wat extra zeemijlen gemaakt.) Wat daar allemaal voorviel zal ik niet vertellen, maar fraai was het allemaal niet. Toen al realiseerde ik me wat er zou gebeuren in een langdurige oorlog . Van je medemens moest je het dan zeker niet hebben, dat stond voor mij wel vast.
Vandaag begint de boel weer een beetje op gang te komen, omdat de staking gedeeltelijk is afgelast ; de meeste vakbonden hebben gisteravond een akkoord gesloten met de regering. De prijzen van verse groenten en fruit en vis zijn 7 x tot 10 x hoger dan vorige week, maar hopelijk zal in de loop van volgende week er een normalisering optreden, hoewel de prijzen wel hoger zullen blijven. Sommige tankstations hebben ook al weer een beetje voorraad, dus kunnen we blijven rijden, al hebben we gisteren een "Car Treasure Hunt"van de tennisclub moeten afgelasten, omdat hier in de omgeving nergens meer brandstof te koop was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten