donderdag 15 januari 2015

Zonne-energie

De elektriciteitskosten zijn de laatste jaren de pan uit gerezen en behoren nu tot de hoogsten in Europa. Het helpt echter niet om zuiniger met stroom om te gaan want hoe minder je gebruikt hoe duurder het zal worden. De energiemaatschappijen hebben namelijk teveel energie ingekocht en om de overcapaciteit, en daardoor de verliezen, te compenseren, worden de kosten over de klanten verdeeld.
Wat alles nog verergert is dat nu iedereen over een digitale meter beschikt, die ieder mini-wattje dat je teveel gebruikt afstraft met het uitschakelen van de stroom in je huis. Niet alleen ik moet regelmatig buiten het hek naar de meter lopen, want als ik door Pedreguer rijd zie ik regelmatig mensen buiten voor hun elektriciteitskastje staan om op een knop te drukken zodat minstens de lichten in je huis weer aangaan. Als je te weinig stroom voor je huis hebt ingekocht was dat voorheen geen probleem, maar met de digitale meter is dat onmogelijk geworden.
Wat te doen met de zwembadpomp, boiler, wasmachine, droogmachine, strijkijzer, afwasmachine, magnetron, oven, kookapparaat, de stofzuiger, televisie, computer, om maar wat op te noemen, als die teveel stroom vragen ? Een luxe probleem, dat geef ik toe, maar ik zou toch ook niet graag meer terug willen naar de tijd van mijn moeder, die de was in een grote teil op het gasfornuis kookte, met de handen uitwrong, om daarna alles in de tuin aan lange lijnen te laten wapperen om te drogen, als het niet regende natuurlijk.
Goed, eerst maar overal tijdklokken aangehangen, zodat ik kan wassen als de boiler uit is, etc., maar zelfs dat werkt niet altijd. Daarna de elektricien gevraagd om advies. Meer kW contracteren was zijn advies, minstens 5.7 kW. Iberdrola, mijn elektricitetsmaatschappij berekent daarvoor 8800 €, want er moet een nieuwe lijn vanaf de weg worden aangelegd en een nieuw huisje worden gebouwd om het nieuwe meterkastje heen. Daar komen de kosten van de elektricien nog bij.
Een andere optie was om dan eindelijk maar eens zonnepanelen aan te schaffen, de aanschaf is ietsje duurder, maar met de uren zonneschijn die wij hier hebben is het toch de aangewezen manier om schone energie op te wekken ?

Iberdrola wil mijn overgeproduceerde stroom niet terugnemen of compenseren, want daar houden ze niet van, hoe zouden ze ooit winst kunnen maken als iedereen dat zo maar ging doen ?




vrijdag 2 januari 2015

Inbraak

Na 29 jaar in Spanje te hebben gewoond en overal om ons heen werd ingebroken behalve bij ons, dacht ik dat wij bijzondere beschermengelen hadden.
Niet dus, een week nadat mijn man was overleden en ik met mijn vriendin weg was om de overlijdensakte op het gemeentehuis af te halen en daarna te gaan lunchen, sloeg het noodlot toe.
Midden op de dag, in stralende zonneschijn, hadden de dieven hun kans schoon gezien. Bij het binnen rijden op het oprijpad zag ik onmiddellijk dat het foute boel was toen ik de honden buiten zag lopen en de luiken en ramen op de bovenverdieping wijd open stonden. Ik wist zeker dat de honden binnen waren toen we weggingen en de ramen en luiken dicht. Ook de voordeur en de patiodeur stonden open, beide sloten waren geforceerd.
Het bleek dat ze een gat hadden gemaakt in de omheining achter het huis ( het huis ligt tussen de sinaasappelboomgaarden), via de patiomuur in de patio terecht waren gekomen, waarschijnlijk dachten ze dat ze zo ongezien in het huis konden komen. Dat ging niet vanwege de tralies voor de ramen en deuren. De deur naar het buitenterras was op slot, dus die moesten ze forceren. Daarna stonden ze gelijk voor de voordeur die ook werd opengebroken.
In huis was het een enorme chaos,de inhoud van alle laden en kasten lag overal verspreid. Ze hadden pech, want ik had mijn belangrijkste juwelen bij me, eveneens mijn Ipad, camera, papieren en geld. Het enige wat ze de moeite waard vonden om mee te nemen waren mijn laptop, flatscreen televisie en de Ipad van mijn vriendin.




De lokale politie was er na 10 minuten en de Guardia Civil kwam vlak daarna. Ze namen de schade met een camera op en schreven een rapport dat ik moest ondertekenen. Ik moest naar het bureau van de GC als ik alle gegevens kon overleggen van de gestolen goederen. De verzekering gebeld die gelijk een slotenmaker vanuit Alicante stuurde om de sloten en het gat in de omheining te herstellen.

Achteraf bleek dat de verzekering ( Linea Directa) de schade niet wilde vergoeden omdat de verzekering op naam stond van mijn overleden echtgenoot. Bovendien deden ze moeilijk over de nota´s die ik had overlegd. Eerst wilden ze ook nog foto´s van de gestolen goederen zien en toen ik die opstuurde zeiden ze dat dat geen bewijs was dat die spullen ook inderdaad van mij waren ! En als ze al hadden vergoed krijg je slechts de dagwaarde die ieder jaar met 25% wordt verminderd.

De conclusie is: sluit een verzekering bij een lokale verzekeringsagent af op beide namen en nooit online...en schaf een goede alarminstallatie aan !
Beide heb ik inmiddels gedaan.


donderdag 1 januari 2015

Overlijden in Spanje

Niemand wil doodgaan, toch zal het eens gebeuren en dan is het beter om alles goed geregeld te hebben i.v.m. het erfrecht voor de nabestaanden. Een Spaans testament is dan een eerste vereiste, zeker als men resident is in Spanje.
Dit zijn mijn ervaringen.
Mijn echtgenoot is enige maanden geleden overleden en had bepaald dat zijn lichaam ter beschikking zou worden gesteld aan de wetenschap, De papieren had hij bij de Universiteit van Alicante aangevraagd, ingevuld en thuis klaar liggen. Er is dan geen officiële begrafenis of crematie, al wordt er aan het eind van het jaar een afscheidsdienst voor alle nabestaanden in het tanatorium van Dénia georganiseerd.
Na zijn overlijden begon een bureaucratische nachtmerrie. Allereerst alle pensioenfondsen, SVB (AOW), CVZ, banken, etc. inlichten, plus het opsturen van de AKTE VAN OVERLIJDEN, die afgegeven wordt door het gemeentehuis. Bij bankrekeningen op beider naam wordt de rekening bevroren, er kan dan geen geld meer worden opgenomen of overgemaakt. Dus is het zaak om een rekening op eigen naam te hebben met genoeg geld erop om een paar maanden van te kunnen leven en... er de ERFBELASTING van te kunnen betalen.
De Spaanse FISCUS, in ons geval die van de Comunidad Valenciana, vereist dat binnen 6 maanden aangifte wordt gedaan van de waarde van de erfenis en dan dient onmiddellijk de bijbehorende belasting te worden betaald.  Pas daarna krijg je weer de beschikking over de gezamenlijke rekeningen.
Allereerst wordt het ORIGINELE TESTAMENT in het register van Madrid opgevraagd, die je daarna kunt afhalen bij de NOTARIS bij wie het testament is opgemaakt. Daarmee ga je naar de bank, die een BANK CERTIFICAAT moet afgeven dat er op de datum van overlijden een rekening bestond met het bedrag wat erop stond. Wij hadden drie banken, dus dat gaf veel vertraging, vooral de BBVA in Denia had er 6 weken voor nodig terwijl een A4tje met een stempel ter plekke had kunnen worden opgemaakt.
Als alle papieren zoals de escritura van het huis, inschrijving in het register, bewijs van inschrijving in het padrón van de overledene, bewijs van belastingplichtig zijn in Spanje, de residencia, akte van overlijden, testament, bankcertificaten zijn ingeleverd wordt bij de notaris de AKTE VAN ERFRECHT overhandigd, die naar alle banken en de belasting moet worden gestuurd.
Na 4 maanden gedoe heb ik eindelijk die akte in handen en is inmiddels ook de belasting betaald.
Nu nog het opheffen van de blokkade op de rekeningen en dan kan ik doorgaan met leven. Hoewel....de belastingdienst afd. buitenland in Nederland wil van mij nog de aangifte van ons beider wereldinkomen over 2013, dat mag ik als toetje doen !

Vaak als men tegen Spanjaarden over deze zaken praat, zeggen ze dat je het overlijden moet verzwijgen en dan vervalt na 4 jaar automatisch het betalen van de erfbelasting. Helaas deden wij hier alles officieel en dan is het opvallend als mijn man ineens geen belastingaangifte meer zou doen, dus besloot ik alles volgens het boekje te spelen. Uiteindelijk moest ik 25% betalen over de erfbelasting. Wél vervalt deze korting als ik mijn huis binnen 5 jaar zou verkopen.

Nee, het is niet voordelig meer om in Spanje te wonen zoals het voor de economische crisis was. Ik heb gelezen dat de 75% korting in de nabije toekomst helemaal zal komen te vervallen, dus is het verstandig bij het maken van een testament een deskundige in de arm te nemen !
Zal ik zelf ook doen...


maandag 9 juni 2014

Moestuin aan de Costa Blanca

Toen we hier 16 jaar geleden kwamen wonen en ik de enorme grote tuin zag, kreeg ik gelijk visioenen van een schitterend paradijs met een boomgaard, kruidentuin, rozentuin en moestuin. Daar had ik mijn hele leven al van gedroomd, maar ja, hoe pak je dat aan als je geen hulp hebt en een verwaarloosde 3000 m² land moet gaan bewerken ?
Ik begon vol goede moed te spitten in de keiharde leem en zag na een paar maanden in dat het een onmogelijk project was en dat ik het op moest geven als ik ook nog drie maal in de week wilde gaan tennissen en in het grote huis met zijn vele kamers en badkamers een minimale hygiëne wilde handhaven.
Goed, ik ontwierp een plan voor de kruidentuin en mijn man voerde het uit.
Na vele jaren groeide er meer onkruid dan kruiden in en de sinaasappelboer op het terrein naast ons, zei dat er veel te veel planten in stonden, wat waar was, omdat het het enige stukje land was waar ik ze kwijt kon.

Vorig jaar kwam dan eindelijk mijn lang gekoesterde wens uit: ik kreeg hulp van een tuinman ! Eindelijk.... er kwam een kleine moestuin, waar ik nu mijn eerste groenten kweek. Biologisch, waarbij de combinatie van planten ervoor moet zorgen dat er geen vergif hoeft te worden gebruikt om plagen tegen te gaan.
Het enige nadeel is dat de bewatering het gretig opschieten van het onkruid bevordert dat er 16 jaar lang ongestoord had kunnen groeien.


De eerste kroppen sla hebben we al geoogst en als we slim zijn plukken we de aardbeien vóórdat de vogels ze gevonden hebben. De tomaten, paprika's, komkommers en uien worden afgewisseld door afrikaantjes, basilicum, koriander, dille en platte peterselie. 
Dit is nog pas het begin, want de bedoeling is dat we het hele jaar door zomer- en wintergroenten kunnen plukken !

donderdag 2 januari 2014

Ozzie


Een jaar geleden besloten we om deze Welsh Corgi uit het asiel te halen, waar hij al meer dan 3 jaar had gezeten. We hoorden dat de Engelse eigenaar terug naar Engeland was gegaan en Ozzie daar had achtergelaten, met de mededeling dat hij hem later wel weer op zou halen. Niet dus !
Toen we hem voor de eerste keer zagen, schrokken we enorm. Hij was 8 jaar, dik en mismaakt door een grote bult achter zijn linker voorpoot. We besloten om hem toch maar mee te nemen, ook omdat onze andere 2 honden hem gelijk accepteerden. 
De terugweg was een lijdensweg, omdat hij, de 2 uur dat de autorit duurde, met de volle 26 kilo op mijn schoot heeft gezeten, kennelijk was hij doodsbang ! Zijn adem was ook niet al te fris. Arm diertje... 
De eerste dierenarts die we raadpleegden kon niets verdachts vinden. Maar die bult dan ? Die was van vet. Op het internet las ik dat vet-tumoren wel meer bij honden voorkwamen en goedaardig waren. En dan was hij heel lang buiten adem na een kleine inspanning en zijn gebit zag er ook niet al te best uit.
Enfin...om een lang verhaal kort te maken, zijn we na enige maanden voor een 2 nd opinion naar het dierenhospitaal van Denia gegaan. Na een grondig onderzoek bleek dat hij een vergroot hart had en water in zijn longen. Bovendien was hij véél te zwaar. Medicijnen en dieet hebben geholpen en een paar weken geleden kon hij geopereerd worden aan zijn tumor. Gelijk zijn gebit grondig schoon laten maken en zijn nagels laten knippen.
Hij weegt nu 17 kg, zijn tanden blinken je wit tegemoet en hij hijgt niet meer. Wat is hij mooi geworden !
Wij zijn trots op onze "nieuwe" oude Ozzie. Hopelijk heeft hij nog een paar mooie jaren voor de boeg !

woensdag 26 december 2012

cédula de habitabilidad

Aan het einde van ons weggetje is een nieuw huis gebouwd door een Engelsman. We hoorden een paar jaar geleden dat hij problemen ondervond om de benodigde 10.000 m² grond ( die heb je op het platteland nodig om een bouwvergunning te krijgen) bij elkaar te sprokkelen, omdat veel stukken grond na een erfenis verdeeld worden onder verschillende familie-leden. De toekomstige koper moet dus proberen iedereen over te halen zijn stukje grond aan hem te verkopen. 
Het was een heel gedoe, maar uiteindelijk had hij genoeg grond gekocht om te gaan bouwen. Al gauw zagen we een groot huis boven de sinaasappel-bomen uitsteken. Het is iedere keer weer wennen als het ongehinderde uitzicht op de Sierra de Segaria wordt verstoord, maar we zullen lijdzaam moeten toezien hoe uiteindelijk de hele vallei wordt volgebouwd, want steeds meer boeren kunnen niet meer leven van wat de sinaasappel-oogst opbrengt.


En daar staat hij dan, leeg...Want wat blijkt ? Achteraf gezien had hij 100 m² te weinig grond gekocht en de gemeente weigert nu de "cédula de habitabilidad" af te geven, wat het papier is wat je nodig hebt om elektriciteit, water en telefoon aan te vragen
Deze zaak staat niet op zichzelf, er zijn in Spanje vele van deze huizen, zelfs hele urbanisaties, die nadat ze al waren gebouwd plotseling illegaal bleken te zijn.


Wij wachten af hoe deze zaak zich gaat ontwikkelen. Lukt het Clive alsnog om de benodigde 100 m² te kopen, of laat de gemeente de eis van 10.000 m² schieten ?
We zullen zien....




zondag 16 december 2012

Bootreis naar de Zwarte Zee, Sebastópol

Oorlogen zijn er altijd geweest. Meestal wordt er gevochten om religieuze kwesties, zoals bijvoorbeeld bij de kruistochten het geval was of, nog vaker, om economische belangen. In 1854 waren beide motieven een reden voor Rusland, met aan zijn zijde Bulgarije, om de strijd aan te binden met het Ottomaanse rijk omdat ze een uitgang wilden forceren van de Zwarte Zee naar de Middellandse Zee en daarvoor moest eerst Istanbul veroverd worden. De Turken kregen de steun van Frankrijk, Groot Brittanië en het Koninkrijk Sardinië, die hun eigen economische belangen in dat gebied wilden beschermen. Iedereen kent nog wel de naam van Florence Nightingale( met haar lampje) die als verpleegster naar de Krim vertrok om  zich daar te ontfermen over gewonde en zieke soldaten.
De stad Sebastópol waarin de Russen zich achter de muren hadden verschanst werd van 9-10-1854 tot 8-9-1855 door de Fransen, Engelsen en Turken belegerd.Toen de kruitdampen optrokken waren 900.000 mensen omgekomen door oorlogshandelingen, maar ook door ernstige ziektes zoals o.a. cholera.

In Sebastópol waar wij met de bus waren aangekomen na een tocht door de bergen vanuit Jalta, reden we direct door naar het Panorama Museum, dat bestaat uit een ronde koepel met op de muren de levensecht geschilderde belegering. Gruwelijke taferelen, die een diepe indruk op ons maakten.


Iedere keer na zo'n bezoek, en hoeveel oorlog-monumenten en -musea, over de hele wereld verspreid, heb ik al niet gezien, realiseer ik me wat een geluk ik heb gehad om op een continent te leven waar de landen besloten hebben samen te werken i.p.v. elkaar naar het leven te staan. Hoewel...hoe lang duurt het nog, met al die onrust in de Noord-Afrikaanse landen en het Midden Oosten, met de opkomst van de orthodoxe moslim-broederschappen die in hun landen de sharia-wetten willen invoeren ? Hoe verminderen we de grote economische verschillen tussen de diverse culturen en daarmee de spanningen. Hoe lang houden we de druk tegen van de jonge, werkloze populaties in de arme landen?
Vraagstukken, die ik niet kan oplossen en over moet laten aan de politiek, hoewel die altijd achter de feiten aanloopt en pas gaat dweilen als de kraan wijd openstaat.

Goed om er bij stil te staan, maar de boot wacht op ons in de haven.

                                
                                de haven van Sebastópol

 Na inscheping vertrekt de "Ocean Majesty" naar Odessa, onze volgende port of call.






donderdag 29 november 2012

Bootreis naar de Zwarte Zee, het Jalta van de tsaren

Vele jaren geleden las ik Robert K. Massie's biografie " Nicholas en Alexandra ", over de laatste tsaar van Rusland en zijn vrouw Alix van Hessen. Een tragisch verhaal over een man met een zwak karakter en een vrouw, die zo radeloos was vanwege de bloederziekte ( die zij had overgebracht ) van haar zoon, dat ze Raspoetin raadpleegde, een boer waarvan gedacht werd dat hij over magische krachten beschikte. (Als vergelijking: vijftig jaar later zou Koningin Juliana Greet Hofman naar Soestdijk halen omdat ze dacht dat die de blindheid van prinses Marijke (Christina) zou kunnen genezen.)
Hoe gecompliceerd de geschiedenis in het begin van de 20e eeuw in Rusland, met zijn revoluties en oorlogen, ook was, de familie Romanov reisde ieder jaar een paar maanden af naar Jalta om van het heerlijke klimaat te genieten. Ze beschikten daar over maar liefst twee paleizen : Massandra en Livadia.

Als toerist kon ik natuurlijk de bezichtiging van die paleizen niet overslaan. Als eerste stegen we met de bus de berg op richting Massandra, buschauffeur Sergei ( alle buschauffeurs heetten Sergei) en gids Natalia ) ( alle gidsen heetten Natalia, Gilbert Bécaud zong al over zijn Moskouse gids Nathalie in 1964)
http://www.youtube.com/watch?v=JABdFz9rJAg
brachten ons tot het begin van de oprijlaan, waar we tegengehouden werden door een strenge veiligheidsman, we mochten er niet in, njet !! Er vond een internationale conferentie plaats in het paleis, met o.a. Hillary Clinton, dus was toegang streng verboden. Natalia en Sergei toonden hem documenten waarin onze uitzonderlijke status stond beschreven. Na twintig minuten aan de kant van de weg te hebben gebivakkeerd, kregen we het groene licht en reden door naar de achterkant van het paleis.

Massandra

Wat een vreemde combinatie van stijlen ! Hoewel de paleizen tijdens en na de revolutie van 1917 volledig waren leeggeroofd kregen we een indruk hoe het er toen ongeveer moet hebben uitgezien. Binnen bekeken we enige kamers, waarvan de inrichting in onze tijd als burgerlijk zou worden betiteld. Dat viel me enige jaren geleden ook al op toen ik de Hofburg in Salzburg bezocht. De inrichting deed me een beetje denken aan het interieur van mijn grootouders. Onvoorstelbaar hoe we binnen een eeuw de luxe van 100 jaar geleden niet meer herkennen, wij hebben het zoveel beter met onze riolering, centrale verwarming en warm en koud stromend water!

de dining-room

Kortom, er was niet veel bijzonders te zien. 
Dus snel verder naar de Massandra wijnmakerij.
Fantastisch, zoveel verschillende wijnen als daar geproduceerd worden. Na een rondleiding door de catacomben mochten we de wijnen proeven.

wijn proeven

Helaas... wij, in het noorden en het westen van Europa zijn zo gewend aan droge wijnen, dat deze voor ons ondrinkbaar bleken...mierzoet !

Na deze teleurstelling reden we verder de berg op naar het volgende paleis : Livadia. Bij aankomst viel gelijk de enorme mensenmassa op. Toeristen...wat zijn die toch, overal ter wereld, een plaag geworden !!

Livadia

Met een noodvaart werden we door Natalia langs de belangrijkste vertrekken geleid, opgestuwd door achterliggende groepen. Eerst de lege balzaal, daarna de conferentietafel van 1945 waarachter Stalin, Roosevelt en Churchill het vredesverdrag hadden getekend, waardoor, naar later bleek, Europa werd opgedeeld in het vrije westen en het gesloten oosten (achter het ijzeren gordijn.) Opeenvolgend bekeken we o.a. het slaapvertrek en het boudoir van de tsarin en het bureau van de tsaar. In één van de vertrekken zong een mannengroepje a cappella een lokaal lied (de CD's kon je op de gang kopen !) Eigenlijk was het zicht vanuit de ramen het mooiste: diep onder ons aan de voet van de berghellingen schitterde de zon op het blauwe water van de Zwarte Zee.

De paleizen zijn leeggeroofd en de bewoners vermoord.
Hoe zou de tsaar het hebben gevonden als hij geweten had dat het plebs 100 jaar later zich zou verdringen op zijn bordes, door zijn paleis zou stampen als een horde vandalen, geleid door de Natalia's, die in zijn tijd niet meer dan slavinnen waren ? 
Als goede toerist vraag ik me dat af, want het idyllische plekje op de Krim is nu verworden tot een "tourist-trap" van het ergste soort. 
Maar och...Ik ben er geweest en heb het gezien !
Et après moi, etc.....














donderdag 15 november 2012

Bootreis naar de Zwarte Zee, het Jalta van Tsjechow


De vroege ochtendzon wierp zijn warme licht over Jalta en de achterliggende bergen. Op deze plek met zijn Mediterrane klimaat hadden historische figuren gewoond en gewerkt. De Russische tsaren bouwden er hun zomerpaleizen Massandra en Livadia en de schrijver Anton Tsjechow, die aan tuberculose leed, had hier vanwege het milde klimaat zijn toevlucht gezocht. 
Die morgen liepen we achter gids Natalia aan over de brede boulevard langs de zee, waar het beroemdste verhaal van Tsjechow : "de dame met het hondje" zich afspeelt. Een prachtig verhaal, met een open einde,     zoals al zijn verhalen eindigden. Niet : ze leefden nog lang en gelukkig, of kort en ongelukkig, of enige varianten hiervan, net zoals we dat in het echte leven ook niet kunnen voorspellen.
Een beetje kitscherig standbeeld van de dame, het hondje en haar minnaar stond op de boulevard. Op het strand lagen dikke Russen te zonnebaden en groepen toeristen flaneerden langs.


Een eindje verderop bevond zich het Tsjechow-Theater, waar zijn toneelstukken in het begin van de 20e eeuw zijn uitgevoerd. Oude posters hingen nog aan de muur van De meeuw, De kersentuin, Oom Wanja en De drie zusters. Ja, zo moet het er in zijn tijd uit hebben gezien: een klein intiem theater met rode pluche stoelen.

Om de huidige verering voor Tsjechow te benadrukken, reden we per bus de berg op om zijn villa te bezoeken, die nu een museum is. Door de tuin liepen we onder de nog door Tsjechow geplante bomen door, die metershoog boven ons uit torenden, naar het huis dat nog in originele staat verkeert.


We kregen het kamertje van de zuster en de moeder te zien, een telefoontoestel uit 1900, de piano waar Rachmaninov op gespeeld heeft, het bed van Tsjechow, en de losse keuken die buiten het huis gesitueerd was en die je kon bereiken via een trapje. De kamertjes waren klein en de toeristen werden door de achterkomende groepen vooruit geduwd. Niet veel tijd dus om de ouderwetse inboedel te bekijken.
Uit de brieven van Tsjechow blijkt dat hij niet gelukkig was in Jalta, waar zijn gezondheid hem verplichtte te blijven terwijl zijn geliefde (Olga Knipper) in Moskou woonde, omdat ze haar acteercarrière niet wilde opgeven. De sfeer in 'De dame met het hondje' geeft perfect zijn stemming weer van hoe het is om te moeten wonen in een desolaat en verlaten badplaatsje in de winter, waar je tevergeefs verlangt naar warmte, liefde en leven !

Hoewel ik het bijzonder vond om de plaats te bekijken waar Tsjechow heeft gewoond, vind ik het toch wel storend om te zien hoe zijn bekendheid door Jalta wordt geëxploiteerd. What is next ? Restaurant Tsjechow, waar je een Tsjechow-Burger kunt bestellen ? Tsjechow-cocktails ? Ongetwijfeld is dat wat er in de toekomst gaat gebeuren.
So be it, ik ben er al geweest....









woensdag 14 november 2012

Bootreis naar de Zwarte Zee: It takes 2 to tango !



Een paar jaar geleden, toen ik vaak naar internationale tennis-toernooien afreisde, overkwam het me wel eens dat een man interesse in mij toonde. Dat was natuurlijk heel vleiend voor mijn ego, maar wat moet ik met een 80-jarige Engelsman die erop staat met me naar mijn kamer te lopen, terwijl ik dat toch prima zelf kan, en later, nadat ik hem had weggestuurd stiekem op de deur kwam kloppen ? Of die keer dat ik naast een Spanjaard zat tijdens een gala-diner en mij daarna op zijn kamer uitnodigde, omdat hij daar nog een goede fles cognac had staan ? Toen ik zijn invitatie beleefd afsloeg, sprak hij de getergde woorden : dat is jammer, dit is misschien je laatste kans want we worden er ieder jaar niet jonger op....!

Zoiets dergelijks gebeurde me op de bootreis. In de dining-room was er vrije seating en zo kwam ik tegenover mensen te zitten van velerlei pluimage. Soms paren, vaak alleen reizende figuren, dames en/of  heren, gescheiden, weduwen en weduwnaars, ouwe vrijsters, met allerlei verschillende achtergronden, zoals daar zijn: hoge ambtenaren, advocaten, actrices, ambassadeurs, artiesten, musici, journalisten, professoren, schrijvers, plus nog een gepensioneerde minister-president en een oude jonkheer met de langste achternaam van Nederland. En nog een paar die ik ben vergeten...

Op één van de eerste dagen, werd ik tegenover een man gezet die alleen aan een tafeltje zat. Tijdens het eten vertelde hij me over zijn mislukte huwelijken, zijn kinderen en nog meer persoonlijke dingen die je alleen vertelt als je ver van huis bent en weet dat je die andere persoon waarschijnlijk nooit meer zult tegen komen. Daarna zagen we elkaar regelmatig in de eetzaal of in de bar. Op een avond namen we na het diner nog even een afzakkertje op het open dek en voerden een geanimeerd gesprek, tot ik in de gaten kreeg dat hij me wel erg vaak begon aan te raken. Toen hij weer mijn arm probeerde te aaien, duwde ik zijn hand weg en zei dat ik daar niet van gediend was. Hij begreep daar niets van want, volgens hem pasten we uitstekend bij elkaar !?  Waarop ik abrupt opstond, hem nog een goede avond wenste en naar mijn hut vertrok. Daar deed ik de televisie aan om op BVN nog een staartje Pauw en Witteman mee te krijgen. Tot mijn irritatie werd er kort daarna hard op mijn deur geklopt (wie zou dat zijn?), een vrij dringend geklop eigenlijk, waarop ik niet reageerde. Na een paar minuten snapte hij kennelijk dat ik écht niet ging opendoen en verdween.

De volgende dag, toen ik terugkwam van een excursie vond ik in de reling naast mijn deur een bosje droogbloemen gestoken met een briefje erbij waarop stond: "step by step...". Bedoelde hij, op de step, op de step, ik ben zo blij dat ik hem heb ? Had hij mijn afwijzing dan helemaal niet begrepen ?
Daarna bleef hij mij hinderlijk volgen en aanstaren. Gelukkig hielden een paar dames hem voor me in de gaten. Ze vertelden me wat hij de hele tijd uitspookte en waar hij zich op dat moment bevond, zodat ik hem kon vermijden. Ze hadden hem 'het spook' gedoopt, eigenlijk wel hilarisch.

Bij nader inzien ben ik tijdens mijn leven wel meer in dergelijke situaties verzeild geraakt. Op de middelbare school : de jongens die met me mee fietsten naar huis en me vervolgens uitnodigden om met hen stoute dingen te gaan doen op de oever van het Amsterdam-Rijn Kanaal. Of later bij de KLM : mannen die me 's nachts opbelden, op mijn deur klopten of andere dingen deden om mijn aandacht te trekken.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat leeftijd er helemaal niet toe doet. Mannen kunnen nog zoveel willen, als de vrouw niets voor ze voelt ( op zijn minst 'een beetje verliefd' ) moeten ze iemand anders gaan zoeken.
Wat de Spanjaard dacht is dus helemaal niet van toepassing, leeftijd heeft hier niets mee te maken, want het spook, de 80-jarige en de Spanjaard hadden, ook als we twintig jaar oud waren geweest, geen schijn van kans gehad.