Moeten de Spanjaarden Engels leren spreken ?

Het is alweer lang geleden dat ik informatrice was bij de Nederlandse Spoorwegen op Utrecht CS.

Het zag er toen heel anders uit dan nu. Het Inlichtingenbureau had ramen die aan de buitenkant uitkeken op het Stationsplein waar de bussen vertrokken, en aan de binnenkant op de stationshal. Zo hadden wij, informatrices, aan de ene kant een prachtig uitzicht op de mensen die voorbij spoedden in weer en wind, en aan de andere kant de loketten en de haastige reizigers op weg naar de treinen. Er waren echter ook mensen die niet op reis gingen, maar dat wel graag zouden hebben gewild. Groepjes buitenlandse gastarbeiders, die heimwee hadden gekregen naar hun geboorteland kwamen regelmatig bij ons binnen om te informeren hoe laat de trein naar Bari ging of naar Thessaloniki. De taalbarrière was echter een probleem en omdat geen van de mannen Nederlands sprak verliep de communicatie nogal moeizaam. Zo herinner ik me mijn collega Mieke, die welwillend de Zuid-Europees uitziende jongeman tegemoet trad aan de balie:
'Speakie greekie?' vroeg hij hoopvol.
'Miekie nie speakie greekie,' zei ze heel adrem.
Gelukkig had ze al een lijstje klaar liggen waarop de vertrektijden stonden van de treinen naar "Saloniki". Misschien dat dat de heimwee een beetje verzachtte.

Later ben ik gaan vliegen en kwam erachter dat het niet voor niets was, dat het vliegend personeel minstens 3 buitenlandse talen moest spreken en bij voorkeur 4. Engels, Frans, Duits was vereist buiten het Nederlands, maar om purser te worden moest je ook nog Spaans leren. Voor de trajecten, waarop bekend was dat de passagiers alleen hun eigen taal spraken waren stewardessen uit dat betreffende land aan boord werkzaam, bijv. Op Tokyo Japanse, op Taipei Chinese, op Bangkok Thaise etc.

Weer een aantal jaren later woonde ik op Mallorca, waar een heel contingent buitenlanders met de meest uiteenlopende nationaliteiten was neergestreken. Toen viel het wel erg op: Engelsen, Amerikanen en Canadezen spraken alleen maar Engels, Duitsers Duits, Fransen Frans en de Mallorquinen alleen maar Mallorquin en, als het moest maar liever niet, Castellano.
Daar zaten mijn man en ik tussen als tolken, want als de groepen elkaar ontmoetten was er een grote spraakverwarring.
Als we dan voorstelden dat iedereen, op zijn minst Castellano zou moeten leren, stuitte dat op grote bezwaren. Ze waren te oud, hadden geen talenknobbel, of...met handen en voeten ging het toch ook wel..??
Het is waar, om een andere taal te leren moet je heel veel tijd en moeite investeren. Op een heel leven moet die tijd toch wel ergens gevonden kunnen worden ?

In de tussentijd is er niet veel veranderd. Een paar weken geleden was er een ingezonden stuk in de Engelstalige Costa Blanca News, waarin een Brit vond dat het tijd werd dat de Spanjaarden allemaal Engels gingen leren. Natuurlijk kwam daar veel commentaar op: dat het andersom moest zijn, want een Spanjaard in Engeland verwacht toch ook niet dat hij te woord zou worden gestaan in het Spaans? Aan de andere kant heeft het voor de Spanjaarden zin om een andere internationale taal te leren,vooral ook omdat de meest gebruikte internationale taal ( nog steeds) het Engels is.
De gemoederen liepen weer eens hoog op en de scheldwoorden vlogen over en weer.

De Spanjaarden moeten natuurlijk niets en de mensen die alleen maar hun eigen taal willen spreken ook niet. Uit ervaring weet ik echter dat het een enorme satisfactie geeft om te kunnen verstaan wat er om je heen gesproken wordt!

Stiertjes in de straten

Vaak ga ik niet naar het dorp, soms om geld op te nemen bij de bank of om de krant te kopen. Het is er gewoon niet zo interessant en mooi is het ook al niet.
De enige keren dat ik moet is als er weer eens een verzoek uit Nederland, van het pensioenfonds of de Sociale Verzekering Bank, komt om een "bewijs van in leven zijn" officieel te laten ondertekenen. Als je in Nederland woont hoeft dat niet, maar als resident in een ander land is deze bureaucratische handeling verplichte kost. Dus zowel mijn man als ik moeten ieder, twee keer per jaar, naar het gemeentehuis om bij de vredesrechter dit formulier te laten ondertekenen en afstempelen.

Zo ging ik een paar dagen geleden weer op weg naar het stadhuis met zo'n formulier . Het was een heidens karwei om mijn auto te parkeren, want de "fiestas" waren weer aan de gang en dan is de binnenstad afgezet   omdat ze stiertjes loslaten in de straten. Op de trottoirs zijn kooien gezet, waar de toeschouwers kunnen schuilen achter de spijlen. Ik baande me een weg naar de "ajuntament" maar eenmaal binnen was het totaal uitgestorven. Alle bureaus waren leeg, dat kon je zien want de deuren naar alle kamers stonden open. Na enige tijd kwam er een receptioniste tevoorschijn, die mijn formulier in ontvangst nam. Ze keek bedenkelijk, toen ik zei dat ik het zo snel mogelijk terug moest hebben, want ik had een deadline gekregen om het uiterlijk op 18 juli terug in Nederland te hebben. " Ja... zie je," zei ze,"er zijn deze week fiestas dus zal het wel volgende week ( de 18e) worden dat het klaar is." Ik had eigenlijk niets anders verwacht, want als er fiestas zijn, of vakantietijd ( juli en augustus) duurt alles nog langer dan het normaal al doet.

Toen ik uit het gemeentehuis kwam hadden ze net een stiertje losgelaten, die door mannen, vooral jonge, uitgedaagd werd hen aan te vallen. Als het dier dat dan ook deed, renden ze hard weg. Bovenop de kooien zaten de inwoners van Pedreguer met belangstelling te kijken naar het zwoegen van het stiertje, dat al lange slijmslierten uit zijn bek had hangen.

Eigenlijk kan ik het nauwelijks aanzien hoe het arme dier gepest en gesard wordt, maar wie ben ik dat ik als gast in dit land de lokale cultuur bekritiseer? Er hangen tenslotte overal banieren waarin verkondigd wordt dat Pedreguer hartstochtelijk van zijn stieren houdt. Dat geldt niet alleen voor de mensen hier, maar voor heel Spanje. De Spaanse staatstelevisie TVE 1 zendt iedere dag een heel programma uit over de wereldberoemde stierenrennen in de straten van Pamplona tijdens de feesten van San Fermín, die nu plaatsvinden.

's Avonds vertelde de buurman dat een man op de horens was genomen en zodanig verwond was geraakt, dat hij het waarschijnlijk niet zal overleven.
Ik was blij, dat die aanblik me tenminste bespaard was gebleven.