Het is natuurlijk veel leuker om een enthousiast berichtje te schrijven over wat ik zo uitvoer en wat me bezig houd. Deze keer zal het echter niet lukken, ben ik bang. Had ik me maar weer niet laten bepraten om iets bij te wonen waarvan ik al van te voren wist dat het me niet zou gaan bevallen, want ik had een zelfde soort avond in hetzelfde restaurant al eens eerder meegemaakt. Maar omdat de voorzitster van onze tennisclub getrouwd is met Ed, ondersteunen de leden hem als hij zo nu en dan optreedt als zanger/entertainer. Hij zingt dan populaire 'evergreens' die ooit op het repertoire stonden van o.a. Frank Sinatra, Sammy Davis jr., Neil Sedaka, Willy Nelson etc. Uiteraard bestaat het publiek dan ook voornamelijk uit toehoorders die nog een levendige herinnering hebben aan de uitvoering van deze beroemde 'crooners': zestig-plussers dus.
Ondanks het feit dat hij zijn best deed, kon hij toch niet verhinderen dat de oorspronkelijke versies heel wat beter hadden geklonken. Ook zo 'n computer met begeleidingsmuziek en de tekst op een lessenaartje deden meer denken aan een veredelde karaoke-voorstelling en het geluid was zonder nuance en veel te hard. Het publiek begon er wat later op de avond dan ook flink doorheen te kakelen en vroeg om dansmuziek.
Het geheel vond plaats in een restaurant in de Jávea Arenal buurt, dat ergens ingeklemd ligt tussen troosteloze, voornamelijk onafgemaakte en leegstaande nieuwbouw, een haveloos kermisje en enige, vol met afval gedumpte, terreintjes. De kwaliteit van het eten was belabberd en van een even kleurloze en smakeloze kwaliteit. Het was betrekkelijk goedkoop en daarom misschien geschikt voor de uitsluitend Engelse clientèle ? Door de ramen konden de restaurantbezoekers hun eigen meegebrachte auto 's bewonderen en aan de muren hing nondescripte moderne kunst, alsof de eigenaar had gedacht dat die zijn restaurant zou verheffen tot een sjieke eetgelegenheid.
Ik zat te bedenken dat Wim nu thuis lekker van mijn ovenschotel met tonijn zat te smullen terwijl ik op hetzelfde moment een waterig en vettig kweekzalmkoteletje voor mijn neus had staan met een paar wortelschijfjes, broccoli- en bloemkoolroosje en een kwak aardappelpuree, wat eruit zag alsof het uit een pakje kwam, want het had een glazige finish.
Waarom ga ik toch steeds weer met die Engelsen eten, terwijl ik allang weet dat het zo goedkoop mogelijk moet zijn en al helemaal niet Spaans, stel je voor. Ik heb al een paar keer geweigerd mee te gaan naar een Fish and Chips Restaurant, dat het toppunt schijnt te vertegenwoordigen van de Engelse eetcultuur. De laatste keer dat ik had toegezegd dat ik mee zou gaan heb ik het zelfs ( 'Freudiaans' ?) vergeten en vroegen ze me de volgende dag waarom ik niet op was komen dagen ? Oops, I forgot, sorry !
Ed heeft al weer plannen gemaakt voor zijn volgende optreden, hoorde ik. Ik geloof, dat ik op die betreffende avond al een andere afspraak heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten