Some enchanted evening ?

Gisteren was het weer zover : het jaarlijkse Summer Dinner Ball van de tennisclub. Eigenlijk twijfelde ik of ik er heen zou gaan. Ega wil al jaren niet meer mee, want die heeft een hekel aan de, altijd, te harde muziek en aan dansen, niet noodzakelijkerwijze in die volgorde. Maar ja, ik word als Club Captain verwacht "acte de présence" te geven, dus maar weer een lange jurk aangetrokken, de dansschoenen aan en op naar de finca, waar het hele gebeuren zou plaatsvinden. Iedereen stond al, opgedoft en wel, met een cava in de hand toen ik daar aankwam. Een rondje kussen en elkaars outfit bewonderen en toen aan tafel.
Mijn beste tennisvriendin was onverwacht naar Engeland teruggeroepen om haar dochter te helpen, die door haar rug was gegaan en zodoende haar baby niet meer kon optillen. Zo kon ik mooi de tafeldame spelen van haar man, die samen met drie bevriende echtparen was ingedeeld aan dezelfde tafel. De conversatie ging een beetje als volgt :
" Actually we just recovered from last night, because we were drinking bottles of Moët champagne with our friends, at Senza, the most elegant bar in the Denia Marina . You ought to go there sometimes, it is the place to be seen." ..... "We had been sailing with their 80 feet yacht en were a bit sunburned and tired. At 3.00 a.m we could just about stagger back to the boat, where we conked out." ...." We love to go to Dubai, where we have a super apartment, really, the future is going to happen over there. The house tripled in worth since we bought it 5 years ago ... Because everything is taxfree, you can buy the most luxurious goods like automobiles ...." And so forth and so on ....
"Last,when we were in Vietnam we stayed in the best hotels, we liked Hanoi more than Ho Chi Minh City and the beaches were fabulous"... "Of course Cambodia and Laos were worth the trip, but you must go to Chiangmai and stay in the Four Seasons Hotel. Sublime surroundings and service. We stayed there for three days and did not feel inclined to leave the hotel at all to see Chiangmai itself: we did not get any farther than the pagoda in the garden ! Also the Four Seasons Hotel in Bangkok is the best hotel to stay at, when you go and visit that city."...."Of course we do not pay taxes anywhere. When you do not stay longer than 3 months in any one country, you seem to disappear within the bureaucratic systems. The thing to do, is to keep your boardingcards from your flights and boats, might some tax-officer ever enquire about your" whereabouts" throughout the year. So in winter we stay in our apartment in South Africa ( great country) , in spring we are in Spain, in summer we go to England and in autumn we travel around the world."
Ik was dus in goed gezelschap. In ieder geval tussen mensen die nog eens ' ergens' kwamen. Maar toen moest er gedanst worden. Ik werd gevraagd door een van de vrienden, die door één van mijn oma's zeker gekwalificeerd zou zijn als een 'gluiperd', maar : Annie houw me tassie fast, die gozerd die kon dansen ! Dat komt zelden voor. Ik hoefde niets te doen, want hij volgde mij of ik hem, het was perfect. Iedereen had de dansvloer verlaten, maar wij dansten op het door Frank Sinatra beroemd geworden nummer: "Witchcraft", en ik voelde me vrij om te improviseren, omdat ik wist, dat hij mij zou volgen en ik deed hetzelfde met hem. Zelfs een paar tapdansjes kwamen in ons repertoire voor. Mijn andere oma voorspelde ooit dat ik danseres zou worden, omdat ik al danste voordat ik kon lopen, maar natuurlijk werden dat soort aangeboren vaardigheden niet gewaardeerd toen wij jong waren. Bij het verlaten van de dansvloer klonk er spontaan een applaus op en de leider van de band zei : "Thank you Ginger and Fred ."
Ik zou die avond nog dansen met de man van mijn vriendin: ( Annie geef me tassie trug, die gozerd kennie dansen) en nog met enige andere tennisvrienden, die altijd een dans reserveren in mijn balboekje. Maar regelmatig stond ik weer tegenover Mr. Devil ( zoals ik hem in mijn gedachten noemde.) In de Stones-songs zoals "This will be the last time" persifleerde hij perfect Mick Jagger en we acteerden alsof we in een trailer voor een rock-film zaten. Is het erg om voor één avond alleen maar te doen alsof ? In ieder geval deed het me veel plezier om een rol te spelen, die ik, dacht ik, al eeuwen geleden achter me gelaten had. De tennisclub zal nu wel gonzen van de geruchten. Ha, dat vind ik eigenlijk wel leuk.

Achter het terras kwam de volle maan op achter de palmbomen , zoals gisteren en vele eeuwen geleden. We dansten "the night away" en de atmosfeer was prettig. Ik was achteraf blij dat ik besloten had om toch maar te gaan, want onverwacht had ik me eigenlijk best geamuseerd.

Live and let die

Het slechte weer van de maand mei tot begin juni, heeft tragische gevolgen gehad voor de broedende vogelpopulatie in onze tuin. Schreef ik half mei, dat ik vreesde, dat de baby-boerenzwaluwtjes de dagenlange regens niet zouden overleven, omdat de ouders noodgedwongen op het nest moesten blijven zitten, dan heb ik dat goed voorvoeld. Op een morgen lagen er vijf dode zwaluwtjes op het terras. Ze waren bijna groot genoeg geweest om uit te kunnen vliegen, maar de weergoden beslisten anders. De ouders bezitten gelukkig niet het vermogen te treuren om hun verloren kroost. Ze zijn nu, een maand later, alweer druk bezig met hun tweede legsel. Zover ik kan zien moeten ze nu drie snaveltjes vullen.


In één nest wordt er gebroed, in het andere zijn de jonkies uitgevlogen waarvan er drie nog in leven zijn.( We vonden een dood zwaluwtje in het zwembad; die had de duiklessen, die zijn ouders hem hadden gegeven hoe je met je snavel drinkwater op kunt scheppen, niet overleefd.) In de derde zitten nu drie piepende jongen, die, zolang het daglicht is, worden gevoerd.
Deze drie zwaluwnesten zitten vlak bij elkaar onder de balken van onze overdekte terrassen en daar tegenover heeft een merel zijn nest gebouwd in een hibiscusstruik. Het was aardig om van dichtbij te kunnen aanschouwen hoe de twee kleine mereltjes gevoerd werden. Helaas sloeg ook daar gisteren het noodlot toe. Ik liep met wat bloempotten te sjouwen toen mijn oog viel op een klein vogeltje, dat op het grind zat onder de hibiscusstruik.
Het was een mereltje, die snel beschermd moest worden tegen de nieuwsgierigheid van Floppi en vooral Mützi, dus pakte ik het op. Hij/zij klemde gelijk zijn klauwtjes om mijn vinger en keek me aan. Tja, wat moest ik daar nou mee. Ik weet heel goed, dat terug op het nest zetten vaak geen succes heeft, omdat het beestje vaak door de ouders zelf uit het nest wordt gewerkt. Maar goed, toch maar de ladder gehaald en het vogeltje er voorzichtig weer in laten glijden, met als gevolg, dat de oudere baby ( die drie keer groter was ) uit het nest fladderde en meters verderop op de grond terecht kwam, achtervolgd door Mützi. Ik er weer achteraan en die ook teruggezet.
Een paar uur later lag no. 1 weer onder het nest en de andere was verdwenen. Ouders Merel vlogen in de buurt rond, maar dat kleine vogeltje kon daar niet in de brandende zon blijven zitten. Ik heb het voorzichtig op een takje gezet in de hoop, dat de ouders het zouden vinden en voeren. Vanmorgen vonden we het echter dood op de grond.
Had ik iets kunnen doen om zijn leven te redden ? Zijn er dan geen vogelcouveuses of i.d. ?
Op het Internet heb ik gevonden, dat je heel goed zo'n mereltje in leven kunt houden door hem te voeren met gehakt, gemengd met zand. Een goede tip voor de volgende merelcatastrofe.
Om dan een kooitje bij de hand te hebben is natuurlijk ook wel handig.


Een vreemde gewaarwording is het eigenlijk, dat je geneigd bent om ieder leven om je heen te willen redden. Hetzelfde dilemma ervaar ik met bomen, struiken en planten. Als ik ze moet snoeien, verbeeld ik me soms dat ze pijn kunnen voelen. Soms ziet een plant er niet meer zo florisssant uit. Ik probeer hem dan meestal nog te verzorgen, om na een jaar of zo, als ik zie dat alles wat ik eraan gedaan heb niet heeft geholpen, toch moet besluiten euthanasie te plegen. Dat vind ik dan zeer teleurstellend en doe het met tegenzin.

"Live or let die: that is the question," tenminste als je het zonodig beter wilt weten, dan de natuur zelf.

chaos in Spanje

De hoge brandstofprijzen hebben overal voor onrust gezorgd , vooral onder de vrachtwagenchauffeurs, taxichauffeurs en vissers, omdat ze niet meer in staat waren genoeg winst te halen. Daarom gingen, deze week, de leden van de vakbonden van de "transportistas" en de "cofradias de pesca" in staking. De wegen van en naar Frankrijk en de in-en uitgaande wegen van de grote steden werden door vrachtwagens geblokkeerd.

De gevolgen waren onmiddellijk te merken : de mensen sloegen massaal aan het hamsteren alsof het oorlog was. Binnen een paar dagen waren de winkelschappen leeg en de benzinepompstations door hun voorraad heen. Deze reactie is onbegrijpelijk, want, als je goed nadenkt, weet je dat dergelijke dingen nooit lang kunnen duren, omdat er teveel economische belangen bij gemoeid zijn. Als iedereen gewoon zijn boodschappen had gedaan was er, voor een paar dagen in ieder geval, genoeg voor iedereen geweest. Maar nee hoor, allemaal in de rij gaan staan bij de benzinepompen en snel de vakken van de supermarkten leegplunderen.

Dit alles doet me denken aan 1973, toen de burgeroorlog in Libanon uitbrak, net toen onze bemanning daar een paar dagen overstond. Er werd onmiddellijk een 24-uur avondklok ingesteld en door de lege straten van Beirut reden auto's waaruit machinegeweren staken. De receptionisten waren doodsbang, want het ging om verschillende groeperingen milities, die je niet kon herkennen, want ze waren in burger gekleed. Het vliegveld was gesloten voor alle vliegverkeer en we zaten dus voor onbepaalde tijd vast. Het voordeel was, dat het heerlijk stil was, want eindelijk kon je, ongehinderd door het drukke verkeer op de zeeboulevard, het geluid van de branding horen. Echter na een paar dagen begon de etensvoorraad in het hotel te slinken en het viel me op, dat sommige mensen plotseling wel erg veel honger hadden. Na een dag of vijf waren de gehaktballetjes op, wat een soort ramp scheen te zijn. Na een dag of zes werden we onder begeleiding van een militaire tank ,op open vrachtwagens, naar de haven gebracht waar wij ingescheept werden op een oude, smerige vissersboot, die onder commando stond van een Griekse kapitein. Na een paar uur kregen we honger en vroegen ons af of er eten en drinken aan boord was. Dat was er in de vorm van een kartonnen doos (bij ons " crewbox" geheten, ) echter met de mededeling, dat door de schaarste van levensmiddelen, die gedeeld moest worden door 2 personen. Tegen de tijd, dat ik die boxen vond, waren ze allemaal leeg. Tja, mijn lieve collega's waren kennelijk bang, dat ze het niet zouden overleven. Er waren ook 8 slaapplaatsen, die de scheepsbemanning aan ons had afgestaan. Daar we met 40 man waren, was dat duidelijk niet genoeg. Ze werden in beslag genomen door 8 stewardessen, die beweerden dat ze zich niet zo lekker voelden. Voor de rest van ons waren er staanplaatsen, als je geluk had in de stuurhut, want daar was het warm en anders buiten op het dek. Na 12 uur kwamen we aan op Cyprus ( de kapitein was in slaap gevallen achter zijn stuurwiel dus hadden we wat extra zeemijlen gemaakt.) Wat daar allemaal voorviel zal ik niet vertellen, maar fraai was het allemaal niet. Toen al realiseerde ik me wat er zou gebeuren in een langdurige oorlog . Van je medemens moest je het dan zeker niet hebben, dat stond voor mij wel vast.

Vandaag begint de boel weer een beetje op gang te komen, omdat de staking gedeeltelijk is afgelast ; de meeste vakbonden hebben gisteravond een akkoord gesloten met de regering. De prijzen van verse groenten en fruit en vis zijn 7 x tot 10 x hoger dan vorige week, maar hopelijk zal in de loop van volgende week er een normalisering optreden, hoewel de prijzen wel hoger zullen blijven. Sommige tankstations hebben ook al weer een beetje voorraad, dus kunnen we blijven rijden, al hebben we gisteren een "Car Treasure Hunt"van de tennisclub moeten afgelasten, omdat hier in de omgeving nergens meer brandstof te koop was.