Gelukkig Nieuw Jaar

Vanuit Spanje, wens ik iedereen een Gelukkig
Voorspoedig en een Gezond Nieuw Jaar toe !

ratatouille

Ieder land of regio heeft zijn traditionele keuken en hoewel de mensen die daar wonen het normaal en vanzelfsprekend vinden wat zich regelmatig op hun bordjes bevindt, geldt dat voor de vreemdeling niet.
Als je naar de eetgewoonten in Spanje kijkt kan er een heel klein verschil zijn met het eigen land, zoals bv. het gebruik van olijfolie, i.p.v. margarine of boter of het eten van 'cocas' , die je het beste kunt vergelijken met Italiaanse pizzas. Maar er zijn ook grotere verschillen. Zo eet men hier: kleine vogeltjes, met snaveltjes en al, speenvarkentjes draaiend aan het spit met een mooi rood appeltje in hun bek, konijntjes, kippetjes, kuikentjes ,krabbetjes en kreeften. Een bord vol visjes en allelei verschillende soorten schelpjes is een lekkernij. Iedereen kent dat laatste wel als het wordt opgediend in de vorm van een paella, waarin de ingrediënten vaak gezocht moeten worden tussen de rijst. (In deze streken wordt de rijst vaak vervangen door een soort vermicelli en dan heet het gerecht i.p.v. paella : fidéua ).
Het mediterrane dieet, dat wordt aangeprezen als het gezondste van de wereld bestaat voornamelijk uit vlees,vis en schelpdieren met soms wat aardappelen als garnituur. Natuurlijk kan je een salade bestellen, maar de lokale bevolking vindt dat een soort eten, dat eigenlijk meer geschikt is om aan hun geiten te voeren.
Toen we 20 jaar geleden in Spanje kwamen wonen, was het haast onmogelijk groenten of fruit te kopen buiten de gebruikelijke uien, sla, paprika's, tomaten, aubergines, courgettes, knoflook, sinaasappelen, citroenen, grapefruits en druiven om. Nu, zoveel jaren later, is de invloed en de vraag van de "expats" naar een gevarieerder assortiment duidelijk merkbaar. Zo zijn er bv om deze tijd van het jaar zelfs spruitjes te koop omdat de Engelsen die bij hun "kerstkalkoen" serveren.

Mijn voormalige werkster in Nederland, ging ieder jaar met haar gezin een week op vakantie naar El Arenal, het grootste strand van Palma de Mallorca, waar ze een appartement huurde, want dan kon ze zelf het eten klaarmaken. Ze nam nl. wat het eten betreft geen enkel risico en laadde haar koffer vol met aardappelen en blikken groenten. Ze hoefde maar de lucht van olijfolie en knoflook in haar neus te krijgen of ze was al ziek. Gelukkig wist ze niets af van het favoriete gerecht van de bevolking die in het noord-oosten van het eiland woonde:
Gebakken ratten , Sa Pobla stijl.
Voor het gerecht worden waterratten gebruikt, die in de zoutwater-lagunes en -moerassen van Albufera leven (tegenwoordig een beschermd natuurgebied). Er wordt wel aanbevolen "je elleboog erbij op te lichten" , dwz er een goede fles rode wijn bij te drinken.

Voor de geïnteresseerden volgt hier het recept:

FRIT DE RATES DE SA POBLA *
Ontvel de ratten en maak ze schoon. Doe ze in kokend gezouten water en draai het vuur op een laag pitje. Laat een half uurtje sudderen, zonder het water te laten koken.
Haal uit de pan, laat uitlekken en, spoel ze af met koud water en droog ze goed . Snijd in vrij kleine stukjes en bak die in gloeiend hete olijfolie of varkensvet tot ze aan alle kanten mooi bruin zijn.
Voeg gesneden prei, in stukjes gesneden tomaten, knoflook en vers gemalen zwarte peper toe en wat zout. Schenk er genoeg bouillon of water over, zodat het vlees onderstaat en laat een uur zachtjes pruttelen met de deksel op de pan tot het gerecht gaar is .


Misschien wel een leuk ideetje voor oudejaarsavond ? Vraag aan de poelier of hij het ontvellen en schoonmaken voor zijn rekening wil nemen , dat scheelt een hoop werk.

* Toby Molenaar: Discovering the art of Mallorcan cookery

De winter van Frédéric en George

De veronderstelling dat het op Mallorca altijd mooi weer zou zijn, is al voor veel mensen op een grote teleurstelling uitgelopen.Vrienden en kennisen, die 's winters bij ons op bezoek wilden komen, moesten we altijd op het hart drukken om toch vooral warme kleren mee te nemen.
Het beroemdste stel, dat ooit een slechte ervaring heeft gehad zijn ongetwijfeld Frédéric Chopin en George Sand geweest, die in de winter van 1838/39 op Mallorca verbleven. In december was het nog warm geweest en had de zon overvloedig geschenen, maar toen sloeg het weer om en begon het verschrikkelijk hard te regenen. Een ware zondvloed kwam naar beneden en het Kartuizer Klooster van Valldemosa, waar ze verbleven, was letterlijk van de buitenwereld afgesloten, omdat de rijtuigen niet meer over de onbegaanbare wegen konden rijden . Om van Palma naar Valldemosa te komen moe(s)t je naar boven door een nauwe en steile bergpas, die veranderd was in een waterval, die tussen de rotsen door spoot. George was een stoere vrouw, die geen uitdaging uit de weg ging, maar haar minnaar kwijnde weg tussen de hoge, koude en schimmelige muren van zijn kloostercel.
Dit schreef Sand in haar boek "Een winter op Mallorca" over de weersomstandigheden:

"De wind huilde in het ravijn, de regen kletterde tegen de ruiten, de stem van de donder drong door onze dikke muren en wierp een lugubere noot in het gelach en het spel van de kinderen. De arenden en gieren, aangemoedigd door de nevel kwamen onze arme mussen verslinden, zelfs tot in de granaatappelboom die voor mijn venster stond. De woedende zee hield de schepen in de havens; wij voelden ons als gevangenen, verstoken van elke hulp en van elk oprecht medegevoel. Het was alsof de dood boven onze hoofden zweefde om zich van een van ons meester te maken en wij waren alleen om hem zijn prooi te betwisten".

Toen de regen ophield, maakte ze nog één voettocht met haar kinderen naar de Cala de Valldemosa, een baai, die je alleen kunt bereiken via een smalle, kronkelige weg naar beneden, steil de diepte in. De amandelbomen stonden in bloei en de velden waren bedekt met gele geurende narcissen en de alomtegenwoordige asfodel, zachtjes wiegend op de wind. De zee had een doorschijnende, heldere, blauwe kleur en ze werd overweldigd door de schoonheid , die ze voor zich zag:


"Wat ik zag was zó mooi, dat ik plotseling voelde, dat ik in mijn verbeelding geen zevenmijlslaarzen, maar de vleugels van een zwaluw had. En ik begon om de grote kalkstenen rotspieken te lopen, welke zich als reuzen van honderd voet hoog langs de steile kustwanden verhieven, terwijl ik alsmaar uitzag naar de bodem van de kleine kreek, welke rechts van mij in de oever drong en waar enkele vissersboten lagen, die zo klein leken als vliegen."

Valldemosa is, de laatste tientallen jaren, veranderd van een lieflijk bergdorp in één van de ergste 'tourist-traps' in Spanje. Honderden bussen per dag denderen over de bergpas naar boven om de mensen af te zetten bij het klooster, waar twee families elkaar het eigendom van de kloostercellen betwisten waar Chopin en Sand zouden hebben verbleven in die beruchte winter.Verschillende wel te verstaan. Je kunt bij beiden een kaartje kopen en je mag dan zelf uitmaken welke er het meest authentiek uitzien. Een gruwelijker circus kan je je niet voorstellen.


Het enige positieve wat ik over het klooster kan zeggen is dat er één maal per jaar in de zomernachten, als alle bussen vertrokken zijn, een Chopin-festival wordt gehouden, waar beroemde pianisten komen optreden. De kloostertuin wordt dan omgetoverd tot concertzaal en bij kaarslicht als verlichting en onder een heldere sterrenhemel kan je dan luisteren naar de prachtigste pianomuziek, die er ooit geschreven is.

Tennisen in La Manga

Door het tennisen van internationale toernooien kom ik nog eens ergens. Vorige week was ik in La Manga del Mar Menor ( in de buurt van Cartagena ), waar het 5e Internationale La Manga Tennistoernooi werd gespeeld in het chicque Hyatt Resort.
Zoals gebruikelijk rond deze tijd van het jaar, was het zo ongeveer het enige plekje in Europa waar de zon scheen. Warm was het er niet ( tussen de 9 en 18 graden ), maar dat is een aangename temperatuur om te sporten.
Ik had een studio besteld, maar die waren kennelijk niet beschikbaar, dus zat ik in een ruim appartement met grote kamer, open keuken, terras met een schitterend uitzicht over de vallei met de golfbanen en de Middellandse Zee, twee slaapkamers en 2 badkamers. Om naar de tennisbanen, shoppingcentra, restaurants, spa, sauna, zwembaden etc. of het Hyatt Hotel te gaan was er 24 uur per dag vervoer beschikbaar.

Mijn eerste wedstrijd, die gelijk de kwartfinale was, want ik had in de eerste ronde een bye gekregen (omdat ik als derde geplaatst was), speelde ik tegen een Engelse ( alle volgende ook, want er was een groot contingent Engelsen aanwezig). Ik was een beetje nonchalant en niet erg geconcentreerd en voordat ik het wist stond ik in de eerste set met 4-0 achter. Tot overmaat van ramp verscheen er ook nog een beroepsfotograaf op de baan, die zijn telelens op mij gericht hield. Na mijzelf toegesproken te hebben en verbood nog fouten te maken, ging het gelukkig beter. Door wat harder te rennen schoot het adrenalinegehalte in mijn bloed omhoog en lukte het me terug te komen tot 4-4. Na nog wat schermutselingen aan het eind van de eerste set, die ik won in de tiebreak, was de tegenstand van de oppositie gebroken en de tweede set nog maar een formaliteit.

De halve finale ging gelukkig wat voorspoediger, omdat ik van de eerste wedstrijd geleerd had dat ik vanaf de eerste bal serieus aan de bak moest. Ik had gezien, dat mijn tegenstandster niet goed bewoog en door veel topspinballen kort cross de baan uit te spelen en de dropshot veelvuldig in te zetten was de partij binnen een uur voorbij.

De finale was heel wat minder eenvoudig, omdat mijn opponente uit een lagere leeftijdsgroep kwam. Normaal zijn de categorieën ingedeeld naar leeftijd: iedere 5 jaar kom je in een hogere leeftijdsgroep terecht. Nu gebeurt het wel eens,dat er niet genoeg deelnemers zijn binnen één groep, deze keer in de hare. Jammer voor mij, want niet alleen was ze 5 jaar jonger, maar bovendien een hele goede speelster, die het toernooi de twee vorige jaren ook al had gewonnen. Maar ik heb mijn huid zo duur mogelijk verkocht en het was een mooie en 'faire' wedstrijd.

De prijsuitreiking vond plaats tijdens een galadiner, waar zo'n tweehonderd man aanzat, want tijdens die week was er tegelijkertijd een golftoernooi geweest.
De tweede prijs was best de moeite waard: een luxueuze weekend-break in het Hyatt Hotel, 100 euro's, een tennistas, ter waarde van 50 euro's en een trofee in onyx, in de vorm van een palmboom, hèt embleem van het La Manga Resort. Niet te vergelijken met wat de pro's winnen, maar best wel aardig. Bovendien had ik weer een aantal punten verdiend voor de wereldranglijst.

Wat zo leuk is aan het spelen van internationale toernooien is dat je veel bekende gezichten overal weer tegenkomt, want het is net een rondreizend circus. Zo sta ik bv. bekend als de 'Spaanse Nederlandse' , die alle talen spreekt. Om die reden word ik vaak gehaald om te tolken voor Engelsen, Duitsers, Fransen en Spanjaarden , die graag wat informatie met elkaar willen uitwisselen.
Aan het eind van de avond ging ieder weer zijns weegs met veel nieuwe e-mail adressen in de agenda's zodat we elkaar foto's kunnen sturen en om afspraken te kunnen maken over welke toernooien we in het nieuwe jaar gaan spelen ,in welke hotels we gaan zitten en/of we een dubbelpartner nodig hebben enz. enz.

Mijn volgende internationale toernooi zal waarschijnlijk die in Menton zijn, in de tweede week van maart 2008.

Je respire,donc je suis

Respiro, pues vivo, sprak de leraar Tai Chi in voorbereiding op onze cursus .

Toen hij dat zei, was het de bedoeling, dat we ons zouden concentreren op onze ademhaling, maar de associatie met Descartes ' : "Je pense, donc je suis" zweefde voorbij . Was het niet zo dat we zonder zuurstof niet kunnen leven , maar zonder denken wel ? Waarom weet ik niet ,maar ik stelde me voor, dat ik op de bodem van een tropische zee zwom en keek naar de prachtige kleuren van koralen ,bloemen en zeesterren, die zich ritmisch openden en sloten op de stroming van het zeewater.

Deze cursus zouden we ons concentreren op Tai Chi met de waaier, een mooie vorm, die veel vereist van de concentratie, omdat het coördineren van de bewegingen van benen, armen en handen zeer precies moet worden uitgevoerd.

In het westen is de laatste jaren Tai Chi, als oosterse krijgskunst, sterk in opkomst hoewel het in China al een paar eeuwen wordt beoefend. Er zijn daar internaten, waar heel jonge kinderen vechten om een plek, omdat het een hoog aanzien geeft als je daar wordt toegelaten. Je hoort zo links en rechts wel eens schampere opmerkingen als zou het eigenlijk om Chinees 'ballet' gaan en vaak lijkt het er ook wel op, als je tenminste naar sommige mensen kijkt, maar het is wel degelijk een krijgskunst, die ' geritualiseerd' is. Iedere beweging heeft een betekenis, die terug te voeren is op het afweren van een aanval en/of het overnemen daarvan.

Een paar jaar geleden kwam ik met Tai Chi Chuan in aanraking door mijn tenniscoach, die in zijn achtergrond een aikido-opleiding heeft zitten en de principes daarvan heeft geïntegreerd in zijn tennisonderwijs. In Spanje had zich ondertussen een Chinese Meester in Tai Chi : Fumin Wang Guo ( http://taiji-fumin.com/ ) gevestigd, waar hij contact mee had gezocht en het resultaat was, dat wij als zijn leerlingen allemaal begonnen zijn aan de 24-vorm ( 1e dan) Tai Chi. Ondertussen hebben we al vele cursussen gevolgd, waaronder ook enkele vormen zaten, waar gebruik wordt gemaakt van een zwaard.

Het afgelopen weekend kregen we dus les in de vorm met de waaier . Deze keer werd de cursus geleid door een Spanjaard, die zich wel erg concentreert op het meditatieve aspect van Tai Chi ( in tegenstelling tot de Chinese Meester). Het is natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik kan me dan niet aan de indruk onttrekken, dat het iets Jomanderigs heeft. Als de man er zelf in gelooft vind ik dat prima , maar als ik mijn handen met de palmen naar boven moet richten om de zegeningen uit de hemel te ontvangen, of de bidhouding moet gaan innemen, doet me dat aan iets herinneren, waar ik al mijn hele leven niet in geloof.

Maar hij heeft wel gelijk: ik haal adem, dus ik leef !