Valenciaans etentje

Een tennisvriendin, die al jaren aan de Costa Blanca vertoeft, had het idee opgevat een aantal mensen uit te nodigen voor een authentiek Valenciaans etentje, dat bereid zou worden door Carmen, een oud, autochtoon vrouwtje.

We reden tegen de avond naar La Sella waar de mediterrane tuin "Jardí Albarda" gelegen is. Deze plek is uitgekozen door een rijke industrieel om er een huis op te bouwen, omringd door planten en bomen die alleen maar in die streek voorkomen. Je zou het een soort natuurmonument kunnen noemen. Je kunt ook wel begrijpen waarom hij dat wilde doen als je, alle kanten om de tuin heen, de verwoesting van diezelfde natuur ziet door oprukkende rijtjeshuizen, appartementenblokken, wegen en onder de berg Montgó: het Marriott Hotel met zijn urbanisatie en de gigantische uitbreiding van de golfbanen, waarvoor een prachtige oude finca het veld heeft moeten ruimen.

Op een terras, midden in de tuin, was de tafel gedekt voor ons gezelschap, dat bestond uit Duitsers, Engelsen, Schotten, een Filipijnse, een Zwitser, een Nederlandse en de Valenciaanse kokkin.

Terwijl de zon onderging aten we gazpacho, arroz al horno ( zie foto) en een coca dulce.

De arroz lijkt een beetje op de paella, die de meeste bezoekers aan Spanje wel kennen, maar bestaat uit andere ingrediënten, waaronder morcilla ( bloedworstjes), bonen, tomaten, blokjes varkensvlees, aardappelen, rijst en een hele bol knoflook. De schaal wordt in de oven gezet en het gerecht wordt daardoor lekker knapperig, anders dan de paella die bovenop een vuur wordt bereid.

De lokale wijn vloeide rijkelijk en de mannen onder ons vertelden moppen (vrouwen kunnen dat niet) en Carmen begon oude, Valenciaanse, liederen te zingen. Ondeugende.

Hoe oud je ook wordt, in je hart blijf je eeuwig jong.

Heet

Niet zeuren, dan moet je maar niet in Spanje gaan wonen, zoiets zal de reactie wel zijn van de meeste mensen, als ik zeg, dat het hier zo heet is. Iedere dag temperaturen van boven de 30 graden Celsius, soms boven de 35. Zoals wij verlangen naar een beetje koelte, zo komen de toeristen van heinde en verre om hier een beetje te gaan bakken in de bloedhete zon. Het is wel aan te bevelen om naar het strand of een zwembad te gaan en vooral veel te drinken. Dat laatste doen de meesten wel, maar dan vloeistof van de verkeerde soort, zoals emmers vol met sangria en die dan met een rietje leegdrinken. De Spanjaarden zie je overdag nauwelijks, die leven in deze tijd van het jaar voornamelijk 's nachts. De fiestas zorgen voor brood en spelen.

Iedere nacht horen we luide knallen van het vuurwerk, dat ergens in de vallei wordt afgestoken, daarna treden popgroepen op met namen als "Doodseskader" of " Los Vampirios" of i.d. als het maar macaber is. De muziek is niet om aan te horen ( maar dat is mijn persoonlijke opvatting) alleen kan je het nergens ontwijken, ik voel de bassen door de fundamenten van het huis trillen. Klassieke muziek is er ook, maar dan van de "lichte"soort, zoiets als muziek voor miljoenen. Ik heb een beetje heimwee naar Mallorca, waar nu in het klooster van Valldemossa het Chopin-festival plaatsvindt en in Deià concerten gespeeld worden in Hotel Residencia, Son Marroig en de kerk.

Een groot feest, in de provincie Valencia, op de laatste woensdag van augustus is de "tomatina" van Buñol. De overvloedige oogst van tomaten wordt gevierd door elkaar met tomaten te bekogelen op het dorpsplein. Ach, zo erg is dat natuurlijk niet, tenminste als ze de stiertjes maar met rust laten.

Tennissen doe ik 's morgens tussen 8.00 en 10.00 uur, dan ligt er nog een baan in de schaduw en die is dan voor mij. Wat dat betreft zorgt mijn coach, Luis, goed voor me. Hij zegt, dat de temperatuur op de baan in de schaduw, 5 graden lager is dan die ernaast, in de zon. Desalniettemin ben ik na 5 minuten trainen doorweekt. Gelukkig is er daarna het zwembad en een koel drankje.

In de tuin werken, doe ik 's morgens vroeg, tussen 6.45 en 8.30 uur.

Gisteren ben ik naar het grote winkelcentrum gegaan, dat sinds kort geopend is en op 5 minuten rij-afstand van ons huis verwijderd is. Je kunt het vergelijken met de Amerikaanse "malls". Verschrikkelijk veel winkeltjes, waar ze praktisch allemaal hetzelfde verkopen en fast food ketens. Ik wilde een boek in het Engels bestellen, dus was ik meer geïnteresseerd in de boekwinkel "Bookworld España" waar ze alleen maar Engelstalige literatuur en bestsellers verkopen. Toen ik mijn bestelling gedaan had, ging ik eens wat rondkijken en werd aangetrokken door wat titels van afgeprezen boeken. Zo zag ik de titel "Belle de Jour", een boek, dat bestaat uit de inhoud van een blog, die een Londense call girl schrijft onder die naam. Die blog is zo'n groot succes, omdat het gaat over sex natuurlijk, what else... Ze schrijft in korte telegramzinnen en kijkt met een soort zelfspot naar zichzelf en haar klanten. Ze beschrijft, wat ze allemaal bij zich moet hebben voor haar "werk" en de opsomming maakt duidelijk, dat ze een een héle grote handtas nodig heeft. Om het hotelpersoneel om de tuin te leiden kleedt ze zich als een manager of secretaresse en draagt altijd een jas, ook al is het hoogzomer, om zweepjes, tepelklemmen e.d. in te verbergen. Als ik zo lees wat de wensen van haar klanten zijn, is er eigenlijk niet veel nieuws onder de zon, maar het is kennelijk nog steeds voor de meeste mannen (en vrouwen) onmogelijk om hun fantasieën met hun vaste relatie te spelen en uit te leven. Dat is uiteraard koren op de molen voor de sex-industrie.

Belle de Jour is nog steeds op het Internet te vinden, al is het dan uitgegeven in boekvorm en zijn er televisieseries van gemaakt. "Links" naar andere sex-blogs en pornosites staan ernaast, wat heet "heet"! Je hoeft je echt niet te vervelen in wat voor weer dan ook.