Het maken van collages

Toen ik mijn foto's ging beheren kwam ik op Google's Picasa terecht en sindsdien ben ik iedere dag zoet met het ontwerpen van collages, waarbij ik foto's die ik van het Internet haal combineer met mijn eigen foto 's. Deze kerstkaart-multicollage heb ik gemaakt met een foto van een druppel en één van twee witte klapbessen gemaakt door Krijn Dijkema gecombineerd met astronomische foto's van de NASA , genaamd apod's, dwz. astronomical pictures of the day.

Mijn beste wensen voor iedereen die dit leest.

Jannette

Tennissen in crisistijd

Je kunt er niet meer omheen, het gesprek van de dag is : de financiële/krediet/economische crisis. De gevolgen worden zo langzamerhand overal zichtbaar. Zo was ik vorige week in La Manga om een tennistoernooi te spelen en het "resort" waar ik logeerde ( La Manga Hyatt Resort) heeft, al een maand geleden, uitstel van betaling aangevraagd . De avond van de prijsuitreiking die tijdens een galadiner in het Hyatt Hotel zou plaatsvinden, stonden er voor de ingang een honderdtal ( naar later bleek hotelpersoneel) mensen te demonstreren, omdat ze net gehoord hadden dat ze vlak voor Kerstmis ontslagen zouden worden. Dat gaf wel een domper op de avond, want ga met die kennis in je achterhoofd maar eens lekker duur zitten eten. Veel van de Engelse tennissers hadden er trouwens vanaf gezien de €60 voor het diner te betalen, omdat de wisselkoers van de pond t.o.v. de euro binnen een paar dagen was gekelderd van € 1.21 naar net onder de € 1. Dat scheelt dientengevolge dan weer inkomsten voor het hotel etc. en moeten er nog meer mensen ontslagen worden. Bij het uitreiken van de prijzen bleek dat twee van de sponsors zich op het laatste moment hadden teruggetrokken en anderen hun prijzen in waarde hadden gereduceerd, behalve de Bank die netjes het afgesproken prijzengeld uitreikte. Maar volgend jaar ? Bestaat het hotel dan nog ? Komen de Engelsen weer terug ( zij waren ieder jaar het meest prominent aanwezig )? Het is net of je kijkt naar de wereldkampioenschappen dominostenen omgooien, daar heb je in deze tijden helemaal geen mus meer voor nodig.

Een ander bewijs van de crisis, dat ik tijdens het Spaanse nieuws op de TV zag, was de erbarmelijke toestand waaronder de immigranten verkeren die op zoek zijn naar werk in Spanje. Op het ogenblik is dat te vinden in de olijvenpluk van Andalucía, met name in de buurt van Jaén. Vorige jaren waren de immigranten hard nodig, echter nu zijn er concurrenten onder de autochtone werkelozen, die de voorkeur krijgen bij de boeren. Alle noodopvanghuizen zitten vol en de meeste allochtonen zwerven zonder dak boven hun hoofd, eten en geld over de straten van de steden. Als voorbeeld zag ik de situatie in Jaén waar de autoriteiten bijna letterlijk met hun handen in het haar zitten en dringend om hulp hebben gevraagd aan de Spaanse regering.

Ondanks deze deprimerende omstandigheden is het internationale tennistoernooi van La Manga onder redelijke weersomstandigheden verlopen. De eerste dagen stond er een ijskoude storm, die het tennissen nou niet bepaald aangenaam maakte. Gelukkig heb ik van mijn coach goede tips meegekregen, hoe ik in dergelijke omstandigheden gebruik moet maken van de wind, i.p.v. er geïrriteerd door te raken. Die kennis heeft gewerkt, met als resultaat dat ik, net als vorig jaar, me plaatste voor de finale. Daar kreeg ik te maken met een sterke tegenstandster, die me alle hoeken van de baan liet zien, waardoor ik op een pijnlijke manier erop gewezen werd dat ik de afgelopen maanden niet hard genoeg gewerkt had aan mijn lichamelijke conditie. Maar ik was best tevreden met de tweede plaats en tijdens het galadiner kreeg ik weer, net als vorig jaar, de trofee, sportuitrusting, geld en een paar nachten verblijf in het Hyatt Las Lomas Resort uitgereikt.

We wachten de ontwikkelingen i.v.m. de financiële malaise verder maar in berusting af. We zijn immers afhankelijk van factoren die we niet kunnen beheersen. Dus maak ik plannen om over een paar maanden, fit, naar het tennistoernooi van Menton te gaan, als de omstandigheden het toelaten.

Koud

De recent aangekomen immigranten, vooral die uit noordelijke landen, begrijpen er helemaal niets meer van !

Het is hier toch altijd lekker warm, ook in de herfst en winter ? Ja, normaal wel, maar wat is tegenwoordig nog normaal ? Het is al vanaf eind september regenachtig en vochtig geweest en vanaf vorige week ook nog eens koud, met als gevolg: temperaturen van onder de 10 C en in de bergen om ons heen sneeuw, zoals de foto uit de Costa Blanca News van vrijdag jl. laat zien. Wij hebben onze centrale verwarming dan ook al weer vanaf begin oktober aanstaan en de winterdekbedden tevoorschijn gehaald.

Een Engelse, met twee kleine kinderen, die sinds enige maanden in een huisje op het land t.o. ons woont, zit daar zonder verwarming te vernikkelen van de kou en Wim heeft onze gaskachel die we jarenlang aan Kevin, voor in zijn onverwarmde 'villa', hadden uitgeleend, nu naar haar toe gebracht. Eigenlijk is die kachel onze noodvoorziening als de elektriciteit eens voor langere tijd zou uitvallen, maar we hopen er maar op dat dat niet zal gebeuren.

Wim heeft het trouwens druk met het Engelse les geven aan Rosa, onze Valenciaanse buurvrouw en gaat nu Spaanse les geven aan Jayne, de Engelse van de gaskachel. Dat houdt hem mentaal fit, want regelmatig heeft hij zèlf vragen betr. de grammatica. Geld ervoor wil hij niet hebben, maar het geeft hem veel genoegen andere mensen van dienst te kunnen zijn.

Mijn tennisprogramma lijdt ook al onder het slechte weer, want veel van mijn trainingen en wedstrijden zijn uitgevallen. Straks verleer ik het nog ! Het is dan ook de vraag hoe ik zal spelen in het laatste internationale toernooi van dit jaar, in de tweede week van december, in La Manga. Misschien regent het dan ook wel.

Omdat ik vorig jaar een prijs heb gewonnen, die uitbetaald wordt in de vorm van een verblijf in een luxe hotelkamer in het *****Hyatt Hotel zal ik echter toch wel gaan, of ik nu in vorm ben of niet. Ik zie het dan maar als een vorm van vakantie. Ik ben trouwens benieuwd of er door de kredietcrisis minder tennissers zullen deelnemen dan in vorige jaren, want er kwamen voornamelijk Engelsen op het toernooi af. Bovendien las ik vorige week in de krant dat het Hyatt La Manga Resort uitstel van betaling heeft aangevraagd. Er werd door de directie verzekerd, dat het hotel open zou blijven, maar ik vraag me af hoe.

Ach, nou ja, we zien het wel.

The Russians are coming

' THE RUSSIANS ARE COMING, Builders are looking to Eastern Europe to replace foundering British market.'

Deze kop vonden we in de Costa Blanca News van 14 november jl.

De Spaanse bouwmaatschappijen zijn hard getroffen door de wereldwijde economische en financiële crisis. Tot voor kort zorgde de Britse vraag naar huizen voor een ongekende bouwexplosie. Echter, het gaat slecht in Engeland waar de prijzen van de huizen aan het dalen zijn, terwijl ze hier nog steeds hoog zijn. Daar komt nog bij dat de wisselkoers van het pond t.o.v de euro dramatisch is gekelderd.

Procosta, de bouwassociatie van de Vega Baja, heeft nu aan de Spaanse autoriteiten gevraagd om de administratieve toegangseisen voor Russische kopers te verzachten, want zij zijn volgens hen de enigen die de Spaanse bouwmaatschappijen, en de van hen afhankelijke maatschappijen, nog kunnen redden van een totale bankroet.

De president van Procosta zegt erover, na zijn terugkeer van een twee weken durende promotiereis naar Rusland en Oekraïne : Russen zijn er erg geïnteresseerd om kennis te maken met de Spaanse cultuur en Spanje wordt zeer hogelijk gewaardeerd. Om deze kopers aan te trekken , vindt hij, moet : a) er een directe lijnvlucht komen vanuit de belangrijkste Russische steden naar Alicante Airport en b) het makkelijker worden voor Russen om een visum te krijgen. Andere van zijn argumenten zijn : c) de Russische economie is erg sterk (!?) ,d) Russen zijn geïnteresseerd in het kopen van een huis in Spanje en ze hebben het geld ervoor ( over welke Russen spreekt onze president hier ? De maffia ?)

Tevens meldde hij nog, dat sommige bouwmaatschappijen alleen nog maar Russische kopers hebben en dat veel Russische makelaars zich al in de Vega Baja hebben gevestigd.

Maatschappijen, die afhankelijk zijn van de bouwindustrie zoals loodgieters ( Joe the plumber again), elektriciens, bouwmaterialentoeleveraars, meubel- en interieurzaken kunnen alleen maar overleven als de Spaanse autoriteiten hen steunen met het veroveren van de Russische markt.

Ik vraag me echter af of hier weer, zoals gebruikelijk, voor de korte termijn-oplossing wordt gekozen en de gevolgen van een Russische invasie niet of nauwelijks zijn onderzocht. Zoals : welke Russen komen, hoe overleven ze in Spanje, vormen ze een enclave waar alleen nog maar Russen wonen en werken ?

Hoe passen ze zich aan aan de Spaanse cultuur ? Profiteren alle Spanjaarden van deze nieuwe bevolkingsgroep, wat weten zij van de Russische cultuur ?

Er zijn al veel Russen in onze omgeving te zien en te horen en soms moet ik weer denken aan een jaar of tien geleden toen ik in New York bij vrienden logeerde, die in Brooklyn, aan het strand ( in de buurt van Coney Island) woonden. Zij was van Oekraïense oorsprong en door haar Joodse achtergrond (ondergedoken geweest in de oorlog, daarna geëmigreerd naar Israel en later naar de U.S.) was ze blij, verlost te zijn geweest van haar Russische ' onderdrukkers'. Maar sinds de val van het communistische systeem in de Sowjet-Unie waren vele Russen naar New York geëmigreerd en hadden hun hele buurt overgenomen. Overal zag je Russische opschriften op de ramen van winkels, bars en restaurants. Alle huizen in hun straat waren al opgekocht door Russen en zij voelde zich daar niet meer op haar gemak, temeer ook omdat ze kon verstaan wat er om haar heen gezegd werd. Dus hebben ze hun huis verkocht aan , jawel, een Rus en hebben een appartement gekocht in Manhattan.

Vega Baja, over tien jaar in het Russisch geschreven ?

Herfst

Soms vraag ik me af of er in 2008 wel een winter, lente en zomer zijn geweest. Het is een beetje een cliché -opmerking om te zeggen dat met het ouder worden de tijd steeds sneller lijkt te gaan, maar ik kan niet anders constateren dan dat het ook werkelijk zo is. Komt dat omdat oudere mensen gaan aftellen ? Als je een boom gaat planten in je tuin, denk je dan : die zie ik nooit als hij volwassen is ? Of als je naar je kleinkinderen kijkt, komt dan niet dezelfde gedachte op ? Misschien is dat een typische herfstgedachte.
Het heeft hier geregend vanaf eind september. Nogal ongewoon, omdat de regentijd meestal maar 3 weken duurt. Wel een goed jaar voor de speciale paddestoelen waar de lokale bevolking dol op is. Met hun mandjes zijn ze, ieder weekend, op zoek naar de smakelijkste "esclatasangs".
De bomen hier verliezen hun bladeren wat later dan die in Nederland. Zo begin december laat onze populier zijn laatste bladeren vallen. Of eigenlijk is het meer een langzaam naar beneden zweven zoals sneeuwvlokken, die we hier aan de Costa Blanca overigens ( bijna) nooit zien.

LOF VAN DE TIJD

Over vluchtelingswegen henen
-Voorwaarts, sneller, geen verwijl !-
Snelt het wiel in allerijl.
Tijd ! Je bent niet bij te benen.

In kronieken en in kussen
Lig je vast... Maar onderhand
Ruis je als een stroompje zand...
Tijd, zo neem je mij ertussen !

Met je wijzers, groeven van
Rimpels- en je nouveautés van
Yankeeland...-Leeg is de kan !-
Tijd, je flest me bij het meten !

Tijd, straks geef je mij de bons !
Laat mij als een courtisane
Vallen...-"Eén kort uur voor ons !"

-Al jouw treinen volgen banen
Naar een ánder doel !...-

Want terzij van tijd en duur
Zag ik 't levenslicht! Hoe ijdel
Is je strijd ! Vorst van een uur:
Tijd ! Ik ben je lang voorbij al.

Marina Tsvetajeva
( M.I. Tsvetajeva, Werken. Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam)

collage: samengesteld uit de natuurfoto's van Krijn Dijkema en "Heidehipper".

Championships Ball

Het is uiteindelijk gelukt alle finales, behalve de Dames en Heren Dubbel , te spelen.

Dus tijdens het Championships Ball kon ik de meeste Cups uitreiken.

Daarna heeft de Gota Fría roet in het eten gegooid. Ik hoop toch vóór het einde van de maand oktober de laatste finales te spelen.

Weer slecht weer

Je kunt er eigenlijk de klok op gelijk zetten : zoals we er de laatste twintig jaar al aan gewend zijn geraakt, is het weer de laatste week van september omgeslagen. De clubkampioenschappen van onze tennisclub zijn daarom nog steeds niet helemaal beëindigd, al was de finaledag op zaterdag 27 september

We hebben er van geleerd, dat vrienden en familie beter niet op bezoek kunnen komen vanaf de laatste week van september tot eind oktober, want het hogedrukgebied dat de hele zomer boven de Azoren ligt en zorgt voor het Spaanse zonnige weer, verplaatst zich dan naar het noorden, waardoor de depressies vrij spel krijgen. Het warme water van de Midellandse Zee en de koude lucht in de atmosfeer zorgen dan voor zeer onstabiel weer : onweer, storm en stortregens. Het is nog nèt niet zo erg als vorig jaar, maar we zijn er nog niet vanaf. Dit weekend wordt er heel veel regen voorspeld en dat belooft niet veel goeds. Gisteravond viel de elektriciteit enige uren uit, gelukkig net nadat ik de ovenschotel gloeiend heet op tafel had gezet. Gezellig bij kaarslicht gegeten en daarna de generator aangezet, die we voor dit soort gelegenheden hebben aangeschaft. Niets is erger dan in het donker te moeten zitten, terwijl je niet weet hoe lang het gaat duren. Je merkt dan hoe afhankelijk we zijn geworden van elektriciteit. Niet lezen, niet aan de computer werken, geen muziek luisteren, niet TV kijken ( dat is niet zo erg hoor). Tijd voor een goed gesprek bij de open haard en een glaasje wijn ? Maar dat is dan een beetje gedwongen. Vroeg naar bed kan ook. Na twee uur zagen we buiten wat lichtjes op de berg tegenover ons huis, en ja hoor, we hadden weer licht. De ijskasten en diepvriezers doen we niet open in dit soort gelegenheden, maar de temperatuur was al aardig opgelopen. Dat wordt weer alles checken en vooral diepvriesproducten nakijken, want ook nog een voedselvergiftiging oplopen, boven op mijn stevige verkoudheid, daar zit ik niet naar uit te kijken.

Ik ben trouwens benieuwd of ik bezig ben een nieuwe griepvirus in mijn lichaam te ontwikkelen, want eergisteren heb ik de griepprik gehad terwijl ik de verkoudheid toen al voelde opkomen. De verkoudheids- en de griepvirus zorgen dan samen voor interessante nakomelingen, heb ik wel eens gelezen. Voorlopig blijf ik thuis, zodat ik niemand kan aansteken.

Clubkampioenschappen

Het was weer zover. De Clubkampioenschappen moesten georganiseerd worden. Andere jaren kreeg iedereen een aantal maanden om zijn wedstrijden te organiseren. Omdat er in poules werd gespeeld speelde iedereen een aantal wedstrijden, wat wel leuk was, maar iedereen stelde het uit tot vlak vóór de deadline en dat liep dan vaak mis. Het valt ook niet mee om iedereen op dezelfde tijd op de baan te krijgen. Er is altijd wel één op reis, heeft gasten op bezoek of is geblesseerd, ziek, zwak of misselijk. Dus had ik dit jaar besloten om alle wedstrijden onder te brengen in een 'knock-out systeem' met een troosttoernooi voor de verliezers in de eerste ronde. Dit alles zou dan plaatsvinden in de laatste twee weken van september.

Alles liep op rolletjes, ik had de touwtjes goed in handen. Ieder kreeg per e-mail de dag, tijd en baannummer door, plus wie zijn of haar tegenstanders waren, zodat er geen misverstand kon ontstaan. Dat ging van een leien dakje, totdat...inderdaad een onalledaags verschijnsel in Spanje, het begon te regenen, nou, zeg maar te plenzen. En dat duurde een week ! Gelukkig is het weerbericht tegenwoordig al dagen van te voren te bekijken op het internet, dus had ik het (verstandige) besluit genomen onmiddellijk alle wedstrijden voor een week op te schorten. Maar nu waren er weer problemen met de afspraken van verschillende mensen. De finales konden dus nu niet allemaal op a.s. zaterdag gespeeld worden, zoals gepland, maar op de normale clubdagen.

Vandaag werden er vier wedstrijden gespeeld. Halve finales heren-dubbel en finale enkelspel heren, finale enkelspel dames (met mij als de winnares.....) en de finale heren-dubbel troosttoernooi. De finales voor het gemengd-dubbelspel zullen zondag gespeeld worden en voor de heren-dubbel en dames-dubbel moeten we nog een datum prikken. In de finale van het gemengd-dubbel en dames-dubbel zit ik ook nog, maar om eerlijk te zijn, denk ik, dat beide verloren partijen zullen worden, want mijn partners zijn niet zo sterk, maar je weet het maar nooit. Niets te verliezen, toch ?

Valenciaans etentje

Een tennisvriendin, die al jaren aan de Costa Blanca vertoeft, had het idee opgevat een aantal mensen uit te nodigen voor een authentiek Valenciaans etentje, dat bereid zou worden door Carmen, een oud, autochtoon vrouwtje.

We reden tegen de avond naar La Sella waar de mediterrane tuin "Jardí Albarda" gelegen is. Deze plek is uitgekozen door een rijke industrieel om er een huis op te bouwen, omringd door planten en bomen die alleen maar in die streek voorkomen. Je zou het een soort natuurmonument kunnen noemen. Je kunt ook wel begrijpen waarom hij dat wilde doen als je, alle kanten om de tuin heen, de verwoesting van diezelfde natuur ziet door oprukkende rijtjeshuizen, appartementenblokken, wegen en onder de berg Montgó: het Marriott Hotel met zijn urbanisatie en de gigantische uitbreiding van de golfbanen, waarvoor een prachtige oude finca het veld heeft moeten ruimen.

Op een terras, midden in de tuin, was de tafel gedekt voor ons gezelschap, dat bestond uit Duitsers, Engelsen, Schotten, een Filipijnse, een Zwitser, een Nederlandse en de Valenciaanse kokkin.

Terwijl de zon onderging aten we gazpacho, arroz al horno ( zie foto) en een coca dulce.

De arroz lijkt een beetje op de paella, die de meeste bezoekers aan Spanje wel kennen, maar bestaat uit andere ingrediënten, waaronder morcilla ( bloedworstjes), bonen, tomaten, blokjes varkensvlees, aardappelen, rijst en een hele bol knoflook. De schaal wordt in de oven gezet en het gerecht wordt daardoor lekker knapperig, anders dan de paella die bovenop een vuur wordt bereid.

De lokale wijn vloeide rijkelijk en de mannen onder ons vertelden moppen (vrouwen kunnen dat niet) en Carmen begon oude, Valenciaanse, liederen te zingen. Ondeugende.

Hoe oud je ook wordt, in je hart blijf je eeuwig jong.

Heet

Niet zeuren, dan moet je maar niet in Spanje gaan wonen, zoiets zal de reactie wel zijn van de meeste mensen, als ik zeg, dat het hier zo heet is. Iedere dag temperaturen van boven de 30 graden Celsius, soms boven de 35. Zoals wij verlangen naar een beetje koelte, zo komen de toeristen van heinde en verre om hier een beetje te gaan bakken in de bloedhete zon. Het is wel aan te bevelen om naar het strand of een zwembad te gaan en vooral veel te drinken. Dat laatste doen de meesten wel, maar dan vloeistof van de verkeerde soort, zoals emmers vol met sangria en die dan met een rietje leegdrinken. De Spanjaarden zie je overdag nauwelijks, die leven in deze tijd van het jaar voornamelijk 's nachts. De fiestas zorgen voor brood en spelen.

Iedere nacht horen we luide knallen van het vuurwerk, dat ergens in de vallei wordt afgestoken, daarna treden popgroepen op met namen als "Doodseskader" of " Los Vampirios" of i.d. als het maar macaber is. De muziek is niet om aan te horen ( maar dat is mijn persoonlijke opvatting) alleen kan je het nergens ontwijken, ik voel de bassen door de fundamenten van het huis trillen. Klassieke muziek is er ook, maar dan van de "lichte"soort, zoiets als muziek voor miljoenen. Ik heb een beetje heimwee naar Mallorca, waar nu in het klooster van Valldemossa het Chopin-festival plaatsvindt en in Deià concerten gespeeld worden in Hotel Residencia, Son Marroig en de kerk.

Een groot feest, in de provincie Valencia, op de laatste woensdag van augustus is de "tomatina" van Buñol. De overvloedige oogst van tomaten wordt gevierd door elkaar met tomaten te bekogelen op het dorpsplein. Ach, zo erg is dat natuurlijk niet, tenminste als ze de stiertjes maar met rust laten.

Tennissen doe ik 's morgens tussen 8.00 en 10.00 uur, dan ligt er nog een baan in de schaduw en die is dan voor mij. Wat dat betreft zorgt mijn coach, Luis, goed voor me. Hij zegt, dat de temperatuur op de baan in de schaduw, 5 graden lager is dan die ernaast, in de zon. Desalniettemin ben ik na 5 minuten trainen doorweekt. Gelukkig is er daarna het zwembad en een koel drankje.

In de tuin werken, doe ik 's morgens vroeg, tussen 6.45 en 8.30 uur.

Gisteren ben ik naar het grote winkelcentrum gegaan, dat sinds kort geopend is en op 5 minuten rij-afstand van ons huis verwijderd is. Je kunt het vergelijken met de Amerikaanse "malls". Verschrikkelijk veel winkeltjes, waar ze praktisch allemaal hetzelfde verkopen en fast food ketens. Ik wilde een boek in het Engels bestellen, dus was ik meer geïnteresseerd in de boekwinkel "Bookworld España" waar ze alleen maar Engelstalige literatuur en bestsellers verkopen. Toen ik mijn bestelling gedaan had, ging ik eens wat rondkijken en werd aangetrokken door wat titels van afgeprezen boeken. Zo zag ik de titel "Belle de Jour", een boek, dat bestaat uit de inhoud van een blog, die een Londense call girl schrijft onder die naam. Die blog is zo'n groot succes, omdat het gaat over sex natuurlijk, what else... Ze schrijft in korte telegramzinnen en kijkt met een soort zelfspot naar zichzelf en haar klanten. Ze beschrijft, wat ze allemaal bij zich moet hebben voor haar "werk" en de opsomming maakt duidelijk, dat ze een een héle grote handtas nodig heeft. Om het hotelpersoneel om de tuin te leiden kleedt ze zich als een manager of secretaresse en draagt altijd een jas, ook al is het hoogzomer, om zweepjes, tepelklemmen e.d. in te verbergen. Als ik zo lees wat de wensen van haar klanten zijn, is er eigenlijk niet veel nieuws onder de zon, maar het is kennelijk nog steeds voor de meeste mannen (en vrouwen) onmogelijk om hun fantasieën met hun vaste relatie te spelen en uit te leven. Dat is uiteraard koren op de molen voor de sex-industrie.

Belle de Jour is nog steeds op het Internet te vinden, al is het dan uitgegeven in boekvorm en zijn er televisieseries van gemaakt. "Links" naar andere sex-blogs en pornosites staan ernaast, wat heet "heet"! Je hoeft je echt niet te vervelen in wat voor weer dan ook.

Las Vegas in Los Monegros

Wat wordt Spanje toch een paradijs op aarde. Nu hoef je binnenkort verdorie niet eens meer naar de woestijn in Amerika om eens lekker te gaan gokken. Kan je gewoon naar Aragón, want daar hebben ze toch ook zo'n waardeloos woestijn- en steppengebied waar niemand meer wil wonen ? Daar gaan we 32 casinohotels, 5 pretparken,een paardenrenbaan, een stierenring, golfvelden met bungalows daarbij, en een congrescentrum aanleggen, dacht de socialistische, Aragonese premier. Wil de rest van de familie, vrienden en overigen in je gezelschap liever naar een pretpark ? Terwijl jij je geld over de balk smijt kunnen de anderen gaan varen, de ruimte in of een potje spioneren in Spyland ( weer zo'n nieuw soort amusementsgedrocht.) Of wil je liever zien hoe ze een echte stier om zeep helpen, paarden zien rennen (en wedden dat...,) een partijtje golf spelen of een congresje beleggen ? Everything they can do in Las Vegas, we can do better in Los Monegros, moet de regionale overheid hebben gedacht. De, overwegend Britse, projectontwikkelaars ( Leisure Development ) hadden al, zonder succes, geprobeerd dit project in Dubai en Frankrijk op te zetten. Geraamde kosten 17 miljard euro's. Er komt werkgelegenheid voor 30. 000 personen en er worden 12 miljoen toeristen per jaar verwacht, waarvan 80% buitenlanders.

De arme landeigenaren in het betreffende gebied krijgen ondertussen ( nèt als Dagobert Duck uit het pretpark Disneyland) dollartekens in hun ogen en zullen het project zeker niet willen tegenhouden.

Maar mag ik misschien vragen waar de elektriciteit ( nieuwe elektriciteitscentrales met bijbehorende masten ?) vandaan gaat komen en het water? Het lijkt me, dat het in deze situatie logischer zou zijn zo'n project te plannen naast een atoomcentrale. Dan hebben ze gelijk genoeg stroom en, omdat die dingen altijd rond en bij het water worden gebouwd, genoeg water, bovendien als bijkomende plus, een gelegenheid tot waterrecreatie ( ben ik niet geniaal ?) Hoe gaan die 30.000 mensen naar hun werk ? Komen ze met de trein, tram, bus, metro of wordt er een mega superhighway aangelegd, met bijbehorende toevoerwegen, dwars door de woestijn vanaf Zaragoza, zodat ze allemaal met hun eigen auto kunnen komen ? Of wordt er een stad naast gebouwd voor de werknemers, maar dan moeten er ook scholen en kerken gebouwd worden en recreatieruimtes, supermarkten, café's en restaurants. Is het dichtstbijzijnde vliegveld groot genoeg om 10 miljoen passagiers per jaar te verwerken ? Waar komt het eten en drinken vandaan ? Wie gaat de boel bewaken: lokale politie, privé bewakingsinstellingen of de Guardia Civil? Die toeristen willen vast wel een beetje luxe shoppen als ze een fortuin gewonnen hebben met roulette en blackjack , dus moet er een gigantisch shoppingcentra gebouwd worden. O ja, als ze toch zo nodig Las Vegas willen imiteren , waarom geen campings, disco's, bioscopen, theaters, stadia voor openlucht-concerten, luxe bordelen en trouwkappelletjes ? Wat dat laatste betreft: zou het niet ludiek zijn als je daar kon trouwen terwijl je dat allang was met een ander? Dan kon je alles huren voor dè dag. De kerk, pastoor of dominee, ambtenaar van de Burgerlijke Stand, bruidskleding, bruids- jonkers en -meisjes, familie en vrienden die gespeeld zouden worden door acteurs, toespraken, diner-dansant en bruidstaart. Daarna de fantastische bruidssuite met champagne. De volgende dag ga je gewoon terug naar huis, maar dan heb je wèl de tweede mooiste dag van je leven gehad ( of de derde, etc.) Endemol, ik heb het het eerste bedacht !

Wie krijgt uiteindelijk de rekening van dit alles op hun bordje en wie wordt er beter van ?

Dan is er nog de vraag: wat zijn de consequenties voor het milieu, het wild en de zeldzame vogels, die daar nog leven? Kan de Spaanse "Vereniging voor Verdediging van het Erfgoed" genoeg argumenten aanvoeren en druk uitoefenen op de autoriteiten om "Gran Scala" ( zoals het project heet) nog tegen te houden ?

Hoe komt het toch, dat er altijd mensen en groepen zijn, die zich willen verrijken met dit soort projecten, onder het mom dat het voor de economie zo goed is, terwijl aan de andere kant, helaas, kleinere groeperingen en verenigingen staan, die zich met alle macht inzetten om de natuur tegen dit soort aanslagen te beschermen? Misschien is dat laatste wel reactionair of romantisch, irreëel of idealistisch, dwaas of verstandig, naar gelang je persoonlijke perspectief. Door de menselijke geschiedenis heen, is deze discussie regelmatig gevoerd en tot nu toe schijnt eigenbelang en economische "vooruitgang" het te winnen van de noodzaak ervoor te zorgen dat er straks nog een diersoort is, de mens inbegrepen, die kan overleven in een wereld zonder een natuurlijke omgeving.

Escándalo en Denia

Ja, kijk nog maar even goed. Het laatste stukje ongerepte duinen en zandstrand in de Comunidad Valenciana (12 kilometer): Het strand van Las Marinas in de gemeente Denia.

De ( groen-linkse ) burgemeester wilde een plan verhinderen, dat voorziet in het bebouwen van dit laatste beschermde gebied met hoge appartementenblokken.

Bij de stemming in de Gemeenteraad was de uitkomst 10 vóór het bebouwen ( rechtse blok) en 10 tegen ( groen-linkse blok). Door het overlopen van een links raadslid naar de oppositie, werd de zaak als volgt geregeld: motie van wantrouwen tegen de zittende burgemeester: aangenomen met 11-9. De nieuw gekozen burgemeester is van de rechtse partij. Overgelopen raadslid krijgt de portefeuille van stadsontwikkeling en een salarisverhoging van 300 %.

Zo gaat dat hier.

Vorige week, bij de optocht door de stad vanwege de fiestas, liep de nieuwe burgemeester met haar gemeenteraadsleden tussen een woedende menigte door, die hun afkeuring lieten blijken door hen met 1 eurocent-muntjes te bekogelen (wel ludiek eigenlijk.)

Nu is de weg open voor het bebouwen van de laatste beschermde natuurgebieden, zowel in de kustgebieden als in het Nationale Natuurpark van de berg Montgó.

Overigens, wat ik een paar maanden geleden al schreef, dat alleen een economische crisis een einde zou kunnen maken aan de destructie van de laatste natuurgebieden door machtige projektontwikkelaars, is helemaal uitgekomen. Slecht nieuws voor mensen, die een virtueel huis of appartement hebben gekocht ( en betaald) in één van de, nog te bouwen, mega-urbanisaties . De ene na de andere grote bouwmaatschappij vraagt surséance van betaling aan en laten de kopers en de banken achter met lege handen. Behalve de kredietcrisis in de VS, speelt hier ook nog, dat iedereen de kip met de gouden eieren aan het slachten was en nu stapelt het ene negatieve bericht zich op het andere. Banken blijven zitten met een gat van miljarden euros uitgeleend geld, dat nooit meer terug te vorderen zal zijn. De Duitsers hebben hun rug al toegekeerd naar het dure Spanje en zoeken een plek om hun geld te spenderen, waar het mooier, rustiger en goedkoper is ( Oost-Europa en Turkije.) En wie zijn huis wil verkopen zal drastisch zijn prijs naar beneden moeten bijstellen of moeten wachten tot het economische klimaat weer beter wordt, maar dat kan wel eens heel lang gaan duren.

Bous a la mar

Zo op het eerste gezicht lijkt er niet zoveel verschil te bestaan tussen Spanje en Nederland. Maar bij nadere inspectie ontdek je een belangrijk, of misschien wel het belangrijkste aspect van de Spaanse samenleving: de fiestas!
Zodra de schoolvakanties zijn begonnen is het één groot feest. Ieder zichzelf respecterend dorp of stad heeft zijn eigen fiestas, die meestal zo'n dag of tien duren. Moren en Christenen vechten , hier en daar, hun eeuwenoude strijd weer uit met veel geschiet en bombarie en overal wordt er dagelijks veel vuurwerk afgeschoten en treden rockbands op. Gisteren zijn de fiestas in Denia begonnen, waar ze dagelijks stiertjes de zee in jagen tijdens de zgn: "bous a la mar." Wat er zo leuk is aan het pesten van die beesten en ze zo te jennen, dat ze het water inspringen, ontgaat me, maar ik ben hier dan ook niet geboren en getogen. Overigens horen eigenlijk bij alle feesten wel het loslaten van stieren in de straten, waarvan het stierenrennen in Pamplona ( Las fiestas de San Fermín, beroemd geworden door Hemingway's roman "The sun also rises," waarin hij San Fermín, "het feest van de overleving" noemt), die vandaag beginnen, de beruchtste en de gevaarlijkste zijn .
Die fiestas zijn leuk voor de bevolking en de toeristen, maar o wee, als je iets wilt bestellen of als er iets kapot gaat. De elektricien, loodgieter, timmerman en de smid liggen overdag allemaal in bed, want het wordt laat iedere nacht. Als je ze nodig mocht hebben, dan ben je niet te benijden ,want dan krijg je het gebruikelijke "mañana" te horen, wat zoiets betekent als : waarschijnlijk niet, probeer het een andere keer nog maar eens. Bovendien kan je slecht slapen als de decibellen je om de oren vliegen tot 7 uur 's morgens. De post wordt niet meer bezorgd en het is maar te hopen, dat je niet ziek wordt, want de meeste doktoren en verpleegsters zijn op vakantie gegaan, terwijl er een paar miljoen toeristen zijn neergestreken die gebruik moeten maken van dezelfde gezondheidszorg als jij. Iedere zomer wordt de watervoorraad uitgeput, zodat de kraan droog komt te staan en mocht er onverhoopt onweer uitbreken, dan weet je zeker, dat de elektriciteit voor langere tijd zal uitvallen en als je pech hebt ook je telefoon, want alle lijnen liggen hier boven de grond.
Wordt er iets gedaan aan deze, ieder jaar terugkerende en steeds nijpender wordende, situatie?
Men denkt erover na, tot het weer winter is en alles weer (bijna) normaal draait.
Ach, als je terugdenkt was het helemaal niet zo erg. Toch?

Some enchanted evening ?

Gisteren was het weer zover : het jaarlijkse Summer Dinner Ball van de tennisclub. Eigenlijk twijfelde ik of ik er heen zou gaan. Ega wil al jaren niet meer mee, want die heeft een hekel aan de, altijd, te harde muziek en aan dansen, niet noodzakelijkerwijze in die volgorde. Maar ja, ik word als Club Captain verwacht "acte de présence" te geven, dus maar weer een lange jurk aangetrokken, de dansschoenen aan en op naar de finca, waar het hele gebeuren zou plaatsvinden. Iedereen stond al, opgedoft en wel, met een cava in de hand toen ik daar aankwam. Een rondje kussen en elkaars outfit bewonderen en toen aan tafel.
Mijn beste tennisvriendin was onverwacht naar Engeland teruggeroepen om haar dochter te helpen, die door haar rug was gegaan en zodoende haar baby niet meer kon optillen. Zo kon ik mooi de tafeldame spelen van haar man, die samen met drie bevriende echtparen was ingedeeld aan dezelfde tafel. De conversatie ging een beetje als volgt :
" Actually we just recovered from last night, because we were drinking bottles of Moët champagne with our friends, at Senza, the most elegant bar in the Denia Marina . You ought to go there sometimes, it is the place to be seen." ..... "We had been sailing with their 80 feet yacht en were a bit sunburned and tired. At 3.00 a.m we could just about stagger back to the boat, where we conked out." ...." We love to go to Dubai, where we have a super apartment, really, the future is going to happen over there. The house tripled in worth since we bought it 5 years ago ... Because everything is taxfree, you can buy the most luxurious goods like automobiles ...." And so forth and so on ....
"Last,when we were in Vietnam we stayed in the best hotels, we liked Hanoi more than Ho Chi Minh City and the beaches were fabulous"... "Of course Cambodia and Laos were worth the trip, but you must go to Chiangmai and stay in the Four Seasons Hotel. Sublime surroundings and service. We stayed there for three days and did not feel inclined to leave the hotel at all to see Chiangmai itself: we did not get any farther than the pagoda in the garden ! Also the Four Seasons Hotel in Bangkok is the best hotel to stay at, when you go and visit that city."...."Of course we do not pay taxes anywhere. When you do not stay longer than 3 months in any one country, you seem to disappear within the bureaucratic systems. The thing to do, is to keep your boardingcards from your flights and boats, might some tax-officer ever enquire about your" whereabouts" throughout the year. So in winter we stay in our apartment in South Africa ( great country) , in spring we are in Spain, in summer we go to England and in autumn we travel around the world."
Ik was dus in goed gezelschap. In ieder geval tussen mensen die nog eens ' ergens' kwamen. Maar toen moest er gedanst worden. Ik werd gevraagd door een van de vrienden, die door één van mijn oma's zeker gekwalificeerd zou zijn als een 'gluiperd', maar : Annie houw me tassie fast, die gozerd die kon dansen ! Dat komt zelden voor. Ik hoefde niets te doen, want hij volgde mij of ik hem, het was perfect. Iedereen had de dansvloer verlaten, maar wij dansten op het door Frank Sinatra beroemd geworden nummer: "Witchcraft", en ik voelde me vrij om te improviseren, omdat ik wist, dat hij mij zou volgen en ik deed hetzelfde met hem. Zelfs een paar tapdansjes kwamen in ons repertoire voor. Mijn andere oma voorspelde ooit dat ik danseres zou worden, omdat ik al danste voordat ik kon lopen, maar natuurlijk werden dat soort aangeboren vaardigheden niet gewaardeerd toen wij jong waren. Bij het verlaten van de dansvloer klonk er spontaan een applaus op en de leider van de band zei : "Thank you Ginger and Fred ."
Ik zou die avond nog dansen met de man van mijn vriendin: ( Annie geef me tassie trug, die gozerd kennie dansen) en nog met enige andere tennisvrienden, die altijd een dans reserveren in mijn balboekje. Maar regelmatig stond ik weer tegenover Mr. Devil ( zoals ik hem in mijn gedachten noemde.) In de Stones-songs zoals "This will be the last time" persifleerde hij perfect Mick Jagger en we acteerden alsof we in een trailer voor een rock-film zaten. Is het erg om voor één avond alleen maar te doen alsof ? In ieder geval deed het me veel plezier om een rol te spelen, die ik, dacht ik, al eeuwen geleden achter me gelaten had. De tennisclub zal nu wel gonzen van de geruchten. Ha, dat vind ik eigenlijk wel leuk.

Achter het terras kwam de volle maan op achter de palmbomen , zoals gisteren en vele eeuwen geleden. We dansten "the night away" en de atmosfeer was prettig. Ik was achteraf blij dat ik besloten had om toch maar te gaan, want onverwacht had ik me eigenlijk best geamuseerd.

Live and let die

Het slechte weer van de maand mei tot begin juni, heeft tragische gevolgen gehad voor de broedende vogelpopulatie in onze tuin. Schreef ik half mei, dat ik vreesde, dat de baby-boerenzwaluwtjes de dagenlange regens niet zouden overleven, omdat de ouders noodgedwongen op het nest moesten blijven zitten, dan heb ik dat goed voorvoeld. Op een morgen lagen er vijf dode zwaluwtjes op het terras. Ze waren bijna groot genoeg geweest om uit te kunnen vliegen, maar de weergoden beslisten anders. De ouders bezitten gelukkig niet het vermogen te treuren om hun verloren kroost. Ze zijn nu, een maand later, alweer druk bezig met hun tweede legsel. Zover ik kan zien moeten ze nu drie snaveltjes vullen.


In één nest wordt er gebroed, in het andere zijn de jonkies uitgevlogen waarvan er drie nog in leven zijn.( We vonden een dood zwaluwtje in het zwembad; die had de duiklessen, die zijn ouders hem hadden gegeven hoe je met je snavel drinkwater op kunt scheppen, niet overleefd.) In de derde zitten nu drie piepende jongen, die, zolang het daglicht is, worden gevoerd.
Deze drie zwaluwnesten zitten vlak bij elkaar onder de balken van onze overdekte terrassen en daar tegenover heeft een merel zijn nest gebouwd in een hibiscusstruik. Het was aardig om van dichtbij te kunnen aanschouwen hoe de twee kleine mereltjes gevoerd werden. Helaas sloeg ook daar gisteren het noodlot toe. Ik liep met wat bloempotten te sjouwen toen mijn oog viel op een klein vogeltje, dat op het grind zat onder de hibiscusstruik.
Het was een mereltje, die snel beschermd moest worden tegen de nieuwsgierigheid van Floppi en vooral Mützi, dus pakte ik het op. Hij/zij klemde gelijk zijn klauwtjes om mijn vinger en keek me aan. Tja, wat moest ik daar nou mee. Ik weet heel goed, dat terug op het nest zetten vaak geen succes heeft, omdat het beestje vaak door de ouders zelf uit het nest wordt gewerkt. Maar goed, toch maar de ladder gehaald en het vogeltje er voorzichtig weer in laten glijden, met als gevolg, dat de oudere baby ( die drie keer groter was ) uit het nest fladderde en meters verderop op de grond terecht kwam, achtervolgd door Mützi. Ik er weer achteraan en die ook teruggezet.
Een paar uur later lag no. 1 weer onder het nest en de andere was verdwenen. Ouders Merel vlogen in de buurt rond, maar dat kleine vogeltje kon daar niet in de brandende zon blijven zitten. Ik heb het voorzichtig op een takje gezet in de hoop, dat de ouders het zouden vinden en voeren. Vanmorgen vonden we het echter dood op de grond.
Had ik iets kunnen doen om zijn leven te redden ? Zijn er dan geen vogelcouveuses of i.d. ?
Op het Internet heb ik gevonden, dat je heel goed zo'n mereltje in leven kunt houden door hem te voeren met gehakt, gemengd met zand. Een goede tip voor de volgende merelcatastrofe.
Om dan een kooitje bij de hand te hebben is natuurlijk ook wel handig.


Een vreemde gewaarwording is het eigenlijk, dat je geneigd bent om ieder leven om je heen te willen redden. Hetzelfde dilemma ervaar ik met bomen, struiken en planten. Als ik ze moet snoeien, verbeeld ik me soms dat ze pijn kunnen voelen. Soms ziet een plant er niet meer zo florisssant uit. Ik probeer hem dan meestal nog te verzorgen, om na een jaar of zo, als ik zie dat alles wat ik eraan gedaan heb niet heeft geholpen, toch moet besluiten euthanasie te plegen. Dat vind ik dan zeer teleurstellend en doe het met tegenzin.

"Live or let die: that is the question," tenminste als je het zonodig beter wilt weten, dan de natuur zelf.

chaos in Spanje

De hoge brandstofprijzen hebben overal voor onrust gezorgd , vooral onder de vrachtwagenchauffeurs, taxichauffeurs en vissers, omdat ze niet meer in staat waren genoeg winst te halen. Daarom gingen, deze week, de leden van de vakbonden van de "transportistas" en de "cofradias de pesca" in staking. De wegen van en naar Frankrijk en de in-en uitgaande wegen van de grote steden werden door vrachtwagens geblokkeerd.

De gevolgen waren onmiddellijk te merken : de mensen sloegen massaal aan het hamsteren alsof het oorlog was. Binnen een paar dagen waren de winkelschappen leeg en de benzinepompstations door hun voorraad heen. Deze reactie is onbegrijpelijk, want, als je goed nadenkt, weet je dat dergelijke dingen nooit lang kunnen duren, omdat er teveel economische belangen bij gemoeid zijn. Als iedereen gewoon zijn boodschappen had gedaan was er, voor een paar dagen in ieder geval, genoeg voor iedereen geweest. Maar nee hoor, allemaal in de rij gaan staan bij de benzinepompen en snel de vakken van de supermarkten leegplunderen.

Dit alles doet me denken aan 1973, toen de burgeroorlog in Libanon uitbrak, net toen onze bemanning daar een paar dagen overstond. Er werd onmiddellijk een 24-uur avondklok ingesteld en door de lege straten van Beirut reden auto's waaruit machinegeweren staken. De receptionisten waren doodsbang, want het ging om verschillende groeperingen milities, die je niet kon herkennen, want ze waren in burger gekleed. Het vliegveld was gesloten voor alle vliegverkeer en we zaten dus voor onbepaalde tijd vast. Het voordeel was, dat het heerlijk stil was, want eindelijk kon je, ongehinderd door het drukke verkeer op de zeeboulevard, het geluid van de branding horen. Echter na een paar dagen begon de etensvoorraad in het hotel te slinken en het viel me op, dat sommige mensen plotseling wel erg veel honger hadden. Na een dag of vijf waren de gehaktballetjes op, wat een soort ramp scheen te zijn. Na een dag of zes werden we onder begeleiding van een militaire tank ,op open vrachtwagens, naar de haven gebracht waar wij ingescheept werden op een oude, smerige vissersboot, die onder commando stond van een Griekse kapitein. Na een paar uur kregen we honger en vroegen ons af of er eten en drinken aan boord was. Dat was er in de vorm van een kartonnen doos (bij ons " crewbox" geheten, ) echter met de mededeling, dat door de schaarste van levensmiddelen, die gedeeld moest worden door 2 personen. Tegen de tijd, dat ik die boxen vond, waren ze allemaal leeg. Tja, mijn lieve collega's waren kennelijk bang, dat ze het niet zouden overleven. Er waren ook 8 slaapplaatsen, die de scheepsbemanning aan ons had afgestaan. Daar we met 40 man waren, was dat duidelijk niet genoeg. Ze werden in beslag genomen door 8 stewardessen, die beweerden dat ze zich niet zo lekker voelden. Voor de rest van ons waren er staanplaatsen, als je geluk had in de stuurhut, want daar was het warm en anders buiten op het dek. Na 12 uur kwamen we aan op Cyprus ( de kapitein was in slaap gevallen achter zijn stuurwiel dus hadden we wat extra zeemijlen gemaakt.) Wat daar allemaal voorviel zal ik niet vertellen, maar fraai was het allemaal niet. Toen al realiseerde ik me wat er zou gebeuren in een langdurige oorlog . Van je medemens moest je het dan zeker niet hebben, dat stond voor mij wel vast.

Vandaag begint de boel weer een beetje op gang te komen, omdat de staking gedeeltelijk is afgelast ; de meeste vakbonden hebben gisteravond een akkoord gesloten met de regering. De prijzen van verse groenten en fruit en vis zijn 7 x tot 10 x hoger dan vorige week, maar hopelijk zal in de loop van volgende week er een normalisering optreden, hoewel de prijzen wel hoger zullen blijven. Sommige tankstations hebben ook al weer een beetje voorraad, dus kunnen we blijven rijden, al hebben we gisteren een "Car Treasure Hunt"van de tennisclub moeten afgelasten, omdat hier in de omgeving nergens meer brandstof te koop was.

Rozenfeest

Om deze tijd van het jaar staan de vele verschillende soorten rozen in onze tuin in bloei.

De roos is mijn favoriete bloem, sinds ik, toen ik nog een klein meisje was, die voor het eerst opmerkte in een haag van de buren. Ik herinner me nog de geur en de kleur van de bloemen; de bewolkte lucht en mijn ver- en be-wondering op dat allang vervlogen moment, alsof het de dag van gisteren was. Welke roos het is geweest die zo'n indruk op me maakte weet ik niet, maar ik heb er jarenlang naar gezocht en ik ben tenslotte tot de conclusie gekomen dat het een variant van de 'New Dawn' moet zijn geweest, een roos, die een haast onwaarneembare geur verspreidt en een tere, schelproze kleur bezit.

Al jaren verzamel ik rozen en heb zelfs enige met succes gestekt. Het belangrijkste van rozen, en eigenlijk van alle bloemen , vind ik, dat ze moeten geuren. Het hoeft niet zo'n sterke lucht te zijn als die, die de jasmijn, datura's of lelies verspreiden , maar rozen zonder geur zijn misschien wel mooi om naar te kijken, maar dat vormt maar de helft van hun charisma.

Met bewondering kijk ik in mijn vele tuinboeken naar de ontwerpen van groententuinen, kruidentuinen, boomgaarden, Japanse tuinen, noem maar op. Ik word gefascineerd door de ideeën die ze me geven over, hoe onze 3000 m² eruit zouden kunnen zien . Tegelijkertijd besef ik ook, dat de plaatjes in die boeken er zo mooi uitzien, omdat er in de getoonde tuinen een hele reeks tuinlieden aan het werk zijn, waar ik in mijn eentje niet tegen op kan , en dat fotografen alleen maar selectieve plaatjes publiceren.

Soms denk ik met weemoed terug aan de tijd, dat ik regelmatig in Japan kwam en daar de tuinlieden bezig zag, die in traditionele kleding en hagelwitte handschoenen aan, de azaleastruiken snoeiden met een 'nagelschaartje'. Bovendien werd ieder individueel blaadje van de paden geraapt en de vijvers, waarin de kleurrijke Koi rondzwommen, met stille concentratie verzorgd.

Dat is één van de manieren om de natuur op een esthetische manier te bedwingen. Een andere is de Engelse manier, waarin de grond verdeeld wordt in 'tuinkamers.' Maar wat je ook doet, je krijgt altijd te maken met een natuur, die zijn eigen wetten kent en als je niet je tuin vol onkruid wilt hebben staan of ongewenste dieren hun gang wilt laten gaan, zoals een paar jaar geleden een echte slakken-invasie die mijn kruiden en pas gezaaide plantjes opvraten, dan moet je een list verzinnen. Met gif wil ik niet werken, dus zet ik, zoveel mogelijk, planten en struiken bij elkaar, die elkaar wederzijds tegen plagen beschermen. Dat is een heel uitgezoek. Dan moet je nog rekening houden met uitputting van de grond, zodat je ieder jaar de groenten, kruiden en bloemen op een andere plaats moet zaaien en planten en als je dan ook nog de maankalender in de gaten wilt houden, is het allemaal nog helemaal niet zo eenvoudig.

Als ik mijn tuin boven al mijn activiteiten prioriteit zou geven , zou ik 8 uur per dag erin moeten werken om in de buurt te kunnen komen van de perfectie, die ik ambieer. Op dit tijdstip van mijn leven heb ik nog teveel andere interesses, dus kijk ik, in plaats van in de tuin te werken, naar plaatjes in boeken, en droom weg bij alle mogelijkheden, die er worden getoond.

Één van de mooiste van de vele tuinboeken die ik bezit, vind ik die van, de Amerikaanse, Martha Stewart .

Ik zag haar voor het eerst op de TV, zo'n 13 jaar geleden, toen ik op bezoek was bij vrienden in New York, en was onder de indruk van haar tips op het gebied van binnenhuisarchitectuur, koken en tuinieren. Haar boek over de tuinen rond haar eigen buitenhuis in Westport, Connecticut: "Martha Stewart's Gardening Month by Month " is een lust voor het oog . Je ziet haar daarin met de laarzen en tuinhandschoenen aan, in ieder seizoen wroeten in de bodem, alsof ze alle tijd van de wereld heeft. Ik denk, dat in de realiteit, haar tuinarchitecten en tuinlieden het werk doen, terwijl zij zich wijdt aan haar zakenimperium, maar fraai ziet het er allemaal wel uit. Haar ontwerp voor de rozenbogenlaan is prachtig en ik zou die best willen kopiëren, want rozen gedijen hier goed , misschien komt het er nog eens van.

De laatste dagen hebben de rozen echter geleden onder de slechte weersomstandigheden. In Nederland is het nu prachtig weer en als het daar mooi is, is het hier, in Spanje, slecht ( en andersom.) Al drie dagen hebben we last van Gota Fría-achtige regens, onweer, hagel en lage temperaturen. De bloemen hangen er treurig bij, helemaal doordrenkt als ze zijn door het water. De baby-zwaluwtjes worden door hun moeder warm gehouden ( als dat maar goed gaat,) en wij hebben de centrale verwarming maar weer aangestoken.

Juana la Loca

Op een weblog van een mij onbekende Belgische, kwam ik deze opdracht tegen : Kijk in het eerste boek waar je oog op valt in jouw boekenkast, lees op blz. 123 de eerste drie regels na regel 5, en schrijf daar een stukje bij. Ik dacht: " Hé, dat vind ik interessant, ik ga zoeken naar een boek, dat met Spanje te maken heeft." En dit was wat ik vond in het boek van Johan Brouwer : 'Johanna de Waanzinnige.' ( 1940 )

Haar rondzwerven met het lijk van haar man had het volk als een wanhopige daad van een ontroostbaar gemoed gezien. Passionele excessen zijn het volk niet vreemd. Het weet dat die hartstochtelijke uitingen afnemen naarmate de gevoelsstormen luwen, en dat het tijdelijke verduisterde verstand weer tot bezinning komt wanneer het hart rustig wordt.

Johanna, de dochter van Ferdinand van Aragón en Isabella van Castilië ( Los Reyes Católicos) reed met haar gevolg door Spanje naar haar landgoed. In zoverre was dat normaal in 1507, maar wat niet normaal was, was, dat ze haar man ( Philips van Bourgondië, bijgenaamd : 'de Schone' ) bij zich had, die al enkele maanden daarvoor overleden was. Overdag verbleef ze in kloosters en liet ze missen voor hem opvoeren, in de hoop hem zo weer tot leven te kunnen wekken, en 's nachts reisde ze. Soms wilde ze stoppen en dan moesten de bedienden het stoffelijk overschot uit zijn kist halen en dan praatte ze met hem, terwijl ze hem streelde en kuste. De stille nacht, het toortslicht dat soms door de wind werd uitgeblazen; het was een spookachtige vertoning.

Tijdens hun huwelijk was Philips zelden thuis geweest en had hij haar verwaarloosd. als hij er wel was. Er waren tenslotte nog zoveel meer vrouwen op deze wereld, dan die ene, die om dynastieke redenen, zijn vrouw en moeder van de toekomstige koningen en keizers van Europa moest worden.

Ondanks het feit, dat hun huwelijk 'gearrangeerd ' was, was Johanna ècht dol op haar man en, naar wat boze geesten vermelden, probeerde ze hem wanhopig ,tijdens zijn leven, aan zich te binden. Dat was haar nooit gelukt. Echter, nu hij gestorven was, kon ze met hem doen wat ze wilde. Was ze waanzinnig of is het begrijpelijk, dat, als je iemand verliest waar je zielsveel van houdt, het moment van afscheid nemen zolang mogelijk probeert uit te stellen ? Of zelfs tegen beter weten in hoopt, dat er sprake is van een vergissing en dat hij/zij plotseling de ogen opent en zal herrijzen uit de dood ? Wat zouden vele mensen doen die hetzelfde meemaken, als de wetten het hen niet verhinderden de overledene langer bij zich te houden dan de toegestane paar dagen ?

Op Mallorca hadden we een buurman, die na 40 jaar huwelijk plotseling zijn vrouw verloor door een hartaanval. Omdat het in Venezuela gebeurde, moest het stoffelijk overschot binnen 24 uur begraven of gecremeerd worden. Hij koos voor het laatste, zodat het gemakkelijker zou zijn haar mee terug, in het vliegtuig, naar Europa te nemen. Hij smokkelde de urn met haar as door de douane en maakte in zijn tuin, bij de achterdeur, een graf voor haar, wat officieel verboden is. Iedere avond, voordat hij ging slapen, ging hij onder het maan- en sterrenlicht, met een drankje naast haar grafsteen zitten en sprak dan met haar over alles wat hem die dag overkomen was. Was hij waanzinnig ?

Misschien draagt iedereen wel een geliefde persoon diep binnen in zich mee die, op onverwachte momenten, of 's nachts, in onze gedachten tevoorschijn komt en waar we dan mee communiceren door ons scènes, van lang geleden, weer voor de geest te halen , om na te spelen en er misschien wel een andere wending aan te geven. Of dingen aan te wijzen en ons dan verbeelden, dat de ander dat ook kan zien, zodat het lege gevoel, al is het maar voor een ogenblik, opgeheven wordt.

Johanna werd later het slachtoffer van hof-intriges en zou haar hele verdere leven opgesloten gehouden worden in het afgelegen kasteel van Tordesillas. Haar vader heeft ervoor gezorgd, dat ze nooit Koningin Johanna zou worden. Na zijn dood volgde haar zoon Karel V ( in Spanje,Carlos I ) hem op. Als kleinzoon van de koningen Isabella en Ferdinand van Spanje ( en de overzeese gebieden,) en de Habsburgse keizer Maximiliaan van Oostenrijk en de Lage Landen, zou hij regeren over een keizerrijk, waar de zon nooit onderging.

Floppi en Mützi

Totdat we hier 10 jaar geleden kwamen wonen, waren we er in geslaagd ieder zielig diertje dat we tegenkwamen, niet te adopteren. Maar waar het aan gelegen heeft weet ik niet, maar toen Floppi, als een zes weken oud hoopje ellende, huilend om zijn moeder, onze tuin binnenliep en tussen de spinnenwebben ging liggen in het uiterste hoekje van één van de garages en ik in zijn bruine oogjes keek, was het met me gebeurd. "Het is het noodlot, " dacht ik. Gelukkig was Wim het met me eens, toen ik zei, dat we wel aan een hondje toe waren. En zo werden we de eigenaren van een Jack Russell-achtige hond, met Welsh Gorkis en Keeshonden onder zijn voorvaderen, al hadden we geen idee hoe we met honden om moesten gaan. Meteen onze vriend op Mallorca gebeld, die alle dieren redde, die hij tegenkwam: egeltjes werden gevoerd met gehaktballetjes, duiven reden mee op de beugel van zijn open jeep en vele katten lagen overal op zijn meubilair te mediteren. Hij had één hond, Archibald genaamd, die hij gevonden had in de besneeuwde berm van de weg naar de Puig Major ( de hoogste berg op Mallorca.) Wij moesten hem melk geven, zei hij, en of hij een grote of kleine hond was ? Geen idee. Tussen zijn wollige vacht zagen we de vlooien lopen en hij zat onder dat vervelende onkruid, dat blijft vastplakken of weerhaakjes heeft. 's Avonds wilde hij niet alleen gelaten worden en dom als wij waren, namen wij hem mee naar de slaapkamer. Pas jaren later, toen we een andere hond, Pablo Podenco, adopteerden, konden we weer zonder hond, die de hele nacht van bed naar mand en mand op bed sprong, slapen.
Na een bezoek aan de dierenarts, die hem gezond verklaarde, en de aanschaf van hondenvoer, konden we beginnen met het opvoeden en zindelijk maken. Vele boeken daarover aangeschaft en gelezen, zodat we konden ontdekken, wat we allemaal fout gedaan hadden. Ook vond ik het heel vervelend, dat als honden 'naar de WC' moeten of moeten overgeven, ze dat bij voorkeur doen op het witte wollen kleed onder de vleugel. Kennelijk voor honden een hele aantrekkelijke badkamer. En dan het knagen aan deuren, traptreden en stoelspijlen...mens, praat me er niet van.
Het is waarschijnlijk net als met kinderen opvoeden : op de eerste wordt geëxperimenteerd, maar met iedere volgende, wordt het gemakkelijker. Zo verliep de opvoeding van Pablo heel wat vlotter en toen we vorig jaar Mützi uit het asiel haalden, als speelkameraadje voor Floppi, die na Pablo's dood weer bij ons in de slaapkamer sliep, was het een fluitje van een cent.
Mützi is een speciaal geval, omdat hij anderhalf jaar in het asiel had gezeten en wij de vierde eigenaren waren. Hij was eigenlijk 'onplaatsbaar' , vonden de verzorgers in het asiel, maar wij wilden het wel proberen. Ik herinnerde me, dat ze, aan een vriendin van ons, Mützi hadden willen verkopen als een teckel, maar zij vond hem een afschuwelijk mormel, en was verontwaardigd, want al heeft hij korte, kromme, stevige pootjes lijkt zijn lichaam meer op die van een Welsh Gorki, maar de kop ...? We vroegen ons af, wat het probleem was waarom de vorige eigenaren hem niet konden handhaven. Wat wel bij meer honden het geval is, bleek, dat hij agressief werd als je in de buurt van zijn eten kwam. Bovendien at hij ook Floppi 's voer op, die dat overigens allemaal best vond. Sinds we hem gescheiden te eten geven en hem met rust laten, is er niets meer aan de hand. We kunnen tegenwoordig wèl zijn eten weghalen, al bromt hij dan een beetje.
Maar het leukste is, dat hij van een stil, wantrouwig beestje, nu blij en gelukkig is en iedere dag vrolijk in de tuin rent en met Floppi speelt. Hij komt ook regelmatig even langs om een aai of knuffel te geven of te ontvangen en ligt het liefste de hele dag buiten om huis en tuin te bewaken.

Ruiseñor, rossignol, nachtegaal

Dat het lente is wisten we al een tijdje, maar vannacht werden we voor het eerst wakker gehouden door een nachtegaal.
Ik herinner me nog wat mijn grootouders zeiden , toen ze in een bejaardenhuis waren gaan wonen in het Alkmaarder Hout, begin zestiger jaren. Op een mooie lente-avond hadden ze een nachtegaal horen zingen, toen ze op hun kleine balkonnetje ( wat een luxe) zaten. Ik was jaloers, want ik had nog nooit een nachtegaal gehoord; het moest wel iets heel moois en romantisch zijn.
Pas in 1985, toen ik voor het eerst in Mallorca kwam, heb ik het geluid van de nachtegaal leren kennen Hij verhinderde ons te slapen met zijn gezang. Hij zat vlakbij in de vallei en omdat het zo stil was leek het wel of zijn aria een echo had. Dat hoorde hij , denk ik, ook, dus deed hij nog extra zijn best. Toen mijn ouders op een keer in de lente bij ons op bezoek waren, zei mijn moeder, dat ze het maar raar vond dat een gekke vogel de hele nacht voor haar raam had zitten zingen. " Hé Ma, dat is nu een nachtegaal ", zeiden wij.
Andere vogels, die we in Nederland niet meer hoorden waren de boerenzwaluw ( ze broeden nu, dus de mannetjes hadden gewoon even een omweg gemaakt, zoals mannetjes nu eenmaal doen), de hop en de kleinooruil met zijn schattige "piep...piep...piep ..." .
's Morgens als het licht wordt hoor ik eerst de haan, daarna de merel ( die het fluitje van de buurman, om zijn honden te roepen, heeft ingelast in zijn prachtige lied ) , de boerenzwaluw, de zwartkopjes en de vinkjes. Het minder welluidende gekwetter van de musjes nemen we op de koop toe, omdat ze nu, helaas, een bedreigde diersoort zijn geworden.
Dan is er nog dat intrigerende gezang , waar ik lang over gedaan heb om er achter te komen hij welke vogel dat hoort. Pas bij een uitzending van 'Vroege Vogels' , die helemaal gewijd was aan vogelgeluiden, kwam ik erachter dat het over een wielewaal gaat, ofwel 'oriole' in het Engels.
Daarbij komen nog de geluiden van de duiven en, jawel, een ezel. Zuidelijker kan niet.
Het doet me altijd denken aan het Midden Oosten: Amman waar ik op een morgen wakker werd en een ezel hoorde balken. Zo hoort het ook. Je bent ver van huis en daar horen geluiden bij, die specifiek zijn voor dat gebied en die niet thuis horen in je nationale geluiden-archief.
Ik vraag me af, hoe lang deze dieren, en wij, nog kunnen overleven. Het beton en asfalt rukken aan alle kanten op, de vogels en andere diersoorten steeds verder terugdringend het binnenland in, tot er geen plek meer voor ze over is.
Stel je voor, je wordt wakker en je hoort alleen nog maar het geluid van brommers, motoren, auto's, vrachtwagens, bussen, treinen en vliegtuigen. Of zoals in de VS , politie-sirenes, 24 uur per dag. Meer mensen, minder water, minder voedsel , minder natuur, meer milieu-verontreiniging.
Soms denk ik wel eens dat het gemeenschappelijke motto van de huidige wereldbevolking: "après nous le déluge " is geworden Hoe zou de Zonnekoning hebben moeten weten , dat het allemaal nog veel erger kon? Hopelijk komen ook mijn sombere toekomstvisioenen niet uit, maar ik hoop niet meer mee te maken wat ik denk dat gaat gebeuren.

To be or not to be the club captain

Senioren, die tennisen. Als je daar aan denkt, zie je lieve ouwe oma's en opa's voor je, die genieten van hun laatste jaren, en in de milde zonneschijn van de Costa Blanca op een ontspannen manier een lekker balletje slaan om daarna gezellig keuvelend over kinderen, kleinkinderen ( achterkleinkinderen), poezen en honden een kopje koffie te drinken op een zonovergoten terrasje. Zou dat echt bestaan, zulk een idyllische veteranenclub ? Ik kan gelijk iedereen uit de droom helpen.

Sinds ik zelf gekozen ben als club captain van onze tennisclub, ben ik tot het inzicht gekomen, dat sportiviteit , fair play en andere hoogverheven idealen over hoe je sport eigenlijk behoort te beoefenen, ver te zoeken zijn als het over winnen gaat. Dit verschijnsel ligt voor de hand in de competitie, maar is ook waarneembaar in gewone 'sociale' wedstrijdjes.

Zo heb ik de laatste weken te maken gekregen met een echtpaar, dat niet meer spelen wil tegen een zekere speler, die , dat is waar, een zeer onorthodoxe manier van tennisen heeft en nogal luidruchtig is. Zo lobt hij de meeste ballen huizenhoog ( letterlijk) over het net om zijn tegenstanders te irriteren, roept met harde stem ononderbroken aanwijzingen naar zijn partner en geeft luidkeels commentaar, tussen de bedrijven door, over de tennisrallies op de omringende banen. Als hij dan ook nog alles doet, wat volgens de tennisregels onder 'hinderen' wordt verstaan, dan kan je je wel voorstellen wat voor effect dat heeft op de overige spelers. Maar de grootste klacht is, dat hij de ballen niet goed (?) zou zien. Zo was er een groot gekrakeel over een bal, die hij 'uit' gegeven had en die 'call' werd door het genoemde echtpaar betwist. De vrouw zei zelfs het woord "cheat" ( het zijn engelstaligen). Waarop speler, zeer beledigd, de baan verliet.

In de tijd van het gebeuren, was ik in Menton, dus heb ik mijn informatie 'van horen zeggen'.

De Chairman, heeft afzonderlijk met de kemphanen gepraat, maar een oplossing is er niet gekomen. Wie heeft er gelijk ? Ik begrijp alle spelers, maar vind eigenlijk, dat, hoe oud ze ook zijn, ze zich kinderachtig hebben gedragen. OK, die man is irritant, maar dat is niet verboden. OK, misschien had hij ongelijk met die "outcall' , maar so what ! Degene, aan wiens kant de bal landt, bepaalt of de bal 'in' of 'uit' is,; dat zijn nu eenmaal de regels. Er is nergens een regel, dat je de bal niet 50 meter de lucht in mag slaan. het valt onder de regel "spelbederf' , maar is dat een reden om iemand een straf op te legggen ?

Dan is er nog die kwestie van mijn partner in de " Doubles league". Een aardige Ier, die ik niet kende, voordat we samen wedstrijden gingen spelen ( omdat mijn mixeddoubles partner van een paar jaar, teruggegaan was naar Engeland). Wat een sof is dat geworden. We begrepen elkaar helemaal niet. Niet op en niet buiten de baan. Ik dacht het seizoen nog wel met hem te kunnen uitzingen, al waren onze resultaten slechter dan had gehoeven, maar zijn herendubbel-partner, gaf me te kennen ( ik ben de captain van ons team), dat hij nooit meer een wedstrijd met hem wilde spelen. Ik begreep wel waarom, maar nu stond ik voor het dilemma, wie niet zou spelen in onze laatste 'match' . De andere speler vormde al 45 jaar een vast koppel met de andere vrouw uit ons team en die twee en ik zaten al 3 jaar samen in het eerste team. Of zij en ik , of de Ier eruit. Tenslotte heb ik de Ier verteld, dat ik hem niet meer zou opstellen voor de laatste wedstrijd. O jee, zijn vrienden in de aanval. Ik zou partijdig zijn en me hebben laten beïnvloeden door de andere man in ons team, die vóór mij club captain is geweest. Hij had veel weerstand opgewekt omdat hij als een tiran geheerst had en nu vonden ze, dat ik hem wéér zijn zin had gegeven. Ik heb besloten boven die kritiek te gaan staan. Het is mijn voorrecht te beslissen wie er waar en wanneer wel of niet speelt. Eigenlijk hoef ik niet eens een reden op te geven,wat ik ook niet wil. Ik heb gehandeld in het belang van het team. Punt uit. Met die Ier komt het nog wel goed, hij zal in een ander team moeten gaan spelen samen met zijn vriendjes.

Eenzame zwaluw

Venez, venez, vite, hirondelles,
Repeupler l'azur calme et doux,
Car mon désir, qui va vers vous
S' accuse de n'avoir pas d'ailes.

(Uit een gedicht van François Coppé , ca 1878 )

Ieder jaar in maart komen onze boerenzwaluwen terug uit Afrika. Ze arriveren half maart en gaan ,naar gelang de weersomstandigheden, terug zo half oktober. In de winter gebruiken andere vogeltjes hun nesten als slaapplaats. Dit jaar is er echter iets vreemds aan de hand. We hebben 3 nesten, 2 vastgeplakt aan de balken van onze overdekte terrassen en 1 in de garage, die we dan ook vanaf maart tot oktober open laten staan. Er zijn drie boerenzwaluwen teruggekomen, géén paartjes deze keer, maar alleen maar vrouwtjes, die druk bezig zijn hun nesten te repareren, omdat de wintergasten grote gaten hebben gemaakt in de bodems. Het is voor het eerst in 10 jaar, dat er geen mannetjes zijn. Hopelijk komen ze nog in april, want anders dreigt er een ramp . Aan de andere kant zie ik merelmannetjes elkaar druk beconcurreren, maar zijn er weer geen vrouwtjes te bekennen. Mijn moeder zou heel ongelukkig zijn als ze dit zou hebben meegemaakt, want voor haar waren er altijd een "Kareltje"en een "Mina" in de tuin, desnoods 40 jaar dezelfden, die liefdevol gevoerd werden met de overgebleven broodkruimels, die mijn vader na het ontbijt met zijn vingers van oude boterhammen fröbelde, wat wij, kinderen, altijd zijn "kruimeltherapie" noemden .
De hop heeft ook een nest in onze tuin en met zijn roep "hoepoepoe" bevestigt hij dat de lente is aangebroken.
Dit weekend heb ik 10 uur in de tuin gewerkt. Dat is ruimschoots te laat, want de rozen beginnen al te bloeien en hebben lange uitlopers gemaakt, wat zonde is om terug te knippen. Ik heb me dan ook maar gestort op het onkruid en met name de grassen, die overal willen groeien, behalve op het gazon. Floppi en Mützi blijven in de buurt en graven enthousiast mee, op zoek naar muizen, konijnen, egels en slangen.
Na het aanbrengen van een nieuwe stuclaag op het huis, terrassen, patio en garages is er veel schade aangebracht aan de planten, vooral die in de potten, dus behalve mijn tenniscarrière en club captains- taken heb ik er nog een opdracht voor de komende maanden bij: het planten van nieuwe struiken, bloemen en kruiden. Met pensioen ? Ik ben nog nooit zo druk geweest, al is het wel mijn eigen schuld. Ik zou natuurlijk ook op een appartement kunnen gaan zitten en de hele dag achter de computer doorbrengen. Ook leuk en in ieder geval iets om in de verre toekomst naar uit te kijken.

Paasprocessies

De week voor Pasen is een vakantieweek hier in Spanje. Ze noemen het 'Semana Santa' oftewel: heilige week.

Vanaf woensdag gaan er ellenlange processies door de straten. Het zijn de broederschappen, die zich hullen in gewaden, die wij vaak associëren met die van de Ku Klux Klan. Het beeld van de beschermheilige van de broederschap wordt uit hun kerk gehaald en rondgedragen door de straten, vaak begeleid door plechtig tromgeroffel. Met grote eerbied en doodstil staan de toeschouwers aan de kant. De processies van Sevilla zijn het beroemdste, misschien door de grote aantallen zigeuners, die door hun hartstochtelijke overgave aan hun religieuze gevoelens een exotisch tintje geven aan deze optochten. Het hoogtepunt van hun devotie vindt plaats in de wijk Triana, waar in de vroege ochtenduren een 'saeta' ( een lied gericht aan de beschermheilige ) wordt gezongen vanaf een balkon in een nauw straatje. In zijn cante jondo-gedichten heeft Federico García Lorca over deze processies en de saeta het volgende geschreven :

*
processie

Door het steegje komen

wonderlijke eenhoorns.

Uit welke streek,

uit welk mythologisch bos?

Dichterbij,

ze lijken wel astronomen.

Fantastische Merlijnen

en de Ecce Homo.

De betoverde Durendael.

Orlando Furioso.

ochtendgloren

Maar als de liefde blind

zijn de zangers

van de saeta.

Over de groene nacht

laten de saeta's

sporen na

van warme lelies.

De kiel van de maan

splijt paarse wolken

en de pijlenkokers

vullen zich met dauw.

Maar als de liefde blind

zijn de zangers

van de saeta!

* De cante jondo-gedichten zijn hier uit het Spaans vertaald door Elly de Vries-Bovée

Maart in Menton

Dit jaar ben ik voor de 4e keer naar Menton gereisd om mee te doen aan het internationale tennistoernooi voor senioren.

Het is altijd een hele reis daar naar toe. Zo ging ik in 2004 met de bus van Benidorm naar Nice, omdat dat de enige gelegenheid was om er rechtstreeks vanuit hier te komen. De bus ging naar Boekarest en was eigenlijk een gewone stadsbus zonder enige voorzieningen, dus erg oncomfortabel. De chauffeur moest verplicht na iedere twee uur rijden een half uur pauze inlassen; het schoot dan ook niet echt op. In Barcelona kwam er een man naast me zitten,die een afstotende lichaamsgeur verspreidde en omdat er geen tussenleuning tussen de stoelen zat die lichamelijk contact verhinderde, zat ik de hele reis op de rand van mijn stoel en viel ik bij iedere hobbel in de weg bijna in het gangpad. Bij de grens met Frankrijk werden er een aantal illegalen uit de bus gehaald, die Frankrijk niet in mochten ,' pas des papiers', helaas waren de papieren van mijn buurman in orde. Het was een hele opluchting toen ik ' s nachts om 3.30 hrs de bus uit mocht, maar de vreugde was van korte duur. We werden uitgeladen voor het busstation( op een groot en verlaten plein ) dat door verbouwingen gesloten bleek te zijn en daar stonden we dan ,10 Chinezen ( die naar het bleek naar Ventimiglia moesten) en ik. Ik slaagde erin een bus aan te houden die uit de retraite kwam en vroeg aan de chauffeur hoe laat de bussen naar het treinstation gingen rijden. Om 6.00 hrs, zei hij. Ik liep voorop, gedwee gevolgd door de trits Chinezen, omdat ik haast wel zeker wist dat er ergens een taxistandplaats moest zijn. Die was er inderdaad, maar geen taxis. Eindelijk na een half uur verscheen er één. De Chinezen vonden dat ik die maar moest nemen en zo kwam ik uiteindelijk om 5.00 hrs aan in mijn hotel in Menton.

De volgende keren heb ik resp. gevlogen naar Nice via Amsterdam; gereden met de auto; en dit jaar nam ik de trein van Valencia naar Barcelona, de metro naar het vliegveld , het vliegtuig naar Nice en een taxi naar Menton. Een reis van 14 uur.

De volgende morgen bleek het te regenen , dus werd er niet getennist. Na drie dagen werd het droog en konden we beginnen aan het programma, maar door de opgelopen achterstand in de schema's werden er onderdelen geschrapt.

Het was leuk veel bekende tennisers van vorige toernooien weer tegen te komen en bij te praten over onze successen of nederlagen uit het afgelopen seizoen. Op de oefenbaan was het een komen en gaan van de beste tennisspelers ter wereld, maar hoewel ik daar behoorlijk kan meekomen, kom ik tijdens de wedstrijd toch nog tekort in de singles. Ik was al blij, dat ik net zoals vorig jaar de kwart-finale haalde, maar tegen de wereldkampioen doe ik niet veel. In de damesdubbel ging het beter, maar helaas waren ook hier, in de halve finale onze tegenstanders de wereldkampioenen.

Een goede ervaring rijker, na een week, naar vrienden gegaan die een "Mas" bezitten , die ze omgebouwd hebben tot hotel, conferentieoord en restaurant. Ik viel met mijn neus in de boter, want in het hotel zaten 30 Engelse rugbyers en kwamen 's avonds 28 Fransen dineren : een verjaardagspartijtje voor de vrouw van de burgemeester uit het dorp.

Toen ik aankwam was mijn vriendin bezig de kamers schoon te maken en stond haar man in de keuken te koken. Om toch maar het beste van mijn verblijf te maken stelde ik voor die avond mee te werken in de bediening. Ik kreeg een T-shirt, met het hotellogo erop geborduurd, en een bedieningsschort aan, zo'n ding dat op je schoenen hangt.

Dolle pret, dat heen en weer slepen met drankjes, glazen, borden,voedsel ,noem maar op, met natuurlijk je vriendelijkste gezicht. Ik waande me weer even in de eerste klas van een vliegtuig, het enige verschil was, dat we daar geen entertainer bij de hand hadden gehad om de passagiers te vermaken. Om 00.30 uur kwamen de rugbyers uit de kroeg, ze waren behoorlijk dronken en beneden in de tuin werd de bar voor ze geopend. Toen ik uit het raam keek, zag ik dat ze hun broek hadden laten zakken en van plan waren er een zooitje van te maken. Na een tijdje kregen ze ruzie, maar dat kon gesust worden. Leuk zo'n hotel.

Tijdens het dineetje waren twee jongens binnengelopen, die beweerden bevriend te zijn met de kinderen van de jarige. Ze gedroegen zich heel beleefd maar toch was het vreemd, omdat de gasten zelf hun kinderen hadden thuis gelaten. Toen ze op een ogenblik verdwenen waren en gesignaleerd werden terwijl ze om het huis heen liepen, grepen we ze in de kraag en confronteerden we hen met de jarige burgemeestersvrouw, die ze natuurlijk niet bleek te kennen. Ze werden de poort uitgezet met enige dreigementen aan hun adres , maar verontrustend is het wel dat het zo eenvoudig is om zomaar ergens binnen te kunnen lopen.

Om 03.30 uur waren we klaar met opruimen en afwassen en zaten we voor de open haard nog wat na te praten en een glaasje champagne te drinken.

Mijn vrienden moesten alweer om 08.30 opstaan om het ontbijtbuffet klaar te maken voor de rugbyers. Ik kon nog een paar uur in bed blijven liggen, maar de mannen gingen onder mijn raam luid zitten praten, zodat van slapen niet veel meer kwam.

Wat ben ik blij, dat ik van het onzalige idee heb afgezien ooit een hotel of restaurant te openen.

De terugreis ging in twee etappes, omdat mijn vliegtuig om 23.30 hrs in Barcelona aankwam. Ik had een kamer gereserveerd in een onpersoonlijk Airport Hotel, wèl had het 4 sterren en was het heel comfortabel. De volgende dag met de metro naar het Sants station gereisd alwaar de trein vertrok naar Valencia. Het viel me op hoe lelijk en onverzorgd de bermen langs de spoorlijn waren. Veel bouwafval, rondzwervend vuil en onkruid. Het verschil met de Riviera was schrijnend. Waarom kunnen de Fransen wèl prachtige schone straten met overal goedverzorgde bloem -bakken en -perkjes opleveren en maken de Spanjaarden er zo'n ongelofelijke 'klerezooi' ( excusez le mot) van. Op het 400 kilometer traject is er nog maar een klein gedeelte onbebouwd en wilde natuur, nl. tussen Tarragona en Castellón. De rest is bedorven door lelijke appartementenblokken langs de kust, een atoomcentrale bij de monding van de Ebro, en bij ieder stad, dorp of gehucht industrieterreinen, die aan de schoonheid van het landschap afbreuk doen.

In Valencia was het bij aankomst een enorme chaos. De feesten van San José waren in volle gang en het station was voor alle verkeer afgesloten. Mijn man had zich moedig in de stad begeven om me af te halen, maar had de auto achter moeten laten, een half uur lopen van het station vandaan. Er stond een enorme rij mensen op een taxi te wachten ,waar wij ons bij aansloten. In de tussentijd zagen we de hoempa-orkesten voorbij komen ( meestal spelen ze "Valencia...") gevolgd door optochten vrouwen en meisjes in fraaie klederdrachten, die mandjes bloemen bij zich droegen om te offeren aan het beeld van de Maagd Maria , die bij de grote kathedraal stond opgesteld. Enorme harde knallen verlevendigden de atmosfeer. Op weg naar onze auto zagen we op de pleinen, de enorme papier-maché beelden , de zgn. Fallas, staan, die een satire uitbeelden op actuele ( politieke) situaties. Op San José ( 19 maart) worden ze 's nachts in brand gestoken onder veel vuurwerk en geknal : hèt Spaanse idee hoe een goed feest gevierd behoort te worden.

Twee dagen later, nauwelijks bijgekomen van mijn Franse avonturen, stond ik alweer op de tennisbaan om in de competitie te spelen .