Op een weblog van een mij onbekende Belgische, kwam ik deze opdracht tegen : Kijk in het eerste boek waar je oog op valt in jouw boekenkast, lees op blz. 123 de eerste drie regels na regel 5, en schrijf daar een stukje bij. Ik dacht: " Hé, dat vind ik interessant, ik ga zoeken naar een boek, dat met Spanje te maken heeft." En dit was wat ik vond in het boek van Johan Brouwer : 'Johanna de Waanzinnige.' ( 1940 )
Haar rondzwerven met het lijk van haar man had het volk als een wanhopige daad van een ontroostbaar gemoed gezien. Passionele excessen zijn het volk niet vreemd. Het weet dat die hartstochtelijke uitingen afnemen naarmate de gevoelsstormen luwen, en dat het tijdelijke verduisterde verstand weer tot bezinning komt wanneer het hart rustig wordt.
Johanna, de dochter van Ferdinand van Aragón en Isabella van Castilië ( Los Reyes Católicos) reed met haar gevolg door Spanje naar haar landgoed. In zoverre was dat normaal in 1507, maar wat niet normaal was, was, dat ze haar man ( Philips van Bourgondië, bijgenaamd : 'de Schone' ) bij zich had, die al enkele maanden daarvoor overleden was. Overdag verbleef ze in kloosters en liet ze missen voor hem opvoeren, in de hoop hem zo weer tot leven te kunnen wekken, en 's nachts reisde ze. Soms wilde ze stoppen en dan moesten de bedienden het stoffelijk overschot uit zijn kist halen en dan praatte ze met hem, terwijl ze hem streelde en kuste. De stille nacht, het toortslicht dat soms door de wind werd uitgeblazen; het was een spookachtige vertoning.
Tijdens hun huwelijk was Philips zelden thuis geweest en had hij haar verwaarloosd. als hij er wel was. Er waren tenslotte nog zoveel meer vrouwen op deze wereld, dan die ene, die om dynastieke redenen, zijn vrouw en moeder van de toekomstige koningen en keizers van Europa moest worden.
Ondanks het feit, dat hun huwelijk 'gearrangeerd ' was, was Johanna ècht dol op haar man en, naar wat boze geesten vermelden, probeerde ze hem wanhopig ,tijdens zijn leven, aan zich te binden. Dat was haar nooit gelukt. Echter, nu hij gestorven was, kon ze met hem doen wat ze wilde. Was ze waanzinnig of is het begrijpelijk, dat, als je iemand verliest waar je zielsveel van houdt, het moment van afscheid nemen zolang mogelijk probeert uit te stellen ? Of zelfs tegen beter weten in hoopt, dat er sprake is van een vergissing en dat hij/zij plotseling de ogen opent en zal herrijzen uit de dood ? Wat zouden vele mensen doen die hetzelfde meemaken, als de wetten het hen niet verhinderden de overledene langer bij zich te houden dan de toegestane paar dagen ?
Op Mallorca hadden we een buurman, die na 40 jaar huwelijk plotseling zijn vrouw verloor door een hartaanval. Omdat het in Venezuela gebeurde, moest het stoffelijk overschot binnen 24 uur begraven of gecremeerd worden. Hij koos voor het laatste, zodat het gemakkelijker zou zijn haar mee terug, in het vliegtuig, naar Europa te nemen. Hij smokkelde de urn met haar as door de douane en maakte in zijn tuin, bij de achterdeur, een graf voor haar, wat officieel verboden is. Iedere avond, voordat hij ging slapen, ging hij onder het maan- en sterrenlicht, met een drankje naast haar grafsteen zitten en sprak dan met haar over alles wat hem die dag overkomen was. Was hij waanzinnig ?
Misschien draagt iedereen wel een geliefde persoon diep binnen in zich mee die, op onverwachte momenten, of 's nachts, in onze gedachten tevoorschijn komt en waar we dan mee communiceren door ons scènes, van lang geleden, weer voor de geest te halen , om na te spelen en er misschien wel een andere wending aan te geven. Of dingen aan te wijzen en ons dan verbeelden, dat de ander dat ook kan zien, zodat het lege gevoel, al is het maar voor een ogenblik, opgeheven wordt.
Johanna werd later het slachtoffer van hof-intriges en zou haar hele verdere leven opgesloten gehouden worden in het afgelegen kasteel van Tordesillas. Haar vader heeft ervoor gezorgd, dat ze nooit Koningin Johanna zou worden. Na zijn dood volgde haar zoon Karel V ( in Spanje,Carlos I ) hem op. Als kleinzoon van de koningen Isabella en Ferdinand van Spanje ( en de overzeese gebieden,) en de Habsburgse keizer Maximiliaan van Oostenrijk en de Lage Landen, zou hij regeren over een keizerrijk, waar de zon nooit onderging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten