Respiro, pues vivo, sprak de leraar Tai Chi in voorbereiding op onze cursus .
Toen hij dat zei, was het de bedoeling, dat we ons zouden concentreren op onze ademhaling, maar de associatie met Descartes ' : "Je pense, donc je suis" zweefde voorbij . Was het niet zo dat we zonder zuurstof niet kunnen leven , maar zonder denken wel ? Waarom weet ik niet ,maar ik stelde me voor, dat ik op de bodem van een tropische zee zwom en keek naar de prachtige kleuren van koralen ,bloemen en zeesterren, die zich ritmisch openden en sloten op de stroming van het zeewater.
Deze cursus zouden we ons concentreren op Tai Chi met de waaier, een mooie vorm, die veel vereist van de concentratie, omdat het coördineren van de bewegingen van benen, armen en handen zeer precies moet worden uitgevoerd.
In het westen is de laatste jaren Tai Chi, als oosterse krijgskunst, sterk in opkomst hoewel het in China al een paar eeuwen wordt beoefend. Er zijn daar internaten, waar heel jonge kinderen vechten om een plek, omdat het een hoog aanzien geeft als je daar wordt toegelaten. Je hoort zo links en rechts wel eens schampere opmerkingen als zou het eigenlijk om Chinees 'ballet' gaan en vaak lijkt het er ook wel op, als je tenminste naar sommige mensen kijkt, maar het is wel degelijk een krijgskunst, die ' geritualiseerd' is. Iedere beweging heeft een betekenis, die terug te voeren is op het afweren van een aanval en/of het overnemen daarvan.
Een paar jaar geleden kwam ik met Tai Chi Chuan in aanraking door mijn tenniscoach, die in zijn achtergrond een aikido-opleiding heeft zitten en de principes daarvan heeft geïntegreerd in zijn tennisonderwijs. In Spanje had zich ondertussen een Chinese Meester in Tai Chi : Fumin Wang Guo ( http://taiji-fumin.com/ ) gevestigd, waar hij contact mee had gezocht en het resultaat was, dat wij als zijn leerlingen allemaal begonnen zijn aan de 24-vorm ( 1e dan) Tai Chi. Ondertussen hebben we al vele cursussen gevolgd, waaronder ook enkele vormen zaten, waar gebruik wordt gemaakt van een zwaard.
Het afgelopen weekend kregen we dus les in de vorm met de waaier . Deze keer werd de cursus geleid door een Spanjaard, die zich wel erg concentreert op het meditatieve aspect van Tai Chi ( in tegenstelling tot de Chinese Meester). Het is natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik kan me dan niet aan de indruk onttrekken, dat het iets Jomanderigs heeft. Als de man er zelf in gelooft vind ik dat prima , maar als ik mijn handen met de palmen naar boven moet richten om de zegeningen uit de hemel te ontvangen, of de bidhouding moet gaan innemen, doet me dat aan iets herinneren, waar ik al mijn hele leven niet in geloof.
Maar hij heeft wel gelijk: ik haal adem, dus ik leef ! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten