Kees Romeijn Memorial Tennis Tournament

Eén keer per jaar organiseren we een tennistoernooi ter nagedachtenis van één van de oprichters van onze club, die al weer meer dan 25 jaar geleden plaats vond in Jávea, de plaats die ook in onze clubnaam is inbegrepen. Zijn 80ste verjaardag hebben we op gepaste wijze op de club gevierd met koffie en gebak en daarna drankjes zodat we op zijn goede gezondheid konden toasten. Als cadeau kreeg hij een tennisracket cadeau, dat hem overhandigd werd door voorzitter Paul David, uiteraard met een toespraak, een gedicht en een kaart waar de aanwezige leden hun beste wensen op hadden geschreven.

Helaas is hij kort daarna plotseling overleden, zodat hij niet veel met zijn nieuwe racket heeft kunnen spelen.

Het club comité heeft toen besloten om ter zijner nagedachtenis ieder jaar een tennistoernooi te organiseren, met als hoofdprijs een inscriptie op het tennisracket van Kees.

Kees' dochter Ellen, komt ieder jaar speciaal over, niet alleen om aan het toernooi deel te nemen, maar ook om de overige prijzen aan de winnaars uit te reiken, die zij uit Nederland meeneemt.

Dit jaar was een lustrum en ik had me, als club captain, bereid verklaard om het toernooi te organiseren. Het was een prachtige zonnige dag en 22 deelnemers streden in 4 x 8 games gemengd- dubbelspel, waar de dames na 4 games van partner wisselden, om de prijzen.

Tijdens de lunch reikten Ellen en ik de prijzen aan de winnaars van dit jaar uit, het begeerde tennisracket, plus Delfts blauwe kommen en koppen en niet te vergeten : tulpen uit Amsterdam.

De winnaars van dit jaren waren : Ivan Segal en Noelle Vickers. De runners up : John Vickers en Andrea Poot. Proficiat.

Collages maken

Veertig jaar geleden om deze tijd zat ik gestationeerd in Tokyo en wel helemaal in mijn eentje. Ik was er nog nooit geweest en ik had een paar weken nodig gehad om te wennen aan die heel andere cultuur.

Je kunt er nog zoveel over lezen, wat ik inderdaad gedaan had, maar de praktijk pakt toch meestal anders uit.

Ik liep rond in de parken en bewonderde de bruggetjes, vijvers met de veelkleurige karpers, theehuisjes, stenen lantaarns, waterbakken, en de perfect aangeharkte paden. Overal waren tuinlieden aandachtig in de weer om, met witte handschoenen aan, met een nagelschaartje de azalea's en camelia's te snoeien.

Ik kocht boeken over de bloemschikkunst ( Ikebana), het kweken van miniatuurboompjes ( Bonsai), het kalligraferen van Japanse karaktertekens, de inrichting van de traditionele houten huizen met hun tatamimatten en shoji-deuren, en over de etiquette, gewoonten en feestdagen van de Japanners.

Maar het mooiste vond ik toch het ontdekken van de Japanse gedichten. Vooral het drieregelige gedicht, de haiku, trok me aan vanwege de eenvoud. Die gedichten geven een korte impressie weer, je zou het een Zen-moment kunnen noemen( waarin je in een plotselinge flits een diep inzicht krijgt) en is natuur- en seizoens- gebonden.

Sinds ik een paar jaar geleden Picasa ontdekte, ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Foto's, scans van schilderijen, teksten, brieven en muziek bewerken werd gaandeweg een fluitje van een cent en ik begon voorzichtig te experimenteren met het maken van collages. Eerst waren ze nogal onbeholpen en eenvoudig, maar al gauw zag ik de vele mogelijkheden om er creatiever mee bezig te zijn en sindsdien heb ik menig plezierig uurtje achter mijn laptop doorgebracht, al zoekende naar de mooiste combinaties.

De afgelopen maand heb ik veel nieuwe indrukken opgedaan via gedichten, muziek en schilderkunst en die hebben me op hun beurt weer geïnspireerd om die om te zetten in vele multicollages ( beelden over elkaar heen plaatsen.) De kunst is dan om de verschillende onderwerpen in één nieuw beeld samen te vatten.

De volgende ( herfst) haiku heb ik uitgezocht, omdat er bij één van die afgelopen maand opgedane indrukken sprake was van een spin in zijn web, wat me op zijn beurt weer geïnspireerd heeft tot het maken van de volgende collage als uitbeelding van het gedicht.

Het lijkt me een mooie afsluiting van een prachtige herfstdag in Spanje.

Bovenstaande collage heb ik gemaakt van een bladzijde Japanse karaktertekens, een tekening van Karl Bohrmann, een foto van een vlucht kraanvogels van Krijn Dijkema, een A(stronomical) P(icture) O(f the) D(ay) van een nieuwe maan met Venus, en een foto van een spinnenweb.

Rock Concert

Afgelopen zaterdag ben ik met een aantal tennis-vrienden naar het Auditori van Ondara geweest om een rock-concert bij te wonen van de 'Tribute Band of Pink Floyd'. Nu was ik veertig jaar geleden al geen fan van deze groep, maar dat was ik eigenlijk van geen één band. Natuurlijk kende ik wel 'The Wall' ( wat ik een bijzonder eentonig liedje vond) omdat ik in de jaren zeventig/tachtig van de vorige eeuw vrijde met een vriend die tiener-kinderen had; zodoende hoorde en zag ik ze iedere week voorbijkomen in 'Top of the Pops' , of een soortgelijk programma.

Het is trouwens een vreemd verschijnsel, dat hier aan de Costa Blanca zoveel zgn. tribute bands actief zijn. Vorig jaar hadden we bijvoorbeeld, bij het Championships Ball van mijn tennisclub, 'Abba' ingehuurd. Als je dat amateuristische geklungel ziet snap je niet dat iedereen zo enthousiast was. Dan zijn er nog een aantal 'Elvissen' actief, die goed hun brood bij elkaar schnabbelen en andere zangers die met een geluidsbandje of een electronische piano voor 'entertainment' zorgen. Voor de Nederlanders in dit gebied zijn er een aantal 'volkszangers' actief die Jantje Smit, René Froger of Gordon imiteren, of een andere BN-er met een smartlappen-repertoire.

Maar goed, na intensief bezig te zijn geweest met klassieke muziek, leek het me wel aardig om, voor de eerste keer in mijn leven, met een aantal enthousiaste Engelsen naar een rock concert te gaan. We hadden afgesproken elkaar te ontmoeten in een lokale bar, waar de inwoners van Ondara bij het onromantische licht van spaarlampen hun biertjes dronken en sigaretten rookten. De barman was er maar druk mee, vooral met het begrijpen van de orders van de Engelsen. Die wezen op de biertap en zeiden dan 'uno' . Una caña, verbeterde ik. Ach, niet dat ze dat kunnen onthouden.

De bar-katten wachtten of er iets te smikkelen viel en we zaten gezellig gerookt te worden.

Na een uurtje gingen we dan eindelijk naar het Auditori ( Valenciaans voor Auditorium).

De toehoorders haalden nog even gauw een drankje bij de bar en toen begon het spektakel.

Drie gitaristen, waarvan twee mannen van middelbare leeftijd en één jonge meid, een drummer en een paar dames in glitterpakjes die op de maat meedeinden, begonnen aan nummer één, terwijl rook opsteeg uit de coulissen zodat we bijna niemand meer konden zien. Maar het ergste was nog dat ik gelijk ook niets meer kon horen door het uitstoten van maximale decibellen door de geluidsapparatuur. Het geluid van de elektrische gitaren, vermengd met de drums sneden als een cirkelzaag door mijn slapen, en ik dacht even dat mijn trommelvliezen opgeblazen werden, zo'n druk stond erop. Ik keek eens om me heen, maar iedereen zat gezellig mee te wippen, met hoofd, hand en voeten en ze zagen er niet uit alsof ze leden zoals ik.

Zou ik opstaan en weggaan ? Even wachten, misschien werd het nog beter of hoorde ik ergens een melodie die me beviel of hadden ze ook nog wat zachtere nummers in de aanbieding? Ik denk echter dat ik het niet snapte, want de lol is nu juist dat het maximum uit de muziekinstrumenten moet worden gehaald, het heet immers niet voor niks 'hard-rock'?

De pauze kwam als een zegen. Ik heb me verontschuldigd bij mijn vrienden, maar ik kon echt niet blijven voor de tweede helft. Gelukkig was ik niet de enige van onze groep, nog vier anderen hielden het ook voor gezien.

Thuisgekomen heeft het nog een uur geduurd voordat ik mijn gehoor en spraakvermogen weer enigszins terug had.

Diegenen van ons groepje die gebleven waren hebben volop genoten. Met de armen gezwaaid, meegezongen en op en neer gedanst. Daarna hebben ze nog een drankje gedronken met de leden van de band, die heel erg in hun sas waren geweest met hun 'performance' van die avond.

Goed dat ik er toen niet meer was..!