Toen ik vandaag van huis wegreed kwam ik in een scherpe bocht oog in oog te staan met een prachtig Podenco-mannetje; gelukkig reed ik langzaam. Hij zag er een beetje vervuild uit maar verder was hij in goede staat. Hij had geen halsband om, dus ik denk dat zijn eigenaar hem losgelaten heeft, omdat hij zijn diensten niet meer nodig had. Dan heeft het dier nog geluk gehad, want de lokale gebruiken zijn, dat hij, als hij niet meer goed jaagt, opgehangen wordt in een boom, zodanig dat hij nog nèt met zijn poten bij de grond kan komen (zodat hij moet springen om niet te stikken) ; uiteindelijk zal echter de vermoeidheid hem fataal worden.
Podencos zijn hazewindhonden, een eeuwenoud ras, dat in de landen rondom de Middellandse Zee gebruikt wordt om hazen en konijnen mee te vangen. Zo is bv. de Pharaohond, die van afbeeldingen uit het Oude Egypte bekend is, duidelijk een Podenco-achtige hond. Meer informatie is te vinden op http://www. huisdiereninfo.nl/content/ras_Podenco_Ibicenco.php
Een aantal jaren geleden kwam mijn man op een goede dag thuis met een verrassing. Ik was in de keuken bezig en hij zette het voor me neer op het aanrecht. Het was een puppy. Hé, zei ik, dat is Pablo. Waarom weet ik niet , maar die naam schoot me spontaan te binnen. Dacht ik misschien aan Pablo Picasso of Pablo Casals of de Heilige Vader, ( Juan Pablo in het Spaans) die toendertijd in Rome de baas was over een miljard rooms-katholieken ? Hoe het ook zij, Pablo heette hij sinds die tijd . We zochten al een tijdje naar een vriendje voor onze andere hond, Floppi, die we een paar jaar daarvoor gevonden hadden. We waren nu adoptie-ouders geworden van een tweede 'wegwerphondje', alwéér een reutje. Later zou ons duidelijk worden dat Podenco-vrouwtjes veel betere jagers zijn dan mannetjes, dus worden de laatsten zes weken na de geboorte eenvoudig weggegooid. Pablo was nogal ruw uit een auto gesmeten; mijn man had de auto nog met gierende banden weg zien rijden met een stelletje jongelui erin. Na een paar dagen merkte ik op, dat hij niet kon plassen, terwijl het arme beestje vreselijk stond te persen. Dus gingen we met hem naar de dierenarts. Die keek bedenkelijk, omdat hij nog zo klein was en alle leidingen etc. zó nauw waren, dat een operatie heel riskant zou worden. Echter, na 12 uur bleek, dat hij zou sterven als hij niet geopereerd werd, dus gaven we daarvoor onze toestemming . Hij overleefde het en sindsdien waren we de trotse eigenaren van Pablo Podenco. Een hele lieve zachtaardige hond, die fantastisch kon rennen en springen. Een beetje bangig was hij wel, maar dat schijnt bij het ras te horen. Het nadeel was, dat Podencos echte jagers zijn en zodra het hek openging ging hij er vandoor. Rennend door de velden op zoek naar hazen en konijnen. De boeren dreigden hem dood te schieten als hij nog eens door hun boomgaarden en groententuinen zou vliegen. We deden ons best om hem binnen te houden met lekkere hapjes, 'koekjes', en botjes, want hij was dol op eten. Uiteindelijk is die eigenschap hem fataal geworden. Na vierenhalf jaar bij ons te hebben geleefd heeft één van die ontsnappingen hem het leven gekost. We riepen hem nog en zagen hem als een schicht tussen de bomen doorflitsen, maar hij kwam pas na 5 minuten terug. Een aantal uren later viel hij plotseling om. We realiseerden ons dat hij waarschijnlijk van vergiftigd aas had gegeten, dat de boeren hier in hun velden neerleggen om de vossen te bestrijden. Na een gevecht van een paar dagen bleek dat zijn organen zo ernstig waren aangetast, dat hij nog maar 20 % kans had te herstellen. Ondertussen was hij zo ziek, dat hij niet meer wilde eten en drinken . Hij probeerde ons nog te begroeten door met zijn staart te kwispelen, maar hij was al zo verzwakt dat het nog nauwelijks lukte. De beslissing was zwaar, maar er was geen andere oplossing dan hem in te laten slapen.
Iedere keer als ik een Podenco zie zwerven, zou ik hem mee naar huis willen nemen. Helaas is dat praktisch niet mogelijk. Gelukkig zijn hier vele opvangcentra, allemaal gerund door buitenlanders, die deze dieren opvangen en proberen, binnen Spanje maar ook daar buiten, waaronder in Nederland, nieuwe baasjes voor ze te vinden. Bv. in Jávea is zo'n asiel ( APASA) waar plm. 200 Podencos verblijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten