Requiem voor een duif

uitzicht over de baai van Deià vanaf R 's terras

Over mijn Duitse buurman R op Mallorca heb ik het al een paar keer gehad. Het was me dan ook een tiep!

Hij kwam uit München en dat kon je goed horen en zien. Ein Bierchen dronk hij dan ook niet uit een limonadeglas, maar uit een literpul en zijn favoriete hapjes waren' Würstl'. Hij had nogal rechtse ideeën en hij vond uiteraard dat ze in Spanje nog heel wat konden leren van de Duitsers ( bei uns ist alles viel größer, schöner, besser, undzuweiter).

Hij lag vaak met de autoriteiten in de clinch en belasting betalen deed hij niet; moesten ze hem maar, net zoals in Duitsland, een aanslag sturen. Dat je als Spaanse burger de plicht hebt om zelf naar het belastingkantoor te gaan, of naar het gemeentehuis voor de gemeentelijke belastingen, om aangifte te doen, dat vond hij stom. Maar ondanks het feit dat hij vreselijk tekeer kon gaan en vier vrouwen hem na een aantal jaren huwelijk hadden verlaten, had hij toch iets vertederends: hij was namelijk helemaal dol op zijn dieren. Ik hoor jullie al denken : "dat was Hitler ook". Inderdaad, dat bedoel ik.

Hij deelde zijn huis met Baatzi een papegaai-achtige vogel, die hij, als hij op reis ging altijd meenam in een klein kooitje. Dan lagen er nog een paar zwerf-poezen om hem heen die hij Karnak en Luxor had gedoopt en op een winterdag vond hij Archibald, een Mallorquinse dobermann ( die blijven klein) in de sneeuw langs de weg naar de Puig Mayor. Archie was vanaf die dag zijn schaduw; hij ging mee in bad en hij ging mee in bed.

Zieke en gewonde dieren werden liefdevol door hem verpleegd en daar hoorde ook een duif bij, die hij op een keer op zijn terras had gevonden. Paloma had iets aan een vleugel en kon niet vliegen. Hij vertroetelde haar tot ze genezen was, maar ondanks dat hij verwachtte dat ze nu wel weg zou vliegen, bleef ze bij hem in de buurt. Ze werd al net zo onafscheidelijk van hem als Archie en als hij in zijn open jeep reed zat Archie naast hem met zijn neus in de wind en Paloma reed op de stang, boven hem, mee.

Hij ging regelmatig naar München om zijn oude Mutti op te zoeken en dan had hij iemand nodig om de katten en duif te voeren, eveneens als zijn goudvissen in de vijver, waarvan het water snel verdampte. Ik had dat op me genomen, nadat gebleken was dat B, zijn Mallorquinse vriend, er de vorige keer maar met de pet naar had gegooid. De katten waren bij R's terugkomst verdwenen en kwamen later sterk vermagerd weer tevoorschijn en de vissen waren allemaal dood wat B had proberen te verdoezelen door vlak vóór R terugkwam nieuwe te kopen. Helaas had R alle vissen een naam gegeven en zag dus onmiddellijk dat ze vervangen waren.

Braaf ging ik iedere dag de dieren verzorgen en het leuke was, dat ze altijd al klaar zaten als ik bij het huis aankwam. Op een morgen verwelkomen de poezen me weer en strijken miauwend langs mijn benen, maar Paloma is nergens te zien. Nou ja, dan komt ze zo wel. Ik wacht nog even en zie op de weg buurvrouw D, de Engelse schilderes, terugkomen van haar dagelijkse wandeling in de bergen. Ze stopt bij het hek en kijkt bedrukt.

Ik vraag haar wat er is . Dan vertelt ze dat ze zojuist een dode duif aan de kant van de weg, boven in de bocht heeft zien liggen. Ze was nog warm, maar het kopje was geknakt. Ze dacht dat de auto van de ober van het restaurant beneden, die altijd met veel te grote snelheid de bochten neemt, haar had aangereden. We liepen weer terug en bekeken het duivenlijkje. Het was Paloma, dat zag ik gelijk. Ik aarzelde wat ik moest doen en belde W. een andere Duitse buurman om hem om advies te vragen. Die belde op zijn beurt R in Duitsland, die erg bedroefd was. Hij vroeg ons de duif in een doos te doen en in de vrieskist te bewaren tot hij terugkwam.

Zogezegd, zogedaan. R heeft de duif in de tuin begraven en later zou hij er een grafmonument bovenop zetten.

Niet lang daarna volgde Schwertskerl, het poedeltje van Mutti, die tijdens een bezoek aan R. van ouderdom was overleden.

Toen ik een paar jaar geleden weer eens bij hem op bezoek ging, zag ik dat het dierenkerkhof aanzienlijk was uitgebreid en dat Baatzi nu naast Paloma begraven ligt.