URBANSATIES TEGEN DE OOSTHELLING
Toen we bijna 10 jaar geleden aan de Costa Blanca kwamen wonen kenden we, behalve een paar vrienden, die hier al een huis hadden, niemand. Een uitstekende manier om nieuwe mensen te leren kennen is dan om lid te worden van een club. In mijn geval was dat een tennisclub.
Er werd weliswaar getennist, maar het spelniveau was bedroevend slecht. Maar echter niet getreurd want de leden vonden het sociale karakter van hun club belangrijker dan dat hele tennisen. De 'social secretary' ( deze club heeft grotendeels Engelse leden) moest er voor zorgen, dat er genoeg lunches, diners, BBQ's op het strand en uitstapjes werden georganiseerd. Eén van die uitstapjes is een traditie geworden : de Blossom Walk, begin februari in de Jalón Vallei.
Deze groene vallei ligt tussen beboste bergen tot 1400 meter hoog. Op de valleibodem worden amandelen, olijven, druiven en citrusvruchten gekweekt. De naam Costa Blanca komt van de witte ( en roze) amandelbloesem, die om deze tijd van het jaar als een witte sluier over de vallei ligt uitgespreid. De bekendste wijn, die hier gemaakt wordt is de 'Mistela', zoete dessertwijn.
Aan het begin van onze wandeling liepen we langs de rivier en konden met eigen ogen de destructie constateren, die het gevolg is geweest van de Gota Fría afgelopen oktober. Op de eerste paar kilometer was het wegdek weggeslagen en in de rivierbedding lagen rioleerbuizen chaotisch opgestapeld alsof een paar reuzen aan het knikkeren waren geweest. Ondertussen scheen er wel weer nieuwe riolering te zijn aangelegd, maar het opruimen van de oude, en het herstel van de weg liet op zich wachten. Als ze het maar doen vóór de volgende zondvloed komt.
De zon scheen en gezellig keuvelend liepen we tussen de duizenden amandelbomen door, terwijl de wind de bloesem als sneeuw op onze hoofden liet neerdwarrelen (we waren dit jaar aan de late kant, want de bloei was uitzonderlijk vroeg geweest). De stilte werd hier en daar onderbroken door de boeren, die hun grond aan het bewerken waren. In de verte zagen we de oude dorpjes liggen met hun pittoreske torenspitsen, die boven de heuvels uitstaken. Helaas was er ook iets heel lelijks te zien: twee urbanisaties, die als witte pukkels tegen de oostelijke hellingen afstaken. Een letterlijk gat in de berg, waar de bossen waren gekapt om rijtjeshuizen neer te zetten, vergelijkbaar aan wat je wel ziet in arme Engelse mijnstadjes. Zouden ze die huisjes bouwen voor mensen die daar vandaan kwamen zodat die zich er thuis zullen voelen ? Volgens de berichten in de kranten, zitten er nog meer van dit soort afzichtelijke nederzettingen in de planning. De plaatselijke bewoners tekenen massaal protest aan bij de overheden, maar veel effect heeft het tot op heden nog niet gehad. Het enige wat zou kunnen helpen is een economische recessie, die als gevolg zal hebben, dat er minder huizen worden gekocht.
Je zou bijna gaan hopen, dat er zoiets zou gebeuren.
Terug in het dorp gingen we in een 'eettent' lunchen, waar de bussen voor de deur stonden. Dat vind ik wel een nadeel als je met Engelsen gaat eten; ze letten alleen maar op de prijs en niet op de kwaliteit van het voedsel. Maar goed, we zaten buiten in de zon en de atmosfeer was goed, maar ik zou liever wat meer geld hebben uitgegeven om een mooie wandeling af te sluiten met een perfecte maaltijd in een mooie omgeving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten