Gelukkig Nieuw Jaar

Vanuit Spanje, wens ik iedereen een Gelukkig
Voorspoedig en een Gezond Nieuw Jaar toe !

ratatouille

Ieder land of regio heeft zijn traditionele keuken en hoewel de mensen die daar wonen het normaal en vanzelfsprekend vinden wat zich regelmatig op hun bordjes bevindt, geldt dat voor de vreemdeling niet.
Als je naar de eetgewoonten in Spanje kijkt kan er een heel klein verschil zijn met het eigen land, zoals bv. het gebruik van olijfolie, i.p.v. margarine of boter of het eten van 'cocas' , die je het beste kunt vergelijken met Italiaanse pizzas. Maar er zijn ook grotere verschillen. Zo eet men hier: kleine vogeltjes, met snaveltjes en al, speenvarkentjes draaiend aan het spit met een mooi rood appeltje in hun bek, konijntjes, kippetjes, kuikentjes ,krabbetjes en kreeften. Een bord vol visjes en allelei verschillende soorten schelpjes is een lekkernij. Iedereen kent dat laatste wel als het wordt opgediend in de vorm van een paella, waarin de ingrediënten vaak gezocht moeten worden tussen de rijst. (In deze streken wordt de rijst vaak vervangen door een soort vermicelli en dan heet het gerecht i.p.v. paella : fidéua ).
Het mediterrane dieet, dat wordt aangeprezen als het gezondste van de wereld bestaat voornamelijk uit vlees,vis en schelpdieren met soms wat aardappelen als garnituur. Natuurlijk kan je een salade bestellen, maar de lokale bevolking vindt dat een soort eten, dat eigenlijk meer geschikt is om aan hun geiten te voeren.
Toen we 20 jaar geleden in Spanje kwamen wonen, was het haast onmogelijk groenten of fruit te kopen buiten de gebruikelijke uien, sla, paprika's, tomaten, aubergines, courgettes, knoflook, sinaasappelen, citroenen, grapefruits en druiven om. Nu, zoveel jaren later, is de invloed en de vraag van de "expats" naar een gevarieerder assortiment duidelijk merkbaar. Zo zijn er bv om deze tijd van het jaar zelfs spruitjes te koop omdat de Engelsen die bij hun "kerstkalkoen" serveren.

Mijn voormalige werkster in Nederland, ging ieder jaar met haar gezin een week op vakantie naar El Arenal, het grootste strand van Palma de Mallorca, waar ze een appartement huurde, want dan kon ze zelf het eten klaarmaken. Ze nam nl. wat het eten betreft geen enkel risico en laadde haar koffer vol met aardappelen en blikken groenten. Ze hoefde maar de lucht van olijfolie en knoflook in haar neus te krijgen of ze was al ziek. Gelukkig wist ze niets af van het favoriete gerecht van de bevolking die in het noord-oosten van het eiland woonde:
Gebakken ratten , Sa Pobla stijl.
Voor het gerecht worden waterratten gebruikt, die in de zoutwater-lagunes en -moerassen van Albufera leven (tegenwoordig een beschermd natuurgebied). Er wordt wel aanbevolen "je elleboog erbij op te lichten" , dwz er een goede fles rode wijn bij te drinken.

Voor de geïnteresseerden volgt hier het recept:

FRIT DE RATES DE SA POBLA *
Ontvel de ratten en maak ze schoon. Doe ze in kokend gezouten water en draai het vuur op een laag pitje. Laat een half uurtje sudderen, zonder het water te laten koken.
Haal uit de pan, laat uitlekken en, spoel ze af met koud water en droog ze goed . Snijd in vrij kleine stukjes en bak die in gloeiend hete olijfolie of varkensvet tot ze aan alle kanten mooi bruin zijn.
Voeg gesneden prei, in stukjes gesneden tomaten, knoflook en vers gemalen zwarte peper toe en wat zout. Schenk er genoeg bouillon of water over, zodat het vlees onderstaat en laat een uur zachtjes pruttelen met de deksel op de pan tot het gerecht gaar is .


Misschien wel een leuk ideetje voor oudejaarsavond ? Vraag aan de poelier of hij het ontvellen en schoonmaken voor zijn rekening wil nemen , dat scheelt een hoop werk.

* Toby Molenaar: Discovering the art of Mallorcan cookery

De winter van Frédéric en George

De veronderstelling dat het op Mallorca altijd mooi weer zou zijn, is al voor veel mensen op een grote teleurstelling uitgelopen.Vrienden en kennisen, die 's winters bij ons op bezoek wilden komen, moesten we altijd op het hart drukken om toch vooral warme kleren mee te nemen.
Het beroemdste stel, dat ooit een slechte ervaring heeft gehad zijn ongetwijfeld Frédéric Chopin en George Sand geweest, die in de winter van 1838/39 op Mallorca verbleven. In december was het nog warm geweest en had de zon overvloedig geschenen, maar toen sloeg het weer om en begon het verschrikkelijk hard te regenen. Een ware zondvloed kwam naar beneden en het Kartuizer Klooster van Valldemosa, waar ze verbleven, was letterlijk van de buitenwereld afgesloten, omdat de rijtuigen niet meer over de onbegaanbare wegen konden rijden . Om van Palma naar Valldemosa te komen moe(s)t je naar boven door een nauwe en steile bergpas, die veranderd was in een waterval, die tussen de rotsen door spoot. George was een stoere vrouw, die geen uitdaging uit de weg ging, maar haar minnaar kwijnde weg tussen de hoge, koude en schimmelige muren van zijn kloostercel.
Dit schreef Sand in haar boek "Een winter op Mallorca" over de weersomstandigheden:

"De wind huilde in het ravijn, de regen kletterde tegen de ruiten, de stem van de donder drong door onze dikke muren en wierp een lugubere noot in het gelach en het spel van de kinderen. De arenden en gieren, aangemoedigd door de nevel kwamen onze arme mussen verslinden, zelfs tot in de granaatappelboom die voor mijn venster stond. De woedende zee hield de schepen in de havens; wij voelden ons als gevangenen, verstoken van elke hulp en van elk oprecht medegevoel. Het was alsof de dood boven onze hoofden zweefde om zich van een van ons meester te maken en wij waren alleen om hem zijn prooi te betwisten".

Toen de regen ophield, maakte ze nog één voettocht met haar kinderen naar de Cala de Valldemosa, een baai, die je alleen kunt bereiken via een smalle, kronkelige weg naar beneden, steil de diepte in. De amandelbomen stonden in bloei en de velden waren bedekt met gele geurende narcissen en de alomtegenwoordige asfodel, zachtjes wiegend op de wind. De zee had een doorschijnende, heldere, blauwe kleur en ze werd overweldigd door de schoonheid , die ze voor zich zag:


"Wat ik zag was zó mooi, dat ik plotseling voelde, dat ik in mijn verbeelding geen zevenmijlslaarzen, maar de vleugels van een zwaluw had. En ik begon om de grote kalkstenen rotspieken te lopen, welke zich als reuzen van honderd voet hoog langs de steile kustwanden verhieven, terwijl ik alsmaar uitzag naar de bodem van de kleine kreek, welke rechts van mij in de oever drong en waar enkele vissersboten lagen, die zo klein leken als vliegen."

Valldemosa is, de laatste tientallen jaren, veranderd van een lieflijk bergdorp in één van de ergste 'tourist-traps' in Spanje. Honderden bussen per dag denderen over de bergpas naar boven om de mensen af te zetten bij het klooster, waar twee families elkaar het eigendom van de kloostercellen betwisten waar Chopin en Sand zouden hebben verbleven in die beruchte winter.Verschillende wel te verstaan. Je kunt bij beiden een kaartje kopen en je mag dan zelf uitmaken welke er het meest authentiek uitzien. Een gruwelijker circus kan je je niet voorstellen.


Het enige positieve wat ik over het klooster kan zeggen is dat er één maal per jaar in de zomernachten, als alle bussen vertrokken zijn, een Chopin-festival wordt gehouden, waar beroemde pianisten komen optreden. De kloostertuin wordt dan omgetoverd tot concertzaal en bij kaarslicht als verlichting en onder een heldere sterrenhemel kan je dan luisteren naar de prachtigste pianomuziek, die er ooit geschreven is.

Tennisen in La Manga

Door het tennisen van internationale toernooien kom ik nog eens ergens. Vorige week was ik in La Manga del Mar Menor ( in de buurt van Cartagena ), waar het 5e Internationale La Manga Tennistoernooi werd gespeeld in het chicque Hyatt Resort.
Zoals gebruikelijk rond deze tijd van het jaar, was het zo ongeveer het enige plekje in Europa waar de zon scheen. Warm was het er niet ( tussen de 9 en 18 graden ), maar dat is een aangename temperatuur om te sporten.
Ik had een studio besteld, maar die waren kennelijk niet beschikbaar, dus zat ik in een ruim appartement met grote kamer, open keuken, terras met een schitterend uitzicht over de vallei met de golfbanen en de Middellandse Zee, twee slaapkamers en 2 badkamers. Om naar de tennisbanen, shoppingcentra, restaurants, spa, sauna, zwembaden etc. of het Hyatt Hotel te gaan was er 24 uur per dag vervoer beschikbaar.

Mijn eerste wedstrijd, die gelijk de kwartfinale was, want ik had in de eerste ronde een bye gekregen (omdat ik als derde geplaatst was), speelde ik tegen een Engelse ( alle volgende ook, want er was een groot contingent Engelsen aanwezig). Ik was een beetje nonchalant en niet erg geconcentreerd en voordat ik het wist stond ik in de eerste set met 4-0 achter. Tot overmaat van ramp verscheen er ook nog een beroepsfotograaf op de baan, die zijn telelens op mij gericht hield. Na mijzelf toegesproken te hebben en verbood nog fouten te maken, ging het gelukkig beter. Door wat harder te rennen schoot het adrenalinegehalte in mijn bloed omhoog en lukte het me terug te komen tot 4-4. Na nog wat schermutselingen aan het eind van de eerste set, die ik won in de tiebreak, was de tegenstand van de oppositie gebroken en de tweede set nog maar een formaliteit.

De halve finale ging gelukkig wat voorspoediger, omdat ik van de eerste wedstrijd geleerd had dat ik vanaf de eerste bal serieus aan de bak moest. Ik had gezien, dat mijn tegenstandster niet goed bewoog en door veel topspinballen kort cross de baan uit te spelen en de dropshot veelvuldig in te zetten was de partij binnen een uur voorbij.

De finale was heel wat minder eenvoudig, omdat mijn opponente uit een lagere leeftijdsgroep kwam. Normaal zijn de categorieën ingedeeld naar leeftijd: iedere 5 jaar kom je in een hogere leeftijdsgroep terecht. Nu gebeurt het wel eens,dat er niet genoeg deelnemers zijn binnen één groep, deze keer in de hare. Jammer voor mij, want niet alleen was ze 5 jaar jonger, maar bovendien een hele goede speelster, die het toernooi de twee vorige jaren ook al had gewonnen. Maar ik heb mijn huid zo duur mogelijk verkocht en het was een mooie en 'faire' wedstrijd.

De prijsuitreiking vond plaats tijdens een galadiner, waar zo'n tweehonderd man aanzat, want tijdens die week was er tegelijkertijd een golftoernooi geweest.
De tweede prijs was best de moeite waard: een luxueuze weekend-break in het Hyatt Hotel, 100 euro's, een tennistas, ter waarde van 50 euro's en een trofee in onyx, in de vorm van een palmboom, hèt embleem van het La Manga Resort. Niet te vergelijken met wat de pro's winnen, maar best wel aardig. Bovendien had ik weer een aantal punten verdiend voor de wereldranglijst.

Wat zo leuk is aan het spelen van internationale toernooien is dat je veel bekende gezichten overal weer tegenkomt, want het is net een rondreizend circus. Zo sta ik bv. bekend als de 'Spaanse Nederlandse' , die alle talen spreekt. Om die reden word ik vaak gehaald om te tolken voor Engelsen, Duitsers, Fransen en Spanjaarden , die graag wat informatie met elkaar willen uitwisselen.
Aan het eind van de avond ging ieder weer zijns weegs met veel nieuwe e-mail adressen in de agenda's zodat we elkaar foto's kunnen sturen en om afspraken te kunnen maken over welke toernooien we in het nieuwe jaar gaan spelen ,in welke hotels we gaan zitten en/of we een dubbelpartner nodig hebben enz. enz.

Mijn volgende internationale toernooi zal waarschijnlijk die in Menton zijn, in de tweede week van maart 2008.

Je respire,donc je suis

Respiro, pues vivo, sprak de leraar Tai Chi in voorbereiding op onze cursus .

Toen hij dat zei, was het de bedoeling, dat we ons zouden concentreren op onze ademhaling, maar de associatie met Descartes ' : "Je pense, donc je suis" zweefde voorbij . Was het niet zo dat we zonder zuurstof niet kunnen leven , maar zonder denken wel ? Waarom weet ik niet ,maar ik stelde me voor, dat ik op de bodem van een tropische zee zwom en keek naar de prachtige kleuren van koralen ,bloemen en zeesterren, die zich ritmisch openden en sloten op de stroming van het zeewater.

Deze cursus zouden we ons concentreren op Tai Chi met de waaier, een mooie vorm, die veel vereist van de concentratie, omdat het coördineren van de bewegingen van benen, armen en handen zeer precies moet worden uitgevoerd.

In het westen is de laatste jaren Tai Chi, als oosterse krijgskunst, sterk in opkomst hoewel het in China al een paar eeuwen wordt beoefend. Er zijn daar internaten, waar heel jonge kinderen vechten om een plek, omdat het een hoog aanzien geeft als je daar wordt toegelaten. Je hoort zo links en rechts wel eens schampere opmerkingen als zou het eigenlijk om Chinees 'ballet' gaan en vaak lijkt het er ook wel op, als je tenminste naar sommige mensen kijkt, maar het is wel degelijk een krijgskunst, die ' geritualiseerd' is. Iedere beweging heeft een betekenis, die terug te voeren is op het afweren van een aanval en/of het overnemen daarvan.

Een paar jaar geleden kwam ik met Tai Chi Chuan in aanraking door mijn tenniscoach, die in zijn achtergrond een aikido-opleiding heeft zitten en de principes daarvan heeft geïntegreerd in zijn tennisonderwijs. In Spanje had zich ondertussen een Chinese Meester in Tai Chi : Fumin Wang Guo ( http://taiji-fumin.com/ ) gevestigd, waar hij contact mee had gezocht en het resultaat was, dat wij als zijn leerlingen allemaal begonnen zijn aan de 24-vorm ( 1e dan) Tai Chi. Ondertussen hebben we al vele cursussen gevolgd, waaronder ook enkele vormen zaten, waar gebruik wordt gemaakt van een zwaard.

Het afgelopen weekend kregen we dus les in de vorm met de waaier . Deze keer werd de cursus geleid door een Spanjaard, die zich wel erg concentreert op het meditatieve aspect van Tai Chi ( in tegenstelling tot de Chinese Meester). Het is natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik kan me dan niet aan de indruk onttrekken, dat het iets Jomanderigs heeft. Als de man er zelf in gelooft vind ik dat prima , maar als ik mijn handen met de palmen naar boven moet richten om de zegeningen uit de hemel te ontvangen, of de bidhouding moet gaan innemen, doet me dat aan iets herinneren, waar ik al mijn hele leven niet in geloof.

Maar hij heeft wel gelijk: ik haal adem, dus ik leef !

Pionieren op een eiland

" I had a farm in Africa", dat waren de eerste woorden van Meryl Streep ( met een nep-Deens accent dat ze te pas en te onpas in haar films zou gebruiken als ze een buitenlandse moest uitbeelden, bv. in "Sophies Choice", waarin ze een Poolse speelt) in de film "Out of Africa" . naar het boek van Karen Blixen.
Zo zou ik kunnen zeggen: "We had a house on Mallorca" , met een zwaar Nederlands accent natuurlijk. Het was gebouwd op een steile berghelling, omringd door honderden oude pijnbomen, met een schitterend uitzicht op de baai van Deià en de bergen van de noord-west kust. Het huis was " Es niú de l' oronella" = Mallorquins voor "zwaluwnest", gedoopt. Om er te komen moest je 111 traptreden afdalen, maar in ruil daarvoor had je helemaal het rijk alleen, want bij ons grondstuk eindigde de weg en vóór ons was een afgrond van zeker 100 meter diep.Omdat de projectontwikkelaars wèl het geld hadden geïnd van de bewoners, maar de belasting, die ze aan de gemeente Sóller schuldig waren niet hadden betaald, woonden wij in een zgn. illegale urbanisatie, zoals er duizenden waren en zijn in Spanje. Dat betekende, dat daar niet meer gebouwd mocht worden en dat de infrastructuur, zoals riolering, straatverlichting en watervoorzieningen niet aanwezig waren. Dat vonden we niet erg want als gevolg van het ontbreken van verlichting hadden wij de mooiste helderste sterrenhemels, die je nog maar zelden in West Europa ziet. Er was wel elektriciteit en door het initiatief van de bewoners werd er door de lokale telefoonmaatschappij ( Telefonica) een lijn aangelegd ( aanvankelijk) voor 20 huizen .
Door het ontbreken van industrie was de lucht heel erg zuiver en doordrongen van de Mediterrane geur van pijnbomen en kruiden. Ook het ontbreken van verkeer zorgde voor een weldadige stilte. We waren alleen met het geluid van wind en zee, vogels en krekels.

In het begin was het moeilijk om te begrijpen hoe de Mallorquinen werkten. Zo hadden we gedurende 7 jaar geen eigen stroom, maar een lijntje door de bomen naar onze lokale buurman, beneden ons. Het probleem scheen de warmtepomp te zijn, die mijn man eigenhandig had ingevoerd uit Japan. Die was niet goedgekeurd door de Spaanse autoriteiten, dus weigerde onze elektricien de papieren te ondertekenen die volgens de elektriciteitsmaatschappij nodig waren. Dat lijntje van de buurman was prima voor wat lichtjes in huis, maar de ijskast en boiler, in zijn, en ons huis konden niet tegelijkertijd aanstaan. Gelukkig was hij er door de week niet, maar in het weekend zaten we regelmatig in het donker. Dan gingen we op bezoek bij Juan Oliver, zoals hij heette, die ons dan met een brede glimlach verzekerde, dat er echt helemaal geen problemen waren : "no problemas". Ook zette hij vaak verstrooid (?) de hoofdschakelaar uit als hij weer voor een week terug keerde naar zijn huis in Sóller, dan moesten we hem daar opbellen. Na een tijd, gaf hij ons de sleutels van zijn huisje, zodat we, als hij weg was, in het donker de berghelling af konden glibberen en glijden om de schakelaar weer op 'aan' te zetten.
Water werd verzorgd door een andere Juan, die 2 tankwagens bezat. Hij tankte bij een bron in Deià, waar het water gewoon van de berg afliep. Dat verkocht hij dan weer voor een aardig bedrag. Omdat wij op zo'n steile helling zaten, moesten we bovenaan de weg een pijpleiding aanleggen naar de watertank onder ons terras. Als het zomer was had hij het erg druk en was het moeilijk hem te pakken te krijgen. Dus ruimschoots voor de tank leeg was, moesten we dat bestellen. Ik deed dat vaak, door 's morgens vroeg ( om 7.00 uur) op de weg te gaan staan tussen Deià en Sóller, waar de weg op het hoogste punt een afslag had naar onze urbanisatie, en enthousiast te zwaaien als ik hem zag. Het was een aardige man, die dan altijd stopte en beloofde, dat de volgende tank voor ons was en hij hield altijd zijn woord. Omdat het wel even duurde voordat het water beneden was daalde hij altijd de trap af om wat met ons te drinken en de lokale roddels door te nemen. Omdat wij het lokale 'sufferdje' : "Es Veu de Sóller" lazen, wisten we wel iets van de schandalen in het dorp , maar niet wie wie was, dat kon hij ons dan in geuren en kleuren vertellen. Zo was er in die tijd een soortgelijk verhaal , als dat van de Nijmeegse 'fietsenhok-affaire' nu, alleen met dat verschil dat het iets te maken had met een vals gebit, dat vast was komen te zitten, en de vrouw en man die daarbij betrokken waren, moesten door een dokter bevrijd worden. Inderdaad, een wethouder en een raadslid ! Todo Sóller lag in een deuk.

Na 7 jaar werd ons elektriciteitsprobleem opgelost door een Argentijnse butler (van onze rijke Engelse buurman) , die petanca speelde met de àndere elektricien van het dorp. Hoe en wat er gebeurd is weten we niet, maar het kostte ons een fles whisky en toen hadden we eindelijk de benodigde handtekening van onze eigen elektricien ( blackmail ?), zodat we op het elektriciteitsnet werden aangesloten en we ons huis konden gaan verwarmen en koelen met de warmtepomp.

Natuurlijk gaven we een groot feest, waar Juan Oliver en zijn vrouw Margarita onze eregasten waren.

mijn boekenkast

Sinds ik leerde lezen op de lagere school, heb ik boeken verslonden. Mijn grootouders stuurden regelmatig jeugdboeken op zoals "Afkes Tiental"en vele anderen, vaak uitgegeven door de Fa. Kluitman uit Alkmaar ( als ik me dat goed herinner). Mijn ouders lazen veel en haalden hun boeken uit de plaatselijke uitleenbibliotheek, gevestigd in de enige boekhandel van ons dorp. Mijn moeder stuurde me daar iedere week naar toe om de boeken te ruilen, want ik herkende alle titels die ze al gelezen hadden aan de naam en/of de plaatjes op de 'cover'. Mijn vader had een voorkeur voor cowboy- (coiboi, zei hij) boeken en detectives, zoals die van Mickey Spillane; mijn moeder las graag 'damesromans' ( Courts Mahler etc.). Toen ik op de middelbare school zat, ging ik die boeken ook lezen, maar bovendien begon ik de boeken uit onze eigen boekenkast, vaak nog in eerste druk, te ontdekken zoals o.a. : "Villa des Roses"van Elsschot, "Rood Paleis"van Bordewijk,"The cruel Sea" van Monsarrat, "Ships that pass in the night" van Harraden en de "Verzamelde Gedichten " van Schiller, prachtig versierd met gravures, die diepe indruk op mij maakten.Veelal waren het voorstellingen van vrouwen, die met weggedraaide ogen op graven neergezegen waren terwijl de wolken voor de maan langs zwierden. Hoe deze literatuur in de boekenkast van mijn ouders terecht was gekomen ,vaak nog in fraaie eerste drukken, had waarschijnlijk een lugubere achtergrond. Iets wat te maken had met families, die in W.O. II spoorloos verdwenen waren, denk ik.

Na vele omzwervingen zijn mijn boeken en ik in Spanje aanbeland. Het is daarom niet vreemd, dat er een gedeelte van mijn boekenkast gereserveerd is voor alles wat met Spanje te maken heeft. Boeken over de geschiedenis, cultuur, fauna, flora, gewoontes, reis- en kookboeken, etc. Daarnaast staan hier uiteraard de bekendste boeken uit de Spaanse literatuur. Cervantes "Don Quijote de la Mancha " is wel de bekendste. Een aantal jaren geleden kreeg Cela de Nobelprijs, die in heel Spanje groots gevierd werd. Zijn bekendste boek is : "La Colmena " ( De Bijenkorf). En wie kent niet de toneelstukken en gedichten van Federico García Lorca ? Eén van mijn favoriete hedendaagse schrijvers ( helaas onlangs overleden) is Manuel Vázquez Montalban, wiens hoofdpersoon, privé-detective Pepe Carvalho, gourmet, wonende in Barcelona, wel een hele bijzondere kijk op de wereld en de mensen om hem heen heeft. Je zou hem kunnen vergelijken met de hoofdpersonen uit de boeken van Le Carré , die eenzelfde cynische blik bezitten vol droevig mededogen .

Sinds kort staan foto's van mijn boekenkast en een beschrijving van sommige delen daarin, op een leuke blog, genaamd : Foto's van boekenkasten ( http://boekenkastfoto.blogspot.com).

Pablo Podenco

Toen ik vandaag van huis wegreed kwam ik in een scherpe bocht oog in oog te staan met een prachtig Podenco-mannetje; gelukkig reed ik langzaam. Hij zag er een beetje vervuild uit maar verder was hij in goede staat. Hij had geen halsband om, dus ik denk dat zijn eigenaar hem losgelaten heeft, omdat hij zijn diensten niet meer nodig had. Dan heeft het dier nog geluk gehad, want de lokale gebruiken zijn, dat hij, als hij niet meer goed jaagt, opgehangen wordt in een boom, zodanig dat hij nog nèt met zijn poten bij de grond kan komen (zodat hij moet springen om niet te stikken) ; uiteindelijk zal echter de vermoeidheid hem fataal worden.

Podencos zijn hazewindhonden, een eeuwenoud ras, dat in de landen rondom de Middellandse Zee gebruikt wordt om hazen en konijnen mee te vangen. Zo is bv. de Pharaohond, die van afbeeldingen uit het Oude Egypte bekend is, duidelijk een Podenco-achtige hond. Meer informatie is te vinden op http://www. huisdiereninfo.nl/content/ras_Podenco_Ibicenco.php

Een aantal jaren geleden kwam mijn man op een goede dag thuis met een verrassing. Ik was in de keuken bezig en hij zette het voor me neer op het aanrecht. Het was een puppy. Hé, zei ik, dat is Pablo. Waarom weet ik niet , maar die naam schoot me spontaan te binnen. Dacht ik misschien aan Pablo Picasso of Pablo Casals of de Heilige Vader, ( Juan Pablo in het Spaans) die toendertijd in Rome de baas was over een miljard rooms-katholieken ? Hoe het ook zij, Pablo heette hij sinds die tijd . We zochten al een tijdje naar een vriendje voor onze andere hond, Floppi, die we een paar jaar daarvoor gevonden hadden. We waren nu adoptie-ouders geworden van een tweede 'wegwerphondje', alwéér een reutje. Later zou ons duidelijk worden dat Podenco-vrouwtjes veel betere jagers zijn dan mannetjes, dus worden de laatsten zes weken na de geboorte eenvoudig weggegooid. Pablo was nogal ruw uit een auto gesmeten; mijn man had de auto nog met gierende banden weg zien rijden met een stelletje jongelui erin. Na een paar dagen merkte ik op, dat hij niet kon plassen, terwijl het arme beestje vreselijk stond te persen. Dus gingen we met hem naar de dierenarts. Die keek bedenkelijk, omdat hij nog zo klein was en alle leidingen etc. zó nauw waren, dat een operatie heel riskant zou worden. Echter, na 12 uur bleek, dat hij zou sterven als hij niet geopereerd werd, dus gaven we daarvoor onze toestemming . Hij overleefde het en sindsdien waren we de trotse eigenaren van Pablo Podenco. Een hele lieve zachtaardige hond, die fantastisch kon rennen en springen. Een beetje bangig was hij wel, maar dat schijnt bij het ras te horen. Het nadeel was, dat Podencos echte jagers zijn en zodra het hek openging ging hij er vandoor. Rennend door de velden op zoek naar hazen en konijnen. De boeren dreigden hem dood te schieten als hij nog eens door hun boomgaarden en groententuinen zou vliegen. We deden ons best om hem binnen te houden met lekkere hapjes, 'koekjes', en botjes, want hij was dol op eten. Uiteindelijk is die eigenschap hem fataal geworden. Na vierenhalf jaar bij ons te hebben geleefd heeft één van die ontsnappingen hem het leven gekost. We riepen hem nog en zagen hem als een schicht tussen de bomen doorflitsen, maar hij kwam pas na 5 minuten terug. Een aantal uren later viel hij plotseling om. We realiseerden ons dat hij waarschijnlijk van vergiftigd aas had gegeten, dat de boeren hier in hun velden neerleggen om de vossen te bestrijden. Na een gevecht van een paar dagen bleek dat zijn organen zo ernstig waren aangetast, dat hij nog maar 20 % kans had te herstellen. Ondertussen was hij zo ziek, dat hij niet meer wilde eten en drinken . Hij probeerde ons nog te begroeten door met zijn staart te kwispelen, maar hij was al zo verzwakt dat het nog nauwelijks lukte. De beslissing was zwaar, maar er was geen andere oplossing dan hem in te laten slapen.

Iedere keer als ik een Podenco zie zwerven, zou ik hem mee naar huis willen nemen. Helaas is dat praktisch niet mogelijk. Gelukkig zijn hier vele opvangcentra, allemaal gerund door buitenlanders, die deze dieren opvangen en proberen, binnen Spanje maar ook daar buiten, waaronder in Nederland, nieuwe baasjes voor ze te vinden. Bv. in Jávea is zo'n asiel ( APASA) waar plm. 200 Podencos verblijven.

Griep-prik

Gisteren ben ik samen met mijn man, naar het lokale Centro de Salud getogen om de griep-prik toegediend te krijgen. Gelukkig net nog voordat de griep-epidemie, die er aan zit te komen, ons had overvallen. Die prik is gratis, maar er was echter wel een wachttijd van drie weken. Dat komt omdat het gebouwtje, dat er 'schattig' ouderwets uitziet nog stamt uit de tijd van Franco, toen ons dorp nog de helft aan inwoners had: het is veel te klein en de staf is onderbezet. Binnen is het donker, smoezelig, rommelig en als je er binnen treedt waan je je in een derdewereldland. Alle stoelen en banken zijn bezet door in het donker geklede oude mensen, die duidelijk niet gezond zijn. Vooral door de komst van vele immigranten , éérst oudere gepensioneerden ( de zgn. pensionados) uit vnl. Noord-Europese landen, daarna jongere families met kinderen die hun eigen land uit onvrede hebben verlaten op zoek naar 'a better quality of life', gevolgd door de Zuid-Amerikanen ( veel Argentijnen en Colombianen) en de laatste tijd ook Noord-Afrikanen ( afgaande op de hoofd-doekjes en -sluiers, die er de laatste tijd op straat te zien zijn) is de gezondheidszorg hier in de provincie Alicante in de problemen geraakt.
Tot Minister Hoogervorst de Nieuwe Zorgwet in Nederland invoerde, waren de meeste Nederlanders , tot volle tevredenheid, particulier verzekerd, vaak nog bij een Nederlandse verzekeringsmaatschappij. Na 1 januari 2006 werden alle Nederlanders in het buitenland door hun verzekeringen eruit gegooid. De zorgpremies werden vanaf die tijd automatisch van hun pensioen ingehouden en in ruil daarvoor konden ze nu gebruik maken van het 'Ziekenfonds' in het land van vestiging . Natuurlijk was je vrij om daar bovenop een particuliere verzekering af te sluiten, maar dat betekende in feite dat je een dubbele premie moest gaan betalen. De AWBZ-premie, die voor niet-ingezetenen in Nederland was afgeschaft werd weer ingevoerd, maar in Spanje kennen ze een dergelijke voorziening helemaal niet. Vele oudere Nederlanders zijn om die redenen teruggekeerd naar Nederland. Mijn man, die al ver in de zeventig is en enige gezondheidsproblemen heeft zou zo'n exorbitant bedrag aan premie moeten gaan betalen, bovenop de verplichte premie, dat hij daarvan heeft afgezien. Als hij nu ziek zou worden en een specialist nodig zou hebben , is er een wachttijd van minimaal 6 maanden. De enige manier om snel behandeling te krijgen is in een noodgeval.
Een kennis van ons, die betrokken was bij een verkeersongeval, waarbij zijn vrouw omkwam, werd na het ongeluk naar een ziekenhuis gebracht, hier zo'n zeventig km. vandaan. Toen ongeruste vrienden en buren die te hulp wilden snellen in het ziekenhuis informeerden waar hij lag, was dat bij de staf onbekend; ze kregen de mededeling dat ze hem zelf maar moesten gaan zoeken op de gangen en in de zalen. Ze vonden hem niet en na een uur kwam de mededeling dat hij naar het ziekenhuis van Dénia was vervoerd. Zij reden gauw dáárheen waar ze dezelfde boodschap kregen. Na lang zoeken vonden ze hem uiteindelijk ergens in een hoekje van een overvolle zaal. Hij heeft daar een week gelegen, waar niet één dokter aan zijn bed verscheen Hij werd ontslagen uit het ziekenhuis met de mededeling, dat ze niets meer voor hem konden doen. Gelukkig had hij ook een particuliere verzekering afgesloten en zo kon hij naar een ziekenhuis in Benidorm. Daar werd geconstateerd, dat hij een verbrijzelde knie had , twee breuken in het andere been en gebroken ribben. Als ze nog langer hadden gewacht met behandelen ,had het been met de verbrijzelde knie geamputeerd moeten worden.

Er is hier een vereniging opgericht van 'pensionados', ( Vereniging van Nederlandse Gepensioneerden in Spanje : www.vngsint.com die via de rechter probeert het lot van de in het buitenland wonende Nederlander te verbeteren.
Het doel van deze vereniging is, dat de mensen, die in het buitenland wonen in Nederland geen verplichte zorgpremie meer hoeven af te staan en zelf hun eigen verzekeringen mogen afsluiten. Op die manier wordt de toch al overbelaste Spaanse Gezondheidszorg ontzien en kan iedere Nederlander zelf bepalen hoe hij verzekerd wil zijn.

Allerheiligen

Gisteren was het een belangrijke feestdag voor de Spanjaarden, nl. Todos los Santos, oftewel Allerheiligen. Al dagen van te voren zie je mensen ( vnl. vrouwen) rondlopen met emmertjes, op weg naar- en terug van- het kerkhof, want de graven moeten schoongemaakt worden voor de grote dag. Op 1 november is het dringen geblazen op de kerkhoven , want dan komt iedereen de doden in zijn familie bezoeken en leggen ze een prachtig boeket neer bij of op het graf. Het is dan niet aan te bevelen om erheen te gaan met een camera, want dat is heiligschennis, dus ging ik vanmorgen om o.a. de bovenstaande foto's te maken ( met mijn mobiele telefoon). In Nederland, zouden die boeketten waarschijnlijk allang allemaal gestolen zijn, maar hier staan ze nog te pronken in volle glorie. De geur van de madonna-lelies ,binnen de muren van het kerkhof ,was overweldigend.
Zoals zichtbaar is op de foto's worden de meeste gestorvenen niet in de grond begraven , maar worden ze in een soort nis in een muur gemetseld ,' eingemauert' zouden de Duitsers zeggen.

Een paar maanden geleden is een tennisvriendin van mij overleden ten gevolge van een verkeersongeval. Ze had de wens te kennen gegeven op het plaatselijke kerkhof te worden bijgezet. Bij die gelegenheid hebben we ter plekke kunnen zien hoe weinig subtiel zo'n kist een nis wordt ingehupst. Ze had een plek toegewezen gekregen op de bovenste verdieping en de steiger was niet hoog genoeg. Dus werd de kist op zijn kop gezet en met mankracht naar binnen gewerkt. Nog scheef ook, dat hinderde mijn meetkundige oog. Waarom zetten ze die kist niet even recht ? Bovendien werd het boeket van baccarat-rozen wat er boven op lag, geplet, omdat de ruimte te laag was. Het was toch een kleine moeite geweest om de bloemen op de richel vóór de nis te leggen?

Traditioneel was het tot voor kort gebruikelijk de overledene binnen 24 uur ter aarde te bestellen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met het subtropische klimaat, plus dat er geen mogelijkheid was de overledenen koel op te baren. Echter sinds een aantal jaren zijn er in Jávea en Dénia nieuwe rouwcentra geopend, de zgn. tanatorios, waar het lichaam in koelcellen kan worden opgeslagen, zodat de begrafenis, of crematie ( ook nieuw in Spanje) dagen later kan plaats vinden. Ik neem aan dat het bouwen van die centra te maken heeft gehad met de grote aantallen buitenlanders , die zich hier de laatste jaren zijn komen vestigen. Immers, de familieleden en vrienden moeten meestal van ver komen om de uitvaart bij te kunnen wonen. Een gat in de markt voor de begrafenisondernemers ! Als een zwerm zwarte kraaien zijn ze de geboortegolf achterna gevlogen naar het zuiden. Ja, er valt geen ontkomen aan ! Zo zie je maar : de ene zijn dood is de ander zijn brood !

Polop

POLOP NU EN IN DE TOEKOMST

Een paar jaar geleden ,toen we uit Guadalest kwamen op weg naar de kust, passeerden we Polop, een dorpje dat schilderachtig tegen een bergtop gedrapeerd ligt.We besloten even te stoppen bij een 'mirador' om van het mooie uitzicht te genieten. Aan de ene kant lag Polop en verderop kon je de zon op de Middellandse Zee zien schitteren tussen de wolkenkrabbers van Benidorm door. Wat we minder aangenaam vonden was de stank die van de vuilnis walmde, die in de afgrond voor onze neus was gestort. Legaal of illegaal, dat is de vraag. Het dumpen van ongewenst afval op de mooiste plekjes in de natuur is een onaangename gewoonte van Spanjaarden. Maar als gast in dit land moeten we voorzichtig zijn met onze kritiek. Denk ik.

Guadalest is een 'tourist-trap' . Het meest bezochte gehucht in Spanje. dat beweert tenminste de toeristeninformatie. Wat is daar te zien dan ? Nou, niks eigenlijk. Het is een dorp in de bergen behorend tot het achterland van Benidorm met ong. 200 inwoners dat door een aardbeving, eeuwen geleden, in tweeën is gesplitst. Wat er nog te zien is zijn wat oude ingevallen kastelen uit de tijd van de Moren, en een heleboel ' tacky ', 'overpriced' winkeltjes, museumpjes en restaurantjes. Als je toerist bent in Benidorm heb je de mogelijkheid naar pretparken te gaan zoals 'Aqualandia' en 'Terra Mítica' of een bustochtje te maken naar Guadalest.
De weg tussen Benidorm en Guadalest is oud ,kronkelig en pittoresk. Maar niet voor lang meer. Een geplande brede 4-baansweg moet het nu gemakkelijker gaan maken voor de ontelbare grote touringcars om snel de tocht tussen Benidorm en Guadalest mogelijk te maken.

Uit mijn opmerkingen is wel op te maken, wat ik er eigenlijk van vind, maar ik weet heel goed, dat mensen zoals ik de trend hebben gezet . Onze generatie wilde alle beroemde plekken van deze wereld zien en ontdekken. De Akropolis in Athene , Macchu Pichu in Peru, de Himalayas in Nepal , de Sahara in Tunesië, de piramides van Egypte, het operagebouw in Sydney ,de Kilimandjaro in Tanzania, de wildparken in Kenya, de tempels van Kyoto , het Raffles Hotel in Singapore, het Oriental Hotel in Bangkok , New York, de Niagara Watervallen, L.A. , Las Vegas, the Grand Canyon , Rocky Mountains, Death Valley, midzomernacht in Alaska, Chichen Itza in Mexico ... tja wat eigenlijk niet?
Ik ben tot de slotsom gekomen, dat mensen zoals ik, die altijd op zoek zijn geweest naar schoonheid en ongereptheid in de natuur, de oorzaak zijn geweest van het verdwijnen ervan. Immers op het moment, dat je het vindt is het niet meer ongerept.

Landje-pik

Toen ik nog op de lagere school zat deden we een spelletje dat 'landje-pik' heette. In de aarde werden stukjes land getekend die aan elkaar grensden. Iedere deelnemer kreeg een stukje toegekend. Van een afstandje probeerden we dan met een mes het grondstuk van de anderen te raken. Lukte dat, dan werd het stuk vanaf je mes tot je eigen grondstuk, bij jouw land getrokken. Wie het beste kon mikken was aan het eind grootgrondbezitter. Ondanks het feit, dat we allemaal een mes in handen hadden gingen we daarna vreedzaam onze eigen weg.

In de Comunidad Valenciana wordt hetzelfde spel gespeeld, maar nu door de overheid in samenwerking met projectontwikkelaars en bouwondernemingen. Er is zelfs een wet, die deze handelswijze ondersteunt. Eerst heette die wet de LRAU, door de Engelsen ,smalend, de Land Grab-law genoemd. Het komt er op neer, dat gemeentes landbouwgrond kunnen herclassificeren als urbanisatie met als gevolg, dat als je op het platteland een huis hebt gekocht, heerlijk ver weg van de massale betonnen urbanisaties aan de kust, je plotseling geconfronteerd kan worden met het feit, dat er een weg dwars door je tuin of huis is 'gepland' of in het ergste geval er een totale onteigening plaatsvindt zonder adequate compensatie. Behalve dat het huis een stuk minder waard of onverkoopbaar is geworden, wordt men dan bovendien ook nog verplicht mee te betalen aan de infrastructuur van de nieuwe urbanisatie.
De onteigeningen kwamen zo veelvuldig voor, dat er onder de getroffen huiseigenaren massaal verzet is ontstaan tegen deze wet. Uiteindelijk heeft Brussel de Comunidad Valenciana gedwongen deze wet aan te passen. Dat hebben ze gedaan. De wet heet nu LUV ( nee het heeft niets te maken met Patty Brard en die andere twee) en dat is zowat het enige verschil.

Deze toestanden worden in de hand gewerkt, door de bestuurlijke structuur in Spanje. Men kent hier de gekozen burgemeester. (Als er iemand, die dit leest, lid is van D66, let dan nu op !) Dat heeft vooral in plattelandsgemeenten en/of gemeenten, die eeuwenlang afgesloten zijn geweest voor de rest van de wereld,( bv. door een bergrug , een meer of een rivier) als gevolg, dat de machtigste ( dus rijkste) families van het dorp, de burgemeester leveren. Deze families bezitten ook de meeste grond, vaak landbouwgrond, boomgaarden, berghellingen en bossen.

De laatste 10 jaar is er een trend ontstaan , bij vooral de buitenlanders, om weg te trekken van de kust om in het achterland een huis te gaan zoeken. Dit is de notabelen van de kleine dorpjes niet ontgaan. Stiekem werden gebieden opgekocht voor een appel en een ei, om daarna in de gemeenteraad te worden geherclassificeerd als urbanisatie. Bingo ! Bij alle schandalen, die daarna zijn onderzocht is het dan ook geen wonder, dat de naam van de burgemeester, plus die van zijn familie en vrienden, bovenaan de lijst staat van verdachte van bovenstaande praktijken. Helaas, loopt het nu, in tegenstelling tot vroeger tussen mij en mijn speelkameraadjes, niet altijd even vreedzaam af.
"MOORDAANSLAG OP BURGEMEESTER " kopte de Nederlandstalige krant HALLO deze week, "MAYOR SHOT DOWN " staat er op de voorpagina van de Engelse Costa Blanca News. Kort na de aanslag met een .22 revolver op de burgemeester van Polop werd een aantal verdachten aangehouden, wiens motieven de onteigening van hun grond zouden zijn i.v.m. de uitbreidingsplannen van de gemeente ( Polop ligt hoog in de bergen in het achterland van Benidorm). Het inschakelen van een huurmoordenaar wordt zelfs niet uitgesloten.

Dit is slecht nieuws voor alle burgemeesters in de regio, maar ik ben bang, dat, ondanks de tot moordzucht leidende haat van de onteigende bewoners, het al te laat is om het mooie achterland van de Costa Blanca nog te redden.

Mijn Tennisclub

Tennisspelen neemt een groot deel van mijn tijd in beslag. Zo'n 5 x per week ben ik te vinden op tennisclub La Sella , gelegen aan de voet van de markante berg Montgó , die Dénia aan de noordkant, van Jávea aan de zuidkant, scheidt. Het hele jaar door zien we al tennisend, het altijd weer wisselende, intrigerende licht op de berg en in de verte op het streepje blauw van de Middellandse Zee. Een schitterend decor, dat je doet beseffen hoe bevoorrecht we zijn om hier te wonen. Hiermee wil ik niet zeggen, dat er in Nederland geen prachtige plekken meer zijn, integendeel, maar ze worden wel steeds moeilijker te vinden.

Toen we hier 9 jaar geleden kwamen wonen, kreeg ik van een oud-collega van de KLM de naam van een tennisclub, waarvan hij lid was . Tijdens mijn middelbare schooltijd en de onmiddellijke jaren daarna heb ik fanatiek tennis gespeeld, competitie, toernooien ,kampioenschappen etc. maar nadat ik bij de KLM ben gaan werken, was veel trainen door mijn onregelmatige tijden onmogelijk geworden. Na 30 jaar had ik eindelijk weer eens een tennisracket in handen en dat viel helemaal niet mee. Een bevriende tenniser, die me zag worstelen, stelde voor dat ik naar een coach hier in de buurt zou gaan om mijn techniek weer een beetje op te frissen en zo kwam ik bij Luís terecht, die een tenniscomplex bezit op de urbanisatie van La Sella. Sindsdien was er 'no looking back' . Hij wilde nl. weten of ik voor recreatieve redenen wilde trainen of voor competitieve. Ik koos voor de laatste, sindsdien heb ik prijzen gewonnen in 50 toernooien. Eerst speelde ik alleen in club-toernooien, daarna in lokale en sinds 2003 ook in internationale. De internationale toernooien vallen onder de auspiciën van de Internationale Tennis Federatie in Londen en je kunt met ieder toernooi punten verdienen voor de 'world ranking list'. Je kunt het vergelijken met de ATP en de WTA voor professionals, met dat verschil, dat zij er veel geld mee verdienen en wij alles zelf moeten betalen. Dit jaar heb ik gespeeld in Menton , Klagenfurt, Pörtschach , Ned. Open Kampioenschappen in Santpoort , Barcelona, Jávea enVillajoyosa . Ik ben van plan om dit jaar nog één internationaal toernooi te spelen , nl die in La Manga in de tweede week van december.
Ondertussen speel ik mee in de ´doubles league´, die door de clubs hier in de buurt, (Altea, Jávea , Moraira ,Dénia en Pego ) onderling is geregeld. De spelers zijn bijna allemaal vreemdeling in Spanje, voornamelijk Engelsen en Duitsers.
In onze eigen club, ben ik sinds kort Club Captain, die verantwoordelijk is voor het spelpeil van de spelers, het organiseren van trainingssessies voor competitiespelers . Het organiseren en toezicht houden op de clubkampioenschappen en onderlinge toernooien, zowel binnen de club als tegen andere clubs in de regio (en hopelijk in de toekomst ook uit de rest van de wereld) .
In het voorjaar willen we met een aantal vrouwen van La Sella mee gaan spelen in de Dames Competitie van de Spaanse Tennis Federatie. We spelen dan alleen maar tegen Spaanse clubs uit de Comunidad Valenciana. Ook hier speel ik captain en dat is niet omdat ik dat perse ambieer, maar de leden van mijn team hebben allemaal de Engelse nationaliteit, die wel hun best doen om het te leren maar nauwelijks Spaans spreken, lezen of verstaan. Dat is op zich niet zo erg, omdat ze zich voornamelijk bewegen in hun eigen nationale vriendenkringen ,de Engelse, Duitse of Nederlandse krant ( er is sinds kort ook een Russische ) lezen, en hun eigen computer-bridge-borduur-toneel-zang- enz.- clubjes vormen. Je bent en blijft een allochtoon, niet beter of slechter dan iedere andere allochtoon ter wereld, maar dit terzijde.

De bovenstaande foto is een collage van de omgeving ( de berg Montgó) en de tennisclub La Sella . De foto van de twee dames gekleed in de stijl uit de beginjaren van de 20ste eeuw is gemaakt tijdens het ´wooden racquet tournament´, die de afsluiting vormde van de feestelijkheden rond het 25-jarig bestaan van onze tennisclub, een paar weken geleden. De schrijfster van deze blog heeft de grootste hoed op.

Waarom Spanje ?

De eerste vraag, die de meeste mensen stellen , als je vertelt dat je in Spanje woont, is: waarom Spanje ? Een voor de hand liggend antwoord is : het klimaat. Over het weer wordt hier zelden gepraat laat staan dat er over gemopperd wordt ; immers de zon schijnt hier bijna iedere dag ( De statistieken wijzen plm. 300 dagen per jaar aan). Daar komt nog bij dat het fiscale klimaat ook heel wat aangenamer is dan in Nederland ; binnen de 25 landen van de EU zijn er nog steeds grote onderlinge verschillen in belastingdruk. Een andere reden is, dat we vrijwel ons hele leven gereisd hebben en ons overal wel inschikken en aanpassen .Bovendien spraken we de Spaanse taal al.
De titel die ik daarom voor mijn blog heb gekozen is weliswaar nogal clichématig, maar uiteindelijk wordt alles wat ik meemaak mede beïnvloed door de cultuur van dit land en van deze streek . Als ik in Nederland had gewoond zou de naam voor mijn blog simpelweg "Mijn leven" zijn geweest. Immers van alle miljarden inwoners op deze aarde is er maar één die mijn leven leidt en dat ben ik.
Ieder mens is een speciale combinatie van genen, het milieu waarin hij is geboren en opgegroeid, de opleidingen, die hij heeft gevolgd en van zijn interesses, werk- en levenservaringen etc., die hij in de loop van zijn leven heeft ontwikkeld en opgedaan . Daar heb ik het land aan toegevoegd waar je woont en dat hoeft dus noodzakelijkerwijs niet het land te zijn waar je geboren bent.


Goed, het nieuws van de laatste week is in zoverre exceptioneel, omdat het over 'het weer' gaat en wat voor een weer ! Iedere dag beelden op het nieuws en in de kranten, van mensen die hun bezittingen op straat zetten omdat hun huizen onder water zijn gelopen; auto's, die op elkaar gestapeld zijn; bootjes , ondersteboven op het strand van Jávea met de inhoud overal uitgestrooid en de spectaculairste ramp: de eeuwenoude brug van Beniarbeig, hier 3 km. vandaan, die voor de ogen van miljoenen Spanjaarden, die juist op dat moment naar het nieuws op de TV zaten te kijken, in elkaar stortte. De betreffende reportage is te vinden op YouTube ( zie onder Beniarbeig).
De discussie over de oorzaken van de hevigste 'gota fría' in jaren, zal wel weer oplaaien. Opwarming van de aarde, de uitzonderlijke hoge temperatuur van het Middellandse Zeewater etc. Maar wat doen we ( ze) eraan, zodra alles opgedroogd is ? Een gunstig neveneffect is dat de waterreservoirs, die tot voor kort nog maar voor 30% gevuld waren, nu op het punt staan over te stromen, hoewel dat weer andere problemen oplevert. De strijd, die al jaren gaande is tussen het noorden en het zuiden van Spanje en tussen de twee belangrijkste politieke partijen ( PP en de PSOE , rechts en links ) om via een pijpleiding het water van de natte gebieden naar de droge gebieden over te hevelen kan dan weer op een laag pitje gezet worden, tot.. we worden getroffen door een dusdanige jarenlange droogte, dat de woestijnvorming een feit is vóórdat de bureaucraten weer wakker geschud zijn.

herfstcollage met aquarel

HERFST

Ook in Spanje is het herfst. Veel mensen in Nederland denken, dat we ons hier , aan de Costa Blanca, het hele jaar door koesteren in een warm zonnetje. Dan zouden ze nu heel verbaasd naar buiten kijken en het zwembad zien overlopen, terwijl tegelijkertijd de electriciteit uitvalt. Vanmorgen was de vice-premier van Spanje op bezoek in Beniarbeig, een dorpje ,dat hier 3 km. vandaan ligt. Vorige week is daar de brug weggespoeld, die het dorpje verbindt met de onmiddelijke buitenwereld. Veel militairen en politie op de been om de minister te beschermen, je weet maar nooit of de ETA gebruik zal maken van deze uitgelezen mogelijkheid om de minister tot inkeer te brengen. Eigenlijk willen ook de Valencianos wel onafhankelijk worden, en hun eigen cultuur en taal behouden, maar die zijn nog niet bereid geweld te gebruiken om hun doel te bereiken. Teveel bezig met hun 'fiestas', vermoed ik.
Enfin, noodweer dus. De wijnkelder staat onder water en het water spuit naar binnen via de muren en de trap. Dat kan niet goed zijn voor de kwaliteit van de wijn, maar die is nog het minste van onze zorgen. De kachel voor de centrale verwarming staat er ook en het zou een ramp zijn als die in het water kwam te staan. Gelukkig is hij op een sokkel geplaatst en hebben we een pomp geïnstalleerd, die ervoor zorgt, dat het waterniveau niet de sokkel overstijgt.
Het weertype, waar we nu mee te maken hebben heet de 'gota fría' ,letterlijk vertaald 'de koude drup'. Die treedt op als koude lucht uit het noorden botst op de lucht boven het warme zeewater van de Middellandse Zee. Oktober is meestal de maand, waarin dat gebeurt, omdat dan het hogedrukgebied boven de Azoren aan invloed verliest en depressies toegang krijgen tot het Iberische schiereiland.
In de ruim 20 jaar, dat we hier wonen, ( de eerste 12 jaar in Mallorca) hebben we al verschillende rampen meegemaakt, die te maken hebben met dit weerfenomeen. Je zou denken, dat de Spanjaarden hun preventieve maatregelen zouden nemen, zoals bv. de droge rivierbeddingen schoonmaken, die in de zomer gebruikt worden als alternatieve vuilnisbelt. Of geen toestemming geven aan projectontwikkelaars te bouwen in gebieden, die altijd als afwateringsgebied hebben gegolden in tijden zoals deze. De bomen worden gekapt op de berghellingen om al die lelijke urbanisaties op neer te zetten, met uitzicht op een minuscuul streepje zee . Met als gevolg : erosie, dat leerden we toch al op de middelbare school ? Maar nee, als de zon weer schijnt is iedereen het doorgestane leed onmiddellijk vergeten en blijft ieder creatief idee hangen in ondoorzichtige bureaucratische ambtenarenladen.
Voor de komende dagen is er nog geen positief weerbericht, dus hopen we maar ,dat in ieder geval de electriciteit en de telefoon blijven werken zodat we hier niet hoeven te kamperen , zoals vorige week, met een openhaard-vuurtje, kaarsjes aan en koken op een campinggas-primusje. Wel realiseer je je dan, in wat voor een luxe we leven en dat we dat allemaal heel normaal vinden. Geen electriciteit en onze 'beschaving' bestaat niet meer.