Eén van de meest frustrerende kanten aan het bezitten van een huis is wel het eeuwigdurende onderhoud ervan... en van de tuin.Altijd mankeert er wel iets aan en/of er moet groot onderhoud worden gepleegd.
Twee jaar geleden zijn de daken gerepareerd. De overhangende gedeelten waren bezig af te breken. Daarna moesten op de hele benedenverdieping de muren, van de bodem tot plm. 2 meter hoogte waterproof worden gemaakt. De hele inboedel moest worden overgebracht naar de overdekte terrassen buiten, behalve de vleugel, en we kampeerden als gevolg daarvan drie maanden in de keuken. De voordelen van een klein huis of appartement werden zo een stuk begrijpelijker.
Ik was vooral bang voor mijn boeken die buiten, weliswaar onder een groot zeil, opgeslagen lagen. Gelukkig is de schade achteraf meegevallen als je niet te kniesorig bent.
Nu zijn de buitenmuren aan de beurt. Toen we het huis kochten waren ze mooi wit geschilderd, maar kennelijk met goedkope verf die onder invloed van felle zonneschijn en harde regens gemakkelijk afbladderde. Als gevolg van de laatste 'gota fría' is door de harde wind de regen, als gevolg van het ontbreken van verf, door de muren geslagen van het trappenhuis, dat nu aan de binnenkant ontsierd wordt door zwarte schimmel. Het verwijderen van de verf gebeurt met grote scheurmachines, die snel werken, maar binnen en buiten een dichte verfmist opleveren, zodat alles nu bedekt is met een witte poederlaag. Onze Nederlandse buurman is de aannemer van het werk en nu lopen hier drie Portugese, Afrikaanse werklieden rond , die vermomd zijn als eskimo's, waardoor de honden weer schrikken en hard gaan blaffen. Ook voor mijn man is er veel te doen, maar dat vindt hij niet erg want hij werkt graag met zijn handen.
Het ziet er naar uit, dat hierna het zwembad , de tuin en de oprijlaan aan een opknapbeurt toe zijn, dus voorlopig en waarschijnlijk in de nabije en niet zo nabije toekomst, zitten we nog wel in de rommel. Luxe problemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten