Toen ik de advertentie zag wist ik het meteen ! Daar zou ik best wel eens heen willen gaan, want het is weer iets anders dan Florida, Noorse fjorden of de Zuidpool. Bovendien had ik nog nooit een bootreis gemaakt.
MS Ocean Majesty
De Zwarte Zee...Voor mij had het altijd een weemoedige klank gehad sinds ik het verhaal over Jason (en de Argonauten,) die weg werd gestuurd om in het koninkrijk Colchis het Gouden Vlies te veroveren, had gelezen. Colchis ligt in het tegenwoordige Georgië, één van de landen die we op de reisroute zouden aandoen. Was het water echt zwart, of was het maar bij wijze van spreken ? Waren de landen om de Zwarte Zee werkelijk van de Sovjet-invloed bevrijd ? Vragen, die hopelijk beantwoord gingen worden.
Na inscheping op Piraeus, de haven van Athene, voeren we naar onze eerste bestemming: Istanbul.
Daar ging ik met vele van mijn medereizigers oude kerken en moskeeën bekijken. Het instappen van de bus nam enige tijd in beslag, want er waren nogal wat mensen op deze cruise, die je rustig 'senior' mag noemen en als ik moet schatten hadden ongeveer 10 % een stokje, rollator of rolstoel nodig.
Plotseling hoorde ik een vrouwenstem bits zeggen: "ga hier maar zitten", naast mij dus. De vrouw liep zelf door naar achteren en liet haar man bij mij achter. We reden stapvoets, vanwege het chaotische verkeer, naar de eerste bestemming. Onze jonge vrouwelijke gids vertelde wat over een oude Joodse synagoge hier en een Ottomaanse erfenis daar, toen de man naast mij met zijn handen cirkels in de lucht begon te maken en onsamenhangende woorden uitstootte. Even later knikkebolde hij weg.
Uit de bus gestapt bleek dat de Blauwe Moskee, die het eerst op ons programma had gestaan, zou sluiten voor het middaggebed, dus kregen we een lunch-box uitgereikt; dan hadden we wat te doen op het drukke plein. De gids verdween om te regelen dat we eerst de Basilica Cisterne konden bezoeken.
Toen ze terugkwam misten 2 personen. Helaas konden we niet wachten, want we moesten zo snel mogelijk door. De gids zette er flink de pas in, wat enkele mensen flinke problemen bezorgde. De Basilica Cisterne ligt onder de grond en had in het vroegere Constantinopel voor de watervoorziening in de paleizen gezorgd.
Het afdalen van de steile trap in het donker ging moeizaam, omdat vele toeristen zich, tegelijkertijd met ons, naar beneden probeerden te wringen. Al gauw gaf ik het op naar de gids te luisteren, niet alleen vanwege de elektronische muzak, maar ook omdat er niet voor iedereen ruimte genoeg was om dicht bij haar te komen staan. Tijd om een foto van de verlichte pilaren te maken, die mysterieus in het donkere water weerspiegelden, was er nauwelijks.
De menigte dreef ons op en hoewel ik wel wat langer had willen blijven, stonden we al snel weer buiten. De gids moest nu de audio-kastjes gaan regelen bij de Aya Sofia, want zonder die mochten we er als groep niet in.
Na lange tijd wachten kwam ze terug: we mochten in de ellenlange rij gaan staan. Voor de moeilijkst-lopende man was een rolstoel geregeld, die vrijwillig door één van de mannelijke leden uit de groep werd voortgeduwd, wat niet meeviel met al die grote middeleeuwse keien, die onregelmatig over het pad verdeeld waren.
De 'verloren zoon en dochter' hadden zich ondertussen ook weer aangemeld :
"I have it not understand", zei de vrouw tegen de gids.
De advocaat met het ronde brilletje trok zijn wenkbrauwen op. Hij had namelijk net daarvoor tegen me opgemerkt dat alle mensen op deze bootreis elitair en hoogopgeleid waren.
" Ze waren ook allemaal goed ter been," dacht ik, want dat had als aanbeveling, om deel te kunnen nemen aan de excursies, in de brochure gestaan.
Eenmaal binnen het museum kregen we het bekende verhaal te horen van de grootste orthodoxe kerk in het Byzantijnse rijk die later, door de Ottomanen, tot moskee werd omgetoverd. Beide invloeden waren duidelijk aanwezig.
Na 40 minuten waren we alweer, te voet, op weg naar de volgende bezienswaardigheid: de Blauwe Moskee. De man met het stokje/rolstoel kon het nu écht niet meer bolwerken en werd door zijn vrouw op een bankje gezet. Blijft ie daar wel zitten, vroegen we ons af ? Zijn vrouw geloofde van wel.
De rest kwam ongedeerd op het binnenplein van de Blauwe Moskee aan.
Een paar vrouwen moesten nodig plassen en de gids ging mee want je had Turkse lires nodig om de deur open te kunnen maken. De 'verloren zoon' leunde hulpeloos op zijn stokje, waar was zijn vrouw nou opeens gebleven ? Zonder haar kon hij geen stap verzetten. Ik nam hem bij de arm en trok hem mee de rij in. Ik verzekerde hem dat zodra we naar binnen mochten zijn vrouw weer terug zou zijn. Hij keek steeds achterom:
"waar blijft ze nou, als ze niet naast me in bed ligt kan ik niet slapen."
Nou zo lang zou die plas wel niet duren...
"Kijk daar komt ze al, wat zal ze blij zijn dat zíj niet in de rij heeft hoeven staan!"
Binnen trokken we onze schoenen uit, moesten de vrouwen een hoofddoek om en kregen lappen aangereikt indien hun armen en benen onbedekt waren. In de moskee was het vreselijk druk, je kon over de hoofden lopen. Ik ben maar ergens op de grond gaan zitten bij een Japanse groep die uitgebreid door hun gids voorgelicht werd. Mannen waren in een afgezet gebied aan het bidden en vrouwen met grote hoofddoeken om patrouilleerden als mode-politie. Ik dacht met heimwee terug aan dertig jaar geleden toen ik hier ook was geweest. We waren met zijn drieën en vormden de enige bezoekers. Het interieur had toen een overweldigende indruk op me gemaakt, zo sereen met al die kleurige tapijten, de geometrische patronen op de muren, de blauwe, gebrandschilderde ramen en de blauw versierde, enorme pilaren. De vele verschillende kleden waren nu omgewisseld tot één groot tapijt, wat eigenlijk nog mooier was door de rust die het uitstraalde.
Als laatste bezichtigden we het hippodroom, nog een overblijfsel uit de Romeinse tijd, waar twee obelisken te bewonderen waren.
De tijd was op, dus loodste de gids ons terug naar de bus die ons als laatste afzette bij de boot die kort nadat we ingescheept waren, koers zette naar Batumi in Georgië.
