Oudejaarsavond in Spanje

Het is vanavond oudejaarsavond, Nochevieja in Spanje, en vanaf het moment, al weer vele jaren geleden dat we in Spanje zijn gaan wonen, volgen we de laatste minuten van het jaar op de Spaanse staatstelevisie: TVE. De eerste jaren noodgedwongen omdat we geen satelliet hadden, dus konden we alleen Spaanse televisie-zenders bekijken. Dat kan ik overigens iedereen aanbevelen die in dit land komt wonen, het heeft mij enorm geholpen de Spanjaarden te gaan verstaan (ik had ook altijd het woordenboek bij de hand om ieder woord dat ik niet kende op te zoeken,) want ze ratelen hier wat af ! Later keken we uit een soort traditie. Het is altijd leuk om de BS-ers, die het programma presenteren te herkennen. Die staan dan vaak te rillen van de kou, boven op een balkon van het Puerta del Sol plein in Madrid en leggen nog even haarfijn uit wat de procedures zijn vlak voordat de klok en het carillon tegenover hen, middernacht slaat.

Eerst komt een bol uit de klokkentoren naar beneden zakken gedurende 8 seconden . Het geluid wat je dan hoort is: klingklingkling....

Dan volgen de quartos gedurende 20 seconden, 4 x klingklongklingklong....

Als laatste slaat de klok 12 x, dong...dong... tussen de klokslagen zit 3 seconden.

Bij iedere klokslag is het in Spanje de gewoonte om een druif te eten ( las uvas de la suerte, oftewel de geluksdruiven,) als het je lukt om binnen die tijd ze allemaal op te eten betekent dat geluk voor het nieuwe jaar.

Daarna wordt cava ( de Spaanse champagne) gedronken. Om nog meer geluk te hebben doe je een gouden ring in het glas, waarna je het leeg drinkt.

Een ander pikant detail is dat de dames rood ondergoed moeten dragen voor veel geluk voor het volgende jaar.

Een andere traditie is, dat het publiek op het Puerta del Sol plein een vreemde hoofdtooi draagt. Iedereen heeft een fles cava bij zich en 12 druiven. Niet alleen in Madrid, maar ook in alle steden en dorpen van Spanje verzamelt de ( voornamelijk jonge) bevolking zich op het plein voor het gemeentehuis en viert het uiteinde en begin van het jaar op dezelfde manier.

Op de avond zelf eten de Spanjaarden meestal thuis in familiekring. Het traditionele menu bevat voornamelijk vis, schaal-en schelpdieren. Hoewel er de laatste jaren een trend was om op Kerstavond èn op Oudejaarsavond uit eten te gaan heeft de crisis ervoor gezorgd dat dit jaar de mensen flink bezuinigen en nog maar één keer een restaurant bezoeken.Vele restaurants hebben het daarom moeilijk en de meesten zijn zelfs gesloten, omdat er te weinig boekingen waren. Zelfs met het flink verlagen van de prijzen was het niet mogelijk om veel klanten te lokken.

Vuurwerk wordt er nauwelijks afgestoken, tenminste niet zoals tijdens de zomerfeesten of zoals bijvoorbeeld in Nederland, waar er zoveel herrie is dat horen en zien je vergaat en je de volgende dag wakker wordt in een kruitmist. De jaren dat we op het eiland Mallorca woonden was er zelfs helemaal niets te horen of te zien en hier aan de Costa Blanca, in de buurt waar wij wonen, horen we een paar gillende keukenmeiden, vuurpijlen en rotjes en dat is het dan.

http://www.youtube.com/watch?v=vzP_aPBKVIA

Deze link laat de TVE-uitzending zien van de oudejaarsavondviering op het plein van de Puerta del Sol in 2003. De vrouw is Carmen Sevilla , een bekende actrice en zangeres van Andalusische afkomst. Ze wordt vergezeld door Ramón ( Ramonchu) García uit Baskenland, die dit programma jarenlang heeft gepresenteerd !

Feliz 2011 !

wigwam bij de barranc

Onze Engelse buurvrouw vertelde ons een paar dagen geleden dat ze vanuit de bovenverdieping van haar huis, al zes maanden lang, in de verte, de top van een wigwam had gezien. Langs haar huis loopt een karrenspoor dat door de boeren gebruikt wordt om bij hun boomgaarden en moestuinen te kunnen komen. Aan het eind buigt het pad af, omdat het daar dood loopt op een afwatering, een zgn. barranc. De meeste tijd van het jaar ligt de barranc droog, behalve als het hard regent, dan verandert de diepte in een snel stromende rivier. Het pad wordt veel gebruikt door de plaatselijke bewoners om hun honden uit te laten, maar ook wel om even een frisse neus te gaan halen.

Haar zoon is poolshoogte gaan nemen en zag dat, naast de barranc, armoedig geklede mensen in een tent wonen. Ze hebben ook een agressieve hond bij zich die iedereen aanvalt die langs loopt en die een oude hond, die uitgelaten werd door Nederlandse buren, al ernstig verwond had. Ook zag hij overal menselijke fecaliën liggen met het toiletpapier er nog aan vastgeplakt.

Iedereen in de buurt is nu bezorgd want hoe houden die mensen zichzelf in leven? Leven ze van de sinaasappelen en mandarijnen, aangevuld met de groenten die de boeren op hun land telen ? Of gaan ze uit stelen? De Engelse buurvrouw had al geconstateerd dat er mensen op haar terrein moeten zijn geweest, omdat ze menselijke drollen had gevonden. Ze heeft daarom besloten de ijskast, die ze buiten op haar terras heeft staan, leeg te maken. Ze overweegt om ook maar een grote gevaarlijke hond in haar tuin te laten waken, want haar 5 mini hondjes zullen niet veel kunnen uitrichten tegen eventuele indringers.

Alle buren mijden nu dat pad, maar het is toch vreemd dat je zo maar ergens kunt gaan kamperen, ik vraag me af wat de lokale boeren daar nu van vinden. Eén van de gevolgen zou kunnen zijn dat ze nu grote muren en hekken om hun terreinen gaan aanleggen, iets wat voorheen eigenlijk nooit nodig was geweest. Hoewel...de laatste tijd zie ik steeds vaker wildvreemde figuren op ons weggetje lopen met plastic boodschappentasjes en een schaar bij zich, die duidelijk van plan zijn om een paar kilo's van de bomen te gaan halen. Dat gaat sterk in tegen de heersende moraal, die toestaat dat je 1 vrucht van een boom mag plukken om ter plekke op te eten... !

Dit verhaal staat niet op zichzelf, want vandaag vond ik een artikel in het weekblad HALLO, over het toenemende aantal mensen dat op straat moet leven. Geen baan meer, geen uitkering meer, dit overkomt steeds meer mensen in Spanje, niet alleen (il) legale immigranten.

OVERWINTEREN IN EEN TENT

De economische voorspellingen zijn bijzonder slecht en hoewel de Spaanse regering

blijft volhouden dat ze de problemen aankunnen, gaat een dergelijke verklaring steeds meer op een 'peptalk' lijken, in plaats van dat ze een afspiegeling geven van de realiteit.

De problemen blijven zich opstapelen:

er staan 1.000.000 woningen leeg

vele project-ontwikkelaars en bouwondernemers zijn al failliet gegaan

de banken zullen in problemen komen omdat ze naar hun uitgeleende geld kunnen fluiten

20% van de werkende bevolking heeft geen baan meer

de bijstands-uitkeringen worden opgeheven

voedsel-banken kunnen de vraag niet meer aan.

De conclusie zou kunnen zijn dat Spanje op een te grote voet heeft geleefd en dat het, door de vele subsidies vanuit de EU, leek alsof het een welvarend land was.

Helaas... iedereen heeft op de pof geleefd en nu de huizenmarkt is ingestort wordt pas goed duidelijk welke desastreuze gevolgen dat zal hebben, vooral voor het armste gedeelte van de bevolking.

De processierups, geraniumblauwtje en de rode palmkever.

Toen we 13 jaar geleden op zoek gingen naar een huis aan de Costa Blanca wisten we een paar dingen zeker...géén huis op een berg en géén dennenbomen in de tuin!

Dat had natuurlijk een reden, want op Mallorca hadden we 13 jaar lang de boodschappen 111 traptreden naar beneden moeten zeulen en daarna het afval weer naar boven.

Overal waar je keek zag je dennenbossen, ook ons huis stond midden tussen de Middellandse Zee dennen. De zoete dennengeur was overweldigend! Helaas hadden deze bomen ook een paar nadelen. Ten eerste is het gevaar van een bosbrand groot en ten tweede werden de bomen bedreigd door een grote plaag namelijk door de procesionaria, oftewel de processierups.

De vlindertjes van deze processierups waren 'overgewaaid' van de noordkust van Afrika en vraten alle jonge takken van naaldbomen aan, met als gevolg dat vele bomen er beroerd uitzagen en daarna doodgingen. Toen we voor het eerst overal de nesten in de bomen zagen hangen wisten we niet wat het was, we dachten aan vogelnestjes, maar na enig navragen kwamen we erachter hoe gevaarlijk die beesten waren. De buren raadden ons aan de nesten uit de bomen te schieten ( ze zaten te hoog voor een ladder) en ze daarna te verbranden. Bij dat laatste moest je zorgen dat je niet in aanraking kwam met de rupsen en dat je niet de rook die bij de brand vrijkwam inademde, zo giftig zijn die rupsen ! Bij de gemeente Sóller, waar we navraag gingen doen, of en hoe ze deze plaag bestreden, haalden ze hun schouders op. Bij enig aandringen van onze kant, adviseerden ze ons zelf maar te gaan informeren bij het landbouwkundig instituut in Palma . Dat hebben we gedaan. Na veel heen en weer rijden, kregen we in de maand juni plastic zakken, de zgn. trampas ( vallen) met een vrouwelijk hormoon erin, die we om de 10.000 m² in de bomen moesten hangen. De mannetjesvlinders vlogen dan in die zak en konden er daarna niet meer uit. De bedoeling was de cyclus van reproductie te stoppen. Goed, wij hingen de zakken in de bomen, maar wat gebeurde er buiten onze tuin, in de rest van de vallei en de bergen om ons heen ? Niets..! Noch de gemeente, noch het bestuur van het eiland deed er iets aan. Het gevolg is dat de procesionaria zich over heel Spanje heeft kunnen verspreiden. Nu, 13 jaar later, zie ik hier in de buurt, op La Sella en op de berg Montgó tussen Jávea en Dénia , vele bomen met die nesten erin. Kennelijk is er geen overkoepelende organisatie ( Ministerie van Landbouw of Milieubeheer hebben ze dat hier niet ?) die zich bekommert om het behoud van de natuur.

Eind tachtiger jaren kregen we op Mallorca te ma

ken met een ander vlindertje dat danig huishield onder de geraniums : het geraniumblauwtje, met eigenlijk dezelfde voorgeschiedenis als de procesionaria : met de zuidenwind meegevlogen uit Noord-Afrika. Ze boren een gat in de stengels en de rupsen vreten vervolgens de bloemknoppen op. De stengels sterven af en worden zwart. Je kunt geraniums nog wel houden, als je er tenminste tegelijkertijd een bus gif bijkoopt. Ook dit vlindertje heeft zich razendsnel verspreid over het Iberische schiereiland en Frankrijk en schijnt zelfs al noordelijker te zijn aangetroffen.

Ik heb besloten al mijn geraniums weg te doen, want het is geen doen meer op deze manier.

Als klap op de vuurpijl hebben we nu, sinds enige jaren, de rode palmkever die is meegelift op geïmporteerde palmen uit Egypte. Eerst nestelden ze zich in de palmtuinen van Elche, daar werden ze niet voldoende bestreden, met als gevolg dat ze zich razendsnel konden verspreiden, naar het zuiden richting Málaga en Portugal, en naar het noorden waar ze nu in onze streken zijn gesignaleerd. In ons dorp werden vorige week twee prominente palmen omgezaagd.

Ik had al gezien dat de kronen in de 'paraplu-stand' waren gaan staan: hèt teken dat het al te laat is.

Een slachtoffer van de rode palmkever dichtbij ons huis

In 2006 hebben ze in Wageningen een milieuvriendelijke manier uitgevonden om deze kever te bestrijden:

Plant Research International van Wageningen UR heeft een praktische techniek ontwikkeld waarmee de ‘rode kever’ effectiever bestreden kan worden met behulp van een zogenaamd aggregatie-feromoon. De techniek maakt gebruik van een speciale verdamper die ook onder heel warme omstandigheden langdurig en effectief kevers in een val kan lokken. Zo wordt voorkomen dat vrouwtjeskevers eieren leggen in de palmbomen.

De val in onze tuin met de aggregatie-feromoon erin

Helaas wordt, zover ik heb kunnen constateren, deze methode hier niet op grote schaal gebruikt, hoewel ze, in datzelfde artikel, schreven dat deze techniek in Spanje zou worden toegepast. Gelukkig konden we bij de coöperatie in ons dorp deze val kopen. Hopelijk zijn we nog op tijd om onze palmen te beschermen. Verder bestrijden ze de larven van het kevertje ( nou ja... hij meet 2 cm. !) door vergif te spuiten.

Een paar maanden geleden was al bij onze buren paniek uitgebroken, omdat enige van hun palmen aangetast bleken te zijn. Ze hebben wel iemand gevonden die de bomen wil behandelen, maar die spuit alleen met gif, terwijl gebleken is dat als een palmboom eenmaal aangetast is, hij ten dode is opgeschreven.

De aangetaste palmen behoren, tot nu toe, voornamelijk tot de Phoenix Canariensis, de Canarische dadelpalm ( de dadels zijn oneetbaar) en wij hebben de Phoenix Dactylifera, de echte dadelpalm, in onze tuin staan en hopen dat de kevertjes onze bomen zullen overslaan.

De dennenboom, geranium en palmboom zullen in de toekomst uit Spanje ( en Portugal) verdwijnen als er niet snel door de overheid wordt ingegrepen. Vorige week maakte de Valenciaanse deelregering bekend dat bij de bestrijding van de rode palmkever de palmen die in particuliere tuinen staan niet van overheidswege zullen worden beschermd !

Dus wordt het weer dweilen met de kraan open !

Pas op : boeven !

Boeven zijn overal, dat is niet een typisch Spaans verschijnsel, toch zijn de omstandigheden hier aan de Oostkust van Spanje ideaal voor mensen met slechte bedoelingen. Dat heeft te maken met de vele buitenlanders die zich hier gevestigd hebben en de miljoenen toeristen die jaarlijks deze omgeving komen bezoeken. Waar geld te vinden is, volgen de dieven op kleine afstand ! En ja, je mag het natuurlijk nauwelijks hardop zeggen, maar sinds sommige Oostbloklanden in de EU zijn opgenomen en de grenzen voor hen zijn opengegaan, zijn ook de boeven naar graziger weiden uitgeweken. Hoewel... ik kan mij nog een uitspraak van Minister Hirsch Ballin van een paar jaar geleden herinneren, waarbij hij de bezorgde burgers geruststelde door te zeggen, dat al die straatarme Roemenen en Bulgaren, en de grote groepen Roma-zigeuners natuurlijk gewoon in hun eigen land zouden blijven. Jaja...hoe naïef kan een minister zijn ?

Het begint al op de A 7 als men, via Frankrijk, Spanje met de auto ( met een niet-Spaans kentekennummer) binnenrijdt. De meeste mensen stoppen na een paar uur ergens bij een wegrestaurant voor een kopje koffie en/of een toilet-stop. Tijdens je afwezigheid wordt een band lek gestoken. Eenmaal weer op de weg wordt het probleem al gauw duidelijk: mensen en koffers eruit en dan... stopt een auto vol met vriendelijke mannen, die wel even zullen komen helpen ! Jazeker, van je tas af, waar alle paspoorten, creditcards, mobiele telefoon, sleutels, enzovoort, inzitten !! Weg, leuke vakantie ! Andere trucs zijn: om naast je te komen rijden en dan op je auto wijzen alsof je panne hebt, en dan gebaren maken dat je moet stoppen! Nóóit doen! Pak je mobiele telefoon en doe of je de politie belt. Of ze rijden je aan...en de nieuwste truc is: vanuit een auto die naast je komt rijden worden rauwe eieren op je voorruit gegooid en de fout die de meeste mensen dan maken is de ruitenwissers aanzetten! Helemaal fout, want dan kijk je door een ondoorzichtige witte smurrie heen en dan moet je wel aan de kant. Behalve vóór en naast je zit er meestal ook een auto achter je en als je uitstapt heb je geen schijn van kans ! In alle gevallen ramen en deuren dichthouden en 112 bellen ! Berovingen op de A 7 zijn aan de orde van de dag en het schijnt de Guardia Civil niet te lukken die kerels op heterdaad te betrappen.

Andere trucs zijn allang bekend, zoals iets op je kleren morsen, je vragen hoe laat het is of je met een grote plattegrond in de hand de weg vragen. Het idee is, vanzelfsprekend, om je af te leiden.

Maar niet altijd lukt het, want een paar jaar geleden werd die laatste truc op mij geprobeerd op de parkeerplaats van een supermarkt op de N 332. Ik was mijn boodschappen in de kofferbak van mijn auto aan het laden, toen ik naast mij een grote Mercedes opmerkte. Er zaten drie keurig geklede personen in: een man achter het stuur en twee vrouwen op de achterbank. Als ik moet schatten denk dat ik ze de Roemeense nationaliteit hadden. De man wenkte naar me door zijn open raampje. Hij wees op een wegenkaart die hij op zijn stuur opengevouwen hield. Toen ik geen aanstalten maakte om dichterbij te komen, vroeg hij of ik de weg naar Alicante kon aanwijzen op zijn kaart. De N 332 is de nationale weg van Valencia naar Alicante, dus wuifde ik verbaasd met mijn hand naar de weg die op een paar meter afstand van zijn voorwielen lag. Ineens begreep ik het, ik keek achterom en ja hoor, een jongeman was me al op twee meter afstand genaderd. Toen ik naar hem bleef kijken deed hij net of hij ergens anders naar toe op weg was. Ik bracht mijn karretje terug en bleef op de verhoogde stoep strak naar de Mercedes en de jongeman kijken, die nu een oudere dame had aangesproken en haar kennelijk ook om de weg vroeg. Ik pakte mijn mobiele telefoon en deed of ik aan het bellen was. De jongeman sprintte ineens naar de Mercedes, stapte in en de auto scheurde weg in de richting van Alicante. Met mij was het niet gelukt, maar met hoeveel mensen wèl op die dag ?

Als je een auto op een vliegveld huurt, moet je ook altijd op je qui-vive zijn. Nooit je bagage uit je zicht laten en als je wegrijdt goed opletten dat je niet gevolgd wordt naar je vakantie-adres.

Hier volgen nog wat aardige tips betreffende het gebruik van creditcards, die ik deze week in de lokale krant las. Steeds controleren dat je na het betalen je eigen card weer terugkrijgt! Het schijnt voor te komen dat hij omgewisseld wordt voor een verlopen card van dezelfde bank, maar met een andere naam erop. Als je er te laat achterkomt kan dat grote schade opleveren, omdat de fraudeurs steeds kleine bedragen opnemen, zodat de creditcardmaatschappij geen verdachte transacties opmerkt. Ook is het voorgekomen dat iemand achter de kassa de gegevens van je creditcard fotografeert met zijn mobiele telefoon. Je card nooit afgeven dus en hem de hele tijd in het oog houden !

Bij het geld opnemen van een betaalautomaat, als het kan, binnen de bank doen en niet op straat. Houd je omgeving in de gaten voor, verdacht, bij je rond hangende personen.

Wat verder nog? De aantallen bedelende kinderen, straatmuzikanten, horloge- en andere illegale spullen-verkopende Afrikanen, gewelddadige inbrekers en schaarsgeklede hoertjes langs de weg, zijn de afgelopen jaren schrikbarend toegenomen. Leve de EU?

Eng allemaal ? Volgens mij begint het pas !

Handige entrepreneur

Gisteren hadden we met een kennis afgesproken om samen uit lunchen te gaan, ze moest echter afzeggen omdat ze druiven moest plukken. Ze maakt waarschijnlijk deel uit van een wijncoöperatie waarbij de leden zelf de druiven plukken en verwerken. Haar verhaal deed me in ieder geval denken aan de Wine Club die we een aantal jaren geleden regelmatig bezochten als we door vrienden uitgenodigd werden met hen paella te gaan eten bij Maserof in de Bernia. Daar kon niet iedereen naar toe : alleen leden van de 'Wine Club' met hun vrienden waren daar welkom. Iedereen zei dat het een hele unieke ervaring was die je zeker niet mocht missen. Hier is hoe het systeem werkt : om lid te kunnen worden koop je voor 5 jaar 10 ( minimaal) wijnstokken voor € 500. Iedere wijnstok levert 2 flessen wijn per jaar op, dus het levert 5 x 20 flessen wijn op. In ruil daarvoor word je wel geacht mee te helpen met het oogsten van de druiven, die daarna ouderwets in kuipen, met de blote voeten (bij kaarslicht want elektriciteit is er niet) worden getreden om vervolgens te worden geperst met een hele oude, moeilijk te hanteren, wijnpers ! Feest !? Nou ja, er zitten tenminste geen chemische toevoegingen in die wijn.

Maserof was een grote vervallen boerderij, die door een Engelsman in de zeventiger jaren opgekocht was. Van binnen zag het eruit zoals het er bij Miss Havisham moet hebben uitgezien ( zoals door Dickens beschreven in zijn roman 'Great expectations' .) Overal spinnenwebben, wrakkig meubilair en antieke voorwerpen, die echter door het kaarslicht nauwelijks te onderscheiden waren. Op zondag verzamelden de leden zich aan de wankele tafels, banken en stoelen en genoten van de reuzenpaella, die door de Spaanse vrouw en de dochter van Peter, want zo heette hij, op een houtvuurtje bereid werd.

Op alle tafels stonden karaffen in alle soorten en maten gevuld met zijn, door de leden vervaardigde, wijn die echter behoorlijk koppig was. Nadat de koffie met cake was rondgedeeld kwam Peter voor zijn gasten staan en begon, met een glas in de hand allerlei anekdotes te vertellen over de tijd dat hij in Canada houthakker was of toen hij in antiek handelde en natuurlijk over zijn wijnmakerskennis. Dat wisselde hij af door moppen te tappen of om Engelse volksliedjes te zingen, die zijn landgenoten uit volle borst meezongen. Dat werkte aanstekelijk op de overige aanwezige nationaliteiten. Trouwens na een aantal glazen van die wijn was de menigte sowieso teut en de één na de ander stond op om een bekend deuntje uit zijn land voor te galmen. Wij Nederlanders moesten, op aanvraag, 'Tulpen uit Amsterdam' ten gehore brengen, want dat kende iedereen wel ! Kortom het werd altijd een dolle boel zeker als iemand, door de drank beneveld, op dat moment besloot om ook 'sócio' van de Wine Club te worden. Dan haalde Peter een roestig zwaard tevoorschijn en sloeg zijn kersverse wijnarbeider daarmee op beide schouders terwijl hij de gelukkige een eed liet herhalen, waarin die trouw moest beloven aan de wetten van het maken van de zuivere en unieke Maserof wijn. Meesterlijk !

Ik las in de krant dat Peter onlangs is overleden en zijn Maserof al een tijdje geleden is opgeknapt en gedeeltelijk omgetoverd tot Farm House Museum, dat door zijn familie wordt beheerd. De Wine Club en de etentjes zijn er nog steeds, maar of het hetzelfde is zonder hem ?

Misschien moeten we maar weer eens gaan kijken !

Een hutje op het platteland

In Nederland droomt men van een eigen hutje op de hei, maar in onze contreien is dat een hutje op het platteland ! In de afgelopen 12 jaar dat we hier wonen zijn er, in de onmiddellijke omtrek van ons huis, zes van dergelijke bouwsels opgetrokken. Het gaat hier om illegale huisjes, waarvoor de eigenaar van de grond, waarop het gebouwd wordt, geen vergunning krijgt omdat zijn stukje land te klein is ! Waar ze wel toestemming voor hebben is om een landbouwschuurtje dat uit één vertrek bestaat ( 4 muren met een schuin dak ) te bouwen! Vaak wordt er een grote muur omheen gebouwd, zodat je niet kunt zien wat er daar achter verder gebeurt. Dan wordt er stiekem nog een vertrek aan vast gebouwd, en nog één, en nog één, en wat dan ontstaat is zo'n lelijk gedrocht, dat een Nederlandse welstandscommissie dat onmiddellijk zou verwerpen. Er komt een antenne op het dak, zodat er voetballen en stierenvechten kan worden gevolgd en in de weekends en zomermaanden, komt de hele familie eten en drinken. Er komen wat fruitbomen, een groententuintje, soms zelfs een klein zwembadje en een zomerkeuken om de paella te kunnen bereiden.

Goed, de huisjes worden oogluikend toegestaan, maar de bouwers ervan houden totaal geen rekening met de andere, normale, huizen waar ze tussen worden gezet.

Een paar jaar geleden waren wij aan de beurt om plotseling, zonder waarschuwing, een afschuwelijke lelijke schuur pal achter ons zwembad te zien verrijzen. De eigenaar van de boomgaard, de bakker uit het dorp, ging een betonnen kolos van twee verdiepingen bouwen, zodat ons uitzicht vanaf huis, terrassen, tuin en zwembad, behoorlijk beschadigd werd. De enige oplossing was om de coniferenheg zo hoog te laten groeien, dat hij aan het zicht onttrokken werd. Helaas moest de heg onlangs gesnoeid worden, zodat we weer geconfronteerd werden met

dat lelijke obstakel. Een andere, vervelende, bijkomstigheid is dat ik vermoed, dat ze daar illegale spullen opslaan. Ze komen vaak in het donker met een paar auto's om spullen in- of uit te laden, soms ver na middernacht. Ik heb een keer door de heg kijkend geprobeerd te ontdekken waar ze mee aan het sjouwen waren, maar het was te donker om te zien wat er in die kisten zat, maar het waren vast geen sinaasappelen ! Machinegeweren ? Drugs ? Of illegaal vuurwerk ? Dat laatste hoop ik niet, want dan zitten we hier helemaal niet goed ! We moeten de heg maar weer zo hoog laten groeien dat we er niets meer van zien.

We zullen maar optimistisch zijn en denken: wat niet weet, wat niet deert !

Brand !

Afgelopen zondag was het weer eens zover : een bosbrand niet ver van ons vandaan dichtbij de grotten van Benidoleig. We hoorden het nog vóór we het zagen, door het geluid van laag overvliegende helicopters en blus-vliegtuigen. Je kunt er eigenlijk wel de klok op gelijk zetten : als de temperaturen hoog zijn en er een harde wind staat, krijgen we een brand.

Twee jaar geleden heeft iemand een verwaarloosde boomgaard, vijftig meter van ons huis vandaan in brand gestoken, gelukkig was de brandweer er snel bij en kon de schade beperkt blijven tot de boomgaard, maar je blijft er wel steeds van schrikken.

In geval van grote hitte, wind en droogte is er niet veel nodig om een brand te veroorzaken; tuin-afval verbranden, BBQ-en in de vrije natuur, een brandende peuk van een sigaret uit de auto gooien ( een veel voorkomend incident in Spanje) , pyromanie en als laatste projectontwikkelaars die niet mogen bouwen in een natuurgebied ( hun redenatie is: als er geen natuur meer is om te beschermen krijgen we wel een bouwvergunning !)

Hoe penibel zo'n situatie kan zijn blijkt wel uit het dagboek dat vrienden, die in ons huis "Es Niú de l'Oronella" ( zwaluwnest) op Mallorca logeerden, hebben bijgehouden over zo'n bosbrand.

Ons huis lag op de helling van een berg aan het einde van een doodlopend weggetje. Vóór en opzij van ons lag de zee op 100 meter diepte en achter ons een bergpas, La Muleta, geheten. Als er achter je brand uitbrak kon je geen kant op, een beangstigende gedachte.

Dagboek

25-7-1983.

Met het trammetje van Sóller naar Porto de Sóller. Voor de tweede keer een hete sirocco-wind, een gigantische storm, tot onze schrik bosbranden rondom de haven van Sóller, die zich gedurende de dag steeds verder uitbreiden door de sirocco...Terug naar huis wordt onze schrik groter, nog geen driehonderd meter van het huis waar we logeren woedt ook een bosbrand.

We komen op het weggetje naar het huis de Engelse tuinman tegen en vragen wat we als voorzorg kunnen ondernemen om onszelf te beschermen. Wij rijden 's avonds met de Engelse buurman naar Sóller om bij het gemeentehuis te vragen of men maatregelen wil nemen om de brand te bestrijden. Dit wordt toegezegd, maar erg veel vertrouwen is er van onze kant niet...

De sirocco woedt nog steeds en dat is niet bevorderlijk voor het bestrijden van het vuur. De brandweer heeft al het water opgepompt uit het zwembad van de Duitse buurman.

Het is wel angstig allemaal. De Engelse buurman heeft ons beloofd dat hij ons onmiddellijk zal waarschuwen als er iets fout gaat....

Het is nu 2.36 in de nacht en we hebben onze koffers gepakt en waken over het vuur met de Belgische buurvrouw en de Engelsman. In het uiterste geval kunnen we bij hem terecht want hij heeft geen dennen om zijn huis heen.

3.22 uur. De brand heeft zich met een enorme snelheid uitgebreid, de hele berghelling achter het huis van de Engelsman en van de Belgische staat in vlam. Als het vuur onder onze helling komt moeten we direct weg. Van de brandweer nog steeds geen spoor, het lijkt wel of het ze niet interesseert, je voelt je daarom ook zo machteloos.

Wij bespreken met de anderen wat we het beste voor de huizen kunnen doen, advies van iedereen : luiken sluiten en weggaan, je kunt zonder water eenvoudigweg niets voor het huis doen.

4.28 uur. Samen met de Engelsman een boom omgetrokken en geblust. De hotels in Porto de Sóller staan gereed om alle gasten te evacueren, de brand raast voort.

26-7-83. 's Middags komt de brandweer en blust tot 's avonds laat.

27-7-83. De rust is weergekeerd, sein brand meester !

Nog jaren daarna was het natuurgebied een troosteloze woestenij met overal omgevallen dennenbomen die kriskras over elkaar heen lagen, zodat het terrein onbegaanbaar was geworden. Na een tijdje zag je overal kleine dennenboompjes tussen de boomstronken uitsteken en nu na 27 jaar heeft de natuur zich enigszins hersteld. Wachtende op de volgende brand ?

Ons huis en zijn omgeving op Mallorca, Muleta, Costa de Deià.

No vino blanco en Riba-roja .

Bloggen is leuk! Je ontmoet op deze manier vele gelijkgestemden en dat er niet alleen virtueel contact is bleek gisteren toen drie bloggers elkaar voor de lunch ontmoetten in Riba- roja de Turia, een stadje in de buurt van Valencia. Alles keurig geregeld door Anne, die samen met Alexander op zoek is naar mogelijkheden om zich part-time, of geheel, in Spanje te vestigen.

Met Cokky en Edwin, die de blog "Wonen in Spanje" bijhouden, waarin ze dagelijks berichten ( met prachtige foto's erbij ) schrijven over hun ervaringen in de Jalón Vallei , kon ik meerijden en maakten we tijdens de rit kennis met elkaar. Het gekke is, dat ik iedere keer zei : "Ja, dat weet ik, want dat heb ik op jullie blog gelezen." een hele vreemde gewaarwording.

Anne had via het Internet een restaurant in een hotel gevonden, waar vandaan je een prachtig uitzicht had over de rivier de Túria. Het was aan de ene kant jammer dat ze geen terras hadden, zodat we van dat uitzicht ook genieten konden, aan de andere kant was de air-conditioning binnen wel zo aangenaam, want het was buiten boven de 30 graden C.

Als aperitief wilde ik graag een glas witte wijn bestellen, maar de serveerster kwam me vertellen, dat dat niet mogelijk was ?!! Ik kon wel rode, of rosé wijn krijgen. Verbazing alom, vooruit dan maar: een glas rode wijn...

Het menu bevatte, voor mij , veel te veel gerechten, maar was zeer smakelijk en spot goedkoop.

Na de lunch, besloten we het stadje te gaan bekijken. We moesten een beetje klimmen naar het hoogste punt waar de Iglesia Parroquial staat, een deels barok, deels neo-klassiek gebouw uit de 18e eeuw. Daarna passeerden we het gemeentehuis waar, achter de antieke façade, een supermodern gebouw schuilgaat. De bron van inkomsten van de 20.000 inwoners is de landbouw en keramische industrie, maar zo te zien was er niet veel te beleven, want er liep nauwelijks iemand over straat. Het zal wel te heet zijn geweest !

We gingen daarom maar wat drinken in een bar, die er van binnen uitzag als een sociëteit voor oude mannetjes, die daar bijeen kwamen om te kaarten, schaken of biljarten.

Bij het bestellen van de drankjes, zou ik dan eindelijk mijn slag slaan : een glas droge witte wijn, a.u.b. Tot onze hilariteit hadden ze dat niet ! Wel rode wijn. Goed, kon ik dan een tinto de verano ( met ijsblokjes) bestellen ? Nee, de wijn was warm. Gèdver...dan maar een caña ( tapbiertje.)

We grapten wat tegen de barvrouw over : no vino blanco en Riba-roja, maar ze begreep onze woordspeling niet. Na het opzoeken van de betekenis roja, blijkt het dan ook niet rood te betekenen, dat in het Valenciaans roig is, maar roya, wat in de Middeleeuwen stromend water betekende.

We praten een paar uur met elkaar over onze ervaringen in dit gedeelte van Spanje en de gespreksstof is schier oneindig, omdat er zoveel aanpassingen nodig zijn om te kunnen integreren in een compleet andere cultuur, al lijkt het, aan de oppervlakte, dat het wel meevalt.

Het was een bijzonder gezellige middag en tevreden namen we afscheid van elkaar. Bij het afscheid spraken we af elkaar weer te ontmoeten.

Hasta la próxima !

Het Lanzarote Dilemma

Het wordt ondertussen gewoon om een krant open te slaan en artikelen tegen te komen die machtsmisbruik en corruptie aan de kaak stellen.

Deze week vond ik een artikel in de CostaBlancaNews dat ging over hoe op het eiland Lanzarote de cohesie-subsidies van de EU besteed waren.

In 1991 had de overheid van het eiland hele strenge bouwplanning-regels opgesteld om het delicate eco-systeem te beschermen. Deze regels werden zo door de UNESCO gewaardeerd dat ze het eiland in 1993 uitriepen tot "Protected Biosphere Reservation". *

Dat was prachtig natuurlijk, maar de lokale overheidsfunctionarissen konden de verleiding van het vele geld niet weerstaan en gebruikten 23.5 miljoen euro's om 7 illegale hotels neer te laten zetten, dit aantal toevoegend aan de overige 22 illegale hotels en appartementencomplexen waarvan de bouwvergunningen met terugwerkende kracht door het Hooggerechtshof van de Canarische eilanden zijn ingetrokken.

Dertig lokale ambtenaren en zakenlieden zijn gearresteerd en de EU heeft 19 miljoen euro's ingehouden van de 35 biljoen (!!!) cohesie-subsidies die Spanje nog tegoed heeft van de EU tussen 2007 en 2013. ( Daarna moet Spanje zelf, als rijkere natie binnen de EU, cohesie-gelden gaan betalen aan de Oost-Europese nieuwkomers!)

Maar wat nu? Die hotels en appartementencomplexen staan er nu eenmaal (met een totaal aan 7721 bedden) en moeten ze nu gesloopt worden ? Ondertussen is het eiland helemaal afhankelijk geworden van het toerisme, dat de lokale landbouw en visserij compleet verdrongen heeft, met als gevolg dat het voedsel geïmporteerd moet worden.

Verder onderzoekt UNESCO of het eiland nog wel de felbegeerde biosphere status verdient.

Persoonlijke verrijking is de drijfveer van de vele bouwondernemers en projektontwikkelaars die er hier in Spanje voor zorgen dat, iedere dag, kostbare natuur verdwijnt. Niet alleen aan de Middellandse Zee waar nog nauwelijks een stukje kust onbebouwd is, maar ook aan de Golf van Biscaye en aan de Atlantische kust gaat de ongebreidelde bouw gewoon door ondanks de economische crisis. Volgens mij zijn ze bezig met het slachten van de kip met de gouden eieren: op het moment dat de kust definitief dichtgemetseld is, zullen de toeristen uitwijken naar een plek waar ze niet overal tegen lelijke gebouwen aan hoeven te kijken. Er is niet voor niets een trek van de kust het binnenland in. Helaas spelen de bouwers en hun investeerders al op deze trend in en ik ben bang dat ze, ook daar, ieder mooi plekje zullen volbouwen.

Wie of wat kan ze tegen houden? Ik weet het niet.

*

The objective of a biosphere reserve is to preserve the values of nature by means of a scientifically correct, socially respectful, culturally creative and fully functional custody.

Lanzarote holds a high environmental quality providing space for protected enclaves and pure laboratories in order to rise to the challenge associated with the declaration as biosphere reserve

El cartero

De oude postbeambte keek me, wantrouwend, met zijn ene oog aan, de andere keek ergens anders naar. Hij leek wel een beetje op Sartre, peinsde ik. Ik wilde van hem weten waar mijn muziekboek was gebleven, waarvan ik wist dat het me 6 weken geleden vanuit Nederland was opgestuurd. Hij haalde zijn schouders op en slofte naar een vak, waar de post voor onze wijk in wordt bewaard. Hij zeurde, dat hij dat helemaal niet hoefde te doen, maar omdat ik niet wegging voordat hij gecontroleerd had of het er ècht niet was zou hij wel even gaan kijken. Onze postbode kwam hem assisteren en zei dat het er heus niet was, want anders had ik het allang gehad, maar kwam wel met een stapel tijdschriften aanzetten waar mijn man op geabonneerd is en waar hij al een paar weken op zat te wachten.

Als er door de buitenlanders in Spanje ergens over geklaagd wordt dan is het wel het bestellen, of het ontbreken er van, van de post.

Toen we op Mallorca woonden hadden we in het stadje Sóller, waar we officieel ingeschreven stonden, een postvak gehuurd, omdat de post in onze urbanisatie niet besteld werd. Dat was ook niet zo gek want om bij ons te komen moest er een bergpas genomen worden over een weggetje met echte haarspeldbochten (volgens Dominicus, alsof er ook onechte haarspeldbochten bestaan !)

Dus gingen we regelmatig naar het kleine postkantoortje als we in Sóller moesten zijn en kwamen daar alle andere expats tegen, die hun postvak kwamen legen. Dat zo'n postvak geen garantie is dat je ook werkelijk je post krijgt , want met al die gekke buitenlandse namen hadden de postbeambten nogal moeite, bleek wel als we regelmatig brieven gericht aan personen met uiteenlopende nationaliteiten in ons vakje vonden. Onze post lag dan ook vaak weer in het postvak van andere mensen en als die dan maar twee maal per jaar in hun huis verbleven konden we lang wachten...

Twaalf jaar geleden, toen we besloten dat we liever op het vasteland wilden gaan wonen om dichterbij de rest van Spanje te zijn, vonden we een huis in de buurt van Pedreguer, een dorp van zo'n 10.000 inwoners ( toendertijd, nu zijn het er 5000 meer !)

We informeerden op het kleine stoffige postkantoortje, waar de paar beambten al behoorlijk op leeftijd waren en de hele sfeer nog de tijd van Franco ademde, of we daar ook een postvak konden huren ? Dat was niet mogelijk want alle" apartados" waren al bezet, maar geen nood, we hadden een eigen postbode voor onze afgelegen buurt ( zo'n 3 km van het centrum) en die zou ons aanwijzen waar wij een postbus konden bevestigen, waarin hij dan onze post zou deponeren. Zo gezegd, zo gedaan. We kochten een mooie met veel ruimte erin waar onze vele tijdschriften in zouden passen en de postbode wees het hek aan van de Duitse buurman, wiens postbus daar al aan bevestigd was. Duitse buurman mopperde wat, alsof onze bus zijn kostbare gaas zou doen bezwijken, maar schikte zich uiteindelijk in het onvermijdelijke...

Wij blij, dat hadden we weer mooi geregeld, dachten we. Na enige tijd kregen we door dat de post nogal veel vertraging had. Werd die misschien bezorgd door een postbode op een ezel ?

We wisten wel uit onze ervaringen op Mallorca dat de post er soms lang over kon doen. Post uit Nederland deed er tussen de 5 dagen en 5 weken over, het hing ervan af of het adres wel goed gespeld was. Alles gaat via Madrid en wat daar nog aan achterstallige post voor miljoenen mensen gedurende talloze jaren moet liggen, dat wil je liever niet weten !

Maar goed, de eerste jaren ging het nog wel. Maar langzamerhand sloop er de klad in. Onze privé postbode ging weg en er kwam een andere, een vrouw, voor in de plaats. Zij komt nog maar 1 x in de week langs, tenzij het een feestdag is ( daar zijn er hier heel veel van), regent, sneeuwt of ijzelt, of als het haar, een maand durende, vakantie is. In juli en augustus krijgen we vaak helemaal niets en wordt alle post van onze buurt in een grote doos gegooid en als we geluk hebben krijgen we toestemming om onze brieven er tussen uit te vissen !

Ons met Kerst en Oud en Nieuw een kaart opsturen is dan ook niet aan te raden want de laatste goede wensen bereiken ons meestal zo rond half februari.

Mijn muziekboek kwam een week later! Misschien omdat mijn bezoek aan het postkantoor indruk had gemaakt. In het adres stond een heel klein foutje, maar nu wisten ze voor wie het bestemd was : voor die gehaaide Hollandse tante, die erop stond dat ze haar post kreeg... !

De iristuin van Marnes

Iedereen die in Spanje gaat wonen krijgt er mee te maken : gasten ! Dat is natuurlijk heel gezellig maar op den duur wil je ergens met ze naar toe waar je zelf nog niet geweest bent. Wat hadden we dat al niet vaak gedaan : een dagje Valencia met bezoek aan de musea en/of het oude stadscentrum en daarna ergens buiten op een terrasje gaan eten. Of naar Dénia, Jávea, Montgó. Even Calpe, Altea, Benidorm of Alicante ? Kan ook, evenals Pego, Oliva en Gandía. Liever niet naar Guadalest, dat is te toeristisch, hoewel een tochtje door de Vall de Gallinera weer wel de moeite waard is, zeker nu de kersen rijp zijn.

Gelukkig kreeg ik een tip van een goede vriendin dat het omstreeks deze tijd van het jaar zeker de moeite waard is de iristuin van Marnes te gaan bezichtigen. Vreemd dat we hier al zo lang wonen en er nog nooit van gehoord hadden. Maar goed, we gingen afgelopen zondag met onze gaste op stap en reden door de Jalón Vallei naar Benissa, vanwaar we de weg vonden naar Pinos in de Sierra de Bernia. We gingen via een smalle weg de bergen in en aan de linkerhand zagen we, steeds dieper onder ons, de blauwe Middellandse Zee schitteren achter de wolkenkrabbers van Calpe en de Peñon de Ifach.

Bij aankomst in Pinos besloten we koffie te drinken in een bar/restaurant, waar we een tafeltje reserveerden om te lunchen na ons bezoek aan de tuin.

Nog een paar kilometer voorbij Pinos vonden we de iristuin. Omdat het zondag was barstte het er van de mensen, toeristen maar ook veel 'Valencianos' als ik afga op wat ik zo om me heen hoorde. De irissen waren op het hoogtepunt van hun bloei, al zag ik dat sommigen al uitgebloeid waren. Ik had mijn verwachtingen van te voren niet al te hoog gesteld, maar het viel me enorm mee. De irissen waren smaakvol gegroepeerd en de vele verschillende kleuren vormden een mooi plaatje tegen het decor van de bergen. Het aardige was dat je de irissen ook kon kopen en de volgende keer zal ik dat zeker doen, als het wat minder druk is.

Er zijn twee restaurants in Pinos, zover ik kon zien allebei van het eenvoudige soort.

We hadden gereserveerd in El Péon de Pinos. Het was maar goed dat we gereserveerd hadden want het was er zo vol dat er mensen weggestuurd moesten worden. We zaten buiten, op het terras onder een boom, aan een plastic tafeltje met idem stoelen. We kozen voor paella mixta. Als je van Spanje houdt en het niet erg vindt dat de bediening nogal boers is, dan heeft het nog wel zijn charme en duur was het er zeker niet.

Kortom ik kan het iedereen aanbevelen als een leuk dagje uit, als je hier in april/mei in de buurt bent.

de zaak van Baltasar

Als je het Spaanse nieuws een beetje volgt dan kan je er niet omheen: in kranten, op de radio en op de TV wordt druk gespeculeerd over de uitkomst van een rechtszaak, die tegen de onderzoeksrechter Baltasar Garzón wordt aangespannen.

Garzón heeft zich in de afgelopen decennia opgeworpen als onvermoeibare strijder tegen corruptie, het witwassen van geld, genocide, misdaden tegen de menselijkheid, terrorisme en de georganiseerde misdaad. In het buitenland is hij vooral bekend geworden door zijn aanklachten tegen de Spaanse socialistische regering van Felipe González in de zaak GAL ( antiterrorisme groep die zich zèlf schuldig maakte aan ontvoering en marteling van ETA-leden) , Pinochet in Chili, Henry Kissinger (wegens Operation Condor in 1975, waarbij Garzón onderzoek deed naar de betrokkenheid van de USA bij het vermoorden van linkse tegenstanders van de vele Zuid-Amerikaanse militaire regimes w.o. Chili en Argentinië,) Silvio Berlusconi, de Argentijnse Junta en de Bush regering ( wegens het onrechtmatig vasthouden van gevangenen in Guantánamo Bay) en recentelijk nog tegen de Argentijnse piloot van Transavia, die zou hebben gewerkt op de vluchten waarop tegenstanders van de Argentijnse Junta uit het vliegtuig in zee werden gegooid.

Dat Garzón nu zelf in het beklaagdenbankje terecht is gekomen, heeft een diepere oorzaak die te maken heeft met de tweedeling in de Spaanse bevolking, die weer zijn oorsprong vindt in de Spaanse Burgeroorlog ( in de jaren dertig van de 20ste eeuw.) Garzón wordt namelijk door de magistraat van het Hooggerechtshof, Luciano Varela, aangeklaagd wegens ambtsmisbruik, omdat de eerste een rechtszaak zou zijn gestart naar de verdwijningen van personen tijdens het Franco regime. Zo wil hij de massagraven openen om na al die jaren de overblijfselen te kunnen identificeren. Eén van de bekendste slachtoffers uit de Spaanse Burgeroorlog, Federico García Lorca, de beroemde dichter, schrijver en componist, ligt in één van die massagraven. Het verhaal, hoe hij op sadistische wijze is vermoord, waarschijnlijk niet alleen om zijn linkse overtuigingen maar vooral uit haat over zijn homoseksualiteit, is bekend, zijn stoffelijke resten zijn echter nooit gevonden. Volgens ultra-rechtse kringen heeft Garzón geen legale bevoegdheid om dergelijke acties te ondernemen, omdat in 1977 alle schuldigen (de meesten waren toen al overleden) aan moord en marteling, postuum amnestie hebben gekregen. Garzón verdedigt de stelling, dat dit misdaden tegen de menselijkheid zijn geweest en dat die nooit behoren te verjaren !

Het is wel duidelijk dat teruggaan in de geschiedenis van Spanje in de 20ste eeuw een uiterst gevoelige zaak is. Grof gezegd zou je kunnen zeggen dat aan de ene kant de gevestigde orde staat, zoals de monarchie, de adel, de kerk en het leger, met als grootste politieke partij de Partido Popular. Aan de andere kant staan de republikeinen, socialisten, communisten en anarchisten, waarvan de grootste partij de Partido Socialista Obrero Español is. In alle gemeenschappen, stad of dorp, weet iedere familie nog precies wie in de Burgeroorlog aan welke kant heeft gestaan en wie er schuldig is geweest aan het verdwijnen of vermoorden van familieleden of vrienden. Aan de oppervlakte is er niets te zien, maar onderhuids broeit het nog steeds ! De Nederlandse journalist en schrijver, Jean Schalekamp heeft over deze ondergrondse gevoelens nog een interessant boek geschreven: "Van een eiland kan je niet vluchten", waarin hij, met moeite, gewone burgers op het eiland Mallorca zover weet te krijgen dat ze hem over hun, vaak traumatische, ervaringen tijdens de Spaanse Burgeroorlog vertellen.

Onder de aanhangers van Garzón heerst de overtuiging dat de PP hem uit wil schakelen als wraak over zijn onderzoek naar de corruptie in de zaak "Gürtel," waarbij de allerhoogste functionarissen van de PP, w.o. de president van Valenciaanse deelregering, betrokken zouden zijn. Zou het rechts lukken Garzón veroordeeld te krijgen, dan staat hem een schorsing uit zijn ambt, van 12 tot 20 jaar, te wachten, terwijl Bush, Berlusconi, Camps, Matas, en vele anderen, nog steeds vrijelijk hun dubieuze praktijken kunnen voortzetten.

Is er dan geen gerechtigheid op deze aarde ?

We wachten af...

Zondaglunch in Senija

Mijn goede vriendin Pamela nodigde ons uit om samen met een paar vrienden de lunch te gaan gebruiken in restaurant Casa Manolo in Senija, een klein dorpje in de Jalón Vallei. Na gegoogled te hebben kwam ik erachter dat het restaurant al 3 generaties lang in handen was geweest van de familie van Manolo, maar als ik dacht dat ik nu van de beroemde specialiteit van het huis: de "pelotas" zou gaan genieten, kwam ik bedrogen uit ! Manolo en zijn vrouw serveren deze specialiteit, sinds kort, bij de tennisclub van Calpe. Dat is wel een hele andere ambiance. Moet ik dus toch weer in de competitie gaan tennissen om te weten te komen hoe lekker die pelotas eigenlijk wel zijn.

Enfin in "hun" restaurant staat nu de Engelse Neal in de keuken en zijn vrouw June treedt op als gastvrouw. Zij waren al bij ons bekend omdat ze, enige jaren geleden, een restaurant "La Tenería", hadden gerund vlakbij ons in Pedreguer.

Toen we binnenkwamen brandde het openhaardvuur, waar we even, met een glaasje cava in de hand, voor gingen staan om op te warmen, want buiten stond een koude wind. Er stonden wel radiatoren tegen de muren, die echter niet werkten, dus het vuurtje werd niet voor niets gestookt. Het nadeel was, dat zodra de afzuigkap in de keuken werd aangezet, het vuur gedoofd moest worden. Ach ja, dit blijft Spanje.

Het menu kwam me bekend voor, kennelijk heeft de kok een beperkt repertoire.

De zondagslunch is eigenlijk voornamelijk gericht op de Engelse clientèle: roastbeef met 3 veg. en Yorkshire Pudding en roastpotatoes. Op zichzelf niet slecht, als je Engelsman bent dan, neem ik aan. Gelukkig zat tussen de Engelsen ook een groep jonge Spanjaarden.

We moesten wel lachen om de groente die apart bij onze hoofdgerechten werd geserveerd : voor ieder 1 spruitje,1 broccoliroosje, en 1 plakje wortel !!! Nou ja, zware economische tijden zullen we maar denken. Op het voorgerecht en nagerecht was echter niets aan te merken. Heerlijke avocado met gerookte zalm en voor mij chocoladetaart toe. Een speciaal zondagmiddag-menu kost € 17,- inclusief een halve fles huiswijn per persoon.

Bij de koffie kregen we kleine glaasjes met de traditionele zoete Mistela wijn (in Jalón geproduceerd.) Heel aardig , maar ik houd niet zo van zoete wijn. Ik dacht met heimwee terug aan de Mallorquinse Hierbas, de sterke kruidenbrandewijn. Vaak zette de restauranteigenaar de hele fles bij ons op tafel, zodat we vrijelijk konden bij schenken.

Toen we wegreden zagen we de kerktoren uitsteken boven de bloeiende amandelbomen.

Eigenlijk vond ik het jammer dat we niet bij de echte Manolo hadden gegeten, dan was het Spaanse plaatje perfect geweest. Ik moet er maar in berusten : we zitten nu in Europa, dus eten we Grieks in Nederland, Italiaans in Duitsland en Engels in Spanje. So be it.

damesdubbelen

De nieuwe beheerders van La Sella Tennis, Kurt en Diego, zijn heel enthousiast begonnen om de banen en de faciliteiten te verbeteren. Om de onderlinge leden wat beter kennis met elkaar te laten maken, want de verschillende nationaliteiten spelen bijna uitsluitend onder elkaar, hadden ze de laatste twee weekeinden van januari een dubbeltoernooi georganiseerd. 22 Herendubbels meldden zich aan, echter maar 6 bij de dames. Ik had tevergeefs geprobeerd een sterke partner te vinden, omdat mijn vaste partner Liz een voetblessure heeft. Mijn coach, Diego, vond dat ik toch mee moest doen en ging links en rechts op zoek naar een geschikte dame, maar de één na de ander liet het afweten. Toen heeft hij Liz ervan overtuigd dat ze het er best op kon wagen ondanks haar blessure. Ik zou dan gewoon wat harder moeten lopen als compensatie.

De damesdubbels waren in twee groepen van drie ingedeeld zodat ieder paar in ieder geval twee wedstrijden zou spelen. De nummer 1 zou dan de nummer 2 van de andere groep spelen in de halve finales.

Onze eerste wedstrijd was gelijk de zwaarste. De twee dames hadden al hun wedstrijden in de competitie gewonnen en ze waren bovendien lekker fanatiek. Natuurlijk wisten ze van de loopproblemen bij Liz en probeerden daar op in te spelen. Liz en ik hadden echter onze tactiek aangepast om haar zo min mogelijk bewegingen naar rechts te hoeven laten maken, want dan deed haar voet het meeste pijn. Daarom ging ik, als Liz van rechts serveerde, halverwege in het het rechter servicevak staan: dat is de zgn. Australische opstelling. De tegenstandster had dan verschillende opties : 1) ze sloeg rechtdoor, waar Liz wèl heen kon lopen, bovendien staat ze daar normaal vanwege haar goede slice backhand, 2) ze sloeg crosscourt , maar als de bal niet cross genoeg was zou ik hem weg kunnen volleren, 3) ze sloeg een lob over mijn hoofd, maar dan moest hij wel hoog genoeg zijn zodat ik hem niet kon smashen. Het eigenaardige is dat ze uitsluitend optie 1 gebruikte, of ze bang voor me was !? Verder gebruikten Liz en ik veel de dropshot als wapen, omdat de meeste dames het liefste vanuit het achterveld opereren. Eén opponente was goed in smashen, dus hadden we al snel door dat we de bal beter niet omhoog konden gooien. We wonnen de eerste set met 6-4 . Liz en ik kregen wat moeite in de tweede set, omdat onze tegenstandsters vervelend begonnen te lobben om de vaart uit het spel te halen. Eerst speelden we het spelletje mee want mijn topspin lobs zijn veel gevaarlijker, maar het ging wat vervelen, dus hebben we de rest van de partij zoveel mogelijk de bal uit de lucht genomen. De tweede set was ook 6-4, omdat we bij 5-2 voorsprong vergaten de partij uit te maken.

Omdat het derde damesdubbelteam zich afmeldde, stonden we na 1 wedstrijd al in de halve finale waar Liz en ik tegen twee dames speelden, die we coachen tijdens match practice. We proberen ze daar uit te leggen waar ze op moeten letten, tactiek, techniek etc. Ze doen het aardig in de derde divisie van de competitie, maar ze waren natuurlijk geen partij voor ons : 6-0,6-0 binnen veertig minuten.

In de finale kwamen we weer tegen paar 1 te staan, want zij hadden in 3 sets de andere halve finale gewonnen.

Bij het inslaan merkte ik al enig venijn bij de dames aan de overkant. Ik stond aan het net om mijn volleys te oefenen en ipv mij de bal aan te geven kreeg ik die zo hard mogelijk om mijn oren. Niet echt leuk. Ik dacht erover na of ik er iets van zou zeggen, maar besloot mijn mond te houden. 'Let your racket speak,' zou Luis ( mijn coach van de afgelopen acht jaar die echter afscheid van La Sella heeft genomen) zeggen. Met die gedachte in mijn achterhoofd begonnen we de wedstrijd zeer geconcentreerd. De eerste set wonnen we met 6-0. We gunden de tegenstandsters slechts 3 punten. Hoewel je weet, dat het gevaar bestaat dat je in slaap valt als het zó gemakkelijk gaat, begonnen we wat minder scherp te spelen. En ja hoor, het werd 0-2 en via 2-2 en 2-3 kregen we gelukkig onze inspiratie weer terug en eindigden we de set met 6-3. Deze keer probeerden onze tegenstandsters wel optie 2 en 3 bij onze Australische opstelling, maar ik volleerde en smashte met succes de aanvallen af, daarna probeerden ze het niet meer.

Liz en ik wonnen ieder een trofee, een voucher voor een diner in een goed restaurant en een kortingsbon van een sportzaak in Denia.

In de finale van de heren wonnen een Engelsman met een Duitser, van een Italiaan en een Spanjaard. In de troostronde wonnen twee Engelse heren van een Duitser en een Zwitser.

Na de prijsuitreiking werd het nog een leuk internationaal feestje.

Diego en Kurt plannen al weer het volgende La Sella Toernooi, deze keer voor enkelspelers.

Ja fijn, doe mij maar kernafval in mijn achtertuin!

Wie wil de kernafval van alle 8 kerncentrales in Spanje in zijn gemeente opslaan ? Dat was de vraag van premier Zapatero aan alle burgemeesters in zijn land. Nu zou je zeggen dat die allemaal tegelijkertijd zouden roepen: 'Niet in mijn achtertuin !' maar het tegendeel is waar; zeker 12 steden en dorpen hebben zich beschikbaar gesteld. De oorzaak van dit enthousiasme schijnt de economische recessie te zijn, want de regering heeft beloofd dat de uitgekozen gemeente ieder jaar, en dat zeventig jaar lang, 6 miljoen euro's krijgt met bovendien de garantie dat er werk komt voor 500 personen.

De meest opvallende sollicitatie kwam uit het dorpje Zarra, met 500 inwoners (waarvan de helft expats zijn,) in de mooie Ayora Vallei van de provincie Valencia. De burgemeester Juan José Rubio riep een vergadering bijeen zonder de raadsleden en bewoners hierover in te lichten en met behulp van de wethouders van zijn eigen politieke partij jaste hij de motie erdoor heen. De volgende dag lazen de inwoners in de krant, over hun verlangen kernafval in hun achtertuin op te slaan.

De burgemeester is op zichzelf al een "kleurrijke" persoon, want net als zoveel van zijn andere collega's is hij in 2008 gearresteerd wegens beschuldigingen van corruptie, omdat hij toestemming had gegeven voor het bouwen van talloze villa's zonder vergunningen. Hij is vrijgelaten, maar de beschuldigingen zijn daarmee nog niet verdwenen. Tot zijn arrestatie was hij al 31 jaar burgemeester voor de socialistische partij, de PSOE, die hem als gevolg daarvan royeerde als partijlid. Maar Rubio was niet voor één gat te vangen en ging verder als "indepediente" en werd bij de laatste verkiezingen gewoon weer herkozen. Hij is ondertussen danig in zijn sas, want als zijn dorp uitverkoren wordt, belooft hij een muziekcentrum, verzorgingstehuis en een sporthal te bouwen. De burgemeester is blij, zegt hij, want dan zal zijn dorp blijven bestaan.

Zouden er geen betere manieren zijn om een dorp in stand te houden buiten het bouwen van illegale villa's voor buitenlanders en het dumpen van kernafval in de natuur om ? Dat vraag ik me af, meneer Rubio.

Internet problemen

'Nee mevrouw, u bent verbonden met ADSL en Internet,' zei de zoveelste Telefonica- medewerk(st)er in het kwartier dat ik al aan de lijn hing.

'Als u denkt dat u technische problemen heeft moet u 2002 bellen. '

'Maar dat nummer hèb ik gebeld om te melden dat ik geen ADSL en geen Internet heb, behalve als ik een telefoonnummer draai. Dan krijg ik ze terug voor enkele minuten of uren, dat hangt ervan af, en àls ik verbinding heb dan gaat alles hééél langzaam. Bovendien zit er ontzettend veel ruis op mijn telefoonlijn.'

Telefonica is berucht bij de buitenlandse residenten omdat het bedrijf zo ontoegankelijk is. Dus ben je de klos als je storing ondervindt.

Het was allemaal vorige week begonnen met een zware storm, die de stortregens horizontaal door onze tuin en tegen het huis aan liet kletteren. Ik weet niet hoe andere mensen dat ervaren, maar ik vind het uitermate irritant dat in Spanje, met slecht weer, van alles niet meer werkt. Meestal is het de elektriciteit die uitvalt, maar deze keer was de telefoonlijn aan de beurt. Dat komt omdat hier alle leidingen boven de grond hangen. Als je soms ziet hoe de draden tegen de huizen aangeknoopt worden (wat bovendien een rot gezicht is) en hoe de telefoonlijnen soms door een storm op de grond of in de bomen terechtkomen, dan is het een wonder dat de economie überhaupt nog kan draaien. Zelfs heel succesvol als je de premier moet geloven.

Maar goed, na bijna twee weken kwam er iemand van de technische dienst kijken en na een tijdje zoeken, kwam hij er achter dat op één van de telefoonpalen in onze tuin de aansluiting verrot was, omdat er geen kapje op zat die moet verhinderen dat er water in loopt.

Nieuw kapje erop en... hoera het is gelukt ! Ik kan weer zonder gevloek achter mijn computer gaan zitten en verder aan mijn blogs schrijven.

Vallende duiven

Sinds een paar maanden hebben we een tuinman, die op Wim's aanwijzingen de bomen en heggen is gaan snoeien. Omdat dat de laatste jaren niet gebeurd is was de klimop door de hele boomgaard heen gegroeid en had dikke boomstronken gevormd. Dat was een hele klus om dat van de bodem op te ruimen. De fruitbomen zaten vol met dode takken die nu verwijderd zijn. De tuinman werkt echter harder dan de opruimdienst ( Wim) zodat de hele tuin vol met hopen afstervende takken en struiken ligt.

We woonden eerst op een, door hoge, dichte heggen voor de buitenwereld afgesloten, eiland. Nu de heggen gesnoeid zijn tot borsthoogte, hebben we plotseling een weidse blik op de vallei en de bergen erachter. Ineens kan ik weer die lelijke urbanisaties op de berghellingen en de oprukkende blokkendozen van de zich uitbreidende industrie-terreinen van Ondara en Beniarbeig zien.

Helaas heeft de decimering van de heggen ook een negatief gevolg, nl. dat men nu ook van buiten bij ons naar binnen kan kijken. Gisteren had de tuinman net achterin de tuin een stukje van de coniferenhaag gesnoeid, toen de honden hard begonnen te blaffen. Ik keek naar buiten en zag daar een paar mannen die wild met hun armen naar mij stonden te zwaaien. Ik dacht gelijk aan een boeven-truc om mij het huis uit te lokken, terwijl ondertussen anderen het huis aan de achterkant binnen zouden dringen. Maar toen ik beter keek zag ik, aan onze kant van de heg, grote kleurrijke vogels fladderen. Door de afstand kon ik niet zo goed zien wàt voor vogels. Voor alle zekerheid hield ik Floppi en Mützi binnen, deed de voordeur op slot en begaf me naar ons toegangshek, waar ik nog meer mannen zag lopen.

Ik hoorde ze Valenciaans met elkaar spreken, dus het waren in ieder geval geen Russen, Bulgaren of Roemenen ( sorry, die hebben een slechte naam.) Ze legden me uit, dat ze uit Beniarbeig kwamen en hun sierduiven hadden losgelaten, maar dat ze boven mijn tuin naar beneden waren gevallen. Het leek me meer landen, maar ik liet het maar zo.

Of ze in mijn tuin mochten om ze te vangen? Ze hadden een houten doos bij zich, waarin een duif zat. Waarschijnlijk de leider van de til. En inderdaad, ze lieten de duif uit het doosje en de anderen sprongen, aangemoedigd door de mannen, op de net gesnoeide heg waar ze aan de andere kant opgepakt konden worden en in kooien gestopt.

Toen de operatie afgelopen was, verlieten ze de tuin terwijl ze me vol warmte bedankten.

Ik had mijn goede daad voor de dag weer verricht, maar toch hoop ik dat die heg gauw weer boven de twee meter zal zijn gegroeid, zodat ik weer ongezien mijn boek kan zitten lezen.

Foute burgemeesters

Je zult toch als buitenlander je oog hebben laten vallen op een leuk stukje grond in de Jalón-vallei, op de Pla de Llíber! Het hebben gekocht van de project-ontwikkelaar die verzekerde dat alles dik in orde was, om er na een paar jaar achter te komen dat je huis illegaal is, omdat het gebouwd is op beschermd natuurgebied en de aannemer zonder legale bouwvergunning te werk is gegaan?

Wie waren daar verantwoordelijk voor ? De burgemeester, de stadsarchitect ( die ook onze stadsarchitect is) , de aannemers en bouwbedrijven. Iedereen heeft ervan geprofiteerd behalve de onfortuinlijke woningbezitters, die nu zonder water, telefoonaansluitingen en/of elektriciteit, en soms ook nog in onafgebouwde huizen, zitten.

De verantwoordelijke burgemeester en stadsarchitect zijn het gevang in gegooid, maar dat helpt de woningbezitters van de 300 illegaal gebouwde huizen niet.

Na de perikelen rond de LRAU- wet (die nu LUV heet, maar wat in de praktijk nauwelijks verschil maakt: je huis en grond kunnen zomaar onteigend worden in het belang van de gemeenschap, d.i. urbanisaties neerzetten, een spoor voor de snellle AVE trein aanleggen , of een snelweg door je huis trekken) is dit nieuwe schandaal geen goede reclame voor de Costa Blanca, en eigenlijk voor heel Spanje. Zeker nu het economisch slecht gesteld is met het land. Boven op deze ellende worden de kosten van al die projecten hoofdelijk omgeslagen over de bewoners van het te legaliseren project.

Deze hele episode doet me denken aan de tijd dat we op een illegale urbanisatie in Sóller, op Mallorca, woonden. Gelukkig kregen we wel, na jaren, elektriciteit en na veel moeite en kosten een telefoonlijn, maar verder kon je niets beginnen. Onze boze Duitse buurman had een tweede huis op de urbanisatie ( Bens d'Avall) gekocht en wilde ingrijpend gaan renoveren, maar hij kreeg daar geen vergunning voor. Hij had een afspraak met de burgemeester gemaakt en vroeg of ik meeging omdat ik de taal beter beheerste ( zowel Castellano als Mallorquin). Hij beklaagde zich bij de burgemeester en de gemeentesecretaris erover, dat ze halsstarrig bleven vasthouden aan het feit dat we illegaal waren, maar dat wij bij het kopen van de grond en het bouwen van onze huizen alle kosten voor vergunningen etc. aan de projectontwikkelaars en de aannemer hadden overgemaakt. Jawel, zei de burgemeester, maar die hebben dat geld niet aan de gemeente overgedragen en zolang de belastingen niet voldaan worden blijft de urbanisatie illegaal. Wilden we niet zelf die schuld op ons nemen ? Om de urbanisatie daarna alsnog legaal te maken zouden er ( op onze rekening) wegen, trottoirs, straatverlichting, waterleiding en riolering kunnen worden aangelegd ! Jawohl , en daarmee zouden we tevens de weg vrij maken voor het bouwen van appartementencomplexen en jachthavens. 'Sind die verrückt geworden, daß gibt's doch nicht ?' riep boze buurman.' Qué ?' 'No puede ser : no pot ser !' vertaalde ik. 'Sí, claro que sí,' zeiden de burgemeester en de gemeentesecretaris. Nou, daar prakkizeerden we dus niet over !

Konden we dan de projectontwikkelaars niet aanspreken, suggereerden ze. Nee, dat kon niet. De ene was al dood en zijn zoon, de burgemeester van Deià, wilde niet meewerken. De andere leefde nog wel, maar was zo dement dat zijn dochter ons geen toegang meer tot hem wilde geven. Het was dus een patstelling, die tot op de dag van vandaag ( 12 jaar later) nog steeds bestaat.

In het Spaanse parlement is er een tijdje sprake van geweest om een wet te produceren, die alle illegale urbanisaties in Spanje ( en dat zijn er ontelbare) in één klap legaal maakt, maar tot op heden is daar niets van terecht gekomen.

Zeker weet je het nooit, maar het is van belang dat je je goed informeert over de, vaak corrupte, gang van zaken in het vreemde land waarin je je wilt gaan vestigen. Zo hadden we eens het idee opgevat, dat we eigenlijk wel naar Italië wilden verhuizen. We informeerden zo eens links en rechts bij buitenlanders die al in het gebied woonden ( Umbrië) en toen we hoorden dat de maffia aan het oprukken was naar dat gebied, zijn we maar in Spanje gebleven.

Maar het blijft wel wennen, als Nederlander.

Zonder "Het Bureau"

Het zal even wennen zijn, want ik heb het uit: Het Bureau van J.J. Voskuil. Ik zal Maarten Koning en zijn dagelijkse belevenissen missen en vind het jammer dat er niets meer volgt (behalve dan misschien wat verhalen over, hoe hij al ruziënd met zijn vrouw zijn jaarlijkse voettochten maakt in de Auvergne.) In ruim 5500 bladzijden heeft hij in korte maar heldere stijl de sleur beschreven tijdens zijn kantoorbestaan op het wetenschappelijke P.J. Meertens Instituut voor Volkstaal, Volkscultuur en Volksnamen. De karakters van de collega's in het binnen- en buitenland worden weergegeven met een leitmotiv, zoals bv. Tsjaikowski dat doet in "Peter en de Wolf" door ieder dier een eigen melodie te geven. Zo gaat bij Voskuil zijn baas Balk met zijn voet zitten wippen als hij ongeduldig wordt, Asjes houdt het document dicht bij zijn ogen, Muller grijnst, Tsjitske knijpt haar ogen dicht, Joop slaat luidruchtig met haar vuist op tafel, Sien, voorovergebogen, ziet wit van de zenuwen, Lien krijgt een kleur en kijkt de andere kant uit, enzovoort, enzovoort. Maarten Koning is dit: hij gaat zijn kamer binnen, hangt zijn jasje op, zet zijn plastic tasje in de boekenkast, zet het raam op een kier, haalt de hoes van zijn schrijfmachine, gaat zitten, draait een vel papier met vier doorslagen in zijn machine en gaat zitten tikken. Zo begint iedere werkdag , drie decennia lang. Door de jaren heen groeit bij hem de overtuiging dat zijn werk zinloos is en waar hij en zijn collega's mee bezig zijn geen enkele wetenschappelijke waarde heeft. Zijn vrouw helpt ook al niet mee, door alles wat met Het Bureau te maken heeft af te kraken, want dat haar man zich maatschappelijk is gaan gedragen door zich verantwoordelijk op te stellen voor zijn ondergeschikten en zelfs veel werk mee naar huis neemt, bevalt haar helemaal niet. "Je gaat dat toch niet doen, ook nog eens thuis zitten werken voor dat rot Bureau van je ? Stel je voor zeg ! Dat verbied ik je. Met zo iemand wil ik niet getrouwd zijn, dan sodemieter je maar op, mijn huis uit."

Arme Maarten Koning voelt zich vaak triest en met de intrede van het computertijdperk en de opkomst van de managers besluit hij in de VUT te gaan. Zijn vrouw wil hem niet thuis hebben want daar loopt hij haar tijdens het huishouden in de weg, dus gaat hij iedere dag, met zijn pakje brood, maar een eind fietsen. Als hij op het Bureau komt om zich voor te bereiden op de paar commissies waar hij nog in zit, maken de oud-collega's door hun gedrag hem geleidelijk aan duidelijk dat hij niet meer welkom is. Weg is weg: de koning is dood, leve de koning !

Waarom is het zo verslavend om te willen weten, wat er op dat saaie bureau gebeurde ? Misschien om je vermoedens bevestigd te zien dat iemand er inderdaad de kantjes van af loopt, of zich ziek meldt als er problemen zijn. Of zijn het de onderlinge rivaliteit en de kleine treiterijen die zo intrigeren ? Je vraagt je af, met het tempo waarin deze ambtenaren bezig zijn, of er überhaupt iets uit hun handen zal komen....! Iedereen die op een kantoor gewerkt heeft zal het wel herkennen en de mensen die al met pensioen zijn zullen begrip hebben voor het feit, dat het niet gemakkelijk is om te moeten accepteren dat je uitgerangeerd bent, dat je van nul en generlei waarde bent geworden en dat niemand je meer ziet staan. Was je eens in jouw tijd belangrijk voor je vak? Dat is voor de nieuwere generaties totaal niet van belang. Ze willen het niet eens weten!

Als het al een troost is: iedereen komt aan de beurt om opgevolgd te worden, als hij, of zij, maar lang genoeg blijft leven.