April in Amsterdam

 Wat een geluk had ik, dat het zulk prachtig weer was in Nederland.

Vaak als ik kom regent of miezert het, is de lucht grijs en zien de mensen er somber en grauw uit. Dan weet ik weer waarom ik het zo fijn vind om in Spanje te wonen. Een hele week zonneschijn, beter had ik het niet kunnen treffen. 

Een zondagmiddag in Amsterdam is dan een genoegen, tenminste als je er niet tegenop ziet je in de menigte te begeven. Overal op de straten, pleinen en parken liepen mensen te flaneren en de terrasjes zaten overvol. Zo zaten mijn vriendin en ik op het terras van het Americain Hotel op het Leidseplein en keken naar het voorbijtrekkende publiek. Toen we geluncht hadden, met een paar glaasjes wijn erbij, keken we aan de overkant even binnen bij Grand Café Stanislavski, dat op de plaats zit waar vroeger de hoofdingang van de Stadsschouwburg was gesitueerd. Er was veel over te doen geweest, dus waren we nieuwsgierig naar hoe het er uitzag. Het was er stil en de ambiance vrij kil door de hoge plafonds en de kale, sobere inrichting. Echt ´gezellig´ vond ik het er niet, maar dat zou anders kunnen zijn als er een theatervoorstelling is.  Later slenterden we langs de terrassen en keken naar de rondvaartboten, die vlakbij op de Amstel vertrokken. Mijn vriendin zocht in bars en bioscopen naar de gratis kaarten die speciaal voor Koninginnedag worden uitgegeven door de stad Amsterdam. Obama en Putin met olijke t-shirts aan met het opschrift: ´Kiss me I´m drunk´ en Hillary Clinton met oranje pruik en opvallend décolleté. Op gevaar af, dat ik gearresteerd zal worden door de CIA en KGB, laat ik ze hier zien.

We kwamen voorbij het Vondelpark en liepen via het Museumplein naar het Concertgebouw om daar de bus te nemen naar Amstelveen. Op dat moment speelde Enrico Pace en ik was het liefste naar binnen gegaan om mee te luisteren. Volgende keer moet ik dat beter regelen. 

Bij het uitstappen van de bus in Amstelveen zagen we in een tuin deze magnolia in bloei staan.

Lente in Nederland. Als de zon schijnt is er geen mooier land.

"Memories."

Het was een prachtige voorjaarsdag in Nederland en ik reed mee van Amstelveen naar het Aviodrome in Lelystad, waar ik moest zijn voor een interview.  Ik verbaas me iedere keer weer over het drukke verkeer op de wegen en keek nieuwsgierig, tussen de vele auto's door, naar het Naardermeer en het IJmeer en de vele naargeestige blokken met kantoor- en appartementengebouwen in de buurt van Almere. In de Flevopolder hing een frisgroene waas tussen de takken van de bomen en de weilanden waren geel bespikkeld met paardenbloemen. 

De KLM bestaat dit jaar 90  jaar en zoals ieder jubileumjaar wordt er iets aan gedaan.

Zo maakte ik het 50-jarig jubileum mee in 1969, dat grootscheeps gevierd werd met  allerlei festiviteiten. Nu, 40 jaar later ben ik er nog steeds om erover mee te praten: hoe alles veranderd is, van kleinschalig naar grootschalig maar nog steeds hetzelfde als je de generatieverschillen niet meerekent.

Ik werd uitgenodigd voor een interview in het Aviodrome bij Lelystad om samen met vroegere collega's uit te leggen wat er in de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw allemaal veranderde in de luchtvaart, gezien door de ogen van het cabinepersoneel van toen.

Het is een vreemde gewaarwording om je te realiseren dat je deel bent geworden van het verleden, terwijl je in je huidige leven nog steeds bezig bent met nieuwe uitdagingen.

Er is een groot verschil of je in het verleden bent blijven steken ( omdat dat de mooiste tijd van je leven was) of dat je bezig bent met je projecten in het heden, die je alleen maar goed kunt doen omdat je de ervaringen van vroeger geïnternaliseerd hebt, waarop je verder kunt bouwen. 

Mijn oud-collega's hadden plakboeken bij zich van alle vluchten die ze ooit gemaakt hadden. Ik had niets bij me, al heb ik wel dagboeken en vluchtbijzonderheden vanaf 1980 bewaard, maar ik vond het iets persoonlijks, wat van geen belang is voor andere mensen. Of vergis ik me ? Ik geloof, dat de meeste mensen niet geïnteresseerd zijn in een opsomming van namen of gebeurtenissen, tenzij er iets opmerkelijks gebeurde in de persoonlijke sfeer.

We maakten een wandeltocht langs de vele verschillende vliegtuigen waarmee de KLM zijn diensten heeft uitgevoerd: de DC 3 ," superconnie" ( de boterballentijd) etc. en de B747, het begin van het tijdperk van het massavervoer per vliegtuig. 

Een fotograaf maakte foto's van ons in, om en nabij de vliegtuigen waar we op gevlogen hebben en de interviews werden gedaan door een freelance redacteur van een tijdschrift voor het cabinepersoneel van nu. Hét grote onderscheid vanaf de introductie van de B747 in 1970 is geweest, dat de cabinebemanning toen verdubbelde en dat het aantal vrouwen van hoogstens drie op vorige vliegtuigen ging naar tien. 

Natuurlijk niet alleen dat. Er waren veel technische verbeteringen, die een groot verschil maakten, maar voor de nieuwere generaties is dat nauwelijks interessant, want zij weten niet beter. Ook zij zullen eens achterhaald worden door de tijd.

Maar toch aardig dat er aandacht wordt geschonken aan: "er was eens..." .

 

 

Vrolijk Pasen

Het is toch wat !

Iedere vrijdag als we de lokale kranten opslaan staan er zo'n beetje dezelfde dingen in , zoals :

corrupte burgemeesters en/of wethouders afgezet en soms zelfs juridisch vervolgd. De schandalen hebben meestal te maken met vriendjespolitiek en bouwfraude. Deze week zijn de bestuurders van Denia, Teulada, Calpe en Vall de Laguar in het nieuws, maar het zouden net zo goed andere gemeenten kunnen zijn, want overal spelen dezelfde zaken. Misschien is een gekozen burgemeester toch niet zo'n goede oplossing, zeker niet in kleinere gemeenten waar al decennialang dezelfde families de touwtjes ( en de grond) in handen hebben. 

Een ander onderwerp is de kredietcrisis en de alsmaar verslechterende wisselkoers van de Engelse pond tegenover de euro. De Engelse expats en bezoekers hebben een derde van hun inkomen als sneeuw voor de zon zien verdwijnen. Hierdoor lopen het toerisme, de horeca, de hotelbusiness, supermarkten, huizenbouw en alle aanverwante bedrijven enorme schade op. Ik denk dat het dominostenen-omgooien record niet meer nagebootst hoeft te worden in een grote lege kippenloods, het gebeurt gewoon hier, bij open daglicht en het enige wat we eraan kunnen doen is:  ernaar kijken.

Het opvallendste artikel dat gewijd was aan de economische malaise vond ik deze week in de 'Hallo' het Nederlandse weekblad aan de Costas : "Minnaressen de dupe van de economische crisis!" Wat is hier aan de hand ? Bij een onderzoek onder Britse beursmensen bleek:  net als luxewagens eisen minnaressen veel tijd en geld. Dus als rijke mannen moeten besparen, dan is de minnares de eerste die het veld moet ruimen. De oorzaak zou zijn dat mannen een scheiding vrezen in deze economisch onzekere tijden; het zou namelijk hun financiële ondergang kunnen betekenen. Bovendien hebben mannen minder libido ( impotent ?) in zorgelijke tijden. Tja, je mag dus van geluk spreken als je een getrouwde vrouw bent tijdens een economische depressie? Jammer voor de minnaressen, hopelijk hebben ze goed gespaard. Zo zie je maar dat je als vrouw te allen tijde moet zorgen voor financiële onafhankelijkheid !  Een vakbond voor gedumpte maintenées oprichten, is dat misschien een goed idee ?

Verder is het hier "business as usual."

Op de tennisclub is het druk i.v.m. de feestdagen, zodat wij onze competitiewedstrijden niet meer thuis kunnen afwerken, maar elders banen moeten zoeken. Dat was nog even een heel georganiseer, maar we hebben gelukkig alternatieven gevonden.

Verder heb ik afgelopen week een liefdadigheidsevenement bijgewoond in Calpe.

 

De opbrengst van de avond was voor de weeskinderen van de Emaus-stichting. Die kinderen zijn niet alleen wees omdat ze geen ouders hebben, maar omdat ze net als honden en katten op straat zijn achtergelaten. Verder zijn er ook tehuizen voor verwaarloosde ouderen, teenagers met problemen en een soort 'Blijf van mijn lijf' huizen voor vrouwen en kinderen die thuis mishandeld zijn.  

Er traden een paar professionals op, zoals Wesley Phillips en Ed Rogers ( de laatste is de echtgenoot van de voorzitster van onze tennisclub),  maar de rest van de avond werd gevuld door amateur-dansers en - zangers. Je moet dan begrip hebben voor het feit, dat ze nerveus zijn, maar het leverde wel een paar hilarische momenten op. Al het eerste nummer werkte op mijn lachspieren omdat een paar Engelse dames, met bovendien een behoorlijk overgewicht, een flamenco-show gaven. Niet alleen waren de ingestudeerde bewegingen onbeholpen en plichtmatig, maar ze hadden ook nog de passie vergeten, waardoor de flamenco zo spannend kan zijn. 

Het koor werd begeleid door een man op een keyboard. Hij was zo zenuwachtig dat hij er regelmatig naast zat en zelfs stukken oversloeg,  zodat het koor niet meer wist waar ze waren. Verder ging hij steeds sneller spelen, wat de dirigente voor de nodige problemen plaatste. Daar lach je natuurlijk niet om, want het was, letterlijk, tenenkrommend entertainment.

Bij een playbacknummer bleef de plaat steken, niet één maar tweemaal en een 'seniore' danseres struikelde, tijdens een dansje als begeleiding van het lied:  "The King and I",  over haar hoepelrok zodat ze met haar benen spartelend in de lucht een enorme grote onderbroek liet zien.

Maar voor het goede doel bleven we braaf zitten en gaven iedereen aan het einde een hartelijk applaus.

Ze gaan een vervolgshow geven. Ik houd mijn lezers op de hoogte.