De veronderstelling dat het op Mallorca altijd mooi weer zou zijn, is al voor veel mensen op een grote teleurstelling uitgelopen.Vrienden en kennisen, die 's winters bij ons op bezoek wilden komen, moesten we altijd op het hart drukken om toch vooral warme kleren mee te nemen.
Het beroemdste stel, dat ooit een slechte ervaring heeft gehad zijn ongetwijfeld Frédéric Chopin en George Sand geweest, die in de winter van 1838/39 op Mallorca verbleven. In december was het nog warm geweest en had de zon overvloedig geschenen, maar toen sloeg het weer om en begon het verschrikkelijk hard te regenen. Een ware zondvloed kwam naar beneden en het Kartuizer Klooster van Valldemosa, waar ze verbleven, was letterlijk van de buitenwereld afgesloten, omdat de rijtuigen niet meer over de onbegaanbare wegen konden rijden . Om van Palma naar Valldemosa te komen moe(s)t je naar boven door een nauwe en steile bergpas, die veranderd was in een waterval, die tussen de rotsen door spoot. George was een stoere vrouw, die geen uitdaging uit de weg ging, maar haar minnaar kwijnde weg tussen de hoge, koude en schimmelige muren van zijn kloostercel.
Dit schreef Sand in haar boek "Een winter op Mallorca" over de weersomstandigheden:
"De wind huilde in het ravijn, de regen kletterde tegen de ruiten, de stem van de donder drong door onze dikke muren en wierp een lugubere noot in het gelach en het spel van de kinderen. De arenden en gieren, aangemoedigd door de nevel kwamen onze arme mussen verslinden, zelfs tot in de granaatappelboom die voor mijn venster stond. De woedende zee hield de schepen in de havens; wij voelden ons als gevangenen, verstoken van elke hulp en van elk oprecht medegevoel. Het was alsof de dood boven onze hoofden zweefde om zich van een van ons meester te maken en wij waren alleen om hem zijn prooi te betwisten".
Toen de regen ophield, maakte ze nog één voettocht met haar kinderen naar de Cala de Valldemosa, een baai, die je alleen kunt bereiken via een smalle, kronkelige weg naar beneden, steil de diepte in. De amandelbomen stonden in bloei en de velden waren bedekt met gele geurende narcissen en de alomtegenwoordige asfodel, zachtjes wiegend op de wind. De zee had een doorschijnende, heldere, blauwe kleur en ze werd overweldigd door de schoonheid , die ze voor zich zag:
"Wat ik zag was zó mooi, dat ik plotseling voelde, dat ik in mijn verbeelding geen zevenmijlslaarzen, maar de vleugels van een zwaluw had. En ik begon om de grote kalkstenen rotspieken te lopen, welke zich als reuzen van honderd voet hoog langs de steile kustwanden verhieven, terwijl ik alsmaar uitzag naar de bodem van de kleine kreek, welke rechts van mij in de oever drong en waar enkele vissersboten lagen, die zo klein leken als vliegen."
Valldemosa is, de laatste tientallen jaren, veranderd van een lieflijk bergdorp in één van de ergste 'tourist-traps' in Spanje. Honderden bussen per dag denderen over de bergpas naar boven om de mensen af te zetten bij het klooster, waar twee families elkaar het eigendom van de kloostercellen betwisten waar Chopin en Sand zouden hebben verbleven in die beruchte winter.Verschillende wel te verstaan. Je kunt bij beiden een kaartje kopen en je mag dan zelf uitmaken welke er het meest authentiek uitzien. Een gruwelijker circus kan je je niet voorstellen.
Het enige positieve wat ik over het klooster kan zeggen is dat er één maal per jaar in de zomernachten, als alle bussen vertrokken zijn, een Chopin-festival wordt gehouden, waar beroemde pianisten komen optreden. De kloostertuin wordt dan omgetoverd tot concertzaal en bij kaarslicht als verlichting en onder een heldere sterrenhemel kan je dan luisteren naar de prachtigste pianomuziek, die er ooit geschreven is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten