Totdat we hier 10 jaar geleden kwamen wonen, waren we er in geslaagd ieder zielig diertje dat we tegenkwamen, niet te adopteren. Maar waar het aan gelegen heeft weet ik niet, maar toen Floppi, als een zes weken oud hoopje ellende, huilend om zijn moeder, onze tuin binnenliep en tussen de spinnenwebben ging liggen in het uiterste hoekje van één van de garages en ik in zijn bruine oogjes keek, was het met me gebeurd. "Het is het noodlot, " dacht ik. Gelukkig was Wim het met me eens, toen ik zei, dat we wel aan een hondje toe waren. En zo werden we de eigenaren van een Jack Russell-achtige hond, met Welsh Gorkis en Keeshonden onder zijn voorvaderen, al hadden we geen idee hoe we met honden om moesten gaan. Meteen onze vriend op Mallorca gebeld, die alle dieren redde, die hij tegenkwam: egeltjes werden gevoerd met gehaktballetjes, duiven reden mee op de beugel van zijn open jeep en vele katten lagen overal op zijn meubilair te mediteren. Hij had één hond, Archibald genaamd, die hij gevonden had in de besneeuwde berm van de weg naar de Puig Major ( de hoogste berg op Mallorca.) Wij moesten hem melk geven, zei hij, en of hij een grote of kleine hond was ? Geen idee. Tussen zijn wollige vacht zagen we de vlooien lopen en hij zat onder dat vervelende onkruid, dat blijft vastplakken of weerhaakjes heeft. 's Avonds wilde hij niet alleen gelaten worden en dom als wij waren, namen wij hem mee naar de slaapkamer. Pas jaren later, toen we een andere hond, Pablo Podenco, adopteerden, konden we weer zonder hond, die de hele nacht van bed naar mand en mand op bed sprong, slapen.
Na een bezoek aan de dierenarts, die hem gezond verklaarde, en de aanschaf van hondenvoer, konden we beginnen met het opvoeden en zindelijk maken. Vele boeken daarover aangeschaft en gelezen, zodat we konden ontdekken, wat we allemaal fout gedaan hadden. Ook vond ik het heel vervelend, dat als honden 'naar de WC' moeten of moeten overgeven, ze dat bij voorkeur doen op het witte wollen kleed onder de vleugel. Kennelijk voor honden een hele aantrekkelijke badkamer. En dan het knagen aan deuren, traptreden en stoelspijlen...mens, praat me er niet van.
Het is waarschijnlijk net als met kinderen opvoeden : op de eerste wordt geëxperimenteerd, maar met iedere volgende, wordt het gemakkelijker. Zo verliep de opvoeding van Pablo heel wat vlotter en toen we vorig jaar Mützi uit het asiel haalden, als speelkameraadje voor Floppi, die na Pablo's dood weer bij ons in de slaapkamer sliep, was het een fluitje van een cent.
Mützi is een speciaal geval, omdat hij anderhalf jaar in het asiel had gezeten en wij de vierde eigenaren waren. Hij was eigenlijk 'onplaatsbaar' , vonden de verzorgers in het asiel, maar wij wilden het wel proberen. Ik herinnerde me, dat ze, aan een vriendin van ons, Mützi hadden willen verkopen als een teckel, maar zij vond hem een afschuwelijk mormel, en was verontwaardigd, want al heeft hij korte, kromme, stevige pootjes lijkt zijn lichaam meer op die van een Welsh Gorki, maar de kop ...? We vroegen ons af, wat het probleem was waarom de vorige eigenaren hem niet konden handhaven. Wat wel bij meer honden het geval is, bleek, dat hij agressief werd als je in de buurt van zijn eten kwam. Bovendien at hij ook Floppi 's voer op, die dat overigens allemaal best vond. Sinds we hem gescheiden te eten geven en hem met rust laten, is er niets meer aan de hand. We kunnen tegenwoordig wèl zijn eten weghalen, al bromt hij dan een beetje.
Maar het leukste is, dat hij van een stil, wantrouwig beestje, nu blij en gelukkig is en iedere dag vrolijk in de tuin rent en met Floppi speelt. Hij komt ook regelmatig even langs om een aai of knuffel te geven of te ontvangen en ligt het liefste de hele dag buiten om huis en tuin te bewaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten