Een paar jaar geleden, toen ik vaak naar internationale tennis-toernooien afreisde, overkwam het me wel eens dat een man interesse in mij toonde. Dat was natuurlijk heel vleiend voor mijn ego, maar wat moet ik met een 80-jarige Engelsman die erop staat met me naar mijn kamer te lopen, terwijl ik dat toch prima zelf kan, en later, nadat ik hem had weggestuurd stiekem op de deur kwam kloppen ? Of die keer dat ik naast een Spanjaard zat tijdens een gala-diner en mij daarna op zijn kamer uitnodigde, omdat hij daar nog een goede fles cognac had staan ? Toen ik zijn invitatie beleefd afsloeg, sprak hij de getergde woorden : dat is jammer, dit is misschien je laatste kans want we worden er ieder jaar niet jonger op....!
Zoiets dergelijks gebeurde me op de bootreis. In de dining-room was er vrije seating en zo kwam ik tegenover mensen te zitten van velerlei pluimage. Soms paren, vaak alleen reizende figuren, dames en/of heren, gescheiden, weduwen en weduwnaars, ouwe vrijsters, met allerlei verschillende achtergronden, zoals daar zijn: hoge ambtenaren, advocaten, actrices, ambassadeurs, artiesten, musici, journalisten, professoren, schrijvers, plus nog een gepensioneerde minister-president en een oude jonkheer met de langste achternaam van Nederland. En nog een paar die ik ben vergeten...
Op één van de eerste dagen, werd ik tegenover een man gezet die alleen aan een tafeltje zat. Tijdens het eten vertelde hij me over zijn mislukte huwelijken, zijn kinderen en nog meer persoonlijke dingen die je alleen vertelt als je ver van huis bent en weet dat je die andere persoon waarschijnlijk nooit meer zult tegen komen. Daarna zagen we elkaar regelmatig in de eetzaal of in de bar. Op een avond namen we na het diner nog even een afzakkertje op het open dek en voerden een geanimeerd gesprek, tot ik in de gaten kreeg dat hij me wel erg vaak begon aan te raken. Toen hij weer mijn arm probeerde te aaien, duwde ik zijn hand weg en zei dat ik daar niet van gediend was. Hij begreep daar niets van want, volgens hem pasten we uitstekend bij elkaar !? Waarop ik abrupt opstond, hem nog een goede avond wenste en naar mijn hut vertrok. Daar deed ik de televisie aan om op BVN nog een staartje Pauw en Witteman mee te krijgen. Tot mijn irritatie werd er kort daarna hard op mijn deur geklopt (wie zou dat zijn?), een vrij dringend geklop eigenlijk, waarop ik niet reageerde. Na een paar minuten snapte hij kennelijk dat ik écht niet ging opendoen en verdween.
De volgende dag, toen ik terugkwam van een excursie vond ik in de reling naast mijn deur een bosje droogbloemen gestoken met een briefje erbij waarop stond: "step by step...". Bedoelde hij, op de step, op de step, ik ben zo blij dat ik hem heb ? Had hij mijn afwijzing dan helemaal niet begrepen ?
Daarna bleef hij mij hinderlijk volgen en aanstaren. Gelukkig hielden een paar dames hem voor me in de gaten. Ze vertelden me wat hij de hele tijd uitspookte en waar hij zich op dat moment bevond, zodat ik hem kon vermijden. Ze hadden hem 'het spook' gedoopt, eigenlijk wel hilarisch.
Bij nader inzien ben ik tijdens mijn leven wel meer in dergelijke situaties verzeild geraakt. Op de middelbare school : de jongens die met me mee fietsten naar huis en me vervolgens uitnodigden om met hen stoute dingen te gaan doen op de oever van het Amsterdam-Rijn Kanaal. Of later bij de KLM : mannen die me 's nachts opbelden, op mijn deur klopten of andere dingen deden om mijn aandacht te trekken.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat leeftijd er helemaal niet toe doet. Mannen kunnen nog zoveel willen, als de vrouw niets voor ze voelt ( op zijn minst 'een beetje verliefd' ) moeten ze iemand anders gaan zoeken.
Wat de Spanjaard dacht is dus helemaal niet van toepassing, leeftijd heeft hier niets mee te maken, want het spook, de 80-jarige en de Spanjaard hadden, ook als we twintig jaar oud waren geweest, geen schijn van kans gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten