Rozenfeest

Om deze tijd van het jaar staan de vele verschillende soorten rozen in onze tuin in bloei.

De roos is mijn favoriete bloem, sinds ik, toen ik nog een klein meisje was, die voor het eerst opmerkte in een haag van de buren. Ik herinner me nog de geur en de kleur van de bloemen; de bewolkte lucht en mijn ver- en be-wondering op dat allang vervlogen moment, alsof het de dag van gisteren was. Welke roos het is geweest die zo'n indruk op me maakte weet ik niet, maar ik heb er jarenlang naar gezocht en ik ben tenslotte tot de conclusie gekomen dat het een variant van de 'New Dawn' moet zijn geweest, een roos, die een haast onwaarneembare geur verspreidt en een tere, schelproze kleur bezit.

Al jaren verzamel ik rozen en heb zelfs enige met succes gestekt. Het belangrijkste van rozen, en eigenlijk van alle bloemen , vind ik, dat ze moeten geuren. Het hoeft niet zo'n sterke lucht te zijn als die, die de jasmijn, datura's of lelies verspreiden , maar rozen zonder geur zijn misschien wel mooi om naar te kijken, maar dat vormt maar de helft van hun charisma.

Met bewondering kijk ik in mijn vele tuinboeken naar de ontwerpen van groententuinen, kruidentuinen, boomgaarden, Japanse tuinen, noem maar op. Ik word gefascineerd door de ideeën die ze me geven over, hoe onze 3000 m² eruit zouden kunnen zien . Tegelijkertijd besef ik ook, dat de plaatjes in die boeken er zo mooi uitzien, omdat er in de getoonde tuinen een hele reeks tuinlieden aan het werk zijn, waar ik in mijn eentje niet tegen op kan , en dat fotografen alleen maar selectieve plaatjes publiceren.

Soms denk ik met weemoed terug aan de tijd, dat ik regelmatig in Japan kwam en daar de tuinlieden bezig zag, die in traditionele kleding en hagelwitte handschoenen aan, de azaleastruiken snoeiden met een 'nagelschaartje'. Bovendien werd ieder individueel blaadje van de paden geraapt en de vijvers, waarin de kleurrijke Koi rondzwommen, met stille concentratie verzorgd.

Dat is één van de manieren om de natuur op een esthetische manier te bedwingen. Een andere is de Engelse manier, waarin de grond verdeeld wordt in 'tuinkamers.' Maar wat je ook doet, je krijgt altijd te maken met een natuur, die zijn eigen wetten kent en als je niet je tuin vol onkruid wilt hebben staan of ongewenste dieren hun gang wilt laten gaan, zoals een paar jaar geleden een echte slakken-invasie die mijn kruiden en pas gezaaide plantjes opvraten, dan moet je een list verzinnen. Met gif wil ik niet werken, dus zet ik, zoveel mogelijk, planten en struiken bij elkaar, die elkaar wederzijds tegen plagen beschermen. Dat is een heel uitgezoek. Dan moet je nog rekening houden met uitputting van de grond, zodat je ieder jaar de groenten, kruiden en bloemen op een andere plaats moet zaaien en planten en als je dan ook nog de maankalender in de gaten wilt houden, is het allemaal nog helemaal niet zo eenvoudig.

Als ik mijn tuin boven al mijn activiteiten prioriteit zou geven , zou ik 8 uur per dag erin moeten werken om in de buurt te kunnen komen van de perfectie, die ik ambieer. Op dit tijdstip van mijn leven heb ik nog teveel andere interesses, dus kijk ik, in plaats van in de tuin te werken, naar plaatjes in boeken, en droom weg bij alle mogelijkheden, die er worden getoond.

Één van de mooiste van de vele tuinboeken die ik bezit, vind ik die van, de Amerikaanse, Martha Stewart .

Ik zag haar voor het eerst op de TV, zo'n 13 jaar geleden, toen ik op bezoek was bij vrienden in New York, en was onder de indruk van haar tips op het gebied van binnenhuisarchitectuur, koken en tuinieren. Haar boek over de tuinen rond haar eigen buitenhuis in Westport, Connecticut: "Martha Stewart's Gardening Month by Month " is een lust voor het oog . Je ziet haar daarin met de laarzen en tuinhandschoenen aan, in ieder seizoen wroeten in de bodem, alsof ze alle tijd van de wereld heeft. Ik denk, dat in de realiteit, haar tuinarchitecten en tuinlieden het werk doen, terwijl zij zich wijdt aan haar zakenimperium, maar fraai ziet het er allemaal wel uit. Haar ontwerp voor de rozenbogenlaan is prachtig en ik zou die best willen kopiëren, want rozen gedijen hier goed , misschien komt het er nog eens van.

De laatste dagen hebben de rozen echter geleden onder de slechte weersomstandigheden. In Nederland is het nu prachtig weer en als het daar mooi is, is het hier, in Spanje, slecht ( en andersom.) Al drie dagen hebben we last van Gota Fría-achtige regens, onweer, hagel en lage temperaturen. De bloemen hangen er treurig bij, helemaal doordrenkt als ze zijn door het water. De baby-zwaluwtjes worden door hun moeder warm gehouden ( als dat maar goed gaat,) en wij hebben de centrale verwarming maar weer aangestoken.